Ροζέ ντε Μπυσί-Ραμπυτέν
| Ροζέ ντε Ραμπυτέν, κόμης του Μπυσί | |
|---|---|
.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Roger de Bussy-Rabutin (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 13 Απριλίου 1618[1][2][3] Επιρί |
| Θάνατος | 9 Απριλίου 1693[4][1][2] Ωτέν |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Γαλλικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[4] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας στρατιωτικός αυλικός φιλόσοφος |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Louise de Rouville (από 1650) |
| Τέκνα | Michel-Celse-Roger de Bussy-Rabutin Louise Françoise de Bussy-Rabutin d:Q123554797 |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | Lieutenant General |
| Πόλεμοι/μάχες | Τριακονταετής Πόλεμος και Γαλλοισπανικός πόλεμος 1635-1659 |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | 20η έδρα της Γαλλικής Ακαδημίας (1665–1693)[5] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ροζέ ντε Ραμπυτέν, κόμης του Μπυσί (γαλλικά: Roger de Bussy-Rabutin) (1618-1693), γνωστός ως Μπυσί-Ραμπυτέν, ήταν Γάλλος αντιστράτηγος στα στρατεύματα του Λουδοβίκου ΙΔ', αυλικός, συγγραφέας απομνηματευμάτων, επιστολών και σατυρικών λιβέλων, λιμπερτίνος και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Ήταν εξάδελφος και διατηρούσε αλληλογραφία με τη Μαντάμ ντε Σεβινιέ.[6]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μπυσί-Ραμπυτέν γεννήθηκε στο κάστρο του Επιρί, κοντά στο Ωτέν, γόνος διακεκριμένης οικογένειας της Βουργουνδίας, ο πατέρας του ο Λεονόρ ντε Ραμπυτέν, ήταν τοποτηρητής της επαρχίας Νιβερναί.
Ήταν ο τρίτος γιος, αλλά με το θάνατο των μεγαλύτερων αδελφών του έγινε ο εκπρόσωπος της οικογένειας. Φοίτησε αρχικά στη σχολή Ιησουιτών στο Ωτέν και στη συνέχεια στο Παρίσι. Μπήκε στο στρατό σε ηλικία δεκαέξι ετών και πολέμησε σε πολλές εκστρατείες, διαδεχόμενος τον πατέρα του σαν διοικητής. [7]Συμμετείχε στις περισσότερες εκστρατείες του Τριακονταετούς πολέμου. Ο ίδιος μας λέει ότι οι δύο φιλοδοξίες του ήταν: να είναι έντιμος άνθρωπος [8] και να διακριθεί στον πόλεμο, αλλά η τύχη και οι ροπές του δεν τον βοήθησαν. Το 1641 ο καρδινάλιος Ρισελιέ τον έκλεισε στη Βαστίλη για μερικούς μήνες ως τιμωρία για παραμέληση των καθηκόντων του.
Στην ταραχώδη νεανική ζωή του έζησε πολλές ερωτικές περιπέτειες, μονομαχίες και σύχναζε στα αριστοκρατικά σαλόνια, όπου επιδείκνυε το οξύ πνεύμα του.
Το 1643 παντρεύτηκε την εξαδέλφη του Γκαμπριέλ ντε Τουλονζόν, με την οποία απέκτησε τρεις κόρες, και προσωρινά έφυγε από το στρατό. Αλλά το 1645 υπηρέτησε υπό τον Μεγάλο Κοντέ στην Καταλονία. Η σύζυγός του πέθανε το 1646, και τον επόμενο χρόνο ο Μπυσί μπλέχθηκε σε ένα σκάνδαλο με την απαγωγή της νεαρής και πλούσιας χήρας μαντάμ ντε Μιραμιόν, με σκοπό να την παντρευτεί. Μετά την άρνησή της, η υπόθεση διευθετήθηκε με κάποια δυσκολία και ο Μπυσί καταδικάσθηκε σε σημαντική αποζημίωση. Στη συνέχεια, παντρεύτηκε τη Λουίζ ντε Ρουβίλ με την οποία απέκτησε δύο γιους.
Κατά την εξέγερση της Σφενδόνης (1648-1653) ο Μπυσί αρχικά ακολούθησε την παράταξη των πριγκίπων, αλλά αποφάσισε τελικά να παρασταθεί στη βασιλική πλευρά. Το 1655, συνέχισε τη στρατιωτική του θητεία υπό τον Ερρίκο ντε Λα Τουρ ντ'Ωβέρν στη Φλάνδρα. Έλαβε μέρος εκεί σε πολλές εκστρατείες και διακρίθηκε σε μάχες αλλά δεν τα πήγε καλά με τον στρατηγό του και η εριστική του διάθεση, η υπερβολική ματαιοδοξία του και η συνήθεια του να συνθέτει δυσφημιστικούς στίχους, τον έκανε τελικά εχθρό των περισσότερων αξιωματούχων τόσο στο στρατό όσο και στη βασιλική αυλή.[9]
Σε δυσμένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1659 έπεσε σε δυσμένεια επειδή συμμετείχε σε ένα όργιο στο Ρουασί κοντά στο Παρίσι κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, γεγονός που προκάλεσε μεγάλο σκάνδαλο. Ο Μαζαρίνος τον διέταξε να αποσυρθεί στα κτήματά του στο κάστρο του Μπυσί-Ραμπυτέν, [10]όπου μέσα στην αναγκαστική απομόνωσή του έγραψε το διάσημο έργο του Ερωτική ιστορία της Γαλατίας για τη διασκέδαση της άρρωστης ερωμένης του, της μαντάμ ντε Μονγκλάς. Αυτό το βιβλίο, μια σειρά από περιγραφές προσώπων και διηγήσεις των μηχανορραφιών της γαλλικής υψηλής αριστοκρατίας της αυλής, ήταν πνευματώδες και αιχμηρό, κυκλοφόρησε ελεύθερα σε χειρόγραφο και είχε πολλές ψευδείς συνέχειες. Παρόλο που ο Μπυσί αρνήθηκε τις κατηγορίες, κατηγορώντας την κόμισσα Κατρίν ντε λα Μπομ (πέθανε το 1692), πρώην ερωμένη του, κατηγορήθηκε ο ίδιος ότι δεν είχε σεβαστεί ούτε τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, συμπεριλαμβανομένης της μητέρας του βασιλιά Άννας της Αυστριακής. Σε επιστολή συγγνώμης και εξήγησης προς τον βασιλιά, ο Μπυσί ισχυρίστηκε ότι μία φίλη του που είχε ζητήσει να δανειστεί το χειρόγραφο για λίγο (Μαντάμ ντε λα Μπομ) το είχε αντιγράψει και το άλλαξε χωρίς αυτός να το γνωρίζει. Ο βασιλιάς, θυμωμένος αρχικά με το έργο, τον πίστεψε όταν ο Μπυσί του έδειξε το πρωτότυπο χειρόγραφο για να διαψεύσει το σκάνδαλο, αλλά μια συνάντηση (πιθανότατα με την Μαντάμ ντε λα Μπομ) σφράγισε την τύχη του Μπυσί. [11]
Έτσι, φυλακίστηκε πάλι στη Βαστίλη στις 17 Απριλίου 1665, όπου παρέμεινε για περισσότερο από ένα χρόνο, και απελευθερώθηκε μόνο με την προϋπόθεση να αποσυρθεί στα κτήματά του, όπου έζησε στην απομόνωση για δεκαεπτά χρόνια. Ο Μπυσί ένιωσε τη δυσμένεια έντονα, αλλά το αναγκαστικό τέλος της στρατιωτικής του καριέρας του ήταν ακόμα πιο πικρό. Το 1682 του επιτράπηκε να επισκεφτεί πάλι τη βασιλική αυλή, αλλά η ψυχρότητα της υποδοχής του εκεί έκανε την επαρχιακή εξορία του να φαίνεται προτιμότερη και επέστρεψε στη Βουργουνδία, όπου πέθανε στις 9 Απριλίου 1693.
Είχε εκλεγεί μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας το 1665 και κατείχε τη θέση του εκεί μέχρι το θάνατό του το 1693.
Λογοτεχνικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Η Ερωτική ιστορία της Γαλατίας (Histoire amoureuse des Gaules, 1660) μια σειρά πορτρέτων και αποκαλύψεων για πρόσωπα της αυλής, πολύτιμη μαρτυρία για τη ζωή της βασιλικής αυλής στις Βερσαλλίες του Λουδοβίκου ΙΔ', είναι έργο βασισμένο στον Πετρώνιο στα πιο εντυπωσιακά του κεφάλαια και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα περίφημα πορτρέτα της Μαντάμ ντε Σεβινιέ και του εξάδελφου του βασιλιά Μεγάλου Κοντέ, με μοναδικό ύφος.[12]
- Τα Απομνημονεύματα, που δημοσιεύθηκαν μετά το θάνατό του, έχουν όλη τη γοητεία ενός ιστορικού μυθιστορήματος περιπέτειας.
- Η ογκώδης αλληλογραφία του έχει μεγάλη ιστορική και λογοτεχνική αξία και τον κατατάσσει στους σημαντικότερους Γάλλους επιστολογράφους.
- Ο Μπυσί έγραψε και άλλα έργα, από τα οποία το πιο σημαντικό, η Γενεαλογία της οικογένειας Ραμπυτέν, παρέμεινε χειρόγραφο μέχρι το 1867, ενώ οι Σκέψεις για τον πόλεμο δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά στη Δρέσδη το 1746. Έγραψε επίσης μια σειρά βιογραφιών για χρήση των παιδιών του.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Roger-de-Bussy-Rabutin. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6db8n6k. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. bussy-roger.
- ↑ 4,0 4,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12015994h. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ (Γαλλικά) Γαλλική Ακαδημία. www
.academie-francaise .fr /les-immortels /roger-de-bussy-rabutin?fauteuil=20&election=01-01-1665. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2022. - ↑ . «en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclopedia_Britannica/Bussy,_Roger_de_Rabutin».
- ↑ . «artsandculture.google.com/entity/roger-de-rabutin-comte-de-bussy».
- ↑ Σύμφωνα με το κοινωνικό ιδεώδες του 17ου αιώνα, ο έντιμος άνθρωπος ή ακέραιος άνθρωπος (honnête homme) ήταν ο καλλιεργημένος, κοινωνικός και ανοιχτός στις νέες ιδέες άνθρωπος. Οι κύριες αρετές του περιλάμβαναν εύγλωττη ομιλία, δεξιότητα χορού, εκλεπτυσμένους τρόπους, εκτίμηση των τεχνών, πνευματική περιέργεια, πνεύμα, πνευματική ή πλατωνική στάση απέναντι στον έρωτα και ικανότητα να γράφει ποίηση, όλα αυτά δηλαδή που αποτελούσαν το ωραίο πνεύμα (le bel esprit) .
- ↑ . «partylike1660.com/roger-de-bussy-rabutin-comte-de-bussy/».
- ↑ . «chateau-bussy-rabutin.fr/en/».
- ↑ Swann, Julian (2017) in "Exile, Imprisonment, or Death: The Politics of Disgrace in Bourbon France, 1610-1789" by Julian Swann, p110. ISBN 9780198788690.
- ↑ . «cairn.info/revue-litteratures-classiques/Roger de Bussy-Rabutin».
|