Πολιόχνη VI (Καστανή περίοδος)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Η Καστανή ή Φαιά περίοδος της Πολιόχνης, της προϊστορικής πόλης που ανακαλύφθηκε στην ανατολική Λήμνο, κοντά στο χωριό Καμίνια, αντιστοιχεί στην περίοδο 2100-1700 π.Χ. σύμφωνα με τη χρονολόγηση της Ιταλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών.

Αρχαιολογικές πληροφορίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στο τέλος της Κίτρινης περιόδου, στα 2100 π.Χ. περίπου, η Πολιόχνη υπέστη μεγάλη καταστροφή από σεισμό. Στη συνέχεια η πόλη άρχισε δειλά-δειλά πάλι να αναπτύσσεται. Παλιότερα πιστευόταν ότι ερημώθηκε για μεγάλη περίοδο, αλλά οι νέες ανασκαφές δείχνουν ότι κατοικήθηκε τουλάχιστον στην κορυφή του λόφου. Δεν κτίστηκαν νέα οικοδομήματα, απλά επισκευάστηκαν τα παλιά.

Οι νέοι(;) κάτοικοι γνωρίζουν τη χρήση του τροχού στην αγγειοπλαστική, απόδειξη ότι δεν έ-χουμε πολιτισμική οπισθοδρόμηση. Έτσι τα σχέδια και η ποιότητα των αγγείων βελτιώθηκαν. Η πόλη έχει επαφές τόσο με την Τροία IV-V όσο και με το νότιο Αιγαίο. Όμως σιγά-σιγά παρακμάζει και δεν γνωρίζει την εμπορική ακμή των παλιότερων εποχών.

Την περίοδο αυτή το Κουκονήσι βρίσκεται στην κορύφωση της ανάπτυξής του και μάλλον έχει πάρει τη σκυτάλη από την Πολιόχνη ως εμπορικός σταθμός για όσους πλησιάζουν στο νησί.

Την εποχή αυτή στο Αιγαίο και στην Τροία κυριάρχησαν για κάποιο διάστημα οι Μινύες, διώχνοντας από εκεί τους Ινδοευρωπαίους. Λογικό είναι να υποθέσουμε, ότι είχαν καταλάβει και την Πολιόχνη, αφού τα ευρήματα είναι όμοια με της Τροίας. Την υπόθεση αυτή ενισχύει μια παράσταση, που βρέθηκε χαραγμένη σε πίθο της καστανής περιόδου, η οποία ερμηνεύτηκε ως η αρχαιότερη απεικόνιση του Διός.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • «Η πόλη της Πολιόχνης», Υπουργείο Πολιτισμού, 1987.
  • «Η Πολιόχνη και η Πρώιμη Εποχή του Χαλκού στο Βόρειο Αιγαίο - Poliochni e l’ Antica Eta del Bronzo nell’ Egeo Settentrionale», Πρακτικά Διεθνούς Συνεδρίου, Αθήνα 22-25 Απριλίου 1996, Scuola Archeologica Italiana di Atene, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αθήνα 1997.
  • Θ. Μπελίτσου, Η Λήμνος και τα χωριά της, 1994.
  • Θ. Μπελίτσου, Τα Καμίνια της Λήμνου, 2004.