Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (1422)
| Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (1422) | |||
|---|---|---|---|
| Βυζαντινο-Οθωμανικοί Πόλεμοι | |||
 Χάρτης της Πόλης | |||
| Χρονολογία | 1422 | ||
| Τόπος | Κωνσταντινούπολη | ||
| Έκβαση | Νίκη του Βυζαντίου | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
| |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
| Απολογισμός | |||
| |||
Η Πολιορκία της Κωνσταντινούπολης (1422) ήταν η πρώτη πλήρους κλίμακας πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς και ήταν αποτέλεσμα των προσπαθειών του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Μανουήλ Β' να παρεμβαίνει στη διαδοχή των Οθωμανών Σουλτάνων, μετά τον θάνατο του Μωάμεθ Α' το 1421. Αυτή η πολιτική των Βυζαντινών είχε χρησιμοποιηθεί αρκετές φορές και οδηγούσε στην αποδυνάμωση των γειτόνων της αυτοκρατορίας.
Όταν ο Μουράτ Β' έλαβε τον θρόνο, βάδισε κατά της βυζαντινής επικράτειας. Οι Τούρκοι είχαν αποκτήσει το δικό τους κανόνι μέχρι την πολιορκία του 1422, το «φάλκονετ», το οποίο ήταν μικρό αλλά πλατύ κανόνι.[1] Οι δύο πλευρές είχαν αναπτυχθεί τεχνολογικά, γι' αυτό και οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να σκάψουν οδοφράγματα, «προκειμένου να λάβουν...τις πέτρες των βομβαρδισμών».[1]
Οι Βυζαντινοί υπερασπιστές νίκησαν. Οι σύγχρονες βυζαντινές παραδόσεις θεωρούν πως η άρση της πολιορκίας οφειλόταν στην εμφάνιση της Θεοτόκου.
Επακόλουθα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παρά τη νίκη των Βυζαντινών, η Αυτοκρατορία είχε μονάχα μερικά εδάφη γύρω από την πόλη της Κωνσταντινούπολης. Αντιμετώπιζε επίσης σοβαρά οικονομικά προβλήματα και έλλειψη στρατευμάτων, γι' αυτό και Πάπας Πίος Β' προώθησε την προσιτή δωρέα κανονιού από τους Ευρωπαίους μονάρχες ως παροχή βοήθειας. Άλλα νέα κανόνια μετά το 1422 ήταν δώρα των ευρωπαϊκών κρατών - αυτή ήταν η μοναχική προόδος που παρατηρήθηκε στο βυζαντινό οπλοστάσιο.[1] Ο επόμενος Οθωμανός ηγέτης, Μωάμεθ Β', θα καταλάβει την Κωνσταντινούπολη το 1453.
Παράδοση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Βυζαντινοί θεωρούσαν πως η άρση της πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης οφειλόταν στην εμφάνιση της Θεοτόκου στα τείχη της πόλης, η οποία ενθάρρυνε τους υπερασπιστές.[1] Ο Ιωάννης Κανανός αναφέρει τα εξής:
Οι Ρωμαίοι, αν και εξαντλημένοι από την κούραση, ήταν χαρούμενοι...Τραγουδούσαν ύμνους προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου, την οποία δόξαζαν από τα βάθη της καρδιάς τους, λέγοντας πως «αυτό είναι στα αλήθεια ένα πλούσιο, εορταστικό, αξέχαστο, εξαιρετικό και αξιόλογο θαύμα άξιο θαυμασμού».
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Stephen Turnbull, The Walls of Constantinople, AD 324–1453 Αρχειοθετήθηκε 2007-09-27 στο Wayback Machine., Osprey Publishing, ISBN 1-84176-759-X.
| |||||