Η Κατάληψη της Καλλίπολης από τους Οθωμανούς έλαβε χώρα τον Μάρτιο του 1354 - μέχρι τότε, η Καλλίπολη ήταν κτήση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μετά από πολλές ήττες που υπέστη τον τελευταίο μισό αιώνα, η Βυζαντινή Αυτοκρατορία είχε χάσει σχεδόν όλες τις κτήσεις της στην Ανατολία. Η έξοδος στο Αιγαίο και στη Θάλασσα του Μαρμαρά επέτρεπε στους Οθωμανούς να καταλάβουν τις νότιες περιοχές των Βαλκανίων και να επεκταθούν στη Σερβία και στην Ουγγαρία.
Κατά τη διάρκεια του βυζαντινού εμφυλίου πολέμου 1352-1357, οι Τούρκοι μισθοφόροι ενώθηκαν με τον Αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ' και λεηλάτησαν το θέμα Θράκης[1][2], ενώ κατέλαβαν επίσης και το μικρό οχυρό της Τζύμπης πλησίον της Καλλίπολης. Στις 2 Μαρτίου 1354, ένας σεισμός κατέστρεψε εκατοντάδες χωριά και πόλεις στην περιοχή.[3] Σχεδόν κάθε κτήριο στην Καλλίπολη καταστράφηκε, αναγκάζοντας τους Έλληνες κατοίκους να εκκενώσουν την πόλη. Σε λιγότερο από ένα μήνα, ο Σουλεϊμάν πασάς κατέλαβε την πόλη, την οχύρωσε γρήγορα και την κατοίκησε με τουρκικές οικογένειες από τα βάθη της Ανατολίας.[1]
Ο Ιωάννης ΣΤ' προσέφερε χρηματική αποζημίωση στον Οθωμανό Σουλτάνο Ορχάν ώστε αυτός να εκκενώσει την πόλη, αλλά η προσφορά του δεν έγινε δεκτή. Ο Σουλτάνος, σύμφωνα με αναφορές, δήλωσε ότι δεν κατέλαβε την πόλη δια της βίας και δεν θα μπορούσε να εγκαταλείψει κάτι που του «έχει παραχωρηθεί από τον Αλλάχ».[4] Στην Κωνσταντινούπολη ξέσπασε πανικός, καθώς οι κάτοικοι της βυζαντινής πρωτεύουσας θεώρησαν πως οι Τούρκοι θα επιτεθούν σύντομα στην πόλη. Εξαιτίας αυτού, ο Καντακουζηνός εκθρονίστηκε τον Νοέμβριο του 1354.[3]
Η Καλλίπολη έγινε μεγάλο προγεφύρωμα που χρησιμοποιήθηκε από τους Οθωμανούς για τη μετέπειτα επέκταση τους στην Ευρώπη.[5] Σε λιγότερα από 10 χρόνια, σχεδόν ολόκληρη η Θράκη έπεσε στα χέρια των Τούρκων, εκτός της Αδριανούπολης.[3]
