Ονοράτος Μεδιολάνων
| Ονοράτος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ιταλία |
| Eορτασμός αγίου | 8 Φεβρουαρίου |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | λατινική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αρχιεπίσκοπος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | αρχιεπίσκοπος |
Ο Ονοράτος (ιταλικά : Onorato) ήταν αρχιεπίσκοπος Μεδιολάνων και εκ των γεογονότων επίσκοπος Γένοβας από το 567 έως το 572. Τιμάται ως άγιος από την Καθολική Εκκλησία που τον τιμά στις 8 Φεβρουαρίου στο ρωμαϊκό μαρτυρολόγιο με τα εξής λόγια: «Στο Μιλάνο , απόθεση του Αγίου Ονοράτου, επισκόπου, ο οποίος υπό την απειλή της εισβολής των Λομβαρδών έσωσε μεγάλο μέρος του πληθυσμού αναζητώντας καταφύγιο στη Γένοβα»[1].
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σύμφωνα με το Catalogus archiepiscoporum Mediolanensium[2], ή θητεία του τοποθετείται μεταξύ των επισκόπων Αουσάνο και Φροντόνε, στο δεύτερο μισό του έκτου αιώνα. Ο ίδιος κατάλογος του αναθέτει 2 χρόνια θητείας και λέει ότι είναι θαμμένος στο Nocetam, μια τοποθεσία που σήμερα βρίσκεται στα νότια προάστια του Μιλάνου, κοντά στην Κιαραβάλλε, προς την κατεύθυνση του Λοντί. μεταγενέστερες εκδόσεις του καταλόγου προσθέτουν ότι θάφτηκε στην εκκλησία του Σαν Τζόρτζιο[3].
Σύμφωνα με το Historia Langobardorum του Παύλου Διάκονου, ο Ονοράτος ήταν επίσκοπος του Μιλάνου όταν ο Αλβοΐνος, βασιλιάς των Λομβαρδών, κατέλαβε την πόλη το 569. ο επίσκοπος, με μεγάλο μέρος του κλήρου και του πληθυσμού της πόλης κατέφυγαν στη Γένοβα, η οποία έγινε έδρα των μητροπολιτών του Μιλάνου μέχρι τα μέσα του έβδομου αιώνα[4]..
Είναι πιθανό ότι ο Ονοράτο, όπως και οι άλλοι Μιλανέζοι επίσκοποι αυτής της περιόδου, να ήταν σχισματικός επίσκοπος, αφού αρνήθηκε να τηρήσει την καταδίκη των Τριών Κεφαλαίων που ενέκρινε η σύνοδος της Κωνσταντινούπολης το 553[5].
Σύμφωνα με το Vita di San Verano, μια ύστερη σύνθεση που χρονολογείται από τον 11ο αιώνα, ο ιερός επίσκοπος του Καβαϊγιόν, μεταξύ 585 και 589, συνάντησε τον Ονοράτο σε ένα ταξίδι στην Ιταλία. Σύμφωνα με τον Λαντσόνι, εφόσον δεν υπάρχει αναφορά για κατοχή του Μιλάνου στουςν Λομβαρδούς, αυτή η συνάντηση θα είχε γίνει στο Μιλάνο πριν από το 569· για άλλους, όπως ο Πιέτρι, ο οποίος ωστόσο αμφιβάλλει για την ιστορικότητα αυτής της ιστορίας, η συνάντηση θα είχε γίνει στη Γένοβα και σε αυτήν την περίπτωση, ο μητροπολίτης θα είχε στείλει τον Βεράνο στην Αλμπένγκα[6].
Παραδοσιακά η επισκοπική θητεία του Ονοράτο βρίσκεται μεταξύ 567 (ή 568) και 572 [7], ή μεταξύ 567/568 και 570[8]. Μια πιο πρόσφατη χρονολογική ανακατασκευή, η οποία λαμβάνει υπόψη τις πληροφορίες που περιέχονται στον Catalogus Archiepiscoporum Mediolanensium και τη βέβαιη χρονολογία των επισκόπων του Μιλάνου στα τέλη του αιώνα, προτείνει να αντιστραφούν τα χρόνια της επισκοπής που ο κατάλογος αναθέτει στον Ονοράτο και τον διάδοχό του Φροντόνε. , εκχωρώντας 11 χρόνια στον πρώτο επίσκοπο, από το 559 στο 571, και στον δεύτερο, τον Φροντόνε, μόνο 2 χρόνια από το 571 στο 573[9].
Η παράδοση, γνωστή από τον δέκατο έβδομο αιώνα[10], σύμφωνα με την οποία, με το θάνατο του Ονοράτο, εκλέχθηκαν δύο επίσκοποι, ο Λορέντζο Β', που διαδέχθηκε τον Ονοράτο στη Γένοβα, και ο Φροντόνε, σφετεριστής, ο οποίος εκλέχτηκε από τον Μιλανέζικο κλήρο παρέμεινε στο Μιλάνο[11].
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Dal sito Santi e Beati.
- ↑ Catalogus Archiepiscoporum Mediolanensium Αρχειοθετήθηκε 2017-09-25 στο Wayback Machine., Monumenta Germaniae Historica, Scriptores, vol. VIII, Hannover 1848, p. 103.
- ↑ M.G.H., Catalogus Archiepiscoporum Mediolanensium, Scriptores, vol. VIII, p. 103, nota q.
- ↑ Paolo Diacono, Historia Langobardorum, a cura di Ludwig Konrad Bethmann e Georg Waitz, in Monumenta Germaniae Historica, Scriptores rerum Langobardicarum et Italica-rum saec. VI-IX, 1878, p. 86.
- ↑ Pietri, Prosopographie de l'Italie chrétienne, p. 1009. Rimoldi, BS, IX 1205. Stein, Chronologie des métropolitains schismatiques…, p. 128.
- ↑ Lanzoni, Le diocesi d'Italia dalle origini al principio del secolo VII, p. 1025.
- ↑ Pius Bonifacius Gams, Series episcoporum Ecclesiae Catholicae, Leipzig 1931, pp. 795.
- ↑ Baldassare Oltrocchi, Archiepiscoporum Mediolanensium series historico-chronologica, vol. I, pp. 186 e 188.
- ↑ Stein, Chronologie des métropolitains schismatiques…, p. 131.
- ↑ Ripamonte, Historia Mediolanensis, 1617, p. 493 e seguenti.
- ↑ Pietri, Prosopographie de l'Italie chrétienne, vol. I, p. 876. Stein, Chronologie des métropolitains schismatiques de Milan et d'Aquilée-Grado, pp. 128-129.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- (Λατινικά) De S. Honorato episcopo Mediolanensi, in Acta sanctorum februarii, tomus secundus, Parisiis et Romae, pp. 163-167
- (Λατινικά) Giuseppe Antonio Sassi, Baldassarre Oltrocchi, Archiepiscoporum Mediolanensium series historico-chronologica, vol. I, Milano 1755, pp. 186-190
- Francesco Lanzoni, Le diocesi d'Italia dalle origini al principio del secolo VII (an. 604), vol. II, Faenza 1927, p. 1026
- (Γαλλικά) Ernest Stein, Chronologie des métropolitains schismatiques de Milan et d'Aquilée-Grado, in «Zeitschrift für schweizerische Kirchengeschichte = Revue d'histoire ecclésiastique suisse» 39 (1945), pp. 126-136
- Antonio Rimoldi, Onorato, vescovo di Milano, santo, in Bibliotheca Sanctorum, vol. IX, col. 1205
- (Γαλλικά) Charles Pietri, Luce Pietri (ed.), Prosopographie chrétienne du Bas-Empire. 2. Prosopographie de l'Italie chrétienne (313-604), École française de Rome, vol. I, Roma 1999, p. 1009