Νταβίντ Φοενκινός
| Νταβίντ Φοενκινός | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | David Foenkinos (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 28 Οκτωβρίου 1974 10ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Γαλλικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | σκηνοθέτης κινηματογράφου σεναριογράφος συγγραφέας συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας |
| Αξιοσημείωτο έργο | Charlotte |
| Επηρεάστηκε από | Γούντι Άλεν |
| Οικογένεια | |
| Αδέλφια | Stéphane Foenkinos |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Prix François-Mauriac (2002) Roger Nimier Prix (2004) Grand prix Jean-Giono (2007) Prix Goncourt des Lycéens (2014)[2] Βραβείο Ρενοντό (2014) d:Q131140341 (2015)[3] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Νταβίντ Φοενκινός, γεννημένος στις 28 Οκτωβρίου 1974 στο Παρίσι, είναι Γάλλος μυθιστοριογράφος.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σπούδασε φιλολογία στην Σορβόνη, σε συνδυασμό με την εκμάθησή του στην τζαζ, κάτι που τον οδήγησε στο επάγγελμα του καθηγητή κιθάρας. Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδόθηκε το 2002 από τον εκδοτικό οίκο Gallimard. Τα μυθιστορήματά του έχουν μεταφραστεί στο εξωτερικό, σε συνολικά τριάντα πέντε γλώσσες.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Le Figaro, ήταν ένας από τους πέντε κορυφαίους σε πωλήσεις συγγραφείς για το 2011.
Στυλ, συγγραφικά είδη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Νταβίντ Φοενικνός έχει δηλώσει μεγάλος θαυμαστής του συνόλου του έργου του Αλμπέρ Κοέν, κάτι που τον οδηγεί στο να ασχολείται αρκετά συχνά με το θέμα του έρωτα στα συγγραφικά του έργα. Ασχολείται κυρίως με την συγγραφή μυθιστορημάτων.
Τα έργα του χαρακτηρίζονται από το χαλαρό τους ύφος το οποίο θεωρείται τόσο φαιδρό όσο και ενθουσιώδες, ενώ ξεχειλίζουν από χιούμορ. Αυτό γίνεται ιδιαιτέρως διακριτό στο βιβλίο του με τίτλο Le Potentiel érotique de ma femme το οποίο και έλαβε το Βραβείο Ροζέ-Νιμιέ το 2004. Η απελευθερωμένη γραφή περιγράφει, πίσω από την ειρωνεία, το άγχος της εγκατάλειψης και τις δυσκολίες του έρωτα. Ο απρόβλεπτος χαρακτήρας του κεραυνοβόλου έρωτα έρχεται στο προσκήνιο με το βιβλίο με τίτλο Entre les oreilles. Στο En cas de bonheur, ο Νταβίντ Φοενκινός ασχολείται με τις ενδοσυζυγικές σχέσεις και την μοιχεία με κωμικότητα και τρυφερότητα. Τα μυθιστορήματά του Nos séparations και La Délicatesse είναι επίσης αφιερωμένα στην επιδέξια και συγκινητική ανάλυση των συμπεριφορών των ερωτευμένων ατόμων οι οποίες μπορεί να αποδειχτούν ορισμένες φορές εκκεντρικές.
Σε αυτό το πλαίσιο, η συμμετοχή του στη συλλογή βιβλίων « Ceci n'est pas un fait divers » εντός της οποίας εξέδωσε το Les Cœurs autonomes, μυθιστόρημα εμπνευσμένο από την Υπόθεση Φλοράνς Ρε, προκάλεσε έκπληξη. Ο ίδιος την δικαιολόγησε δηλώνοντας ότι το βιβλίο αυτό είχε ως θέμα τον έρωτα, όπως και τα προηγούμενα, άλλωστε, έργα του. Αυτό που το τράβηξε το ενδιαφέρον στην αιματηρή αυτή ιστορία ήταν η στενή σχέση που δημιουργείτο μεταξύ της ερωτικής και δολοφονικής τρέλας. Σε αυτό το βιβλίο, περιέγραψε τον εγκλωβισμό της Φλοράνς Ρε και του Ωντρέ Μωπέν σε μια σχέση αυτάρκειας η οποία θα τους καταστρέψει και θα τους οδηγήσει στην πτώση.
Το 2010, ο Φοενκινός εξέδωσε ένα βιβλίο αφιερωμένο στον Τζον Λένον, έναν τραγουδιστή του οποίου ήταν φαν. Το βιβλίο αυτό παρουσιάζεται ως μια ακριβής βιογραφία, αλλά και μια φανταστική αναπαράσταση που ξεφεύγει από την απλή καταγραφή των γεγονότων και προχωρά στη διερεύνησή τους. Είχε ήδη κάνει χρήση της διαδικασίας αυτής στο Les cœurs autonomes, όπου την είχε εφαρμόσει σε ένα αιματηρό περιστατικό. Στο Lennon, ο Φοενκινός επιχειρεί να περιγράψει τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τον μύθο. Οι εκμυστηρεύσεις του Λένον, όπως τις έχει φανταστεί ο συγγραφέας υπογραμμίζουν την σημασία του θανάτου ως ένα απότομο και πρόωρο τέλος της ζωής. Αναφέρει, επίσης, τον πόνο του θανάτου της μητέρας του ενώ ήταν ακόμη έφηβος, του φίλου του Στιούαρτ Σάτκλιφ στο Αμβούργο, κι έπειτα την αυτοκτονία του Μπράιαν Έπσταϊν, του ομοφυλόφιλου μάνατζερ του συγκροτήματος ο οποίος ήταν κρυφά ερωτευμένος με τον τραγουδιστή.
Ο αναγνώστης θα παρατηρήσει, ταυτόχρονα, την επαναλαμβανόμενη εμφάνιση δύο Πολωνών. Ο συγγραφέας έχει δηλώσει κατά καιρούς ότι ποτέ (ή σχεδόν) δεν αποτέλεσαν τα βιώματά του πηγή έμπνευσης για τα έργα του. Στο Qui se souvient de David Foenkinos, επικεντρώνεται με ειρωνική διάθεση στον ίδιο του τον εαυτό, παρουσιάζοντάς τον ως έναν αποτυχημένο συγγραφέα ο οποίος βρίσκεται σε αναζήτηση ιδεών για την συγγραφή νέου μυθιστορήματος.
Αυτό δεν το εμπόδισε από το να εργαστεί κατά καιρούς για την συγγραφή σεναρίων για τον κινηματογράφο ή κόμικς. Συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τον αδερφό του, Στεφάν Φοενκινός, για την υλοποίηση, το 2005, μιας ταινίας μικρού μήκους με τίτλο Une Histoire de Pieds.
Το 2012, ο Νταβίντ Φοενκινός συμμετείχε στην τρίτη έκδοση του βιβλίου AudioSolidaire[4] (φωνητική ηχογράφηση του La Délicatesse από χρήστες με αποδέκτη άτομα με μερική ή ολική απώλεια της όρασης).
Μυθιστορήματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Inversion de l'idiotie : de l'influence de deux Polonais, Gallimard, 2001.
- Entre les oreilles, Gallimard, 2002.
- Le Potentiel érotique de ma femme, Gallimard, 2004 ; διαθέσιμο ως Folio.
- En cas de bonheur, Flammarion, 2005.
- Les Cœurs autonomes, Grasset, 2006.
- Qui se souvient de David Foenkinos ?, Gallimard, εκδιδόμενο στις 30 Αυγούστου 2007. Prix Jean Giono.
- Nos séparations, Gallimard, 2008 ; Folio, 2010.
- La Délicatesse, Gallimard, 2009. Prix des Dunes (11 Μαΐου 2010)
- et 9 autres prix littéraires
- Bernard, Les éditions du Moteur, 2010 (επανέκδοση εντός του Six façons de le dire, συλλογικού έργου σε συνεργασία με τους Γιασμινά Καντρά, Νικολά ντ'Εστιέν ντ'Ορβ, Σοφί Αντριανσέν, Μερσεντές Ντεαμπροσίς, Κριστόφ Φερέ, Les éditions du Moteur, 2011)
- Lennon, Plon, 2010.
- Le Petit Garçon qui disait toujours non, Albin Michel Jeunesse, 2011
- Les Souvenirs, Gallimard, 2011.
- Le Saule pleureur de bonne humeur, Albin Michel Jeunesse, 2012
- Je vais mieux, Gallimard, 2013.
- La Tête de l'emploi (Richard), J'ai Lu, 2014.
- Charlotte, Gallimard, 2014.
Τα βιβλία αυτά είναι μεταφρασμένα σε περίπου τριάντα διαφορετικές χώρες.
Θέατρο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Célibataires, στο Studio des Champs-Élysées, με την Κατρίν Ζακόμπ και τον Κριστιάν Σαρμετάν, σε σκηνοθεσία της Ανούς Σετμπόν, με την έκδοση των κειμένων να γίνεται από τον εκδοτικό οίκο Flammarion.
Κινηματογράφος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Με τον αδερφό του Στεφάν, ο Νταβίντ Φοενκινός μετέφερε στον κινηματογράφο το μυθιστόρημά του με τίτλο La Délicatesse, με τους Ωντρέ Τωτού και Φρανσουά Νταμιένς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η ταινία βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 21 Δεκεμβρίου 2011[5] σε συνεργασία με την Εμιλί Σιμόν για την μουσική της ταινίας.
Κινούμενα Σχέδια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 2014 : Silex and the City, σειρά του Jul. Ο Νταβίντ Φοενκινός έκανε την εμφάνισή του ως ένας λεμούριος στο επεισόδιο με τίτλο « Abilix le Gaulois ».
Βραβεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- 2001, Prix François-Mauriac
- 2004, Prix Roger-Nimier
- 2007, Prix Jean Giono
- Βραβείο αναγνωστών από το Télégramme de Brest τον Ιούνιο του 2010
- Το Prix Conversation, τον Μάιο του 2010 και το Prix des Dunes, στις 11 Μαΐου 2010 για το La Délicatesse
- Césars 2012: υποψηφιότητα στην κατηγορία César de la Meilleure Adaptation για το La Délicatesse
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ www
.lesgensducinema .com /affiche _acteur .php?mots=Foenkinos&nom _acteur=FOENKINOS+David&ident=93042&debut=0&record=1&from=ok. - ↑ «Les lauréats du Goncourt des lycéens : 30 ans de souvenirs !». (Γαλλικά) Le Point. 10 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2024.
- ↑ www
.lalettredulibraire .com /2014 /02 /07 /Le-Palmar%C3%A8s-des-Globes-de-Cristal-cat%C3%A9gorie-roman. - ↑ http://audiosolidaire.avh.asso.fr/content/le-livre-audiosolidaire-2012 Le livre Audiosolidaire 2012 - Association Valentin Haüy
- ↑ Libération.fr
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα David Foenkinos στο Wikimedia Commons
