Ναός του Στρόγκανοφ
| Ναός του Γενεσίου της Θεοτόκου Στρόγκανοφ | |
|---|---|
 | |
| Βασικές πληροφορίες | |
| Τοποθεσία | Νίζνι Νόβγκοροντ, Ρωσία |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 56°19΄37΄΄ Β, 43°59΄07΄ Α |
| Υπαγωγή | Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Περιφέρεια | Όμπλαστ του Νίζνι Νόβγκοροντ |
| Χώρα | Ρωσία, Ρωσική Αυτοκρατορία, Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, Βασίλειο της Ρωσίας |
| Αρχιτεκτονική περιγραφή | |
| Αρχιτέκτονας/Αρχιτέκτονες | Λεβ Νταλ |
| Έναρξη ανέγερσης | 1696 |
| Αποπεράτωση | 1719 |
| Κατεύθυνση προσόψεως | ανατολικά-βορειοανατολικά |
Ο Ναός του Γενεσίου της Υπεραγίας Θεοτόκου (ρωσ. Церковь Собора Пресвятой Богородицы), γνωστότερος απλώς ως «το Γενέσιο» ή [ναός] Στρόγκανοφ είναι χριστιανικός ναός της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, κτισμένος στη συμβολή των ποταμών Οκά και Βόλγα, στην ομώνυμη ιστορική οδό (Рождественская улица = «οδός του Γενεσίου») της πόλεως Νίζνι Νόβγκοροντ. Ανεγέρθηκε με δωρεά του εμπόρου Γκριγκόρι Στρόγκανοφ.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η θεμελίωση και η ανέγερση του ναού άρχισαν το 1696. Τα έργα είχαν σχεδόν ολοκληρωθεί το 1701, αλλά τότε σημειώθηκε πυρκαγιά στον ναό, που κάηκε εντελώς και κατέρρευσε. Αναστηλώθηκε από τη σύζυγο του εμπόρου Γκριγκόρι Στρόγκανοφ, τη Μαρία Γιακόβλεβνα, και τα θυρανοίξια έγιναν το έτος 1719 από τον Αρχιεπίσκοπο Πιτιρίμ του Νίζνι Νόβγκοροντ (1719-1738).[1]
Το 1722 ωστόσο ο ναός κλείστηκε από τον Τσάρο Πέτρο Α΄ και έμεινε κλειστός μέχρι τον θάνατό του (1725). Μικρότερες πυρκαγιές συνέβησαν και άλλες φορές (τα έτη 1768, 1782 και 1788). Κατά το διάστημα 1807-1812 ο Αλεξάντερ Στρόγκανοφ χρηματοδότησε μεγάλες επισκευές. Από το 1870 περίπου έως το 1880 ο ναός αποκαταστάθηκε επιμελώς σύμφωνα με σχέδια των αρχιτεκτόνων Λεβ Β. Νταλ (Лев Владимирович Даль, 1834-1878) και Ρόμπερτ Γ. Κιλεβέιν (Роберт Яковлевич Килевейн, 1825-1895). Από τη δεκαετία του 1860 το κωδωνοστάσιο είχε αρχίσει να γέρνει και 20 χρόνια αργότερα είχε αποκλίνει κατά 1,2 μέτρο από την κατακόρυφο στο άνω άκρο του. Το 1887 τα ανώτερα επίπεδά του αποσυναρμολογήθηκαν.
Κατά τη σοβιετική εποχή λήφθηκε απόφαση να κατεδαφισθεί ο ναός, αλλά ο τότε εφημέριος του ναού Σέργιος Βεΐσοφ συνέλεξε ιστορικά έγγραφα και φωτογραφίες, έδωσε αρκετές διαλέξεις υπέρ της πολιτιστικής σημασίας της αρχιτεκτονικής του τεχνοτροπίας, που είναι γνωστή ως «μπαρόκ των Στρόγκανοφ», και κατόρθωσε έτσι να διασώσει τον ναό.[2]
Ο ναός παρέμεινε κλειστός και εγκαινιάσθηκε εκ νέου κατά τη μετασοβιετική εποχή, στις 3 Ιουλίου 1993.
Αρχιτεκτονική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο ναός έχει δύο βασικά επίπεδα. Στο επάνω επίπεδο βρίσκεται ο κυρίως ναός, με τριπλή κόγχη στο ιερό, ενώ στο κάτω υπάρχει τραπεζαρία μοναστηριακού τύπου. Τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό, ο ναός είναι διακοσμημένος με ανάγλυφα σε λευκούς λίθους.
Το κωδωνοστάσιο (καμπαναριό) είναι οκταγωνικής διατομής επάνω σε βάση κυβικού σχήματος. Ο ανώτερος τρούλος επιστέφεται με Σταυρό που φέρει ανεμοδείκτη. Επάνω στις πέτρινες πλάκες του ρολογιού υπάρχουν σλαβικά γράμματα που διαιρούν τον κύκλο σε 17 τμήματα, σύμφωνα με τον αρχαίο σλαβικό υπολογισμό του χρόνου. Είναι άγνωστο το τι απέγινε ο παλαιότερος μηχανισμός του ρολογιού. Νέος μηχανισμός τοποθετήθηκε μόλις τη δεκαετία του 2020.
Εικόνες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
-
Νυκτερινή άποψη του ναού από την οδό Ροζντεστβένσκαγια (βόρεια) -
Η νότια άποψη του ναού -
Το εσωτερικό του ναού -
Παράθυρο του ναού
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Нижегородская Митрополия». Сайт Нижегородской Митрополии. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2017.
- ↑ Лушин, Александр (2004). «Отец Сергий». Замечательные люди. Нижегородская старина. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 9 Αυγούστου 2011.