Νήσος των Νεκρών (Φινιστέρ)
Συντεταγμένες: 48°18′11″N 04°32′14″W / 48.30306°N 4.53722°W
 | |
 | |
| Γεωγραφία | |
|---|---|
| Τοποθεσία | Όρμος της Βρέστης (Ατλαντικός Ωκεανός) |
| Έκταση | 0,7 km² |
| Υψηλότερη κορυφή | άγνωστη ονομασία (26 μ.) |
| Χώρα | |
| Περιοχή | Βρετάνη |
| Νομός | Φινιστέρ |
| Δημογραφικά | |
| Πληθυσμός | ακατοίκητο |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η νήσος των Νεκρών βρίσκεται στον κόλπο του Ροσκανβέλ, στα νοτιοδυτικά του όρμου της Βρέστης, μεταξύ της χερσονήσου του Κελέρν και της Μακράς Νήσου. Σε απόσταση 300 μέτρων στα ανατολικά βορειοανατολικά βρίσκεται η νήσος Τρεμπερόν.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
18ος αιώνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στα τέλη του 17ου αιώνα, η θαλάσσια δραστηριότητα στην Βρέστη εντάθηκε, κάτι που προκάλεσε προβλήματα επιδημιών. Η νήσος του Τρεμπερόν επελέγη τότε ως ζώνη καραντίνας. Τα καράβια στα οποία εμφανιζόταν κάποια νόσος οδηγούνταν τότε στο νησί.
Κατά τον 18ο αιώνα ανεγέρθηκε ένα λαζαρέτο και το νησί διαμορφώθηκε (φύτευση δέντρων) με το πέρασμα του χρόνου. Η Νήσος των Νεκρών, όσο γι' αυτή, αποτέλεσε το κοιμητήριο για όσους δεν κατάφεραν να επιβιώσουν του λαζαρέτου της γειτονικής νήσου του Τρεμπερόν και χρησίμευε ως κοιμητήριο έως το 1808.
19ος αιώνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στη διάρκεια του 18ου αιώνα, ο εξοπλισμός σε μπαρούτι του Οπλοστασίου της Βρέστης γινόταν μέσω της πυριτιδαποθήκης του Πον-ντε-Μπουί. Μεταφερόμενο μέσω πλοίου, το μπαρούτι έκανε έναν τελευταίο σταθμό στη νήσο του Αράν, στην εκβολή του Ωλν.
Η πυριτιδαποθήκη της νήσου του Αράν παρουσίαζε αρκετά μειονεκτήματα : στενόχωρη, απομακρυσμένη από το Οπλοστάσιο, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στο πλαίσιο των Ναπολεόντειων Πολέμων.
Το 1808, ο Ζαν-Νικολά Τρούιγ, διευθυντής Θαλασσίων Έργων, αποφάσισε την μετατροπή της Νήσου των Νεκρών σε πυριτιδαποθήκη[1].
Οι εργασίες εκσκαφής, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν από τους κατάδικους του κάτεργου της Βρέστης, έδωσαν την δυνατότητα να επιπεδωθεί ένα υψίπεδο που φιλοξενούσε τρεις πυριτιδαποθήκες, κτίρια 45 μέτρων μήκους επί 12 πλάτους, με δύο επίπεδα, όπου, προς αποφυγή ενδεχόμενης έκρηξης, απαγορευόταν η χρήση μετάλλων.
Επιπροσθέτως των κτιρίων αυτών, κατασκευάστηκαν ένας μώλος (που εκτεινόταν προς την νήσο Τρεμπερόν), αρκετές ράμπες προσόρμισης και ένα μακρόστενο κτίσμα που χρησίμευε ως στρατώνα για την φρουρά του νησιού.
Η περιγραφή αυτή της Νήσου των Νεκρών χρονολογείται στο 1895[2] :
Η Νήσος, παρά την μικρή της έκταση, έχει, ωστόσο, ορισμένους κατοίκους. Ήταν αποθηκευτικός χώρος μπαρουτιού για το ναυτικό, όπου οι γομώσεις και άλλα μοντέρνα τρομακτικά βλήματα αντικατέστησαν τα πρωτόγονα βαρέλια μπαρουτιού για τα οποία, το 1808, κατασκευάστηκαν μεγάλες πυριτιδαποθήκες. Ο επιλοχίας-φρουρός, η γυναίκα του και τα παιδιά τους, ένας πυροσβέστης και η οικογένειά του, μερικοί άνδρες της φρουράς κατοικούν πάνω σε αυτό τον βράχο. Συνολικά 16 κάτοικοι, 20 όταν όλοι είναι παρόντες. Ο επιλοχίας με ξενάγησε στην μικρή αυτή έκταση. Ένα βραχώδες υψίπεδο, όπου φυτρώνει πυκνό χορτάρι, το οποίο θρέφει ορισμένες κατσίκες και πρόβατα, ακόμα και μερικά πρόβατα-νάνους του Ουεσάν τα οποία, λόγω του μεγέθους τους, έχουν εδώ τον ρόλο των οικόσιτων κουνελιών στην εξοχή. Συγκεκριμένα, όταν υπάρχει έλλειψη προμηθειών, σφάζεται ένα από αυτά τα μικρά ζωάκια και, έτσι, υπάρχουν προμήθειες για διάστημα δύο με τριών ημερών. Στα καλύτερα διαμορφωμένα τμήματα, με μεράκι φτιάχτηκαν κήποι όπου κερασιές και κλίματα ευδοκιμούν. Πάνω στα βράχια μία λεπτή στρώση χόρτου, η φτέρη και ο σχοίνος προσθέτουν λίγο πράσινο γύρω από τις καλά φυλασσόμενες εγκαταστάσεις της πυριτιδαποθήκης.
20ός αιώνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1868, με την άφιξη του σιδηρόδρομου στην Βρέστη, το Ναυτικό αποφάσισε την κατασκευή νέας πυριτιδαποθήκης στο Σαιν-Νικολά, στο Γκιπαβά. Η Νήσος των Νεκρών παρέμεινε, ωστόσο, σε χρήση κατά την διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων, εποχή από την οποία χρονολογούνται τα απομεινάρια μιας σιδηροδρομικής γραμμής « Decauville » τα οποία είναι ακόμη ορατά.
Στις αρχές του 20ού αιώνα, το λαζαρέτο μετατράπηκε σε σανατόριο. Αρκετοί ναυτικοί και εργάτες από την Βρέστη στάλθηκαν εκεί για θεραπεία. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η νήσος χρησίμευσε ως χώρος αποθεραπείας για τους τραυματισμένους στρατιώτες.
Το 1960, οι εγκαταστάσεις αποχαρακτηρίστηκαν. Λίγα χρόνια αργότερα, η νήσος περιλήφθηκε στην προστατευτική περίμετρο που οριοθετήθηκε τριγύρω της Μακράς Νήσου, και η πρόσβαση σε αυτήν απαγορεύτηκε. Έγινε, με αυτό τον τρόπο, καταφύγιο για μεγάλο αριθμό πτηνών.
Σήμερα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με απαγορευμένη την είσοδο, το νησί και τα κτίρια, των οποίων η εξαίρετη δόμηση τους εξασφάλισε την έως σήμερα επιβίωση, συντηρούνται a minima, με την προοπτική μιας πιθανής ανάδειξης των ερειπίων. Επιπλέον, η χλωρίδα έχει εξαπλωθεί στο νησί, και σε τακτική βάση, εκστρατείες περιβαλλοντικού καθαρισμού του νησιού λαμβάνουν χώρα.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Poudrières de l'île des Morts». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2013.
- ↑ Victor-Eugène Ardouin-Dumazet, Voyages en France : Les Îles de l'Atlantique : 2. D'Hoëdic à Ouessant, t. 4, Paris, Berger-Levrault, 1895
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Bretagne Magazine n°31 (nov.-déc. 2005-janv. 2006)