Μπενεντέττο Ακκόλτι ο Πρεσβύτερος
| Μπενεντέττο Ακκόλτι ο Πρεσβύτερος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1415[1][2][3] Αρέτσο |
| Θάνατος | 26 Σεπτεμβρίου 1464[1][4] Φλωρεντία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | λατινική γλώσσα[5] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αναγεννησιακός ανθρωπιστής ιστορικός δικηγόρος |
| Εργοδότης | Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Μπερνάρντο Ακκόλτι Πιέτρο Ακκόλτι |
| Αδέλφια | Φραντσέσκο Ακκόλτι |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μπενεντέττο Ακκόλτι (ιταλικά: Benedetto Accolti, 1415 στο Αρέτσο - 26 Σεπτεμβρίου 1464 στη Φλωρεντία[6][7]) ήταν Ιταλός νομικός, ουμανιστής και ιστορικός.
Γεννήθηκε στο Αρέτσο της Τοσκάνης, από επιφανή οικογένεια, αρκετά μέλη της οποίας διακρίθηκαν όπως και ο ίδιος για τις νομικές τους επιδόσεις.[8] πήρξε για κάποιο διάστημα καθηγητής της Νομικής στο Πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας, και μετά την αποπομπή, το 1456, από την καγκελαρία της Φλωρεντίας του διάσημου ουμανιστή Πότζιο Μπρατσολίνι λόγω ανικανότητας και ένα μεσοδιάστημα δύο ετών, ο ίδιος ο Ακκόλτι έγινε καγκελάριος της Δημοκρατίας της Φλωρεντίας το 1458.
Ο Ακκόλτι έγραψε στα λατινικά μια ιστορία της Πρώτης Σταυροφορίας, με τίτλο De Bello a Christianis contra Barbaros gesto pro Christi Sepulchro et Judaea recuperandis libri IV (1464), ή "Περί του πολέμου που διεξήγαγαν οι Χριστιανοί εναντίον των βαρβάρων, για την ανάκτηση του τάφου του Χριστού και της Ιουδαίας", η οποία λέγεται ότι παρείχε στον Τορκουάτο Τάσσο την ιστορική βάση για το έργο του Απελευθερωμένη Ιερουσαλήμ.[8] Ένα άλλο έργο του Ακκόλτι, ένας «Διάλογος» (1461–63), εκδόθηκε στην Πάρμα το 1689- στο έργο αυτό ο συγγραφέας συγκρίνει τα επιτεύγματα των σύγχρονων με τα επιτεύγματα των αρχαίων, προκειμένου να αποδείξει ότι οι πρώτοι δεν είναι σε τίποτα κατώτεροι από τους δεύτερους. Και τα δύο έργα αφιερώθηκαν σε μέλη της οικογένειας των Μεδίκων, ο "Διάλογος" στον Κόζιμο τον Πρεσβύτερο, η ιστορία στον γιο του Πέτρο.
Ο νεότερος αδελφός του Ακκόλτι, ο Φραντσέσκο, ήταν επίσης διακεκριμένος νομικός.[8] Ο γιος του Πιέτρο έγινε καρδινάλιος, ενώ ένας άλλος γιος του ο Μπερνάρντο, ήταν αξιόλογος λαϊκός ποιητής. Ο Μπενεντέττο Ακκόλτι ο Νεότερος, εγγονός του καγκελάριου, έγινε επίσης καρδινάλιος.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb13196086m. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 100002773. Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 3,0 3,1 Άαρον Σβαρτς: (Αγγλικά, Ισπανικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Τσεχικά, Κροατικά, Τελούγκου) Open Library. OL4850447A. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6w381zx. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb13196086m. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ Black, Robert (1981). «Benedetto Accolti and the Beginnings of Humanist Historiography». The English Historical Review 96 (378): 36–58. ISSN 0013-8266. https://www.jstor.org/stable/568384.
- ↑ «The new international encyclopaedia». 1905.
- ↑ 8,0 8,1 8,2
Μία ή περισσότερες προτάσεις από το προηγούμενο κείμενο ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Accolti, Benedetto» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 1 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σελ. 121
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Black, Robert (1985). Benedetto Accolti and the Florentine Renaissance. Cambridge.
- Black, Robert (2006). «Benedetto Accolti: a Portrait». Στο: Christopher S. Celenza. Humanism and Creativity in the Renaissance: Essays in Honor of Ronald G. Witt. Leiden. σελίδες 61–83.
|