Μιχαήλ Πρεομπραζένσκι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μιχαήλ Πρεομπραζένσκι
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση16ιουλ. / 28  Οκτωβρίου 1854γρηγ. ή 4  Οκτωβρίου 1854[1]
Βαμπαλνίνκας
Θάνατος25  Σεπτεμβρίου 1930[2]
Αγία Πετρούπολη
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο Νοβοντέβιτσι
Χώρα πολιτογράφησηςΈνωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Εκπαίδευση και γλώσσες
ΣπουδέςΣχολή ζωγραφικής, γλυπτικής και αρχιτεκτονικής της Μόσχας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυντηρητής
αρχιτέκτονας[3]
ΕργοδότηςΑυτοκρατορική Ακαδημία Τεχνών
Αξιοσημείωτο έργοΚαθεδρικός Ναός Αγίου Αλέξανδρου Νιέφσκι (Τάλιν)
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΤάγμα της Αγίας Άννης, Β΄ Τάξη
Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Α΄ Τάξη
Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Β΄ Τάξη
Τάγμα του Αγίου Στανισλάου, Γ΄ Τάξη
Τάγμα του Αγίου Βλαδίμηρου, Δ΄ Τάξη
Τάγμα του Αγίου Βλαδίμηρου, Γ΄ Τάξη
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα
Η Ρωσική Εκκλησία στη Σόφια της Βουλγαρίας (Εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού) που χτίστηκε το 1914

Ο Μιχαήλ Τιμοφέβιτς Πρεομπραζένσκι (Ρωσικά: Михаил Тимофеевич Преображенский, Βαμπαλνίνκας 1854 – Λένινγκραντ 1930) ήταν Ρώσος αρχιτέκτονας, ιστορικός αρχιτεκτονικής, ακαδημαϊκός και αναστηλωτής. Ήταν ενεργό μέλος τόσο της Αυτοκρατορικής Ακαδημίας Τεχνών όσο και της Αυτοκρατορικής Ορθόδοξης Παλαιστινιακής Εταιρείας. Τα έργα του περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τη Ρωσική Εκκλησία στη Φλωρεντία της Ιταλίας, μια συνεργασία με τον Ιταλό αρχιτέκτονα Τζουζέπε Μποτσίνι.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στην πόλη Βαμπαλνίνκας, σήμερα στη Λιθουανία αλλά τότε στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Σπούδασε στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής της Σχολής Ζωγραφικής, Γλυπτικής και Αρχιτεκτονικής της Μόσχας την περίοδο 1870–1874. Αποφοίτησε το 1875 και του απονεμήθηκε ένα μικρό αργυρό μετάλλιο για το σχέδιο της δημόσιας βιβλιοθήκης.

Σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Αυτοκρατορικής Ακαδημίας Τεχνών (1875–1879). Μαθητής του καθηγητή Αλεξάντρ Ρεζάνοφ και του ακαδημαϊκού Ντέιβιντ Γκριμ (ιδρυτή του «ρωσικού στυλ» στην αρχιτεκτονική). Βραβεύτηκε με μεγάλο ασημένιο μετάλλιο της Ακαδημίας Τεχνών (1876) για το έργο του μαυσωλείου, ένα μικρό χρυσό μετάλλιο (1877) για το πρόγραμμα "Σταθμός στο Μητροπολιτικό Πάρκο", ένα μεγάλο χρυσό μετάλλιο (1879) για το έργο "Στρατώνας για 1000 στρατιώτες». Αποφοίτησε από την Αυτοκρατορική Ακαδημία Τεχνών (1879) με τον τίτλο του καλλιτέχνη πρώτης τάξεως και το χρυσό μετάλλιο «Για πολύ καλή γνώση της αρχιτεκτονικής».

Αλλοδαπός υπότροφος της Αυτοκρατορικής Ακαδημίας Τεχνών (από το 1882–1888) στην Ιταλία (Βενετία, Φλωρεντία και Ρώμη), στο Παρίσι, στο Μόναχο και τη Βιέννη. Εξελέγη ακαδημαϊκός αρχιτεκτονικής της Αυτοκρατορικής Ακαδημίας Τεχνών (1887).

Το 1888 διορίστηκε αναπληρωτής καθηγητής της Ακαδημίας και επέστρεψε στη Ρωσία για να μελετήσει τα μνημεία της αρχαίας ρωσικής τέχνης και αρχιτεκτονικής. Το αποτέλεσμα της έρευνας ήταν η επιστημονική εργασία «Μνημεία αρχαίας ρωσικής αρχιτεκτονικής στην επαρχία Καλούγκα». Η έκδοση τιμήθηκε με μεγάλο ασημένιο μετάλλιο της Αυτοκρατορικής Ρωσικής Αρχαιολογικής Εταιρείας.

Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Τεχνών (1893). Λαμβάνει τη θέση του καθηγητή κατά βαθμό Ακαδημίας Τεχνών (1894) και γίνεται μέλος του Συμβουλίου της Ακαδημίας. Διδάσκει στην Αυτοκρατορική Ακαδημία Τεχνών πριν από το κλείσιμό της το 1918.

Διηύθυνε το αρχιτεκτονικό γραφείο υπό τη Λαϊκή Επιτροπεία Παιδείας της Ρωσικής Σοβιετικής Ομοσπονδιακής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας  (1919–1922). Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ηγήθηκε του επιστημονικού έργου στην Κρατική Ακαδημία της Ιστορίας του Υλικού Πολιτισμού στο Λένινγκραντ.

Πέθανε στις 25 Σεπτεμβρίου 1930 στο Λένινγκραντ. Κηδεύτηκε στο Κοιμητήριο της Ανάστασης της Ιστορικής Μονής Νοβοντέβιτσι στο Λένινγκραντ.

Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Καθεδρικός ναός του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι (1895–1900) Ταλίν, Εσθονία
    Ορθόδοξος Καθεδρικός ναός του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι (1895–1900) Ταλίν, Εσθονία[4]
  • Ρωσικός Ορθόδοξος Ναός της Γέννησης του Χριστού και του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού (1899–1903), Φλωρεντία, Ιταλία[5]
  • Ορθόδοξος Καθεδρικός Ναός του Αγίου Νικολάου (1903-1912), Νίκαια, Γαλλία[6][7]
  • Ρωσική Εκκλησία (Ναός του Αγίου Νικολάου του Θαυματουργού) (1907–1914), Σόφια, Βουλγαρία[8]
  • Ναός του Αγίου Νικολάου στο Βουκουρέστι, Βουκουρέστι, Ρουμανία[9]
  • Ναός της Μεταμόρφωσης (1897–1902), Αγία Πετρούπολη, Ρωσία[10]
  • Σταυροπηγική Μονή Κοιμήσεως της Πουχτίτσας (1892–1910), Εσθονία[11]

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

С. Н. Кондаков (1915). Юбилейный справочник Императорской Академии художеств. 1764-1914 (in Russian). Vol. 2. p. 375.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 «Artists of the World Online» (Γερμανικά, Αγγλικά) K. G. Saur Verlag, Walter de Gruyter. Βερολίνο. 2009. 00136602.
  2. ↑ (Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά) Structurae. Ράτιγκεν. 1004283. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 27  Αυγούστου 2013. 500336058. Ανακτήθηκε στις 14  Μαΐου 2019.
  4. ↑ Плохий, Евгений Викторович (2021). ПРОРОЧЕСКОЕ СЛУЖЕНИЕ СВЯТОГО ДАНИИЛА КАК ПРИМЕР ОСОБОЙ МИССИИ ПРЕД БОГОМ И ЛЮДЬМИ. ICSP «NEW SCIENCE». 
  5. ↑ «НИКОЛАЙ ИВАНОВИЧ ЛАПИН (21 мая 1931 г. - 25 декабря 2021 г.)». Person. Culture. Society 24 (1): 167–167. 2022. doi:10.30936/1606_951x_2022_24_1_167_167. ISSN 1606-951X. http://dx.doi.org/10.30936/1606_951x_2022_24_1_167_167. 
  6. ↑ Доклад о работе пятого совещания Неофициальной консультативно-технической рабочей группы открытого состава по Глобальному реестру, Сеул, Республика Корея, 13–14 мая 2019 года. 2020. doi:10.4060/ca6916ru. http://dx.doi.org/10.4060/ca6916ru. 
  7. ↑ Berenguer, Marion; Marchand-Brustel, Yannick Le; Govers, Roland (2009-12-04). «GLUT4 molecules are recruited at random for insertion within the plasma membrane upon insulin stimulation». FEBS Letters 584 (3): 537–542. doi:10.1016/j.febslet.2009.11.093. ISSN 0014-5793. http://dx.doi.org/10.1016/j.febslet.2009.11.093. 
  8. ↑ Темчин, Сергей Юрьевич (2015-02-04). «Древнейшая восточнославянская служба Перенесению мощей святителя Николая Мирликийского (9 мая) как переработка переводной службы Перенесению мощей апостола Варфоломея (24 августа)». Slavistica Vilnensis 59: 17–29. doi:10.15388/slavviln.2014.59.4896. ISSN 2424-6115. http://dx.doi.org/10.15388/slavviln.2014.59.4896. 
  9. ↑ Stănilă, Adrian (2013-01-01). «Reprezentări originale ale Fecioarei Maria ȋn Biserica Sf. Nicolae Domnesc din Curtea de Argeş (sec. XIV). „Aducerea darurilor la Cortul Mărturiei” şi „Adormirea Fecioarei”». Hiperboreea A2 (1-4): 15–20. doi:10.5325/hiperboreea.2.1-4.0015. ISSN 2688-8211. http://dx.doi.org/10.5325/hiperboreea.2.1-4.0015. 
  10. ↑ «Рис. 1. Общая и первичная заболеваемость остеопорозом по данным скрининга в поликлинике в сравнении с данными по Российской Федерации [12] и Санкт-Петербургу [13] (на 100 000 чел.). Дата начала скрининга — 2017 год. Примечание: РФ — Российская Федерация, СПб — Санкт-Петербург, ГП№25 — городская поликлиника № 25 Невского района г. Санкт-Петербурга». dx.doi.org. Ανακτήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2023. 
  11. ↑ Хайницкая, Э.А. (2016). «Свято-Иннокентьевский женский монастырь в ЕАО: история создания и взаимодействие с обществом (по материалам газет ЕАО)». ТЕНДЕНЦИИ РАЗВИТИЯ НАУКИ И ОБРАЗОВАНИЯ (НИЦ «Л-Журнал»). doi:10.18411/lj2016-5-5-10. http://dx.doi.org/10.18411/lj2016-5-5-10. 
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μιχαήλ_Πρεομπραζένσκι&oldid=10469030"