Μεταστροφή νεκροκρέβατου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ρωσική Ορθόδοξη αγιογραφία του Καλού Κλέφτη στον Παράδεισο (Σχολή της Μόσχας, περ. 1560)

Μια μεταστροφή νεκροκρέβατου είναι η υιοθέτηση μιας συγκεκριμένης θρησκευτικής πίστης λίγο πριν κάποιος πεθάνει. Το να κάνει κάποιος μια μεταστροφή στο νεκροκρέβατο μπορεί να αντανακλά μια άμεση αλλαγή πεποιθήσεων, μια επιθυμία να επισημοποιηθούν μακροπρόθεσμες πεποιθήσεις ή μια επιθυμία να ολοκληρωθεί μια διαδικασία μεταστροφής που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη. Οι ισχυρισμοί της μεταστροφής διάσημων ή σημαντικών προσωπικοτήτων στο νεκροκρέβατο έχουν επίσης χρησιμοποιηθεί στην ιστορία ως ρητορικά εργαλεία.

Σύνοψη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Βάπτιση του Κωνσταντίνου, όπως τη φαντάζονταν μαθητές του Ραφαήλ

Οι μεταστροφές στο σημείο του θανάτου έχουν μακρά ιστορία. Η πρώτη καταγεγραμμένη μεταστροφή στο νεκροκρέβατο εμφανίζεται στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, όπου ο καλός κλέφτης, σταυρωμένος δίπλα στον Ιησού, εκφράζει την πίστη στον Χριστό. Ο Ιησούς δέχεται τη μεταστροφή του, λέγοντας «Σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο».

Ίσως η πιο σημαντική μεταστροφή στη δυτική ιστορία ήταν αυτή του Κωνσταντίνου Α΄, Ρωμαίου Αυτοκράτορα, όπου αργότερα ανακηρύχθηκε Χριστιανός Άγιος από την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ενώ η πίστη του στον Χριστιανισμό εμφανίστηκε πολύ πριν από το θάνατό του, μόνο στο νεκροκρέβατό του βαφτίστηκε το 337 από τον Αρειανό επίσκοπο Ευσέβιο της Νικομήδειας.[1] Ενώ οι παραδοσιακές πηγές διαφωνούν ως προς το γιατί αυτό συνέβη τόσο αργά, η σύγχρονη ιστοριογραφία καταλήγει ότι ο Κωνσταντίνος επέλεξε τη θρησκευτική ανοχή ως μέσο για να ενισχύσει τη βασιλεία του. Σύμφωνα με τον Μπαρτ Ντ. Έρμαν, όλοι οι σύγχρονοι Χριστιανοί του Κωνσταντίνου βαφτίστηκαν στο νεκροκρέβατό τους αφού πίστευαν ακράδαντα ότι η συνέχιση της αμαρτίας μετά το βάπτισμα εξασφαλίζει την αιώνια καταδίκη τους.[2] Ο Έρμαν δεν βλέπει καμία σύγκρουση μεταξύ του παγανισμού του Κωνσταντίνου και του να είναι Χριστιανός.[2]

Αξιοσημείωτες μεταστροφές νεκροκρέβατου στον καθολικισμό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μπάφαλο Μπιλ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μπάφαλο Μπιλ βαφτίστηκε Καθολικός μία ημέρα πριν από το θάνατό του το 1917.[3][4][5]

Κάρολος Β΄ της Αγγλίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κάρολος Β΄ της Αγγλίας, ο προτελευταίος καθολικός μονάρχης της Αγγλίας.

Ο Κάρολος Β΄ της Αγγλίας βασίλεψε σε ένα Αγγλικανικό έθνος σε μια εποχή ισχυρών θρησκευτικών συγκρούσεων. Αν και οι συμπάθειές του ήταν τουλάχιστον κάπως προς τη Ρωμαιοκαθολική πίστη, κυβέρνησε ως Αγγλικανός, αν και προσπάθησε να μειώσει τη δίωξη και τις νομικές κυρώσεις που έπληξαν τους μη Αγγλικανούς στην Αγγλία, ιδίως μέσω της Βασιλικής Διακήρυξης της Επιείκειας. Καθώς βρισκόταν ετοιμοθάνατος μετά από εγκεφαλικό, απελευθερωμένος από την πολιτική ανάγκη, τον υποδέχθηκαν στην Καθολική Εκκλησία.[6]

Ζαν ντε Λα Φονταίν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο πιο διάσημος Γάλλος παραμυθολόγος δημοσίευσε μια αναθεωρημένη έκδοση του σπουδαιότερου έργου του, Contes, το 1692, την ίδια χρονιά που άρχισε να υποφέρει από μια βαριά ασθένεια. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, ο Ζαν ντε Λα Φονταίν στράφηκε στη θρησκεία.[7] Ένας νεαρός ιερέας, ο Μ. Πουσέ, προσπάθησε να τον πείσει για την ανάρμοστη συμπεριφορά του Contes και λέγεται ότι η καταστροφή ενός νέου έργου κάποιας αξίας ζητήθηκε και υποβλήθηκε ως απόδειξη μετάνοιας. Ο Λα Φονταίν έλαβε το Viaticum και τα επόμενα χρόνια συνέχισε να γράφει ποιήματα και μύθους.[8] Πέθανε το 1695.

Σαρλ Μωρράς[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τις τελευταίες μέρες πριν από το θάνατό του, ο Γάλλος συγγραφέας Σαρλ Μωρράς επαναυιοθέτησε την καθολική πίστη της παιδικής του ηλικίας και έλαβε τις τελευταίες τελετές.[9]

Όσκαρ Ουάιλντ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όσκαρ Ουάιλντ

Ο συγγραφέας Όσκαρ Ουάιλντ ασπάστηκε τον Καθολικισμό κατά την τελευταία του ασθένεια.[10][11][12][13] Ο Ρόμπερτ Ρος έδωσε μια ξεκάθαρη περιγραφή: «Όταν πήγα να καλέσω τον ιερέα να έρθει στο νεκροκρέβατό του, είχε τις αισθήσεις του και σήκωσε το χέρι του απαντώντας σε ερωτήσεις και ικανοποίησε τον ιερέα. Ήταν το πρωί πριν πεθάνει και για περίπου τρεις ώρες κατάλαβε τι συνέβαινε (και ήξερε ότι είχα έρθει από τον Νότο ως απάντηση σε ένα τηλεγράφημα) ότι του δόθηκε το τελευταίο μυστήριο».[14] Το σπίτι των Πασιονιστών στη Λεωφόρο Χότσε, έχει ένα οικιακό ημερολόγιο το οποίο περιέχει ένα αρχείο, γραμμένο από τον Ντουν, ότι δέχθηκε τον Ουάιλντ σε πλήρη επικοινωνία με την Εκκλησία. Αν και η μεταστροφή του Ουάιλντ μπορεί να ήταν έκπληξη, είχε διατηρηθεί από καιρό ενδιαφέρον για την Καθολική Εκκλησία, έχοντας συναντηθεί με τον Πάπα Πίο Θ΄ το 1877 και περιέγραψε τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ως «μόνο για τους αγίους και τους αμαρτωλούς – για τους αξιοσέβαστους ανθρώπους, η Αγγλικανική Εκκλησία θα κάνει». Ωστόσο, το πόσο πιστός σε όλες τις αρχές του Καθολικισμού ήταν ποτέ ο Ουάιλντ είναι αμφισβητήσιμο: συγκεκριμένα, ενάντια στην επιμονή του Ρος στην αλήθεια του Καθολικισμού: «Όχι, Ρόμπι, δεν είναι αλήθεια».[15][16][17] «Η θέση μου είναι περίεργη», είπε ο Ουάιλντ, «δεν είμαι Καθολικός, είμαι απλώς ένας βίαιος Παπικός».[18]

Τζον Γουέιν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης Τζον Γουέιν, σύμφωνα με τον γιο του, Πάτρικ και τον εγγονό του, Μάθιου Μιουνίος, ο οποίος ήταν ιερέας στην Επισκοπή Όραντζ της Καλιφόρνια, ασπάστηκε τον Ρωμαιοκαθολικισμό λίγο πριν από το θάνατό του.[19][20] Ο Μιουνίος δήλωσε ότι ο Γουέιν εξέφρασε έναν βαθμό λύπης που δεν έγινε Καθολικός νωρίτερα στη ζωή του, εξηγώντας «αυτό ήταν ένα από τα συναισθήματα που εξέφρασε πριν περάσει», κατηγορώντας «μια πολυάσχολη ζωή».[21]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Gonzalez, Justo (1984). The Story of Christianity Vol.1. Harper Collins. σελ. 176. ISBN 0-06-063315-8. 
  2. ↑ 2,0 2,1 Smithsonian Part Four - Constantine and the Christian Faith στο YouTube
  3. ↑ Russell, Don (1979). The Lives and Legends of Buffalo Bill. Oklahoma: University of Oklahoma Press. σελ. 469. ISBN 978-1-4343-4148-8. 
  4. ↑ Weber, Francis J. (1979). America's Catholic Heritage: Some Bicentennial Reflections, 1776–1976. Madison: University of Wisconsin. σελ. 49. 
  5. ↑ Mosesl, L.G. (1999). The Lives and Legends of Buffalo Bill. Albuquerque: University of New Mexico Press. σελ. 193. ISBN 978-0-8263-2089-6. 
  6. ↑ Hutton, Ronald (1989). Charles II: King of England, Scotland, and Ireland. Oxford University Press. σελίδες 443, 456. ISBN 0-19-822911-9. 
  7. ↑ «Jean de La Fontaine Biography - Infos - Art Market». www.jean-delafontaine.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Δεκεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2015. 
  8. ↑ Sante De Sanctis (1999). Religious Conversion: A Bio-psychological Study. Psychology Press. ISBN 978-0-415-21111-6. 
  9. ↑ Lettre de l’abbé Giraud à Charles Forot, 4 July 1958, archives départementales de Privas, dossier 24J25
  10. ↑ «The Vatican wakes up to the wisdom of Oscar Wilde». independent.co.uk. 17 Ιουλίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2017. 
  11. ↑ J. Killeen (20 Οκτωβρίου 2005). The Faiths of Oscar Wilde: Catholicism, Folklore and Ireland. Palgrave Macmillan UK. ISBN 978-0-230-50355-7. 
  12. ↑ Pendergast, Martin (17 Ιουλίου 2009). «The Catholic church learns to love Oscar Wilde - Martin Pendergast». The Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2018. 
  13. ↑ McQueen, Joseph (1 December 2017). «Oscar Wilde's Catholic Aesthetics in a Secular Age». SEL: Studies in English Literature 1500–1900 57 (4): 865–886. doi:10.1353/sel.2017.0038. 
  14. ↑ «Poetrymagazines.org.uk - Oscar Wilde: The Final Scene». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2008. 
  15. ↑ Taylor, Jerome (17 July 2009). «The Vatican wakes up to the wisdom of Oscar Wilde – Europe, World». The Independent (London). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 September 2017. https://web.archive.org/web/20170918222015/http://www.independent.co.uk/news/world/europe/the-vatican-wakes-up-to-the-wisdom-of-oscar-wilde-1750093.html. Ανακτήθηκε στις 2009-11-15. 
  16. ↑ «Oscar Wilde: The Final Scene». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουνίου 2008. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2008. 
  17. ↑ McCracken, Andrew. «The Long Conversion of Oscar Wilde». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2008. 
  18. ↑ Nicholas Frankel (16 Οκτωβρίου 2017). Oscar Wilde: The Unrepentant Years. Harvard University Press. ISBN 978-0-674-98202-4. 
  19. ↑ «The religion of John Wayne, actor». Adherents.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Νοεμβρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2008. CS1 maint: Unfit url (link)
  20. ↑ Company, Our Sunday Visitor Catholic Publishing. «Everyone called him 'Duke': John Wayne's conversion to Catholicism». Our Sunday Visitor Catholic Publishing Company. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2018. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2018. 
  21. ↑ Kerr, David (4 Οκτωβρίου 2011). «My granddaddy John Wayne». California Catholic Daily. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2011. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μεταστροφή_νεκροκρέβατου&oldid=10081522"