Μαρία Ρεπούση
| Μαρία Ρεπούση | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1 Ιανουαρίου 1954 Πειραιάς |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | νέα ελληνική γλώσσα |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα Αγγλικά[1] |
| Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών Πανεπιστήμιο Παρί-Σορμπόν Πανεπιστήμιο Παντεόν-Σορμπόν |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Εργοδότης | Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης[2] |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Δημοκρατική Αριστερά, Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας Εσωτερικού και ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Βουλή των Ελλήνων (από 2012, εκλογική περιφέρεια Α΄ Πειραιώς) |
| Ιστότοπος | |
| www | |
Η Μαρία Ρεπούση είναι πανεπιστημιακός, ιστορικός και πρώην βουλευτής της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Γεννήθηκε στον Πειραιά και αποφοίτησε από την ελληνογαλλική Σχολή Jeanne D' Arc. Είναι απόφοιτη της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με δυο πτυχία, το πρώτο του τμήματος Γαλλικής Φιλολογίας και το δεύτερο του Ιστορικού-Αρχαιολογικού τμήματος και έκανε τις μεταπτυχιακές της σπουδές και το διδακτορικό της στη Σορβόννη[3] από όπου πήρε το διδακτορικό της στην ιστορία με θέμα τις ελληνοτουρκικές σχέσεις 1918-1923. Εργάστηκε στη συνέχεια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και κατόπιν, από το 1993 μέχρι και τον Αύγουστο του 2021 στη τριτοβάθμια εκπαίδευση και συγκεκριμένα στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ως επίκουρη αρχικά, αναπληρώτρια στη συνέχεια και τελικά καθηγήτρια ιστορίας και ιστορικής εκπαίδευσης. Η Μαρία Ρεπούση υπήρξε πολύ δραστήρια στη διεθνή επιστημονική κοινότητα η οποία την εξέλεξε αρχικά αντιπρόεδρο της Διεθνούς Ένωσης Διδακτικής της Ιστορίας (ISHD) στη συνέχεια πρόεδρο στη Διεθνή Ένωση για την Ιστορική Εκπαίδευση και τις Κοινωνικές Σπουδές (IRAHSSE). .[4]
Πολιτική δραστηριότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από τα φοιτητικά της χρόνια, η Μαρία Ρεπούση στρατεύτηκε στην υπόθεση της ανανεωτικής αριστεράς. Από τη δεκαετία του 1980 ήταν μέλος της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος και στη συνέχεια του ΚΚΕ Εσωτερικού όπου και διατέλεσε μέλος της ΚΕ μέχρι το 1986. Παρέμεινε στη συνέχεια ανένταχτη αριστερή μέχρι τη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ.
Δραστηριοποιήθηκε επίσης στο γυναικείο κίνημα και ήταν μέλος της Ομάδας Γυναικών Πειραιά. Με τον Πειραιά ασχολήθηκε και ως μέλος της επιτροπής πόλης Πειραιά αλλά και αργότερα από τις γραμμές του πειραϊκής δημοτικής κίνησης το Λιμάνι της Αγωνίας.[5]
Η Μαρία Ρεπούση ήταν επίσης ιδρυτικό μέλος και μέλος του ΔΣ του Ομίλου Πολιτικού Προβληματισμού και Παρέμβασης «Η Αριστερά Σήμερα [ΑΡΣΗ]» που ίδρυσε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης και συμμετείχε ενεργά σε κινήσεις μεταρρύθμισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Από το 2006 συμμετείχε επίσης στο ΔΣ του Κέντρου Πολιτικού Προβληματισμού Μιχάλης Παπαγιαννάκης που διαδέχθηκε την ΑΡΣΗ μετά το θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη.[6]
Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς και εξελέγη βουλευτής Α΄ Πειραιά στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου του 2012. Στις βουλευτικές εκλογές του 2019 ήταν υποψήφια στην Α΄ Πειραιά με τον ΣΥΡΙΖΑ,[7] και έλαβε τη δεύτερη θέση στο ψηφοδέλτιο (6.144) ψήφους χωρίς όμως να εκλεγεί καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ πήρε μόνον μία έδρα.[8]
Επιστημονική και συγγραφική δραστηριότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από το 1993, διδάσκει ιστορία και διδακτική της ιστορίας στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, και ανάλογα είναι τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα.
Η Μαρία Ρεπούση έχει ασχοληθεί κυρίως με την ιστορία στην εκπαίδευση. Στην εργογραφία της ανήκουν τα "Μαθήματα Ιστορίας: από την ιστορία στην ιστορική εκπαίδευση"[9],"Τα Μαρασλειακά"[10] καθώς και η συν-συγγραφή ή επιμέλεια βιβλίων, εκπαιδευτικών προγραμμάτων και εκπαιδευτικού λογισμικού που απευθύνονται στην εκπαίδευση. Στην εργογραφία της ανήκουν επίσης κείμενα που αναφέρονται στην ιστορία του γυναικείου κινήματος.( "Ο φεμινισμός στα χρόνια της μεταπολίτευσης 1974-1990")[11].
Στο πλαίσιο της συγγραφικής της δραστηριότητας, έλαβε μέρος στη δημόσια προκήρυξη για τη συγγραφή των νέων βιβλίων ιστορίας τον Μάιο του 2003, έργο το οποίο ξεκίνησε επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και συνεχίστηκε επί κυβέρνησης ΝΔ επί υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου και η πρότασή της για το βιβλίο ιστορίας της ~Στ δημοτικού "Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια" συγκέντρωσε την υψηλότερη βαθμολογία κατά τις διαδικασίες της αξιολόγησης. Πριν ακόμα το βιβλίο να εισαχθεί στις σχολικές τάξεις ξεκίνησαν οι αντιδράσεις. Η διαμάχη για το βιβλίο κράτησε τελικά περίπου 29 μήνες, από τον Ιανουάριο του 2006 έως τον Μάιο του 2008 και στο διάστημα αυτό δημοσιεύθηκαν περί τα 1.000 κείμενα, ενώ ο απόηχος της υπάρχει μέχρι και σήμερα. Ήταν μια από τις πιο έντονες και παρατεταμένες διαμάχες που γνώρισε η Ελλάδα για τα ζητήματα εκπαίδευσης. Το βιβλίο επικρίθηκε για πολλά σημεία του καθώς δεν ακολουθούσε την κυρίαρχη αφήγηση και καινοτομούσε σε πολλά θέμα: περιεχομένου και μεθόδων. Στο περιεχόμενο γινόταν προσπάθεια υπέρβασης της γεγονοτολογικής ιστορίας και εισάγονταν θέματα από νέα ιστοριογραφικά αντικείμενα όπως είναι η ιστορία των γυναικών, η ιστορία της καθημερινής ζωής, ο πολιτισμός, κλπ. ενώ δεν διασώζονταν οι μύθοι πάνω στους οποίους είχε οικοδομηθεί η εθνική αφήγηση. Στο επίπεδο των μεθόδων γινόταν προσπάθεια απομάκρυνσης από την αποστήθιση και εισάγονταν ιστορικές πηγές ως μαθητεία στην ιστορία. Στη δημόσια διαμάχη κυριάρχησε όμως "ο συνωστισμός" και η συγγραφική ομάδα κατηγορήθηκε ότι παρουσίασε ως «συνωστισμό» την συγκέντρωση των Ελλήνων στο λιμάνι της Σμύρνης, το 1922, μετά την κατάρρευση του μικρασιατικού μετώπου και γενικά ότι εξωράιζε τη μικρασιατική καταστροφή. Στο πόρισμά της η Ακαδημία Αθηνών ανέφερε ότι “το εγχειρίδιο δεν συμβάλλει στην ενίσχυση της εθνικής μνήμης και της ελληνικής αυτογνωσίας”. Το βιβλίο θεωρήθηκε, από ορισμένους κύκλους, ως προσπάθεια απόκρυψης τμήματος της νεοελληνικής ιστορίας με στόχο την προώθηση φιλικών σχέσεων με γειτονικά κράτη, και ζητήθηκε η απόσυρσή του. Τελικά το βιβλίο αποσύρθηκε ένα χρόνο μετά την εισαγωγή του στα σχολεία, αμέσως μετά τις εκλογές του 2007, στις οποίες η Μαριέττα Γιαννάκου έχασε τη βουλευτική της έδρα διότι αρνήθηκε να αποσύρει το βιβλίο που είχε εγκριθεί μέσα από όλες τις νόμιμες διαδικασίες.[12][13][14]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. mzk20221143192. Ανακτήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2023.
- ↑ «ORCID Public Data File 2023». ORCID Public Data File 2023. 27 Σεπτεμβρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2023.
- ↑ «Ρεπούση Μαρία - Βιογραφικό». www.eklogika.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2016.
- ↑ «Maria Repousi». www.facebook.com. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2019.
- ↑ «ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΑΣ». tolimanitisagonias.blogspot.com. Ανακτήθηκε στις 3 Απριλίου 2019.
- ↑ Ντινιάκος, Αντώνης (5 Ιουνίου 2013). «Η Μαρία Ρεπούση αφηγείται τη ζωή της στη LIFO». LiFO. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2016.
- ↑ «Οι υποψήφιοι/ες του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία στις εθνικές εκλογές». www.syriza.gr. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2019.
- ↑ Εκλογικη Περιφερεια Α' Πειραιώς Υπουργείο Εσωτερικών
- ↑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ.
- ↑ ΤΑ ΜΑΡΑΣΛΕΙΑΚΑ.
- ↑ Ο ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ 1974-1990.
- ↑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΤ΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΤΑ ΝΕΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΧΡΟΝΙΑ.
- ↑ Η Καθημερινή, 25.12.2015, Σχολικά βιβλία που κόπηκαν ως έργα ψεύδους, Απόστολος Λακασάς
- ↑ Από την Μαριέττα Γιαννάκου στη Νίκη Κεραμέως: όπισθεν ολοταχώς, ΣΠΥΡΟΣ ΓΚΟΥΤΖΑΝΗΣ , 20.09.2019
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|