Μαλβίντα φον Μέυζενμπουγκ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μαλβίντα φον Μέυζενμπουγκ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Malwida von Meysenbug (Γερμανικά)
Γέννηση28  Οκτωβρίου 1816[1][2][3]
Κάσσελ[4]
Θάνατος23  Απριλίου 1903 ή 26  Απριλίου 1903[1]
Ρώμη[5]
Τόπος ταφήςΠροτεσταντικό Κοιμητήριο
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Πρωσίας
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά[6]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας
αυτοβιογράφος[7]
Αξιοσημείωτο έργοMemoirs of an Idealist
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Η Μαλβίντα φον Μέυζενμπουγκ (γερμ. Malwida von Meysenbug, 28 Οκτωβρίου 181623 Απριλίου 1903) ήταν Γερμανίδα συγγραφέας, που έγραψε μεταξύ άλλων τις Αναμνήσεις μιας ιδεαλιστρίας. Εξίσου σημαντική είναι η φιλία της με τον Νίτσε και τον Βάγκνερ, των οποίων (άγνωστο κατά πόσο) επηρέασε τη σκέψη, ενώ γνώρισε και τον Ρομαίν Ρολάν (που αργότερα θα έπαιρνε Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας) στη Ρώμη το 1890.

Η φον Μέυζενμπουγκ γεννήθηκε στο Κάσσελ της Έσσης. Ο πατέρας της Καρλ Ριβαλιέρ (Carl Rivalier) καταγόταν από οικογένεια Γάλλων Ουγενότων και του είχε απονεμηθεί ο τιτλος του βαρώνου του Μέυζενμπουγκ από τον Γουλιέλμο Α΄ της Έσσης. Η Μαλβίντα ήταν το ένατο από δέκα παιδιά του, ωστόσο διέκοψε τις σχέσεις με την οικογένειά της εξαιτίας των πολιτικών ιδεών της. Δύο από τους αδελφούς της είχαν λαμπρές σταδιοδρομίες, ο ένας ως υπουργός της Αυστρίας και ο άλλος ως υπουργός της Βάδης στην Καρλσρούη. Αντιθέτως, η Μαλβίντα πήγε να ζήσει σε μια ελεύθερη κοινότητα στο Αμβούργο και κατόπιν μεταναστεύοντας το 1852 στην Αγγλία, όπου έζησε διδάσκοντας και μεταφράζοντας λογοτεχνικά έργα. Εκεί γνώρισε τους δημοκρατικών πεποιθήσεων Αλεξάντρ Ωγκύστ Λεντρύ-Ρολέν, Λουί Μπλαν και Γκότφρηντ Κίνκελ, όλους πολιτικούς πρόσφυγες. Το ίδιο και τον νεαρό τότε Καρλ Σουρτς.

Το 1862 η φον Μέυζενμπουγκ ταξίδεψε στην Ιταλία με τη μαθήτριά της Όλγα Γκέρτσεν, την κόρη του «πατέρα του ρωσικού σοσιαλισμού» Αλεξάντρ Γκέρτσεν, και εγκαταστάθηκαν εκεί. Η Όλγα παντρεύτηκε τον Γκαμπριέλ Μονό το 1873, οπότε εγκαταστάθηκε στη Γαλλία, αλλά η ασθενική υγεία της Μαλβίντα την εμπόδισε από το να φύγει από την Ιταλία.

Χάρη στη φον Μέυζενμπουγκ ο Νίτσε γνώρισε πολλά από τα μετέπειτα φίλικά του πρόσωπα, μεταξύ των οποίων και τη Χελένε φον Ντρούσκοβιτς. Η φον Μέυζενμπουγκ προσεκάλεσε τον Πάουλ Ρε και τον Νίτσε στο γραφικό Σορρέντο[8], το φθινόπωρο του 1876. Εκεί ο Ρέε συνέγραψε το έργο του Οι προελεύσεις των ηθικών αισθημάτων και ο Νίτσε άρχισε να γράφει το Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο.[9]

Το 1890 ο Άγγλος μυθιστοριογράφος Τζορτζ Γκίσινγκ έγραψε στο ημερολόγιό του ότι «ξαναδιάβαζε τις Αναμνήσεις μιας ιδεαλιστρίας» της φον Μέυζενμπουγκ.[10] Το 1901 η φον Μέυζενμπουγκ έγινε η πρώτη γυναίκα στην ιστορία που προτάθηκε για το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (την πρότεινε ο Γάλλος ιστορικός Γκαμπριέλ Μονό).[11]

H Μαλβίντα φον Μέυζενμπουγκ πέθανε στη Ρώμη σε ηλικία 86 ετών και η σορός της βρίσκεται θαμμένη στο Προτεσταντικό Κοιμητήριο της πόλεως.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  2. 2,0 2,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb126765791. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. 3,0 3,1 (Αγγλικά) SNAC. w6tm7pmg. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10  Δεκεμβρίου 2014.
  5. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30  Δεκεμβρίου 2014.
  6. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb126765791. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  7. Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  8. Human, All Too Human, Penguin Classics, σελ. x, ISBN 978-0-14-044617-3
  9. Marion Faber: Human All Too Human, Penguin Classics, Εισαγωγή, σελ. x
  10. Coustillas, Pierre (επιμ.): London and the Life of Literature in Late Victorian England: the Diary of George Gissing, Novelist, Harvester Press, Brighton 1978, σελ. 210
  11. Asaid, Alan. «Så ratade Akademien kvinnorna». 

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]