Μίχα Κρεκ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μίχα Κρεκ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση28  Σεπτεμβρίου 1897
Leskovica
Θάνατος18  Νοεμβρίου 1969
Κλίβελαντ
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας
Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων
Κισλεϊθανία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΣλοβενικά[1]
Αγγλικά[1]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
δικηγόρος
νομικός
επιμελητής κειμένων
διπλωμάτης
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΛαϊκό Κόμμα της Σλοβενιας
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςΑ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαπρέσβης
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Μίχα Κρεκ (σλοβενικά: Miha Krek) (28 Σεπτεμβρίου 1897 - 18 Νοεμβρίου 1969) ήταν σλοβένος δικηγόρος και συντηρητικός πολιτικός. Μεταξύ 1941 και 1969, ήταν ο άτυπος αρχηγός της σλοβενικής αντικομμουνιστικής μετανάστευσης.

Γεννήθηκε στην Άνω Καρνολία της Αυστροουγγαρίας στο χωριό Λεσκοβίτσα,[2][3][4], σπούδασε στο "Ινστιτούτο Αγίου Στανισλάους" στη Σεντβίντ κοντά στη Λιουμπλιάνα. Κατά τη διάρκεια του Α΄παγκοσμίου πολέμου πολέμησε με τον Αυστροουγγρικό στρατό. Μετά τον πόλεμο σπούδασε νομικά στα πανεπιστήμια του Ζάγκρεμπ και Λιουμπλιάνα όπου απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα το 1930. Μέχρι το 1935 είχε δικηγορικό γραφείο στη Λιουμπλιάνα.

Προσχώρησε στο συντηρητικό Σλοβενικό καθολικό Λαϊκό κόμμα το 1921. Αρχικά υπηρέτησε στους πολιτιστικούς συλλόγους του κόμματος. Υπηρέτησε επίσης ως πρόεδρος του σλοβενικού τμήματος της καθολικής δράσης, και αρχισυντάκτης της κύριας συντηρητικής εφημερίδας "Slovenec". Κατά τη διάρκεια της βασιλικής δικτατορίας του βασιλιά Αλέξανδρου Καραγιώργεβιτς της Γιουγκοσλαβίας διετέλεσε αντιπρόεδρος του κόμματος.

Το 1936 έγινε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση του Μιλάνου Στογιαντίνοβιτς. Το 1938 εξελέγη μέλος του κοινοβουλίου του Βασιλείου της Γιουγκοσλαβίας στον κατάλογο της Γιουγκοσλαβικής Ριζοσπαστικής κοινότητας των οποίων οι σλοβένοι του Λαϊκού Κόμματος ήταν μέρος του μεταξύ 1935 και 1941. Τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους έγινε Υπουργός κατασκευών και διατήρησε το υπουργείο του έως τον Φεβρουάριο του 1939. Το 1940 διορίστηκε Υπουργός Παιδείας. Μετά το θάνατο του Άντον Κόροσετς έγινε γενικός γραμματέας της Γιουγκοσλαβικής Ριζοσπαστικής κοινότητας στην Μπανόβινα του Ντράβα και έγινε έτσι η δεύτερος πιο σημαίνοντας πολιτικός της Σλοβενίας και του Λαϊκού κόμματος μετά τον Φραν Κούλοβετς.

Μετά την εισβολή του Άξονα στη Γιουγκοσλαβία τον Απρίλιο του 1941 μετανάστευσε στην Παλαιστίνη και στη συνέχεια στο Λονδίνο, ως μέλος της Γιουγκοσλαβικής κυβέρνησης στην εξορία. Μετά το θάνατο του Φραν Κούλοβετς στην αεροπορική επιδρομή του Βελιγραδίου έγινε ο ηγέτης στην εξορία του σλοβενικού Λαϊκού κόμματος, ενώ Μάρκο Νάτλατσεν έγινε ηγέτης του κόμματος στην κατεχόμενη Σλοβενία. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δημοσίευσε αρκετά μανιφέστα προτρέποντας τους Σλοβένους χωρίς μεγάλη επιτυχία να ενταχθούν στους Τσέτνικ του Ντράζα Μιχαήλοβιτς. Υποστήριξε επίσης επαφές με τη μη κομμουνιστική υπόγεια αντίσταση της Σλοβενίας που είναι γνωστή ως "σλοβενικό σύμφωνο".

Το 1944 ήταν αντίθετος με τη συμφωνία των Τίτο και Σούμπατιτς με την οποία η γιουγκοσλαβική κυβέρνηση στην εξορία αναγνώρισε τους παρτιζάνους. Το ίδιο έτος μετακόμισε στη Ρώμη όπου οργάνωσε το Εθνικό συμβούλιο της Σλοβενίας στο εξωτερικό, το οποίο ήταν σε αντίθεση με την κομμουνιστική ηγεσία του απελευθερωτικού μετώπου στη Σλοβενία. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους του 1945 συνέγραψε ένα μανιφέστο με τίτλο «Η Κυβέρνηση του Τίτο και ο ολοκληρωτισμός», μαζί με τον ηγέτη του Σοσιαλιστικού κόμματος της Γιουγκοσλαβίας Ζίβκο Τοπάλοβιτς και τον ηγέτη του Ανεξάρτητου Δημοκρατικού κόμματος Αδάμ Πριμπίτσεβιτς[5]. Το 1946 δικάστηκε ερήμην από τις νέες Γιουγκοσλαβικές κομμουνιστικές αρχές με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και των εγκλημάτων πολέμου και καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκισης.

Παρέμεινε στη Ρώμη μέχρι το 1947 όπου οργάνωσε μαζί με τον Ιβάν Αχτσίν ένα δίκτυο που βοήθησε στη μετανάστευση χιλιάδων Σλοβένων ιδίως για την Αργεντινή και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1947 πήγε και ο ίδιος στις Ηνωμένες Πολιτείες και επίσημα εξελέγη πρόεδρος του σλοβενικού Λαϊκού κόμματος στην εξορία. Πέθανε στο Κλίβελαντ του Οχάιο, και τον διαδέχθηκε ο Μίλος Στάρε στο Λαϊκό κόμμα.[6].

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 CONOR.SI. 12245091.
  2. Krajevni leksikon dravske banovine (1937) - Ljubljana : Uprava Krajevnega leksikona dravske banovine
  3. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2014. 
  4. Wider, B. (1935): Naša kronika - In: Kronika slovenskih mest, Vol. 2, no. 3
  5. Jera Vodušek Starič, Kako su komunisti osvojili vlast -1944. - 1926.. Naklada Pavičić d.o.o., Zagreb, 2006.
  6. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Μαΐου 2010. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2014. 

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]