Λουίζα της Γαλλίας (1737-1787)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Λουίζα της Γαλλίας (1737–1787))
Λουίζα της Γαλλίας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Louise de France (Γαλλικά)
Γέννηση15  Ιουλίου 1737[1][2][3]
Βερσαλλίες
Θάνατος23  Δεκεμβρίου 1787[1][2][3]
Σαιν-Ντενί
Τόπος ταφήςDesconocido
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Eορτασμός αγίου23 Δεκεμβρίου
Θρησκευτικό τάγμαOrder of Discalced Nuns of the Blessed Virgin Mary of Mount Carmel
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΓονείςΛουδοβίκος ΙΕ΄ της Γαλλίας[4] και Μαρία Λεστσίνσκα[4]
ΑδέλφιαΛουίζα Ελισάβετ της Γαλλίας
Αδελαΐδα της Γαλλίας
Εριέττα της Γαλλίας
Σοφία της Γαλλίας
Βικτωρία της Γαλλίας
Θηρεσία της Γαλλίας
Μαρία-Λουίζα της Γαλλίας
Σαρλ ντε Βιντιμίλ
Λουδοβίκος Φερδινάνδος της Γαλλίας
Φίλιππος, Δούκας του Ανζού
ΟικογένειαΟίκος των Βουρβόνων
Υπογραφή
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Λουίζα Μαρία (Louise Marie de France, 15 Ιουλίου 1737 - 23 Δεκεμβρίου 1787)[5] ήταν Γαλλίδα πριγκίπισσα, το νεότερο από τα δέκα παιδιά του Λουδοβίκου ΙΕ΄ της Γαλλίας και της Μαρίας Λεστσύνσκα. Εισήλθε στο μοναστήρι των Καρμελιτών του Αγίου Διονυσίου το 1770 κι έλαβε το όνομα Θηρεσία του Αγίου Αυγουστίνου.

Στο Αββαείο του Φοντεβρώ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στο Ανάκτορο των Βερσαλλιών προς απογοήτευση του πατέρα της που ήθελε να αποκτήσει έναν ακόμα γιο. Ήταν η έκτη κόρη του Βασιλιά και της Βασίλισσας της Γαλλίας.

Τον Ιούνιο του 1738, οι τέσσερις νεότερες πριγκίπισσες, η Βικτωρία, η Σοφία, η Θηρεσία (η οποία πέθανε στο Φοντεβρώ όταν ήταν οκτώ χρονών) και η Λουίζα, στάλθηκαν για να ανατραφούν στο Αββαείο του Φοντεβρώ, επειδή το κόστος της ανατροφής τους στις Βερσαλλίες με όλα τα δικαιώματα που δικαιούνταν θεωρήθηκε υπερβολικά ακριβό από τον Καρδινάλιο ντε Φλερύ, τον επικεφαλής υπουργό του Λουδοβίκου ΙΕ΄, ιδίως επειδή το νέο κόστος μιας επίσημης κυρίας είχε προστεθεί στα έξοδα αφού ο βασιλιάς αναγνώρισε την αγαπημένη του.[6]

Η περιήγησή τους περιγράφηκε: «οι πριγκίπισσες, που αναχώρησαν από το βασίλειο με οκτώ άμαξες και με είκοσι βαγόνια με αποσκευές, έφτασαν στο Φοντεβρώ μετά από ένα ταξίδι που διήρκεσε δεκατρείς ημέρες. Η ηγουμένη, έσπευσε να τις ντύσει όλες στα λευκά και κανόνισε να συνοδευτούν από τέσσερα κορίτσια που τραγουδούσαν, επιθυμώντας ότι κατά την άφιξή τους τα βασιλικά παιδιά θα πρέπει να χαιρετιστούν με ελκυστικά πρόσωπα και χρώματα που θα τα ευχαριστούσαν».[7]

Σύμφωνα με την παιδαγωγό των πριγκιπισσών Ενριέτ Καμπάν, η Λουίζα και οι αδερφές της είχαν μάλλον μια τραυματική ανατροφή στο Φοντεβρώ και δεν τους δόθηκε μεγάλη παιδεία: "Τα τέσσερα κορίτσια ανατράφηκαν εσώκλειστα σε ένα μοναστήρι μακριά από την Αυλή. Η κυρία Λουίζα με διαβεβαίωσε ότι στην ηλικία των δώδεκα ετών δεν ήξερε ολόκληρο το αλφάβητο και δυσκολευόταν να διαβάσει μέχρι την επιστροφή της στις Βερσαλλίες. Η κυρία Βικτωρία καταλόγισε ορισμένους παροξυσμούς τρόμου, από τους οποίους δεν κατάφερε ποτέ δεν κατάφερε ποτέ να αναρρώσει, στο αίσθημα βίαιου τρόμου που έζησε στο Αββαείο του Φοντεβρώ, όποτε την έστελναν, για να προσευχηθεί μόνη της στο δωμάτιο όπου ήταν κλεισμένες οι αδελφές της. Ένας κηπουρός που ανήκε στην μονή πέθανε τρελός. Η κατοικία του, χωρίς τους τοίχους, ήταν κοντά σε ένα παρεκκλήσι της μονής, όπου οι πριγκίπισσες οδηγήθηκαν για να επαναλάβουν τις προσευχές για τους πεθαμένους. Οι προσευχές τους διακόπηκαν από τις κραυγές του πεθαμένου ανθρώπου".[8]

Η Λουίζα περιγραφόταν σαν ζωντανή, έξυπνη, ομιλητική και υπερήφανη και δεν δίσταζε να νουθετεί το προσωπικό της και να ζητήσει να της φέρονται με σεβασμό λόγω της ιδιότητάς της ως πριγκίπισσα, όπως η απαίτηση να σηκώνονται όρθιοι όσοι βρίσκονται στην υπηρεσία της όταν εισέρχεται στην αίθουσα. Ένα γνωστό ανέκδοτο περιγράφει πώς η Λουίζα μαλώνει μια από τις υπηρέτριές της, οι οποίες κατά την άποψή της δεν ήταν αρκετά ταπεινή, λέγοντας: «Είμαι ή δεν είμαι η κόρη του Βασιλιά σας;» Η γυναίκα απάντησε: «Κι εγώ, κυρία, δεν είμαι η κόρη του Θεού σας;»[9]

Η Λουίζα δεν θεωρείτο όμορφη και σύμφωνα με πληροφορίες υπέφερε από ένα αδύναμη κράση, έχοντας μια καμπυλότητα της σπονδυλικής στήλης. Σύμφωνα με τον Δούκα ντε Λυίν: «Το κεφάλι της πριγκίπισσας Λουίζας ήταν λίγο μεγάλο για το σώμα της".[10]

Ήδη το 1748, όταν η Λουίζα, ηλικίας έντεκα ετών, ήταν ακόμα στο Φοντεβρώ, οι φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν ότι ο πατέρας της σκόπευε να την παντρέψει με τον πρίγκιπα Κάρολο Εδουάρδο Στουάρτ, υποψήφιο στο θρόνο της Αγγλίας. Η Λουίζα δήλωσε: "Δεν ανησυχώ για το αν είμαι καλή για έναν άντρα, εγώ, που δεν επιθυμώ άλλον από τον Ιησού Χριστό".

Επιστροφή στις Βερσαλλίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την άνοιξη του 1748, η Βικτωρία ζήτησε επιτυχώς να επιστρέψει στην Αυλή και τον Νοέμβριο του 1750, η Λουίζα και η Σοφία έφυγαν από το μοναστήρι, σε ηλικία 13 και 16 ετών αντίστοιχα[11]. Παρόλο που η εκπαίδευσή τους είχε παραμεληθεί στο μοναστήρι, μελέτησαν εντατικά ενθαρρυμένες από τον αδελφό τους, δελφίνο Λουδοβίκο Φερδινάνδο, με τον οποίο αμέσως σχημάτισαν στενή σχέση: «Όταν οι πριγκίπισσες, ακόμα πολύ νέες, επέστρεψαν στην Αυλή, απολάμβαναν τη φιλία του αδερφού τους και επωφελήθηκαν από τις συμβουλές του. Αφιερώνονταν με ενθουσιασμό στη μελέτη και εγκατέλειψαν σχεδόν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους. Κατάφεραν να γράψουν τα γαλλικά σωστά και να αποκτήσουν μια καλή γνώση της ιστορίας. Τα ιταλικά, τα αγγλικά, τα ανώτερα μαθηματικά, οι κατασκευές, γεμίζουν διαδοχικά τις στιγμές αναψυχής τους».[12]

Πριγκίπισσα Λουίζα, έργο του Drouais.

Η Λουίζα δεν παντρεύτηκε ποτέ κι έγινε μέλος της ομάδας των τεσσάρων ανύπαντρων και νεότερων αδελφών. Ο Βασιλιάς έδωσε στην καθεμιά τους ψευδώνυμα: αποκαλούσε την Αδελαΐδα «Logue» (= κουρέλι), τη Βικτωρία «Coche» (= γουρουνάκι), τη Σοφία «Graille» (= πιτσιρίκι) και τη Λουίζα «Chiffie» (= σκουπίδι)[13].

Η Αδελαΐδα, η μεγαλύτερη αδελφή της Λουίζας, της Βικτωρίας και της Σοφίας, λέγεται ότι κυριαρχούσε στις αδελφές της και ότι ήταν απασχολημένη με πολιτικές ίντριγκες και εκστρατείες ενάντια στις ερωμένες του πατέρα τους.[14] Ενώ αυτή η υποταγή στην κυριαρχία της μεγαλύτερης αδελφής τους δεν ήταν μεγάλο πρόβλημα για την ανέμελη Βικτωρία ή τη συγκρατημένη Σοφία, η Λουίζα, η οποία ήταν έξυπνη και ενεργητική, βρήκε αυτή τη θέση πιο δύσκολη,[15] προκαλώντας της συναισθήματα της καταπίεσης και της υποδούλωσης.

Κατά τα πρώτα της χρόνια στο βασίλειο, η Λουίζα φέρεται να είχε επιδοθεί σε απολαύσεις[16] και για κάποιο χρονικό διάστημα θεωρούταν η πιο κοσμική από τις αδελφές της: «Αγαπούσε με πάθος κάθε ευχαρίστηση. Αγαπούσε τα φορέματα, είχε μια ζωντανή φαντασία και μεγάλη κλίση στην κοκεταρία».[17] Πολλά χρόνια αργότερα, όταν η Λουίζα είχε αφήσει την Αυλή για να εισέλθει σε μοναστήρι χωρίς να ενημερώσει τις αδελφές της και ο Βασιλιάς ήρθε στην αίθουσα της Αδελαΐδας και της είπε ότι η Λουίζα είχε φύγει κατά τη διάρκεια της νύχτας, το πρώτο ερώτημα της φέρεται να ήταν: «Με ποιον;»[18]

Μια σειρά γεγονότων στη δεκαετία του 1760 οδήγησε σε μια κρίση στη ζωή της Λουίζας, μετά τον θάνατο του αδερφού της, της νύφης της, και της μητέρας της, η οποία ώθησε τη Λουίζα να πλησιάσει τον Κριστόφ ντε Μπωμόντ, Αρχιεπίσκοπο του Παρισιού, ζητώντας του να παρέμβει για λογαριασμό της στον πατέρα της για να της επιτρέψει να εισέλθει στις Καρμελίτισσες, ένα αυστηρό τάγμα, στο μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου[19].

Είσοδος στο τάγμα των Καρμελιτών[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Θηρεσία του Αγίου Αυγουστίνου, École française, ca. 1771.

Ακόμα και πριν γίνει Καρμελίτισσα, η Λουίζα είχε αρχίσει μυστικά να ντύνεται σαν μοναχή και ζούσε καλογερική ζωή ενώ κατοικούσε στις Βερσαλίες.[20]

Ο βασιλιάς έδωσε τη γραπτή συγκατάθεσή του στις 16 Φεβρουαρίου 1770, ταυτόχρονα με τις προετοιμασίες για το γάμο του εγγονού του, νέου Δελφίνου (μελλοντικού Λουδοβίκου ΙΣΤ΄) και της αρχιδούκισσας Μαρίας Αντωνίας της Αυστρίας[21] [22]. Τα λόγια της «εγώ Καρμελίτισσα και ο Βασιλιάς όλος στο Θεό», αντανακλούσαν την προθυμία της Λουίζας να εξαγοράσει με τη θυσία της την ψυχή του πατέρα της και να αποβάλει τις αμαρτίες του[23].

Τον Απρίλιο του 1770, η Λουίζα εγκατέλειψε την Αυλή συνοδευόμενη μόνο από την καθηγήτριά της, μια κυρία επί των τιμών και έναν ιπποκόμο. Η αναχώρησή της ήταν πολύ βιαστική και ξαφνική και δημιούργησε μεγάλη έκπληξη στην Αυλή.

Η Λουίζα επέλεξε να εισέλθει στο μοναστήρι στο Σαιντ-Ντενί.[24] Ενω απειλείτο με κλείσιμο λόγω περιορισμένων οικονομικών πόρων, το μοναστήρι απροσδόκητα ευνοήθηκε από την άφιξη μιας καλόγριας με μεγάλη προίκα,[25] η οποία με τη σειρά της προσέλκυσε σημαντικές δωρεές.

Η Λουίζα έγινε καλόγρια στις 10 Οκτωβρίου 1770. Η πρόσφατα παντρεμένη δελφίνη Μαρία Αντουανέττα της έδωσε το πέπλο. Έδωσε τους θρησκευτικούς όρκους της στις 12 Σεπτεμβρίου 1771 σε μια πλούσια τελετή στην οποία χοροστατούσε ο παπικός νούντσιος, παρουσία του βασιλιά και της υπόλοιπης βασιλικής οικογένειας.[26] Η Λουίζα επέλεξε το όνομα Θηρεσία του Αγίου Αυγουστίνου[27]. Κατά την είσοδό της στο μοναστήρι, δήλωσε την επιθυμία του ότι το κελί της θα πρέπει να είναι πιο λιτό από εκείνο των άλλων Καρμελιτών[28].

Καρμελίτισσα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ επισκέπτεται τη νεότερη κόρη του, από τον Μαξίμ λε Μπουσέ, 1882.

Αμέσως μετά την είσοδό της στο μοναστήρι, η Λουίζα ορίστηκε δασκάλα αρχάριων. Τα καθήκοντά της περιλάμβαναν την επίβλεψη τουλάχιστον 13 νέων αρχαρίων. [29]

Η σχέση της με τις αδελφές της δεν αποκαταστάθηκε ποτέ μετά την αποχώρησή της από την Αυλή: «Οι τρεις αδερφές (Αδελαΐδα, Βικτωρία και Σοφία) δεν συγχώρησαν ποτέ τη Λουίζα και αν και πήγαν να την δουν μερικές φορές, ήταν χωρίς συναισθήματα ευχαρίστησης ή φιλίας. Δεν στενοχωρήθηκαν για τον θάνατό της».[30]

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Λουίζα εξελέγη ηγουμένη του μοναστηριού στις 25 Νοεμβρίου 1773.[31] Ο πατέρας της πέθανε το 1774 και τον διαδέχθηκε ο ανιψιός της, Λουδοβίκος ΙΣΤ΄.

Η Θηρεσία του Αγίου Αυγουστίνου πέθανε στις 23 Δεκεμβρίου 1787 στο μοναστήρι του Σαιντ-Ντενί, από πρόβλημα στο στομάχι. Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο αργότερα, ξεκίνησε η Γαλλική Επανάσταση, η οποία απομάκρυνε από τον θρόνο την οικογένειά της και από την εξουσία την Καθολική Εκκλησία στη Γαλλία.[32] Τα τελευταία της λόγια ήταν: "Au paradis! Vite! Au grand gallop!" ("Για τον παράδεισο! Γρήγορα! Με μεγάλη ταχύτητα!").[33]

Το 1793 οι επαναστάτες που βεβήλωσαν τους τάφους των βασιλέων της Γαλλίας στο Βασιλικό Νεκροταφείο του Σαιντ-Ντενί έκαναν το ίδιο στο νεκροταφείο του Καρμελιτικού μοναστηριού. Τα λείψανα της βασιλικής οικογένειας καταστράφηκαν και ρίχτηκαν σε έναν ομαδικό τάφο.[34]

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 (Αγγλικά) Find A Grave. 84713832. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. p8714.htm#i87138.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Roglo. p=louise+marie;n=de+bourbon.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  5. ↑ Achaintre, Nicolas Louis, Histoire généalogique et chronologique de la maison royale de Bourbon, Vol. 2, (Publisher Mansut Fils, 4 Rue de l'École de Médecine, Paris, 1825), 154.
  6. ↑ Latour, Louis Therese, Princesses Ladies And Salonnieres of The Reign of Louis XV, 1927
  7. ↑ Latour, Louis Therese, Princesses Ladies And Salonnieres of The Reign of Louis XV, 1927
  8. ↑ Madame Campan, Memoirs of the Court of Marie Antoinette, Queen of France, Project Gutenberg
  9. ↑ Latour, Louis Therese, Princesses Ladies And Salonnieres of The Reign of Louis XV, 1927
  10. ↑ Latour, Louis Therese, Princesses Ladies And Salonnieres of The Reign of Louis XV, 1927
  11. ↑ Latour, Louis Therese, Princesses Ladies And Salonnieres of The Reign of Louis XV, 1927
  12. ↑ Madame Campan, Memoirs of the Court of Marie Antoinette, Queen of France, Project Gutenberg
  13. ↑ Madame Campan, Memoirs of the Court of Marie Antoinette, Queen of France, Project Gutenberg
  14. ↑ Latour, Louis Therese, Princesses Ladies And Salonnieres of The Reign of Louis XV, 1927
  15. ↑ Latour, Louis Therese, Princesses Ladies And Salonnieres of The Reign of Louis XV, 1927
  16. ↑ Latour, Louis Therese, Princesses Ladies And Salonnieres of The Reign of Louis XV, 1927
  17. ↑ Boigne, Louise-Eléonore-Charlotte-Adélaide d'Osmond, Memoirs of the Comtesse de Boigne (1781-1814), London, Heinemann, 1907
  18. ↑ Boigne, Louise-Eléonore-Charlotte-Adélaide d'Osmond, Memoirs of the Comtesse de Boigne (1781-1814), London, Heinemann, 1907
  19. ↑ Latour, Louis Therese, Princesses Ladies And Salonnieres of The Reign of Louis XV, 1927
  20. ↑ "I had taken, since being informed regarding the life led by the Carmelites and without exclusive vocation yet for the order in which I dedicate to the Lord, I nevertheless decided to join them, unless insurmountable difficulties that my cloistered might prevent me". See: Madame Louise de France (Mère Thérèse de St Augustin): L’appel au Carmel (in French) [retrieved 21 September 2016].
  21. ↑ Hare, Augustus John Cuthbert, North-Eastern France, Macmillan, 1896, p. 143.
  22. ↑ Markham, Jacob Abbott, A History of France, Harper & Brothers, 1863, p. 143.
  23. ↑ Vincent, Bernard, Louis XVI, Folio, coll. «Folio biographies», February 2006, 368 p. ISBN 978-2070307494, p. 23.
  24. ↑ Baedeker, Karl, Paris and Environs with Routes from London to Paris, Dulau, 1898, p. 348.
  25. ↑ Madame Louise de France (Mère Thérèse de St Augustin): L’entrée au Carmel (in French) [retrieved 21 September 2016].
  26. ↑ Latour, Louis Therese, Princesses Ladies And Salonnieres of The Reign of Louis XV, 1927
  27. ↑ Latour, Louis Therese, Princesses Ladies And Salonnieres of The Reign of Louis XV, 1927
  28. ↑ Latour, Louis Therese, Princesses Ladies And Salonnieres of The Reign of Louis XV, 1927
  29. ↑ Madame Louise de France (Mère Thérèse de St Augustin): Maîtresse des novices (in French) [retrieved 22 September 2016]
  30. ↑ Boigne, Louise-Eléonore-Charlotte-Adélaide d'Osmond, Memoirs of the Comtesse de Boigne (1781-1814), London, Heinemann, 1907
  31. ↑ L. Dussieux, Généalogie de la maison de Bourbon de 1256 à 1871 (Paris: Jacques Lecoffre, 1872), 107.
  32. ↑ See also: Martyrs of Compiègne and the fr:Pontons de Rochefort
  33. ↑ Vénérable Marie-Louise de France in: nominis.cef.fr (in French) [retrieved 22 September 2016].
  34. ↑ Madame Louise de France (Mère Thérèse de St Augustin): Témoignage de l’auteur de la présentation (in French) [retrieved 22 September 2016].
Καθιερωμένοι όροι
CC-BY-SA
Μετάφραση 		Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Louise of France (1737–1787) της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λουίζα_της_Γαλλίας_(1737-1787)&oldid=10274815"