Κύριος Ιλό
Ο Κύριος Ιλό (γαλλικά: Monsieur Hulot) είναι ένας χαρακτήρας που δημιουργήθηκε και ερμήνευσε ο Γάλλος κωμικός Ζακ Τατί για μια σειρά ταινιών από τη δεκαετία του 1950 έως τις αρχές της δεκαετίας του '70, συγκεκριμένα στα Οι διακοπές του κυρίου Ιλό (1953), Ο θείος μου (1958), Playtime (1967) και Ο κύριος Ιλό στο χάος της κυκλοφορίας (1971). Ο χαρακτήρας του Ιλό (αν και τον υποδύεται άλλος ηθοποιός) εμφανίζεται επίσης για λίγο στο Παράνομο κρεβάτι του Φρανσουά Τρυφό (1970).
Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ιλό αναγνωρίζεται από το πανωφόρι, την πίπα, το καπέλο του και το χαρακτηριστικό βάδισμά του. Είναι αδέξιος και κάπως αφελής απέναντι στον εξελισσόμενο κόσμο γύρω του, αλλά εξακολουθεί να έχει φιλική, καλοπροαίρετη και καλοσυνάτη προσωπικότητα. Οι περιπέτειές του συνήθως περιλαμβάνουν συγκρούσεις με την τεχνολογία και τα προβλήματα της ζωής σε έναν όλο και πιο απρόσωπο και τεχνολογικά εξοπλισμένο κόσμο. Στο Ο κύριος Ιλό στο χάος της κυκλοφορίας, ο Ιλό, σχεδιαστής ενός νέου τροχόσπιτου, «παλεύει γενναία... ενάντια σε ατελείωτα οδοφράγματα αυτοκινήτων, αστυνομικών, δημοσίων υπαλλήλων και απλών ανθρώπων».
Όνομα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το όνομα του "Κυρίου Ιλό" πιστεύεται ότι παραπέμπει στο "Σαρλό", το γαλλικό όνομα του χαρακτήρα του Τσάρλι Τσάπλιν. Ωστόσο, «ο Ιλό είναι πιο αφηρημένος από τον Σαρλό, δεν ξεμπερδεύει από τις καταστάσεις τόσο αβίαστα και δεν είναι τόσο κεντρικός χαρακτήρας, δεν είναι "ο λόγος για την ταινία"».[1] Όπως αναφέρει ο Νταβίντ Μπελός, ο Ιλό μπορεί ακόμη και να αντιπροσωπεύει το αντίθετο του Σαρλό: «Ο Ιλό γέρνει προς τα εμπρός, ενώ ο Τσάπλιν γέρνει προς τα πίσω· το μαριονετίστικο βάδισμα του Τσάπλιν είναι πολύ διαφορετικό από το «ρευστό περπάτημα» του Ιλό· και υπάρχει επίσης διαφορά στα ρούχα: καπέλο τύπου μπόουλερ, φράκο, τεράστιο παντελόνι, μπαστούνι και τσιγάρο αντικαθίστανται από μια πίπα, διάφορα αξεσουάρ, πολύ κοντά παντελόνια, αθλητική μπλούζα και ρεπούμπλικα, αν και οι ριγέ κάλτσες είναι δανεισμένες από τον Μπάστερ Κίτον".[1]
Για τον Ιλό, ο Ζακ Τατί παρατήρησε ότι είναι «ψηλός και δεν μπορεί να κρυφτεί – πίσω από έναν στύλο ή οτιδήποτε άλλο – ενώ ο Τσάπλιν μπορούσε να κρυφτεί πίσω από έναν μικρό κάδο απορριμμάτων, να αφήσει το καπέλο του στον κάδο και μετά να κρυφτεί πίσω από έναν άλλον κάδο, κάνοντας τους άλλους να πιστεύουν ότι ήταν ακόμα πίσω από τον πρώτο, οπότε επέστρεφε για να αρπάξει το καπέλο του. Ο Ιλό, αντίθετα, έχει σταθερό ανάστημα και συμπεριφέρεται ακριβώς όπως κάθε άνθρωπος από το Παρίσι ή ακόμα και από τις επαρχίες».[2]
Ο κριτικός κινηματογράφου Μισέλ Κιόν έχει γράψει ότι:
Ο Ιλό είναι ο τύπος που αναγνωρίζεις επειδή ήταν στον ίδιο στρατώνα με εσένα, παρόλο που δεν γίνατε ποτέ στενοί φίλοι. Σου δίνει την ψευδαίσθηση της οικειότητας, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Εξελίσσεται σε πραγματικό πρόσωπο μόνο όταν ένα βράδυ πέσεις κατά λάθος πάνω του... Με τη δημιουργία του Ιλό, ο Τατί στοχεύει να αποκαταστήσει μια απόσταση. Από την αρχή, ο Ιλό είναι κάποιος που υπάρχει μόνο στα μάτια και το στόμα του θεατή. Είναι κάποιος που ξυπνά υποψίες ή τραβά την προσοχή... Ο Ιλό είναι ένας θολός άντρας, ένας περαστικός, ένας Hulotus errans.[3]
Αυτή την άποψη συμμερίζεται και ο Ρότζερ Ίμπερτ, ο οποίος, στην κριτική του για την ταινία Οι διακοπές του κυρίου Ιλό, δηλώνει ότι ο Ιλό «είναι φιλικός μέχρι υπερβολής, αλλά είναι ο άνθρωπος που κανείς δεν βλέπει πραγματικά. Οι παραθεριστές επικεντρώνονταςι στον δικό του κόσμο, τους συντρόφους και τα σχέδιά τους και παρατηρούν τον Ιλό μόνο όταν κάτι πάει στραβά, όπως συμβαίνει συχνά».[4]
Επιρροή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Άγγλος κωμικός Ρόουαν Άτκινσον ανέφερε τον Ιλό ως επιρροή για τον χαρακτήρα του, Μίστερ Μπιν.[5] Ο επαναλαμβανόμενος χαρακτήρας της καναδικής τηλεοπτικής σειράς The Kids in the Hall, Κύριος Πιεντλούρντ ("Βαρυπόδαρος") έχει επίσης συγκριθεί με τον Ιλό.[6][7]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Powrie, Phil (2006). The Cinema of France. Wallflower Press. σελ. 65. ISBN 9781904764465.
- ↑ Cardullo, Bert (2011). World Directors in Dialogue: Conversations on Cinema. Scarecrow Press. σελ. 47. ISBN 9780810877795.
- ↑ Chion, Michel (2002). The films of Jacques Tati. Picas series. 40. Guernica Editions. σελ. 45–7. ISBN 9781550711752.
- ↑ Ebert, Roger (2002). The Great Movies. Random House Digital. σελ. 340. ISBN 9780767910453.
- ↑ Dessau, Bruce (1997). Bean There Done That: The Life and Times of Rowan Atkinson. Welcome Rain. ISBN 9781556707131.
- ↑ Dunn, Jamie (18 Δεκεμβρίου 2017). «Discovering John Paizs' lost comic gem Crime Wave». The Skinny. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2023.
- ↑ Holman, Curt (2 Φεβρουαρίου 2010). «Restored M. Hulot's Holiday showcases klutzy grace». Creative Loafing. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2023.