Κωνσταντίνος Πιερράκος Μαυρομιχάλης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κωνσταντίνος Πιερράκος Μαυρομιχάλης
Γενικές πληροφορίες
ΓέννησηΔεκαετία του 1790 ή Δεκαετία του 1800
ΘάνατοςΑύγουστος 1821
Χώρα πολιτογράφησηςΟθωμανική Αυτοκρατορία
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταστρατιωτικός
Οικογένεια
ΓονείςΠιέρρος Μαυρομιχάλης
ΟικογένειαΟικογένεια Μαυρομιχάλη
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςΕλληνική Επανάσταση του 1821

Ο Κωνσταντίνος Πιερράκος Μαυρομιχάλης (1800;-1821) ήταν Έλληνας αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Βίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

O Κωνσταντίνος Πιερράκος Μαυρομιχάλης ήταν ο πρωτότοκος γιος του Πιέρρου Μαυρομιχάλη, επονομαζόμενος με το πατρώνυμο Πιερράκος κατά την επικρατούσα στη Μάνη συνήθεια. Δεν γνωρίζουμε το έτος γέννησής του. Eπειδή όμως-κατά την εκτίμηση του Κοτσώνη- ο δευτερότοκος είχε γεννηθεί το 1805 και κατά την έναρξη της Επανάστασης ο Κωνσταντίνος συμπεριφερόταν προστατευτικώς προς τον ανήλικο 16ετή αδελφό του Νικόλαο, μπορεί να υποτεθεί πως το 1821 ήταν πάνω από 20 ετών, δηλαδή να έχει γεννηθεί περί το 1800.[1] Ο Παναγιώτης Ρόδιος αναφερει ως έτος γέννησής του το 1799.[2]

Στην Ελληνική Επανάσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έλαβε μέρος στην Επανάσταση του 1821. Με το σώμα του συμμετείχε στη δύναμη του Πετρόμπεη που εισέβαλε στην Καλαμάτα στις 23 Μαρτίου 1821. Μετά κινήθηκε στα Μεσσηνιακά φρούρια εξοντώνοντας Τουρκους από την Ανδρούσα. Επικεφαλής 100-120 Μανιατών έφθασε στο Νεόκαστρο στις 13 Απριλίου. Δεν έχουμε πλήρεις πληροφορίες σχετικά με την δράση του κατά την πολιορκία αυτή. Ο Σπυρίδων Τρικούπης αναφέρει μόνο πως κατάφερε να κλεισθεί σε μία οικία και να αποκρούσει του Τούρκους που τον είχαν αποκλείσει. Στην Πολιορκία του Νεοκάστρου τραυματίσθηκε όπως και έξω από το φρούριο της Μεθώνης.[3]Τελικά στις 7 Αυγούστου ημέρα Κυριακή μαζί με άλλους οπλαρχηγούς υπέγραψε τις συνθήκη παράδοσης του Νεοκάστρου[4]

Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Πιερράκου Μαυρομιχάλη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Την Δευτέρα 8 Αυγούστου 1821 καθώς αναμενόταν η αποχώρηση των Τούρκων αγγελιαφόροι ανέφεραν πως τουρκική δύναμη από τη Μεθώνη εκινείτο με κατεύθυνση το Νεόκαστρο με σκοπό τη ματαίωση της παράδοσης του φρουρίου. Οι Μεσσήνιοι οπλαρχηγού Πονηρόπουλος, Γρηγοριάδης και άλλοι ανέθεσαν όμως στον Πιερράκο Μαυρομιχάλη να τους αναχαιτίσει επικεφαλής λίγων εκατοντάδων στρατιωτών. Κινηθηκε από το παραθαλάσσιο δρομολόγιο δυτικά από το βουνό Άγιος Νικόλαος για να αποκόψει τους επιδρομείς από το φρούριο της Μεθώνης. Το τουρκικό σώμα όμως αντιλήφθηκε τον ελιγμό του Πιερράκου και γύρισε στη Μεθώνη. Η σύγκρουση που ακολούθησε έλαβε χώρα στη Μεθώνη μπροστά από τα τείχη του φρουρίου. Στη μάχη αυτή σκοτώθηκε ο Κωνσταντίνος Πιερράκος Μαυρομιχάλης.[5] Υπάρχει ο θρύλος πως το κεφάλι του στάλθηκε στην Κωνσταντινούπολη επειδή θεωρήθηκε διακεκριμένος αρχηγός, αλλά αυτό δείχνει το βαθμό μυθοποίησής του και τον κατορθωμάτων του μεταξύ των συμπατριωτών του και συναγωνιστών του.[6]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Κωνσταντίνος Κοτσώνης, «Κωνσταντίνος Π. Μαυρομιχάλης : πρώτος νεκρός Μανιάτης αρχηγός το 1821», Λακωνικαί Σπουδαί, τομ. 10 (1990), σελ.261
  2. Παναγιώτης Ρόδιος, «Κωνσταντίνος Πιεράκος Μαυρομιχάλης», Λακωνικαί Σπουδαί, τομ.17 (2004), σελ.344
  3. Κωνσταντίνος Κοτσώνης, «Κωνσταντίνος Π. Μαυρομιχάλης : πρώτος νεκρός Μανιάτης αρχηγός το 1821», Λακωνικαί Σπουδαί, τομ. 10 (1990), σελ.262-263
  4. Κωνσταντίνος Κοτσώνης, «Κωνσταντίνος Π. Μαυρομιχάλης : πρώτος νεκρός Μανιάτης αρχηγός το 1821», Λακωνικαί Σπουδαί, τομ. 10 (1990), σελ.264
  5. Κωνσταντίνος Κοτσώνης, «Κωνσταντίνος Π. Μαυρομιχάλης : πρώτος νεκρός Μανιάτης αρχηγός το 1821», Λακωνικαί Σπουδαί, τομ. 10 (1990), σελ.265-266
  6. Κωνσταντίνος Κοτσώνης, «Κωνσταντίνος Π. Μαυρομιχάλης : πρώτος νεκρός Μανιάτης αρχηγός το 1821», Λακωνικαί Σπουδαί, τομ. 10 (1990), σελ.270

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Κωνσταντίνος Κοτσώνης, «Κωνσταντίνος Π. Μαυρομιχάλης : πρώτος νεκρός Μανιάτης αρχηγός το 1821», Λακωνικαί Σπουδαί, τομ. 10 (1990), σ. 259-275
  • Παναγιώτης Ρόδιος, «Κωνσταντίνος Πιεράκος Μαυρομιχάλης», Λακωνικαί Σπουδαί, τομ.17 (2004), σελ.343-347