Ιβάν Σαρότα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ιβάν Σαρότα
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Іван Аляксеевіч Чарота (Λευκορωσικά)
Γέννηση16  Σεπτεμβρίου 1952
Lyščyki
Χώρα πολιτογράφησηςΈνωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Λευκορωσία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά[1]
Σερβικά
Κροατικά
Σλοβενικά[2]
Σλαβομακεδονική
Πολωνικά
ΕκπαίδευσηDoctor of Sciences in Philology
ΣπουδέςΦιλολογική σχολή του Βασκιρικού Κρατικού Πανεπιστημίου
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμεταφραστής
ειδικός στην λογοτεχνία
κριτικός λογοτεχνίας
σλαβολόγος
ιστορικός πολιτισμού
δημόσιο πρόσωπο
διδάσκων πανεπιστημίου
ΕργοδότηςΚρατικό Πανεπιστήμιο της Λευκορωσίας
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΤάγμα του Αγίου Σάββα
Μετάλλιο Πούσκιν
Τάγμα του Αγίου Σέργιου του Ραντονέζ 3ης τάξης (2002)
d:Q100144585 (2012)
Spiritual Revival Prize (2003)
Spiritual Revival Prize (2019)
d:Q102058226
Silver Medal for Merits (2014)
Zalaty Kupidon
μετάλλιο Φραγκίσκος Σκάρινα (7  Σεπτεμβρίου 2023)

O Ιβάν Αλεξέι Τσαρότα (Λευκορωσικά: Іван Аляксеевіч Чарота; γεννημένη στις 16 Σεπτεμβρίου 1952) είναι Λευκορώσος κριτικός λογοτεχνίας, Σλαβιστής, κριτικός, ιστορικός πολιτισμού, μεταφραστής. Έγινε διδάκτωρ φιλολογικών επιστημών το 1998 και είναι καθηγητής από το 1999. Είναι Βραβευμένος με το Βραβείο Πνευματικής Αναβίωσης 2003 της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας. Είναι αλλοδαπό μέλος της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών 2009.[3] Ακόμη είναι μέλος της Ένωσης Συγγραφέων της Λευκορωσίας, του Συλλόγου Συγγραφέων της Ρωσίας και του Συλλόγου Συγγραφέων της Σερβίας 1985.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ιβάν Αλεξέι Τσαρότα γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1952 στο χωριό Λίστσικι της επαρχίας Κομπρύν της περιφέρειας Μπρεστ στη Σοβιετική Λευκορωσία.

Από το 1969 έως το 1974. σπούδασε στο Τμήμα Ρωσικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στη Φιλολογική Σχολή του Κρατικού Πανεπιστημίου της Λευκορωσίας. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών, εργάστηκε για τρία χρόνια ως δάσκαλος στο Λύκειο Παλατσκίσκα της επαρχίας Βορόνεζ της περιφέρειας Γκρόντνο. Το 1977 προσλήφθηκε από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Λευκορωσίας, ως λέκτορας - ανώτερος καθηγητής, αναπληρωτής καθηγητής. Μετά την ολοκλήρωση της διδακτορικής διατριβής του (οι σχετικές σπουδές διήρκεσαν από το 1991 έως το 1994, έγινε επικεφαλής της νεοσυσταθείσας Προεδρίας Σλαβικών Σπουδών (Σλοβενική λογοτεχνία). Η διατριβή του υποψηφίου του "Творчество М.А.Шолохова и литературный процесс Югославии (1956-1986)", Υποστηρίχθηκε στο Ινστιτούτο Λένινγκραντ το 1986), και το PhD διατριβή «Беларуская літаратура ХХ стагоддзя і працэсы нацыянальнага самавызначэння» στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Λευκορωσίας στο Μινσκ, 1998.[4][ασαφές]

Επιστημονικά έγγραφα και βιβλία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα επιστημονικά ενδιαφέροντα του Τσαρότα επικεντρώνονται κυρίως στη λογοτεχνία και τον πολιτισμό του λαού της Σλοβενίας. Μελετώντας τις γενετικές, τυπολογικές και συγκεκριμένες σχέσεις τους, έγινε πρωτοπόρος Γιουγκοσλαβολόγος της Λευκορωσίας, ειδικός στον τομέα της συγκριτικής λογοτεχνίας και πολιτισμού, συγγραφέας περίπου 600 επιστημονικών δημοσιεύσεων, μεταξύ των οποίων και τα βιβλία: «Беларуская савецкая літаратура за мяжой» (Мiнск, 1988 – у сааўтарстве), «Пошук спрадвечнай існасці: Беларуская літаратура ХХ стагоддзя ў працэсах нацыянальнага самавызначэння» (Мiнск, 1995), «Сербская Праваслаўная Царква» (Мінск, 1998), «Беларуская мова і Царква» (Мiнск, 2000), «Косовская битва продолжается» (Minsk, 2000), «Антологиjа белоруске поезиjе», (Београд: 1993; 2-е ed. – 2012), «Югаславянскія казкі» (Мiнск, 1999), «Антологиjа лирике источних Словена” (Београд, 2000), «Насустрач Духу. Анталогія беларускай хрысціянскай паэзіі» (Мiнск, 2001), «Насустрач Духу. Анталогія беларускай хрысціянскай прозы» (Мiнск, 2002), «Слово и Дух. Антология русской духовной поезии ХХ –ХХ вв.» (Минск, 2003, 2005, 2010), “Ні на небе, ні на зямлі.Казкі славянскіх народаў” (2013), «Српска књижевност. Антологија текстова. Књ.І -V» (Мiнск, 2002-2007 – на сербскай мове), “Тэорыя і практыка мастацкага перакладу” (Мiнск, 2012), “Испод крила роде. Антологиjа савремене белоруске поезиjе” (Подгорица, 2014), “Беларусы пра Сербію-Югаславію” (Мiнск, 2015), «Белорусија и Србија: Трагом узајамног упознавања и деловања“(Шабац, 2016).[5]

Ακαδημαϊκό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σαρότα είναι μέλος 11 συντακτικών περιοδικών (6 αλλοδαπών), επιστημονικός σύμβουλος της Λευκορωσικής Εγκυκλοπαίδειας. Γραμματέας της Επιτροπής της Βίβλου της Λευκορωσίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και συντάκτης του περιοδικού «Ορθοδοξία» (Праваслаўе).

Στον επιστημονικο-μεθοδολογικό τομέα, ο καθηγητής έχει συντάξει τα ακόλουθα εγχειρίδια: «Советская литература в связях и взаимодействиях: Начала сравнительного и системного анализа» (Минск, 1989), «Мастацкі пераклад на беларускую мову : Асновы тэорыі і практычныя рэкамендацыі» (Miнск, 1997), «Югаславянскія літаратуры і культуры» (Miнск, 1999 – у сааўтарстве), Праграма «Гісторыя славянскіх літаратур» (2000), «Гісторыя сербскай літаратуры. Практыкум» (2007).[6]


Μεταφράσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ιβάν Αλεξέι Τσαρότα είναι επικεφαλής του Γραφείου για τη Μετάφραση και Λογοτεχνική Ένωση της Ένωσης Συγγραφέων της Λευκορωσίας και έχει εκδώσει μεταφράσεις από Σερβική, Κροατική, Σλοβενική, Μακεδονική, Πολωνική και άλλες γλώσσες σε Λευκορωσικά και Ρωσικά, καθώς και από Λευκορωσικά και Ρωσικά σε Σερβικά. Έχει εκδώσει πάνω από 1200 έντυπες μεταφράσεις, συμπεριλαμβανομένων πάνω από 70 βιβλία, συμπεριλαμβανομένων των έργων: Πατριάρχης Βελιγραδίου Παύλος, Νικολάι Βελιμιρόβιτς, Ιουστίνος Πόποβιτς, Μάρκο Μάρκοβιτς, Ο γέροντας Τάδεϊ Στρουλόβιτς, Ίβο Άντριτς, Μπράνισλαβ Νούσιτς, Ρεντ Ντεϊνάκ, Ντόμπριτσα Τσόσιτς, Νεβάνα Βιτοσέβιτς Τσεκλίτ, Ζόραν Γκαβριλόβιτς, Μίρα Ραντογιέβιτς, Λιούμποτραγκ Ντίμιτς, Μομίρ Λάζιτς, Ντράγκαν Λακίτσεβιτς, Ντράγκοσλαβ Μιχαϊλόβιτς, Γκρόζντανα Όλουγιτς, Γκόραν Πέτροβιτς, Λιλιάνα Χαμπιανόβιτς Τζούροβιτς, Μπενσ Ζουπαντσίκ, Πρέζιχοφ Βόραντς, Josip Jurčič, Γιόσιπ Γιούρτσιτς, και άλλοι. Είναι ο ιδρυτής, μεταγλωττιστής και μεταφραστής της σειράς «Сербскае багаслоўе ХХ стагоддзя», στην οποία έχουν ήδη δημοσιευθεί περισσότερα από σαράντα βιβλία.

Η συλλογή του από τις λαϊκές ιστορίες της Σερβίας μεταφράστηκε σε λευκορωσικό: ”Мовы ўсяго жывога: Сербскія народныя казкі” (Minsk: Мастацкая літаратурa, 2007.) και προφέρεται το πιο όμορφο βιβλίο στη Λευκορωσία στην κατηγορία των μεταφράσεων 2008. και απονεμήθηκε το Εθνικό Βραβείο.[7]

Είναι ένας από τους ιδρυτές της «Επιτροπής Υποστήριξης Σέρβων και Μαυροβουνίων» και ο δημόσιος οργανισμός «Λευκορωσία - Αδελφή της Σερβίας», αντιπρόεδρος της «Κοινωνίας της Λευκορωσίας-Γιουγκοσλαβίας», πρόεδρος της «Λευκορωσίας-Σερβίας- Μαυροβουνίου ".

Είναι μέλος της Ένωσης Συγγραφέων της ΕΣΣΔ (τώρα: Ένωση Συγγραφέων της Λευκορωσίας), καθώς και της Ρωσίας και της Σερβίας. το έργο του εμφανίζεται στον τύπο ως λογοτεχνικός κριτικός, κριτικός, δοκίμιος και δημοσιογράφος.

Βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • το βραβείο της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας "Για πνευματική αναγέννηση" (2003)
  • Διεθνές Βραβείο Κ. Οσρόσκι (Πολωνία, 1999)
  • Διεθνές Βραβείο του ονόματος του Fjodor Dostojevsky (Σερβία, 2007) (που δόθηκε το 2012)
  • Βραβείο του Συνδέσμου Συγγραφέων της Σερβίας (2000)
  • Βραβείο του περιοδικού "Збиља / Πραγματικότητα" (YU, Βελιγράδι, 2000, 2006).
  • Διεθνές Ορθόδοξο Λογοτεχνικό Βραβείο «Η Τριγώνια Μητέρα του Θεού» (Σερβικό Ίδρυμα Ivanka Milošević - Σικάγο, Ηνωμένες Πολιτείες, 2011)
  • Διεθνές λογοτεχνικό βραβείο του Rade Drainac (Σερβία, 2014)
  • Διεθνές βραβείο του ιδρύματος Karić (Σερβία, 2014)
  • Τάγμα του Αγίου Σεργκέι Ραντονιέσκι 3ου βαθμού (Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, 2002)
  • Αναμνηστικό μετάλλιο της Ένωσης Σλοβάκων Συγγραφέων (2003)
  • Τάγμα του Αγίου Σάβα 3ου βαθμού (Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία, 2004)
  • Χρυσό σημάδι της Πολιτιστικής και Εκπαιδευτικής Κοινότητας της Σερβίας (2008)
  • Τάγμα του Αγίου Κυρίλλου Τούρουφσκι 2ου βαθμού (Λευκορωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, 2012)
  • Ασημένιο μετάλλιο "Για τα πλεονεκτήματα" (Σερβία, 2014)
  • Μετάλλιο του Αλεξάντρ Πούσκιν (Ρωσική Ομοσπονδία, 2015). [8]
  • το βραβείο της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας "Για πνευματική αναγέννηση" (2019[9]


Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. CONOR.SI. 101026659.
  2. CONOR.SI. 13825123.
  3. https://www.sanu.ac.rs/organizacija/odeljenja/odeljenje-jezika-i-knjizevnosti/clanovi/
  4. http://sppsobor.by/life/news/news-vilna/9142
  5. «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2018. 
  6. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 28 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2020. 
  7. https://www.sb.by/articles/sluzhenne-slovam-spravay.html
  8. http://static.kremlin.ru/media/acts/files/0001201505070009.pdf
  9. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2020. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Чарота, Иван (2017). Белоруско-српски односи као научни проблем : [приступна беседа одржана у САНУ, 26. октобра 2015. године]. Београд: САНУ. σελίδες 55–68. 
  • Гардзіцкі А.К. Чарота Іван Аляксеевіч // Беларускія пісьменнік:Даведнік. Мінск,1994.С.584.
  • Гарэлік Л.М, Махнач Т.М. Чарота Іван //Беларускія пісьменнікі: Біябібліяграфічны слоўнік. Т. 6. Мінск, 1995. С. 275 – 277.
  • Ляшук В.Я., Снітко Г.Н. Літаратура Берасцейшчыны. Брэст, 1999. С.326, 368.
  • Трус М. В. Чарота Іван Аляксеевіч // Беларуская Энцыклапедыя. У 18 т. Т. 17. Мінск, 2003. С.245.
  • Б.п. Чарота Иван Алексеевич // Регионы Белоруссии. Энциклопедия. Т.1. Кн. 2. Минск, 2009. С. 453.
  • Б.п. // Філалагічны факультэт. Да 70-годдзя заснавання. Мінск : БДУ, 2009. С. 133-136.
  • Сибиновић М. Чарота Иван // Енциклопедија српског народа. – Београд, 2008. С.1249.
  • Навойчык П. Чарота Іван Аляксеевіч // Гісторыя славянскіх літаратур і праблемы іх параўнальнага вывучэння: тэорыя і практыка. –Мінск, 2015.С. 141-142.
  • Штэйнер І. З любоўю да славянскага пісьменства // Полымя.2017, No.9. С. 39-42.