Ιάκωβος Γ΄ Κρίσπος
| Ιάκωβος Γ΄ | |
|---|---|
 Οικόσημο των Κρίσπων | |
| Περίοδος | 1463 - 1480 |
| Προκάτοχος | Φραγκίσκος Β΄ |
| Διάδοχος | Ιωάννης Γ΄ |
| Θάνατος | 1480 |
| Σύζυγος | Κατερίνα Γκοζαντίνι |
| Επίγονοι | Φιορέντσα Πετρονέλα |
| Οίκος | Οίκος των Κρίσπων |
| Πατέρας | Φραγκίσκος Β΄ |
| Μητέρα | Πετρονίλα Μπέμπο |
| Θρησκεία | Καθολικός Χριστιανός |
| δεδομένα () | |
Ο Ιάκωβος Γ΄ Κρίσπος (Ιταλικά : Giacomo III Crispo 1446 - 1480) μέλος του Οίκου των Κρίσπι και Δούκας του Αρχιπελάγους (1463 - 1480) ήταν μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Φραγκίσκου Β΄ Κρίσπου και της δεύτερης συζύγου του Πετρονίλας Μπέμπο. Είχε την άμεση κυριότητα της Μήλου, της Σύρου και της Σαντορίνης. Κατά την περίοδο της εξουσίας του οι Κυκλάδες δεινοπάθησαν από τις τουρκικές επιδρομές. Έδωσε προίκα στην κόρη του τη Σαντορίνη.
Δούκας υπό κηδεμονία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο πατέρας του ασθένησε βαριά την ίδια χρονιά που διαδέχθηκε στο Δουκάτο του Αρχιπελάγους τον θείο του Γουλιέλμο Β΄ Κρίσπο (1463), πήγε σε γιατρό στην Κορώνη και εκεί απεβίωσε. Ο Ιάκωβος Γ΄ ήταν ακόμα ανήλικος όταν διαδέχτηκε τον πατέρα του, η μητέρα του Πετρονίλα Μπέμπο διετέλεσε κηδεμόνας του μέχρι την ενηλικίωση του.[1]. Οι φήμες που κυκλοφορούσαν την εποχή έλεγαν ότι ο θείος του Αντώνιος Κρίσπος, κύριος της Σύρου είχε τον έλεγχο της αντιβασιλείας και της κυβέρνησης.[2]
Α΄ Βενετοτουρκικός πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η εξουσία του συνέπεσε με τον Α΄ Βενετοτουρκικό πόλεμο των ετών 1463-1479 : το 1468 τέσσερα Τουρκικά πλοία επιτέθηκαν στην Άνδρο, την υπερασπίστηκε ο αυθέντης της Ιωάννης Σομμαρίπα ώσπου έχασε τη ζωή του. Οι Τούρκοι αποχώρησαν με πολυάριθμους αιχμαλώτους και λάφυρα αξίας 15.000 δουκάτων. Το 1470 ο τουρκικός στόλος, καθώς επέστρεφε από την άλωση της Χαλκίδας άρπαξε πάλι από την Άνδρο τόσους αιχμαλώτους που απέμειναν στο νησί μονάχα 2.000 άνθρωποι.[3] Αυτή την τρομερή περίοδο, όλα σχεδόν τα νησιά δοκιμαζόταν από τέτοιες επιθέσεις. Το 1477 ο τουρκικός στόλος πήγε στη Νάξο. Στην ειρήνη του 1479 της Βενετίας με τον Μωάμεθ Β΄, ο δούκας της Νάξου και οι υπήκοοι του θεωρήθηκαν Βενετοί.[4] Τρία έτη μετά ο γιος του σουλτάνου Βαγιαζίτ Β΄ ανανέωσε τη συνθήκη.
Ο γάμος της κόρης του Φιορέντσας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1480 πάντρεψε την κόρη του Φιορέντσα με τον Ντομένικο Πιζάνι, γιο του Βενετού δούκα της Κρήτης, την προίκισε με τη Σαντορίνη με τον όρο πως αν ο Ιάκωβος Γ΄ αποκτούσε γιο το νησί θα επιστρεφόταν. Οι λαμπροί γάμοι έγιναν στο κάστρο της Μήλου, το νέο ζεύγος οδηγήθηκε στη Σαντορίνη στο πρώην κάστρο των Βαρότζι στο Σκαρό (Ημεροβίγλι).[5] Η Φιορέντσα και ο σύζυγός της γονάτισαν μπροστά στον δούκα και παρέλαβαν τα κλειδιά του κάστρου, τη ράβδο που επιβεβαίωνε τα φεουδαρχικά τους δικαιώματα και το έγγραφο με τους όρους της παραχώρησης. Έπειτα προσήλθαν οι υποτελείς να δηλώσουν πίστη στο νέο αυθέντη τους: οι Γκοζαντίνι και οι Αργυροί, που είχαν εκλατινιστεί με το όνομα ντ΄ Αρτζέντα (Δαρζέντα) έγιναν κύριοι του κάστρου του Αγ. Νικολάου. Η σημαία των Πιζάνι υψώθηκε στο άνω κάστρο και ο Ιάκωβος Γ΄ επέστρεψε στη Μήλο.
Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1480 απεβίωσε ο Ιάκωβος, θα μπορούσε να τον διαδεχθεί η κόρη του, αλλά είχε καθιερωθεί στο Δουκάτο του Αρχιπελάγους ο Σαλικός νόμος. Τον διαδέχθηκε ο νεότερος αδελφός του Ιωάννης Γ΄ Κρίσπος ο οποίος προσπάθησε να αποσπάσει τη Σαντορίνη από τη Φιορέντζα.[6]
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νυμφεύτηκε την Κατερίνα Γκοζαντίνι με την οποία απέκτησε :
- Φιορέντσα, κυρία της Σαντορίνης, παντρεύτηκε το Ντομένικο Πιζάνι γιο του δούκα της Κρήτης
- Πετρονέλα, παντρεύτηκε τον Ναντάλε ντε Μολίνο.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Miller, William. The Latins in the Levant: A History of Frankish Greece (1204–1566). London: 1908.
- ↑ Miller, William. The Latins in the Levant: A History of Frankish Greece (1204–1566). London: 1908.
- ↑ Miller, William. The Latins in the Levant: A History of Frankish Greece (1204–1566). London: 1908.
- ↑ Miller, William. The Latins in the Levant: A History of Frankish Greece (1204–1566). London: 1908.
- ↑ Miller, William. The Latins in the Levant: A History of Frankish Greece (1204–1566). London: 1908.
- ↑ Miller, William. The Latins in the Levant: A History of Frankish Greece (1204–1566). London: 1908.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Miller, William. The Latins in the Levant: A History of Frankish Greece (1204–1566). London: 1908.
