Θρησκεία στην Κίνα
Θρησκεία στην Κίνα (CFPS 2014)
Η κυβέρνηση της Κίνας υποστηρίζει επίσημα τον κρατικό αθεϊσμό[1], αν και ο κινεζικός πολιτισμός φιλοξενεί μια ποικιλία από θρησκευτικές-φιλοσοφικές παραδόσεις. Ο Κομφουκιανισμός και ο Ταοϊσμός, όπου αργότερα έλαβε μέρος και ο Βουδισμός, αποτελούν τις «τρεις διδασκαλίες» που έχουν διαμορφώσει τον κινεζικό πολιτισμό. Οι αυτοκράτορες της Κίνας διεκδίκησαν την Εντολή του Ουρανού και συμμετείχαν σε κινεζικές θρησκευτικές πρακτικές. Στις αρχές του 20ου αιώνα, αξιωματούχοι και διανοούμενοι χαρακτήρησαν όλες τις θρησκείες ως "προληπτικές" και από το 1949, η Κίνα διοικείται από το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, έναν θεσμό που απαγορεύει στα μέλη του κόμματος να ασκούν θρησκεία ενώ βρίσκονται στο αξίωμα. Στο αποκορύφωμα μιας σειράς αθεϊστικών και αντι-θρησκευτικών εκστρατειών που είχαν ξεκινήσει από τα τέλη του 19ου αιώνα, η Πολιτιστική Επανάσταση ενάντια σε παλιές συνήθειες, ιδέες, έθιμα και πολιτισμούς, διαρκώντας 1966 έως το 1976, τα κατέστρεψε ή τους ανάγκασε να τα ασκούν κρυφά[2]. Στους ηγέτες και στις θρησκευτικές οργανώσεις δόθηκε μεγαλύτερη αυτονομία. Η κυβέρνηση αναγνωρίζει επίσημα πέντε θρησκείες: Βουδισμό, Ταοϊσμό, Καθολικισμό, Προτεσταντισμό και Ισλάμ (αν και η κινεζική Καθολική Εκκλησία είναι ανεξάρτητη από την Καθολική Εκκλησία στη Ρώμη). Στις αρχές του 21ου αιώνα υπήρξε αυξανόμενη επίσημη αναγνώριση του Κομφουκιανισμού και της κινεζικής λαϊκής θρησκείας ως μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς της Κίνας[3]. Το Ισλάμ ασκείται στην κινεζική κοινωνία εδώ και 1.400 χρόνια[4]. Επί του παρόντος, οι μουσουλμάνοι είναι μια μειονότητα στην Κίνα, που αντιπροσωπεύει μεταξύ 0,45% και 1,8% του συνολικού πληθυσμού σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις[5]. Αν και οι μουσουλμάνοι Χούι είναι η πιο πολυάριθμη ομάδα, η μεγαλύτερη συγκέντρωση μουσουλμάνων είναι στο Σιντσιάνγκ, με σημαντικό πληθυσμό Ουιγούρων. Η Κίνα θεωρείται επίσης συχνά το σπίτι του ανθρωπισμού και του κοσμικισμού, οι οποίοι ξεκινούν την εποχή του Κομφούκιου.
Επειδή πολλοί Κινέζοι Χαν δεν θεωρούν τις πνευματικές τους πεποιθήσεις και πρακτικές ως «θρησκεία» και δεν πιστεύουν ότι πρέπει να ασκούν μία συγκεκριμένη από αυτές αποκλειστικά, είναι δύσκολο να συγκεντρωθούν σαφείς και αξιόπιστες στατιστικές. Σύμφωνα με την επιστημονική άποψη, «η πλειοψηφία του πληθυσμού της Κίνας, 1,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι» συμμετέχει στην κινεζική κοσμολογική θρησκεία, τα τελετουργικά και τα φεστιβάλ του σεληνιακού ημερολογίου, χωρίς να ανήκει σε καμία θεσμική διδασκαλία[6]. Οι εθνικές έρευνες που διεξήχθησαν στις αρχές του 21ου αιώνα εκτιμούσαν ότι περίπου το 80% του πληθυσμού της Κίνας, που είναι περισσότεροι από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, ακολουθούν κάποιο είδος Κινεζικής λαϊκής θρησκείας. Το 10–16% είναι Βουδιστές, το 10% είναι ταοϊστές, το 2,53% είναι Χριστιανοί και 0,4% είναι Μουσουλμάνοι. Ο λαϊκός κινεζικός σωτηρισμός ακολουθείται από το 2-3% έως το 13% του πληθυσμού, ενώ πολλοί στην τάξη των διανοουμένων προσχωρούν στον Κομφουκιανισμό ως θρησκευτική ταυτότητα. Επιπλέον, οι ομάδες εθνοτικών μειονοτήτων ασκούν διακριτικές θρησκείες, συμπεριλαμβανομένου του Θιβετιανού Βουδισμού, και του Ισλάμ μεταξύ των λαών Χούι και Ουιγούρ.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Dillon, Michael (2001). Religious Minorities and China. Minority Rights Group International.
- ↑ Buang, Sa'eda· Chew, Phyllis Ghim-Lian (2014). Muslim Education in the 21st Century: Asian Perspectives (στα Αγγλικά). Routledge. σελ. 75.
Subsequently, a new China was found on the basis of Communist ideology, i.e. atheism. Within the framework of this ideology, religion was treated as a 'contorted' world-view and people believed that religion would necessarily disappear at the end, along with the development of human society. A series of anti-religious campaigns was implemented by the Chinese Communist Party from the early 1950s to the late 1970s. As a result, in nearly 30 years between the beginning of the 1950s and the end of the 1970s, mosques (as well as churches and Chinese temples) were shut down and Imams involved in forced 're-education'.
- ↑ Για τα αποτελέσματα του 2017 δείτε το release #1 (archived) και #2 (archived). Οι πίνακες περιέχουν επίσης τα αποτελέσματα του CFPS 2012 (20,035 δείγματα) και τα αποτελέσματα Chinese General Social Survey (CGSS) του 2006, 2008 και 2010 (δείγματα ~10.000/11,000). <ref>|label1=Άθρησκοι/Κινεζική λαΪκή θρησκεία|value1=73.56|color1=#C00000|label2=Βουδισμός|value2=15.87|color2=Yellow|label3=Άλλες θρησκείες, συμπεριλαμβανομένων λαϊκού Κινεζικού σωτηρισμού και Ταοϊστικού σέκτου|value3=7.62|color3=Chartreuse|label4=Χριστιανισμός|value4=2.51|color4=DodgerBlue|label5=Ισλαμισμός|value5=0.45|color5=Green}}Ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ έφτασαν στην Κίνα τον 7ο αιώνα. Ο Χριστιανισμός πρωτοριζώθηκε όταν επανεισαχθεί τον 16ο αιώνα από Ιησουίτες ιεραπόστολους. Στις αρχές του 20ού αιώνα οι χριστιανικές κοινότητες μεγάλωσαν, αλλά μετά το 1949, ξένοι ιεραπόστολοι εκδιώχθηκαν και οι εκκλησίες τέθηκαν υπό κυβερνητικά ελεγχόμενους θεσμούς. Μετά τα τέλη της δεκαετίας του 1970, οι θρησκευτικές ελευθερίες για τους χριστιανούς βελτιώθηκαν και εμφανίστηκαν νέες κινεζικές ομάδες<ref>Blainey, Geoffrey (2011). A Short History of Christianity.
- ↑ Gladney, Dru C. (2003-06). «Islam in China: Accommodation or Separatism?». The China Quarterly 174: 451–467. doi:. ISSN 0305-7410. http://dx.doi.org/10.1017/s0009443903000275.
- ↑ «East Asia/Southeast Asia :: China — The World Factbook - Central Intelligence Agency». www.cia.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2020.
- ↑ «Feuchtwang, David». dx.doi.org. Ανακτήθηκε στις 11 Αυγούστου 2020.
