Διαστρικός κομήτης
Η ονομασία διαστρικός κομήτης αντιστοιχεί στους κομήτες οι οποίοι βρίσκονται στον διαστρικό χώρο,[1] και δεν είναι βαρυτικά δεσμευμένοι σε έναν αστέρα.[2]
Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πέρα από τους γνωστούς κομήτες του ηλιακού συστήματος και τους γνωστούς εξωηλιακούς κομήτες,[3][4][5] ως τον Ιανουάριο του 2016 δεν έχει ταυτοποιηθεί οριστικά κάποιος διαστρικός κομήτης. Ωστόσο η ύπαρξη τους θεωρείται πιθανή, βάσει στοιχείων που προκύπτουν από την βαρυτική διασπορά πολλών αντικειμένων του νέφους Όορτ και την πιθανότητα ύπαρξης παρόμοιων διαδικασιών σε εξωηλιακά πλανητικά συστήματα.[1] Επί του παρόντος, ένας διαστρικός κομήτης μπορεί να ανιχνευτεί μόνο εφόσον περάσει από το Ηλιακό Σύστημα, και μπορεί να διακριθεί από ένα κομήτη που προέρχεται από το νέφος Όορτ βάσει της ισχυρά υπερβολικής τροχιάς του ως ένδειξη πως δεν είναι βαρυτικά δεσμευμένος στον Ήλιο.[2] Έχουν παρατηρηθεί κομήτες με ασθενείς υπερβολικές τροχιές, αλλά οι τροχιές τους είναι συνεπείς με την προέλευση τους από το νέφος Όορτ αντί εκτός του διαστρικού διαστήματος. Ο πιο γνωστός εκκεντρικός κομήτης, ο C/1980 E1, διαθέτει εκκεντρότητα μόλις 1,057,[6] πολύ λιγότερο από ότι θα αναμενόταν να έχει ένας διαστρικός κομήτης.
Πλήθος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η μελέτη του σχηματισμού του νέφους του Όορτ υποδηλώνει πως υπάρχουν περισσότεροι κομήτες οι οποίοι διαφεύγουν στο βαθύ διάστημα παρά κομήτες που διατηρούν τη θέση τους εντός του νέφους, με την αναλογία να είναι 3–100.[2] Άλλες προσομοιώσεις προτείνουν ένα ποσοστό 90–99% κομητών που εκβάλλονται.[7] Δεν υπάρχει κάποιος λόγος να θεωρείται πως οι κομήτες οι οποίοι σχηματίζονται σε άλλα αστρικά συστήματα δεν θα διέφευγαν από τα συστήματα αυτά με παρόμοιο τρόπο.[1]
Εάν οι διαστρικοί κομήτες υπάρχουν όντως, τότε περιστασιακά κάποιοι από αυτούς θα πρέπει να περνούν μέσα από το εσωτερικό Ηλιακό Σύστημα.[1] Η προσέγγιση τους στο Ηλιακό Σύστημα θα είχε διάφορες ταχύτητες, και θα ήταν κυρίως από την περιοχή του αστερισμού του Ηρακλή καθώς το Ηλιακό Σύστημα κατευθύνεται προς εκείνη την περιοχή.[8] Το γεγονός πως δεν έχει παρατηρηθεί κάποιος κομήτης με ικανή ταχύτητα διαφυγής από τον Ήλιο, τοποθετεί κάποια ανώτατα όρια ως προς την διαθεσιμότητα τους,[9]με τον αριθμό τους να μην είναι πάνω από 1013 κομήτες ανά κυβικό παρσέκ[10] ή 4.5 × 10−4 /AU3 ή 1012 κομήτες ανά κυβικό παρσέκ.[2]
Πρώην διαστρικοί κομήτες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ένας διαστρικός κομήτης θα μπορούσε υπό σπάνιες περιστάσεις να εγκλωβιστεί σε μια ηλιοκεντρική τροχιά περνώντας από το Ηλιακό Σύστημα. Προσομοιώσεις υπολογιστών έδειξαν πως ο Δίας είναι ο μοναδικός πλανήτης ο οποίος είναι αρκετά μεγάλος ώστε η βαρύτητα του να είναι ικανή να παρασύρει έναν από αυτούς τους κομήτες, κάτι που εκτιμάται πως θα μπορούσε να συμβεί μια φορά κάθε 60 εκατομμύρια έτη.[10] Οι κομήτες Μακχόλτζ 1 και Χιακουτάκε είναι πιθανά παραδείγματα τέτοιων κομητών, καθώς έχουν μη τυπική χημική σύσταση σε σχέση με τους υπόλοιπους κομήτες του Ηλιακού Συστήματος.[9][11]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Valtonen, Mauri J.; Jia-Qing Zheng; Seppo Mikkola (March 1992). «Origin of oort cloud comets in the interstellar space». Celestial Mechanics and Dynamical Astronomy (Springer Netherlands) 54 (1-3): 37–48. doi:. Bibcode: 1992CeMDA..54...37V. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-09-13. https://web.archive.org/web/20190913023041/https://link.springer.com/article/10.1007/BF00049542. Ανακτήθηκε στις 2008-12-30.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Francis, Paul J. (2005-12-20). «The Demographics of Long-Period Comets». The Astrophysical Journal 635 (2): 1348–1361. doi:. Bibcode: 2005ApJ...635.1348F. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-12-16. https://web.archive.org/web/20191216095721/http://www.iop.org/EJ/article/0004-637X/635/2/1348/62880.web.pdf?request-id=035fe065-820f-4c15-b74e-1cb158b2a41d. Ανακτήθηκε στις 2009-01-03.
- ↑ «'Exocomets' Common Across Milky Way Galaxy». Space.com. 7 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2013.
- ↑ Beust, H.; Lagrange-Henri, A.M.; Vidal-Madjar, A.; Ferlet, R. (1990). «The Beta Pictoris circumstellar disk. X - Numerical simulations of infalling evaporating bodies». Astronomy and Astrophysics (ISSN 0004-6361) 236: 202–216. Bibcode: 1990A&A...236..202B.
- ↑ Sanders, Robert (7 Ιανουαρίου 2013). «Exocomets may be as common as exoplanets». University of California, Berkeley. Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2013.
- ↑ «JPL Small-Body Database Browser: C/1980 E1 (Bowell)» (1986-12-02 last obs). Ανακτήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 2010.
- ↑ Choi, Charles Q. (24 Δεκεμβρίου 2007). «The Enduring Mysteries of Comets». Space.com. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2008.
- ↑ Struve, Otto· Lynds, Beverly· Pillans, Helen (1959). Elementary Astronomy. New York: Oxford University Press. σελίδες 150.
- ↑ 9,0 9,1 MacRobert, Alan (2008-12-02). «A Very Oddball Comet». Sky & Telescope. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2008-12-07. https://archive.today/20081207021030/http://www.skyandtelescope.com/news/35379224.html. Ανακτήθηκε στις 2010-03-26.
- ↑ 10,0 10,1 Torbett, M. V. (July 1986). «Capture of 20 km/s approach velocity interstellar comets by three-body interactions in the planetary system». Astronomical Journal 92: 171–175. doi:. Bibcode: 1986AJ.....92..171T.
- ↑ Mumma, M.J.; Disanti, M.A.; dello Russo, N.; Fomenkova, M.; Magee-Sauer, K.; Kaminski, C.D.; D.X. Xie (1996). «Detection of Abundant Ethane and Methane, Along with Carbon Monoxide and Water, in Comet C/1996 B2 Hyakutake: Evidence for Interstellar Origin». Science 272 (5266): 1310–1314. doi:. PMID 8650540. Bibcode: 1996Sci...272.1310M.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- A very oddball comet - Sky and Telescope
