Διάσκεψη της Ζούνγι
Η διάσκεψη της Ζούνγι (απλοποιημένα κινεζικά: 遵义 会议, παραδοσιακά κινεζικά: 遵義 會議; πινγίν: Zūnyì huìyì) ήταν συνάντηση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας τον Ιανουάριο του 1935 κατά τη διάρκεια Μαρτίου - Μαΐου. Αυτή η συνάντηση περιελάμβανε μια διαμάχη εξουσίας μεταξύ της ηγεσίας του Μπο Γκου και του Ότο Μπράουν και της αντιπολίτευσης με επικεφαλής τον Μάο Τσετούνγκ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι ο Μάο εγκατέλειψε τη συνάντηση όντας πλέον σε θέση να αναλάβει στρατιωτική διοίκηση και να γίνει ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το συνέδριο ήταν εντελώς άγνωστο μέχρι τη δεκαετία του 1950 και ακόμη δεν υπήρχαν λεπτομερείς περιγραφές μέχρι την πεντηκοστή επέτειο το 1985.[1]
Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον Αύγουστο του 1934, με τον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό να εξαντλείται από τον παρατεταμένο κινεζικό εμφύλιο πόλεμο, ένας κατάσκοπος (Μο Σιόνγκ) που τοποθετήθηκε από τον Τσου Εν Λάι στην έδρα του στρατού του Κουομιντάνγκ στη Ναντσάνγκ έφερε νέα πως ο Τσιανγκ Κάι Σεκ ετοιμάζει μια μεγάλη επίθεση εναντίον της κομμουνιστικής πρωτεύουσας, Ρούιτζιν. Η κομμουνιστική ηγεσία αποφάσισε μια στρατηγική υποχώρηση για να συγκεντρωθεί με άλλες κομμουνιστικές μονάδες και να αποφύγει τον αφανισμό. Το αρχικό σχέδιο ήταν να συνδεθεί ο Πρώτος Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός με τον Δεύτερο Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό που διοικούνταν από τον Χε Λονγκ, που πιστεύεται ότι βρισκόταν στο Χουμπέι στα δυτικά και βόρεια. Οι επικοινωνίες μεταξύ διαιρεμένων ομάδων του Κόκκινου Στρατού είχαν διακοπεί από την εκστρατεία του Κουομιντάνγκ και κατά τη διάρκεια του σχεδιασμού για εκκένωση του Τσιανγκσί, ο Πρώτος Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός δεν γνώριζε ότι αυτές οι άλλες κομμουνιστικές δυνάμεις υποχωρούσαν επίσης προς τα δυτικά.[2]
Αρχικά ο Πρώτος Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός, με τις "αποσκευές" κορυφαίων κομμουνιστών αξιωματούχων, αρχεία, συναλλαγματικά αποθέματα και άλλες παγίδες της εξόριστης Κινεζικής Σοβιετικής Δημοκρατίας, πολέμησε μέσα από αρκετά ελαφρά υπερασπισμένα σημεία ελέγχου του Κουομιντάνγκ, διασχίζοντας τον ποταμό Ζινφένγκ και μέσω της επαρχίας Γκουανγκντόνγκ, νότια της Χουνάν και στο Κουανγκσί. Στον ποταμό Ζιάνγκ, ο Τσιανγκ Κάι Σεκ ενίσχυσε την άμυνα του Κουομιντάνγκ. Σε δύο ημέρες αιματηρών αγώνων, από τις 30 Νοεμβρίου έως την 1η Δεκεμβρίου 1934, ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός έχασε περισσότερους από 40.000 στρατιώτες και όλους τους άμαχους αχθοφόρους, και υπήρχαν έντονα υπερασπισμένες εθνικιστικές αμυντικές γραμμές μπροστά. Οι απώλειες προσωπικού και υλικών μετά τη μάχη του ποταμού Ζιάνγκ επηρέασαν το ηθικό των στρατευμάτων και ξεκίνησαν λιποταξίες. Στις 12 Δεκεμβρίου 1934, μια συνάντηση ηγετών του Κόμματος στο Τόνγκνταο, εμφανίστηκε με δυσαρέσκεια απο τους Μπο Γκου και τον Ότο Μπράουν. Υπό αυτές τις συνθήκες, οι Κομμουνιστές συναντήθηκαν στην Ζούνγι για ανασχηματισμό του πολιτικού γραφείου του Κόμματος.[3]
Διάσκεψη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον Ιανουάριο του 1935, αφού ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός κατέλαβε την πόλη Ζούνγι, μια πόλη στρατιωτικής σημασίας της Κουεϊτσόου, Νοτιοδυτική Κίνα, πραγματοποιήθηκε μια διευρυμένη συνάντηση του πολιτικού γραφείου του ΚΚΚ (Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας). Κάποτε θεωρήθηκε ότι πραγματοποιήθηκε από τις 6 έως τις 8 Ιανουαρίου, αλλά τώρα γίνεται αποδεκτό ότι πραγματοποιήθηκε μεταξύ 15-17 Ιανουαρίου.[4]
Τα ονόματα και οι αριθμοί των συμμετεχόντων στο συνέδριο ήταν πάντα υπό αμφισβήτηση. Αυτές οι λεπτομέρειες είναι σημαντικές για την ευρύτερα σοβιετική άποψη ότι τα εκλεγμένα μέλη του κόμματος ήταν μειοψηφία σε σύγκριση με τα μη μέλη. Εκείνοι που είναι συμφωνημένο από όλους πως είχαν παρευρεθεί είναι οι Μάο Τσετούνγκ, Τσου Εν Λάι, Τσου Ντε, Τσεν Γιουν, Λιου Σάοουκι, Τσανγκ Γουέντιαν, Μπο Γκου, Λιου Μποτσένγκ, Λι Φουτσούν, Λιν Μπιάο και Πεν Ντεχουάι. Οι κινεζικές πηγές που δείχνουν ότι τα μη μέλη δεν θα μπορούσαν να έχουν ξεπεράσει σε αριθμό τα μέλη έχουν τους ακόλουθους συμμετέχοντες:[5][6]
- Μέλη του πολιτικού γραφείου: Μάο Τσετούνγκ, Τσου Εν Λάι, Τσου Ντε, Τσεν Γιουν, Τσανγκ Γουέντιαν, Μπο Γκου.
- Αναπληρωματικά μέλη του πολιτικού γραφείου: Γουάνγκ Τζιαγιάνγκ, Λίου Σαόκι, Ντενγκ Φα (το διαβόητο αφεντικό της μυστικής αστυνομίας της ΚΚΚ), Κάι Φενγκ (αρχηγός της CY).
- Στρατηγοί: Λίου Μποτσένγκ - αρχηγός του Κόκκινου Στρατού, Λι Φουτσούν - αναπληρωτής διευθυντής του πολιτικού τμήματος του Κόκκινου Στρατού, Λιν Μπιάο - διοικητής του Πρώτου Κόκκινου Στρατού, Πενγκ Ντεχουάι - διοικητής του 3ου Πεζικού, Νίε Ρόνγκτσεν - κομισάριος του Λιν, Γιανγκ Σανγκούν, κομισάριος του Πεν, μία ομάδα 28 μπολσεβίκων και ο Λι Τσουοράν.
- Γραμματεία και επικεφαλής συντάκτης της εφημερίδας Red Star (Κόκκινο Αστέρι) του ΚΚΚ, Τενγκ Σιαοπίνγκ.
- Ο Όττο Μπράουν και ο διερμηνέας του Γου Σίουκουαν.[7]
Διάφοροι μελετητές αμφισβητούν την παρουσία των Τσεν Γιουν, Λίου Σαόκι, Γουάνγκ Ζιατσάνγκ, Χε Κεκουάν, Νενγκ Φα, Νίε Ρόνγκτσεν και Τενγκ Σιαοπίνγκ. Από την άλλη πλευρά, οι Λιάνγκ Μποτάι, Γου Λιάνγκπιν, Τενγκ Νταιγιουάν, Λι Γουεϊχάν, Γουάνγκ Σουντάο και Γιανγκ Σανγκούν θεωρούνται επίσης ότι παρακολούθησαν την διάσκεψη από ορισμένες πηγές.[6]
Διατάξεις της διάσκεψης και ομιλίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η κύρια ατζέντα αυτής της διάσκεψης ήταν να εξετάσει την αποτυχία του Κόμματος στην περιοχή Τσιανγκσί και να εξετάσει τις επιλογές που είχαν πλέον στη διάθεσή τους. Ο Μπο Γκου ήταν ο πρώτος που μίλησε με μια γενική έκθεση. Αναγνώρισε ότι η στρατηγική που χρησιμοποιήθηκε στη Τσιανγκσί είχε αποτύχει, χωρίς να φορτωθεί καμία ευθύνη. Ισχυρίστηκε ότι η έλλειψη επιτυχίας δεν οφείλεται σε κακό προγραμματισμό. Στη συνέχεια ο Ζου έδωσε μια έκθεση για τη στρατιωτική κατάσταση με απολογητικό τρόπο. Σε αντίθεση με τον Μπο, παραδέχτηκε ότι είχαν γίνει λάθη. Στη συνέχεια, ο Τσανγκ Γουέντιαν σε μια μακρά κριτική, καταδίκασε τους ηγέτες για την καταστροφή στη Τσιανγκσί. Αυτό υποστηρίχθηκε από τον Μάο και τον Γουάνγκ. Η συγκριτική απόσταση του Μάο από την εξουσία τα τελευταία δύο χρόνια τον άφησε άμεμπτο για τις πρόσφατες αποτυχίες και σε ισχυρή θέση να επιτεθεί στην ηγεσία.[4]
Ο Μάο επέμεινε ότι ο Μπο Γκου και ο Όττο Μπράουν είχαν κάνει βασικά στρατιωτικά λάθη χρησιμοποιώντας τακτικές καθαρής άμυνας. Οι υποστηρικτές του Μάο κέρδισαν ορμή κατά τη διάρκεια της συνάντησης και ο Τσου Εν Λάι τελικά στήριξε τον Μάο. Σύμφωνα με την αρχή της δημοκρατίας για την πλειοψηφία, επανεκλέχθηκε η γραμματεία της Κεντρικής Επιτροπής και της Κεντρικής Επανάστασης και της Στρατιωτικής Επιτροπής του Κ.Κ.Κ. Ο Μπο και ο Μπράουν υποβιβάστηκαν ενώ ο Τσου διατήρησε τη θέση του τώρα μοιράζοντας στρατιωτική διοίκηση με τον Ζου Ντε. Ο Τσανγκ Γουεντιάν πήρε την προηγούμενη θέση του Μπο ενώ ο Μάο προσχώρησε και πάλι στην Κεντρική Επιτροπή.[8][9]
Η Διάσκεψη της Ζούνγι επιβεβαίωσε ότι το ΚΚΚ έπρεπε να απομακρυνθεί από τους 28 Μπολσεβίκους και να οδεύσει προς το Μάο. Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός ανέκτησε τη στρατιωτική του δύναμη, επέζησε στη μάχη της Γιαν-αν και τελικά νίκησε το Κουομιντάνγκ χρησιμοποιώντας μια στρατηγική ανταρτών, και αργότερα μέσω συμβατικού πολέμου καθώς κέρδισε τη μαζική υποστήριξη των αγροτών. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια νίκη για εκείνα τα παλιά μέλη του Κ.Κ.Κ. που είχαν τις ρίζες τους στην Κίνα και, αντίθετα, ήταν μια μεγάλη απώλεια για εκείνα τα μέλη του ΚΚΚ όπως οι 28 Μπολσεβίκοι που είχαν σπουδάσει στη Μόσχα και είχαν εκπαιδευτεί από την Κομιντέρν και τη Σοβιετική Ένωση και θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως πρότεροι ή πράκτορες της Κομιντέρν αναλόγως. Μετά τη Διάσκεψη της Ζούνγι, η επιρροή και η συμμετοχή της Κομιντέρν στις υποθέσεις του Κ.Κ.Κ. μειώθηκε σημαντικά.[9]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Kampen, Thomas (2000). Mao Zedong, Zhou Enlai and the Evolution of the Chinese Communist Leadership. NIAS Press. ISBN 978-87-87062-76-3.
- ↑ Salisbury, Harrison E. (1984-11-18). «RETRACING MAO'S LONG MARCH (Published 1984)» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/1984/11/18/magazine/retracing-mao-s-long-march.html. Ανακτήθηκε στις 2020-11-13.
- ↑ «The Long March of the Communist Party of China 1934-35». www.sjsu.edu. Ανακτήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 2020.
- ↑ 4,0 4,1 Sullivan, Lawrence R. (2012). Historical Dictionary of the Chinese Communist Party. Scarecrow Press. σελ. 318. ISBN 978-0-8108-7225-7.
- ↑ Litten, F. S. «The Myth of the 'Turning-Point' - Towards a New Understanding of the Long March» (PDF).
- ↑ 6,0 6,1 Spence, Jonathan (1991). The Search for Modern China. W. W. Norton & Company. ISBN 978-0393307801.
- ↑ Song, Yuwu (10 Ιανουαρίου 2014). Biographical Dictionary of the People's Republic of China. McFarland. ISBN 978-1-4766-0298-1.
- ↑ Sullivan, Lawrence R. (2012). Historical Dictionary of the Chinese Communist Party. Scarecrow Press. σελ. 318-319. ISBN 978-0-8108-7225-7.
- ↑ 9,0 9,1 Kampen, Thomas. «MAO ZEDONG, ZHOU ENLAI AND THE EVOLUTION OF THE CHINESE COMMUNIST LEADERSHIP» (PDF). NIAS.