Δημήτριος Μ. Σκαλιστήρης
| Δημήτριος Μ. Σκαλιστήρης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Δημήτριος Σκαλιστήρης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1897 Αθήνα |
| Θάνατος | 1967 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Σπουδές | École centrale |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μηχανικός ιδιοκτήτης ορυχείου βιομήχανος |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Μιχαήλ Σκαλιστήρης |
Ο Δημήτριος Σκαλιστήρης (1897-1967)[1] ήταν Έλληνας επιχειρηματίας που δραστηριοποιήθηκε στον τομέα των μεταλλείων.[2] Υπήρξε σημαντική μορφή της ελληνικής εξορυκτικής και μεταλλευτικής βιομηχανίας κατά το Μεσοπόλεμο, όπως και οι οικογένειες Μπάρλου και Ηλιοπούλου, που με δικές τους πρωτοβουλίες, αναξάρτητα από τους ξένους επενδυτές, εισήλθαν στο συγκεκριμένο χώρο.[3]
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ήταν γιος του Μιχαήλ Σκαλιστήρη, καθώς και εγγονός του Δημητρίου Σκαλιστήρη (1815-1883).[1] Σπούδασε στην École centrale des arts et manufactures στο Παρίσι, από όπου πήρε το πτυχίο του το 1921. Αρχικά άσκησε το επάγγελμα του μηχανικού σε ανθρακωρυχείο στη Βορεία Γαλλία και στη συνέχεια πήγε στη Γερμανία. Εργάστηκε για λογαρισμό της AEG στο Βερολίνο και κατόπιν στην Αθήνα, μέχρι το 1924 ή το 1929, που άνοιξε ιδιωτικό γραφείο τεχνικών έργων.[4][5] Το 1932 ανακάλυψε κοιτάσματα βωξίτη στη Μάνδρα Ελευσίνας και τον επόμενο χρόνο άρχισε την εκμετάλλευσή τους,[6] με την οικονομική στήριξη της Τράπεζας Αθηνών.[7] Παράλληλα δραστηριοποιήθηκε στη Νάξο και τη Λέσβο.[4] Το 1947 εξαγόρασε την πλειοψηφία των μετοχών της «Ανώνυμης Εταιρείας Επιχειρήσεων εν Ελλάδι», η οποία κατείχε μεταλλεία λευκόλιθου και λιγνίτη στην Εύβοια.[2][6] Σύντομα η εταιρεία αυτή μετεξελίχθηκε στο «Συγκρότημα Σκαλιστήρη», με μεταλλευτικές εγκαταστάσεις σε όλη την Ελλάδα.
Τη δεκαετία του 1950 προχώρησε σε σημαντικές επενδύσεις, εκμεταλλευόμενος την Αμερικανική Βοήθεια και με οικονομική ενίσχυση από την Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος,[1] αλλά και επεκτάσεις των επιχειρήσεών του σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, όπως σε Παρνασσό, Κύμη, Δράμα, Μυτιλήνη και στη Γκιώνα.[5] Το 1951 ίδρυσε την «Α.Ε. Μεταλλεία Βωξίτου Ελευσίνος», την οποία αναβάθμισε με σύγχρονα μηχανήματα φτάνοντας να εξάγει 300.000 τόνους ετησίως, σε σύνολο ελληνικών εξαγωγών 330.000 τόνων.[5] Το 1964 εγκαινίασε ένα από τα πιο σύγχρονα εργοστάσια εμπλουτισμού μαγνησίτη στην Ευρώπη.[6] Υπήρξε επίσης μέλος του πρώτου διοικητικού συμβουλίου του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων.
Απεβίωσε το 1967. Ήταν παντρεμένος και είχε αποκτήσει δύο γιους, τον Αλέξανδρο και τον Μιχάλη Σκαλιστήρη.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Παπαστεφανάκη, Λήδα (2017). Η φλέβα της γης: τα μεταλλεία της Ελλάδας, 19ος - 20ός αιώνας. Αθήνα: Βιβλιόραμα. σελ. 313. ISBN 978-960-9548-32-8.
- ↑ 2,0 2,1 Χάρης Φλουδόπουλος, «Έτσι "αναστήθηκε" η παραγωγή λευκολίθου στην Εύβοια». capital.gr. Ανακτήθηκε στις 4.12.2016.
- ↑ Robin S. Gendron· Mats Ingulstad (2013). Espen Storli, επιμ. Aluminum Ore: The Political Economy of the Global Bauxite Industry. Βανκούβερ και Τορόντο: University of British Columbia Press. σελίδες 165-167. ISBN 9780774825320. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2016.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ 4,0 4,1 Gendron κ.άλ. (επιμ.), Aluminum Ore, 181.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Palantzas, Ioannis G. (2007). «Κεφάλαιο 3. Ιστορία των μεταλλουργικών δραστηριοτήτων στην περιοχή του Προκοπίου και του Μαντουδίου» (PDF). Die Magnesitgewinnung und-Verarbeitung in der griechischen Region Nord Euböa während des 19. und 20. Jhs. Auf der Grundlage von Archivquellen. (Διδακτορική διατριβή. Τίτλος στα ελληνικά: Η εξορυκτική και μεταλλευτική δραστηριότητα του μαγνησίτη-λευκολίθου στη Βόρεια Εύβοια κατά το 19ο και 20ό αιώνα, επί τη βάσει αρχειακών πηγών). Βερολίνο: Freie Universität Berlin. σελ. 237. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2016. Η διατριβή εκδόθηκε ως Λευκολίθου ευβοϊκά δρώμενα (Λίμνη Ευβοίας, 2010)· βλ. «Εκδόσεις», Γ.Α.Κ. - Τοπικό Αρχείο Λίμνης. Ανακτήθηκε στις 3.12.2016.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Σύνδεσμος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (2014). 90 xρόνια ΣΜΕ, 1924-2014: 90 χρόνια ελληνικής μεταλλείας (PDF). (Λεύκωμα διαθέσιμο στο orykta.gr). Αθήνα. σελ. 23. Ανακτήθηκε στις 3 Δεκεμβρίου 2016.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Gendron κ.άλ. (επιμ.), Aluminum Ore, σ. 164.