Γιώργος Δενδρινός
| Γιώργος Δενδρινός | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Γιώργος Δενδρινός (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1904 Νεοχώρι Κεφαλονιάς |
| Θάνατος | 26 Αυγούστου 1938 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ελληνικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας ποιητής |
Ο Γιώργος Δενδρινός (Νεοχώρι Κεφαλονιάς 1904 - Αθήνα, 26 Αυγούστου 1938) ήταν Έλληνας διηγηματογράφος και ποιητής. Ήταν αυτοδίδακτος, λαϊκός λογοτέχνης, που χρονικά κατατάσσεται στη «γενιά του '30».[1]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Δενδρινός γεννήθηκε το 1904 στην Κεφαλονιά[2], στο «Νιοχώρι», όπως ο ίδιος ανέφερε, «ένα μικρό χωριό» του νησιού, με «[λ]ιγοστούς ανθρώπους».[3] Εγκατέλειψε το σχολείο νωρίς, πηγαίνοντας μόνο μέχρι την τετάρτη τάξη του Δημοτικού.[4] Ορθογραφία δεν ήξερε και την έμαθε αργότερα μόνος του, όταν ήταν 20 χρονών,[5] και μορφώθηκε με προσωπική μελέτη και προσεκτικά διάβασματα μεταφράσεων ξένων συγγραφέων, κυρίως Ρώσων και Γάλλων. Επίσης, μαθήτευσε για λίγο καιρό σε νυχτερινό σχολείο για άπορα παιδιά του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός».[6]
Το 1915 η οικογένεια του Δενδρινού μετακόμισε στην Αθήνα[2] και εκείνος βγήκε αμέσως στη βιοπάλη και στους δρόμους, οι οποίοι έγιναν το σκολειό του.[3] Έκανε διάφορες δουλειές, κυρίως ως πλανόδιος πωλητής στην Αθήνα και στα περίχωρά της, συνήθως στην περιοχή του Ασπρόπυργου·[7] κατόπιν, κατόρθωσε να ανοίξει συνεταιρικά ένα μικρό μαγαζί, ωστόσο δεν μπόρεσε ξεπεράσει την οικονομική δυσπραγία και να βγει από την κατάσταση της ανέχειας.[4] Το 1930 ο Δενδρινός προσβλήθηκε από φυματίωση. Από τις αρχές περίπου του 1932 μέχρι τα τέλη του 1935 νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο «Σωτηρία» και στη συνέχεια μετέβη στο χωριό του. Αναγκάστηκε να ξαναεισαχθεί στο νοσοκομείο την επόμενη χρονιά, όπου και τελικά απεβίωσε στις 26 Αυγούστου 1938.[8]. Ο λογοτέχνης Γιώργος Κοτζιούλας, έπειτα από το θάνατο του Δενδρινού σημείωσε: «Οι άνθρωποι τού είχανε φερθεί με αδιαφορία, που στην περίπτωσή του καταντούσε απανθρωπία. Είδαν ένα νέο με αξία και σωπάσανε. Μπορούσαν ως τα πέρσι ακόμα να τον σώσουν και δεν κούνησαν ούτε το μικρό δάχτυλό τους. Προσφέρθηκαν να τον βοηθήσουν και τον γέλασαν».[9]
Συγγραφικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δημοσιεύσεις και εκδόσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Δενδρινός όσο ζούσε δεν δημοσίευσε πολλά έργα. Το πρώτο του διήγημα δημοσιεύτηκε το 1929 από τον Κωστή Μπαστιά στα Ελληνικά Γράμματα, μολονότι λίγο πριν, είχε αποτύχει, σύμφωνα με τα λόγια του, «παταγωδώς» στο συγγραφικό διαγωνισμό διηγήματος του ίδιου περιοδικού,[5] στο οποίο είχε πρωτεύσει ο Γιάννης Σκαρίμπας.[10] Ωστόσο, ένα χρόνο πριν είχε λάβει βραβείο για διήγημά του σε ανάλογο διαγωνισμό από το περιοδικό Φαντάζιο.,[8] ενώ είχε συμμετάσχει χωρίς επιτυχία και σε αντίστοιχο διαγωνισμό του «Παρνασσού».[6] Κείμενά του δημοσιεύτηκαν και στα περιοδικά Νέα Εστία και Νεοελληνικά Γράμματα. Στα Ελληνικά Γράμματα εργαζόταν εκείνη την εποχή ως διορθωτής ο Γ. Κοτζιούλας, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από τα κείμενα και τη γραφή του Δενδρινού και τον στήριξε αργότερα στη συγγραφική και εκδοτική του προσπάθεια, γράφοντας την εισαγωγή στη νουβέλα Ο Μαμμούθ το 1937 (Εκδόσεις Γκοβόστη), το πιο αναγνωρίσιμο μάλλον γραπτό του Δενδρινού.
Πέρα από τον Μαμμούθ, ο Δενδρινός τύπωσε όσο ήταν στη ζωή μόνο ένα βιβλίο, το Ο άνθρωπος που τα δέχονταν όλα (συλλογή διηγημάτων, Εκδόσεις Γκοβόστη, 1933),[α] ενώ λίγο μετά το θάνατό του κυκλοφόρησε, από το περιοδικό Νεοελληνικά Γράμματα και με πρόλογο του Κοτζιούλα, ο τόμος Ενώ χτυπάν οι 12, με επιλογή από ποιήματά του.[2][12] H, σύμφωνα με το ίδιο το Δενδρινό, χιουμοριστική νουβέλα, με υπόθεση πραγματικοφανταστική[13] με τίτλο Ιχώρ πρωτοδημοσιεύτηκε το 1993, σε επιμέλεια του Βαγγέλη Σακάτου (Εκδόσεις Δελφίνι), ενώ διάφορα γραπτά του, ανάμεσά τους θεατρικά έργα και δοκίμια, παραμένουν ανέκδοτα.[2] Ορισμένα από τα ανέκδοτα κείμενα του συγγραφέα συμπεριελήφθησαν σε μεταγενέστερους τόμους με επανεκδόσεις δημοσιευμένων διηγημάτων του, όπως τα O άνθρωπος που τα δεχόταν όλα το 1981 (Εκδόσεις Κείμενα) σε επιμέλεια του Φίλιππου Βλάχου[β] και Ειρήνη ημίν το 1988 (Εκδόσεις Στιγμή) σε επιμέλεια του Ε.Χ. Γονατά. Το 2004, ο τότε Δήμος Ερίσου, στον οποίον υπαγόταν το γενέθλιο χωριό του Δενδρινού, χρηματοδότησε την ανατύπωση της έκδοσης του «Δελφινιού» του 1993, με αφορμή την επέτειο των εκατό χρόνων από τη γέννησή του και στο πλαίσιο σχετικών εκδηλώσεων μνήμης του συγγραφέα από διάφορους τοπικούς φορείς της Κεφαλονιάς.[6]
Αποτίμηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο πρόωρος θάνατός του άφησε ανολοκλήρωτο το συγγραφικό έργο του και το έριξε στη λησμονιά για πολλά χρόνια, παρόλο που, όπως έχει σημειώσει ο γνωστός λογοτέχνης Φίλιππος Δρακονταειδής, τα νεωτερικά στοιχεία της γραφής του υπό άλλες -ευρύτερες κοινωνικές και λογοτεχνικές- συνθήκες θα μπορούσαν να είχαν συντελέσει στην εγκαιρότερη αναγνώρισή του.[14]
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Στην αρχική έκδοση, στον τίτλο υπάρχουν αποσιωπητικά (…) στο τέλος.[11]
- ↑ O τυπογράφος και εκδότης Φ. Βλάχος ήταν τότε κάτοχος του αρχείου του Δενδρινού· έπειτα από το θάνατό του, το 1989, το αρχείο περιήλθε στην κατοχή του δημοσιογράφου και συγγραφέα Βαγγέλη Σακκάτου.[6]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Μ.Γ. Μερακλής 1981, σελ. 79.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 βιβλιοnet.
- ↑ 3,0 3,1 Γ. Δενδρινός, σελ. 67.
- ↑ 4,0 4,1 (E.X. Γονατάς), σελ. 77.
- ↑ 5,0 5,1 Γ. Δενδρινός, σελ. 74.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Σακκάτος 2005.
- ↑ Φώκος 2018α, σελ. 1, 3.
- ↑ 8,0 8,1 Φώκος 2018α, σελ. 1.
- ↑ Φώκος 2018α, σελ. 6.
- ↑ Φώκος 2018α, σελ. 3.
- ↑ Bλ. τη σχετική καταχώριση (όπου και φωτογραφία του εξωφύλλου) στο «Αρχείο εξαντλημένων τίτλων» των Εκδόσεων Γκοβόστη, στον ιστότοπο www.govostis.gr· Ανακτήθηκε στις 2020-06-13.
- ↑ (E.X. Γονατάς), σελ. 77, 78.
- ↑ Φώκος 2018β.
- ↑ Φ.Δ. Δρακονταειδής 1981.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- βιβλιοnet. «Δενδρινός, Γιώργος, 1904-1938». biblionet. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020.
- Συλλογή γραπτών του Γ. Δενδρινού με γενικό τίτλο Ειρήνη ημίν, επιμέλεια: Ε.Χ. Γονατάς (Αθήνα: Στιγμή, 1988), όπου περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα:
- Γ. Δενδρινός. «H συνέντευξη». Ειρήνη ημίν. σελίδες 67–75.
- (E.X. Γονατάς). «Βιογραφικό σημείωμα». Ειρήνη ημίν. σελίδες 77–78.
- Φ.Δ. Δρακονταειδής (1981). «Γιώργος Δενδρινός: O άνθρωπος που τα δέχονταν όλα. Κείμενα, 1981. Επιμέλεια Φίλιπος Βλάχος. Σελ. 133». Η λέξη 4 (Μάης): σελ. 325-327. https://www.ekebi.gr/magazines/ShowImage.asp?file=30333&code=6336.[νεκρός σύνδεσμος]
- Μ.Γ. Μερακλής (1981). «Σκόπιμες αναστηλώσεις». Διαβάζω 47 (Νοέμβριος): σελ. 79-80.
- Σακκάτος, Βαγγέλης (2005). «Γιώργος Δενδρινός. Γνήσια λαϊκός δημιουργός». Ριζοσπάστης (21 Αυγούστου): σελ. 20 (ένθετου «7 μέρες»). https://www.rizospastis.gr/story.do?id=2977632.
- Φώκος, Στέλιος (2018α). «Ο Γιώργος Κοτζιούλας για τον Γιώργο Δενδρινό. Η λιγόχρονη φιλία δυο βασανισμένων λογοτεχνών και μια ποιητική τους αλληλογραφία». academia.edu. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. Αναδημοσίευση ως αρχείο doc από: περ. Ένεκεν 48-49 (Απρ.-Σεπτ. 2018), σελ. 224-243.
- Φώκος, Στέλιος (2018β). «Ενα μικρό αφιέρωμα στον λογοτέχνη Γιώργο Δενδρινό». Ριζοσπάστης (25-26 Αυγούστου): σελ. 20. https://www.rizospastis.gr/story.do?id=9969754.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Το διήγημα του Γ. Δενδρινού «Περιπέτεια» Αρχειοθετήθηκε 2022-10-13 στο Wayback Machine., δημοσιευμένο στη Νέα Εστία 254 (15 Ιουλίου 1937), σελ. 1085-1089.
- Η λιτή αναγγελία του θανάτου του νέου διηγηματογράφου Γ. Δενδρινού από τη στήλη «Ειδήσεις» Αρχειοθετήθηκε 2022-10-13 στο Wayback Machine. της Νέας Εστίας 285 (1 Νοεμβρίου 1938), σελ. 1511.
|