Γιελένα Μασιούκ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γιελένα Μασιούκ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση24  Ιανουαρίου 1966
Αλμάτι
Χώρα πολιτογράφησηςΈνωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Ρωσία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΡωσικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά
Σπουδέςτμήμα δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου της Μόσχας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδημοσιογράφος
παρουσιάστρια
Εργοδότηςτμήμα δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου της Μόσχας
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςCPJ International Press Freedom Awards (1997)
ΤΕΦΙ (1995)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Γιελένα Βασίλιεβνα Μασιούκ (Yelena Vasiliyevna Masyuk) ( ρωσικά: Елена Васильевна Масюк‎‎ (γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1966) είναι Ρωσίδα δημοσιογράφος τηλεόρασης γνωστή για την κάλυψη των πρώτων και δεύτερων τσετσενικών πολέμων.

Δημοσιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μασιούκ αποφοίτησε από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας με πτυχίο δημοσιογραφίας. [1] Το 1994, άρχισε να εργάζεται για τον τότε ανεξάρτητο τηλεοπτικό σταθμό NTV, καλύπτοντας τον Πρώτο Τσετσενικό Πόλεμο . Αργότερα δήλωσε ότι στο ρεπορτάζ της, προσπάθησε "να δείξει την τσετσενική πλευρά της ιστορίας, να τους δώσει την ευκαιρία να πουν την άποψή τους, να δείξει πόσο φοβερό ήταν ο πόλεμος για τους πολίτες και ακόμη και τους Ρώσους στρατιώτες". Η τηλεοπτική κάλυψη απέφερε σ' αυτήν και τα κορυφαία τηλεοπτικά βραβεία της NTV Russia.

Η Μασιούκ συνέχισε από την Τσετσενία, για να κάνει ρεπορτάζ στο Αφγανιστάν, το Ιράν, το Πακιστάν και το Τατζικιστάν. [1] Σύμφωνα με την The Washington Post, "το όνομά της έγινε συνώνυμο με τη hot-spot δημοσιογραφία" και το πλήρωμά της έγινε γνωστό ως "οι πιο γενναίοι, πιο φανταχτεροί και πιο επαγγελματίες δημοσιογράφοι στη σκηνή". [2] Διακρίθηκε επίσης για την ποιότητα των επαφών της στην Τσετσενία.

Το 2004, η Μασιούκ δημιούργησε ένα τετραμερές ντοκιμαντέρ με τίτλο (Ο χαρακτήρας της φιλίας) (The Character of Friendship), εξερευνώντας πιθανούς κινδύνους στη σινο-ρωσική σχέση. [3] Παρά τις εντολές πολλών τοπικών κυβερνήσεων ότι δεν επιτρεπόταν να προβληθεί, το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε ευρέως σε ολόκληρη τη Ρωσία.

Εργάζεται στη Νοβάγια Γκαζέτα (Novaya Gazeta) από το 2012.

Νομικά ζητήματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά το πρώτο από τα ρεπορτάζ της Μασιούκ, που έδειχναν τη βία στην Τσετσενία, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Όλεγκ Σοσκόβετς προσπάθησε να ανακαλέσει την άδεια του NTV να εκπέμψει για αντίποινα. [4] Η Μασιούκ απειλήθηκε άμεσα με δίωξη μετά από συνέντευξη με τον Τσετσενό διοικητή του στρατού Σαμίλ Μπασάγιεφ αμέσως μετά την Μπουντένοφσκ, κατά την οποία ο Μπασάγιεφ κατάφερε να καταλάβει ως ομήρους 1.000 αμάχους. Το γραφείο του γενικού εισαγγελέα διερεύνησε επίσημα την Μασιούκ σύμφωνα με το άρθρο 189 του Ποινικού Κώδικα (υπόθαλψη εγκληματία) και το άρθρο 190 (αποτυχία αναφοράς ενός εγκλήματος) αλλά η υπόθεση απορρίφθηκε αφού ο γενικός εισαγγελέας αναγκάστηκε να παραιτηθεί για άσχετες κατηγορίες διαφθοράς. [2]

Ο Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι, ο ιδρυτής του έντονα εθνικιστικού Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος της Ρωσίας, κατηγόρησε την Μασιούκ το 1996 ότι ήταν μισθοδοτούμενη των τσετσένων αυτονομιστών. [5] Η Μασιούκ πήγε τον Βλαντιμίρ Ζιρινόφσκι στο δικαστήριο για συκοφαντία, και τον Δεκέμβριο του 1997, το δικαστήριο τον διέταξε να ζητήσει δημόσια συγγνώμη και να καταβάλει στον Μασιούκ 5.000 $ ως αποζημίωση.

Το 1998, η Μασιούκ κηρύχθηκε persona non grata από το Υπουργείο Εξωτερικών του Τατζικιστάν μετά τη μετάδοση αναφορών επικριτικών για την κυβέρνηση του έθνους. [6]

Απαγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις αρχές του 1997, η Μασιούκ είχε αποσυρθεί από μια τσετσενική αποστολή λόγω απειλών εναντίον της. [1] Ωστόσο, έπεισε τον συντάκτη της να της επιτρέψει να καλύψει μία συγκέντρωση στο Γκρόζνι, την πρωτεύουσα της Τσετσενίας, και να πραγματοποιήσει συνέντευξη με τον διοικητή των ανταρτών Σαλμάν Ραντούγιεφ. Στις 10 Μαΐου, η Μασιούκ, ο καμεραμάν Ίλια Μορντούκοφ και ο μηχανικός ήχου Ντμίτρι Ούλτσεφ επέστρεφαν από το Γκρόζνι στην Ινγκουσετία όταν έξι μασκοφόροι, ένοπλοι άνδρες σταμάτησαν το αυτοκίνητό τους. [2] Στη συνέχεια, οι τρεις δημοσιογράφοι αναγκάστηκαν να εισέλθουν σε άλλο όχημα με απειλή όπλου και απομακρύνθηκαν από τη περιοχή.

Κρατήθηκαν για 101 ημέρες, εκ των οποίων οι δύο τελευταίοι μήνες πέρασαν σε μια σπηλιά στο δάσος. [7] Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Διεθνής Αμνηστία ανακοίνωσε μια εκστρατεία για την απελευθέρωσή της, [8] όπως έκανε και η Επιτροπή Προστασίας Δημοσιογράφων. [1] Στις 18 Αυγούστου, η NTV πλήρωσε λύτρα 2 εκατομμυρίων δολαρίων και οι τρεις αφέθηκαν ελεύθεροι. [9]

Η Μασιούκ αργότερα σχολίασε ότι ένιωθε ότι οι απαγωγές ήταν τακτικά ανόητες από τους αντάρτες, όσον αφορά τη δημόσια εικόνα: «Οι Τσετσένοι έκαναν 16 εκατομμύρια δολάρια σε δημοσιογράφους πέρυσι, αλλά έχασαν πολύ περισσότερα. . . Έχασαν την εμπιστοσύνη των δημοσιογράφων, που είχαν κατά τη διάρκεια του πολέμου." Πρόσθεσε ότι το αποτέλεσμα ήταν «αποκλεισμός πληροφοριών» που περιβάλλει την περιοχή. [10]

Βραβεία και αναγνώριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μασιούκ διορίστηκε μέλος του Πανεπιστημίου Duke το 1995, διδάσκοντας στο DeWitt Wallace Κέντρο Επικοινωνίας και Δημοσιογραφίας. [1] Μετά την απελευθέρωσή της το 1997, κέρδισε επίσης το Διεθνές Βραβείο Ελευθερίας του Τύπου της Επιτροπής Προστασίας Δημοσιογράφων .

Είναι μέλος του Προεδρικού Συμβουλίου για την Κοινωνία των Πολιτών και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα .

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 «Yelena Masyuk». Committee to Protect Journalists. 1997. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2011. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Lee Hockstader (27 May 1997). «Journalists Become Chechnya's Latest Victims». The Washington Post. https://www.washingtonpost.com/wp-srv/inatl/exussr/may/27/rusjourn.htm. Ανακτήθηκε στις 9 June 2011. 
  3. ↑ Suisheng Zhao (2008). China and the United States: cooperation and competition in northeast Asia. Macmillan. σελ. 131. ISBN 9780230608481. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2011. 
  4. ↑ «Attacks on the Press». Committee to Protect Journalists. 1995. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2011. 
  5. ↑ «Zhirinovsky ordered to apologise to reporter». BBC News. 29 December 1997. http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/43308.stm. Ανακτήθηκε στις 9 June 2011. 
  6. ↑ «Details on revocation of journalist's accreditation». IFEX. 28 Ιουλίου 1998. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2011. 
  7. ↑ Alessandra Stanley (19 August 1997). «As Chechens Free 3, Leader And Yeltsin Discuss Future». The New York Times. https://www.nytimes.com/1997/08/19/world/as-chechens-free-3-leader-and-yeltsin-discuss-future.html?pagewanted=all&src=pm. Ανακτήθηκε στις 9 June 2011. 
  8. ↑ «Chechnya: Civilian hostages at risk». Amnesty International. 8 Μαΐου 2000. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2011. 
  9. ↑ David Hoffman (10 October 1999). «War Reports Limited on Russian TV». The Washington Post. https://www.washingtonpost.com/wp-srv/WPcap/1999-10/10/044r-101099-idx.html. Ανακτήθηκε στις 9 June 2011. 
  10. ↑ Alessandra Stanley (9 December 1998). «4 Foreigners Are Found Beheaded In Chechnya». The New York Times. https://www.nytimes.com/1998/12/09/world/4-foreigners-are-found-beheaded-in-chechnya.html?pagewanted=all&src=pm. Ανακτήθηκε στις 9 June 2011. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Elena Masyuk στο Wikimedia Commons


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Γιελένα_Μασιούκ&oldid=10010627"