Γεώργιος Γρουζίνσκι
| Γεώργιος Γρουζίνσκι | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Георгий Александрович Грузинский (Ρωσικά) |
| Γέννηση | 2 Νοεμβρίου 1762 |
| Θάνατος | 15 Μαΐου 1852 |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Anna Gruzinskaya Tolstaya |
| Γονείς | Αλέξανδρος του Κάρτλι (γιος Μπακάρ) και Darya Menshikova |
| Οικογένεια | Οίκος του Μουχράνι |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Τάγμα του Αγίου Βλαδίμηρου, Δ΄ Τάξη |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο πρίγκιπας Γκεόργκι Αλεξάντροβιτς Γρουζίνσκι, ρωσικά: Георгий Александрович Грузинский, (2 Νοεμβρίου 1762 – 15 Μαΐου 1852) ήταν Ρώσος ευγενής, βασιλικής γεωργιανής καταγωγής. Ένας ισχυρός γαιοκτήμονας και αξιωματούχος στο Νίζνι Νόβγκοροντ, ήταν γνωστός για την αυταρχική του κυριαρχία στα κτήματά του καθώς και για τη φιλανθρωπία του. [1] Κατά τη διάρκεια της εισβολής τού Ναπολέοντα στη Ρωσία το 1812, συγκέντρωσε μία τοπική πολιτοφυλακή για να πολεμήσει τους Γάλλους.
Καταγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο πρίγκιπας Γεώργιος Γρουζίνσκι [2] γεννήθηκε στην οικογένεια τού Aλεξάνδρου Γρουζίνσκι τού Οίκου τού Μουχράνι, διεκδικητή τού θρόνου της κεντρικής Γεωργίας, και της συζύγου του Ντάριας Μεντσίκοβας. Ο Γεώργιος ήταν, λοιπόν, εγγονός τού Μπακάρ τού Κάρτλι και δισεγγονός τού βασιλιά Βαχτάνγκ ΣΤ΄ τού Κάρτλι από την πλευρά τού πατέρα του και δισεγγονός τού Ρώσου πολιτικού Aλεξάντρ Μέντσικοφ από την πλευρά της μητέρας του.
Σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο πρίγκιπας Γεώργιος διαδέχθηκε την οικογενειακή επικράτεια του Λύσκοβο στον Βόλγα, τον οποίο κυβέρνησε ως τοπικός «τσάρος». Πέρα από το Λύσκοβo, ο Γρουζίνσκι είχε κτήματα στις πόλεις Nίζνι Νόβγκοροντ και Μόσχα. Στο Λύσκοβο εκείνη την εποχή στεγαζόταν ο Σταυρός του Αγίου Νίνου, το κύριο κειμήλιο τού Γεωργιανού Χριστιανισμού, που ήρθε από την υπό οθωμανική κατοχή Γεωργία για τον παππού τού Γεωργίου, Μπακάρ. [3]
Ο πρίγκιπας Γεώργιος κατατάχθηκε στο Σύνταγμα Πεζικού της Αγίας Πετρούπολης το 1768 και συνταξιοδοτήθηκε με τον βαθμό τού ταγματάρχη το 1778. Πέρα από τα γεωργιανά και τα ρωσικά, διοικούσε γαλλικά, γερμανικά και ιταλικά και ενδιαφερόταν για την ιστορία, τη γεωγραφία, την αρχιτεκτονική, τα μαθηματικά, τη φυσική, τη στρατιωτική μηχανική και το πυροβολικό. Λάτρης τού θεάτρου, δημιούργησε και χορηγούσε έναν θίασο για τη δική του διασκέδαση. Εξελέγη στρατάρχης των ευγενών τού Κυβερνείου του Νίζνι Νόβγκοροντ για δύο διαδοχικές τριετείς θητείες (το 1795 και ξανά το 1798). Σύντομα ο Γρουζίνσκι έπεσε σε δυσμένεια με τον τσάρο Παύλο. Κρίθηκε ένοχος για σκληρή μεταχείριση των αγροτών του και διάφορες μηχανορραφίες, αλλά ο Γρουζίσνκι απέφυγε την ποινή τού δικαστηρίου προσποιούμενος ότι απεβίωσε και οργανώνοντας τη δική του κηδεία, έχοντας δωροδοκήσει τοπικούς αξιωματούχους. Παρέμεινε στην αφάνεια μέχρι την άνοδο τού Αλέξανδρου Α΄, ο οποίος τον έκανε, το 1802, Πραγματικό Επιμελητή και διορίστηκε σε Δικαστήριο Συνείδησης στο Νίζνι Νόβγκοροντ, από όπου παραιτήθηκε το 1804. Επανεξελέγη ως στρατάρχης ευγενείας της κυβέρνησης το 1807 και συνέχισε να υπηρετεί με αυτή την ιδιότητα για τα επόμενα 21 χρόνια, έως ότου τον απομάκρυνε ο Νικόλαος Α΄ για παραβίαση των ρωσικών νόμων. [3]
Κατά τη διάρκεια της εισβολής τού Ναπολέοντα στη Ρωσία το 1812, ο Γρουζίνσκι οργάνωσε και ηγήθηκε της πολιτοφυλακής τού Νίζνι Νόβγκοροντ, η οποία ανερχόταν σε 12.440 άνδρες και πολέμησε υπό τον στρατηγό Νικολάι Μουρόμτσιεφ εναντίον της Μεγάλης Στρατιάς μέχρι την πτώση τού Παρισιού το 1814. Μετά τον πόλεμο, ο Γρουζίνσκι πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στο Λύσκοβο, κάνοντας φιλανθρωπίες. Στη δεκαετία του 1820, φιλοξένησε και υποστήριξε τον Αντώνιο Β΄, έναν Γεωργιανό προκαθήμενο που είχε καθαιρεθεί -από τις ρωσικές αρχές- τού αξιώματός του. [4] Το 1852, ο Γρουζίνσκι απεβίωσε σε ηλικία 89 ετών στο κτήμα του, όπου φέρεται να εξαγριώθηκε με το θέαμα ενός χωρικού να μπαίνει στο σπίτι του με καπέλο. Ενταφιάστηκε σε οικογενειακό ταφικό μνημείο στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης τού Λύσκοβο. [3]
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν νυμφευμένος με την πριγκίπισσα Βαρβάρα Νικολάγιεβνα Μπαχμέτγιεβνα, από την οποία απέκτησε δύο παιδιά: την Άννα (31 Ιανουαρίου 1798 – 17 Ιουλίου 1889) και τον Ιβάν, που ο τελευταίος απεβίωσε σε πολύ νεαρή ηλικία. Επιπλέον, ο πρίγκιπας Γρουζίνσκι είχε πολλά υποτιθέμενα εξωσυζυγικά παιδιά, από τα οποία ο Αντρέι Μεντβέντεφ και ο Γιέβγραφ Στόγκοφ είναι τα πιο γνωστά. Ο ίδιος ο Γρουζίνσκι ισχυρίστηκε ότι ο Μεντβέντεφ ήταν γιος του, για να εμποδίσει την κόρη του Άννα να τον παντρευτεί. Σε απόγνωση, ο Μεντβέντεφ έγινε μοναχός και έγινε γνωστός κληρικός στο Νίζνι. Η Άννα τελικά παντρεύτηκε τον κόμη Αλεξάντερ Πιέτροβιτς Τολστόι, χωρίς απογόνους. [5]
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Lieven, Dominic, επιμ. (2006). The Cambridge History of Russia: Volume 2, Imperial Russia, 1689-1917. Cambridge University Press. σελ. 273. ISBN 0521815290.
- ↑ Улица в честь князя Георгия Александровича Грузинского в Нижнем Новгороде. Нижегородские Новации (στα Russian). 2020. Ανακτήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Георгий Грузинский. Открытая Нижегородская Энциклопедия (στα Russian). 2010. Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2013.
- ↑ McCadden, Joseph D. (1988). «Anton II». Στο: Steeves, Paul D. The Modern Encyclopedia of Religions in Russia and the Soviet Union, Volume 2. Gulf Breeze, Fa.: Academic International Press. σελίδες 135–137. ISBN 0875691064.
- ↑ Zvyezdova, Vera (2009). Непокорная дочь. Места памяти (στα Russian). «Дать Понять». Ανακτήθηκε στις 26 Οκτωβρίου 2013.