Μετάβαση στο περιεχόμενο

Γεώργιος Βολουδάκης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Γεώργιος Βολουδάκης
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1924
Χανιά
Θάνατος5  Οκτωβρίου 1989
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΕθνική Ριζοσπαστική Ένωσις και Νέα Δημοκρατία
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Χανίων)
μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Β΄ Αθηνών)

Ο Γεώργιος Βολουδάκης (1924[1] - 5 Οκτωβρίου 1989) ήταν Έλληνας οικονομολόγος και πολιτικός.

Γεννήθηκε στα Χανιά και ήταν γιος του Ιωσήφ Βολουδάκη, απόγονου της ιστορικής οικογένειας των Βολουδάκηδων.[2] Ήταν ανεψιός του Μανούσου Βολουδάκη, τον οποίο διαδέχθηκε και στην πολιτική. Παντρεύτηκε την Αλίκη Τζωρτζάκη και απέκτησαν 2 τέκνα, το Μανούσο και την Όλγα.[3]

Σπουδές και αντιστασιακή δράση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μετεκπαιδεύτηκε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης. Ανέπτυξε αντιστασιακή δράση, καταφεύγοντας στο βουνό και για το λόγο αυτό, καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο από τους Ναζί.[2] Το 1943 έφυγε προς τη Μέση Ανατολή, όπου φοίτησε στη Σχολή Δοκίμων. Ήταν εκδότης της ημερήσιας εφημερίδας "Εθνική Φωνή" από το 1958 (σταμάτησε κατά τη χούντα και συνεχίστηκε η έκδοσή της αργότερα).

Πολιτική σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την αποχώρηση του θείου του από την πολιτική, τον διαδέχθηκε στο κόμμα της ΕΡΕ ως πολιτευτής. Εξελέγη βουλευτής Χανίων το 1958 και το 1961. Όταν εγκαθιδρύθηκε η χούντα των Συνταγματαρχών, ο Βολουδάκης αυτοεξορίστηκε μαζί με τον Νικήτα Βενιζέλο και τον Αντώνη Δροσογιάννη.[2] Αργότερα, στις 19 Μαρτίου 1989 έγινε ξανά βουλευτής στη Β΄ Αθηνών, καταλαμβάνοντας την έδρα του αποβιώσαντος Κωνσταντίνου Λάσκαρη με τη Νέα Δημοκρατία και υπηρετώντας ως τον Ιούνιο του 1989.[1]

Ο Γεώργιος Ι. Βολουδάκης πέθανε τον Οκτώβριο του 1989 στην Αθήνα και κηδεύτηκε από το Ναό της Μητρόπολης, στις 6 Οκτωβρίου, ενώ η ταφή του έγινε την επομένη στα Χανιά.[3]

  1. 1,0 1,1 Βύρων Πολύδωρας, "Η Μείζων Αθήνα", Αθήνα 2002, σελ. 688.
  2. 2,0 2,1 2,2 Κρήτη, Το Αφιέρωμα, Βιογραφίες, τ. 10, σελ. 38, εκδόσεις Αρσινόη, Αθήνα 1985.
  3. 3,0 3,1 Η Καθημερινή, Κοινωνικά, 6-10-1989, σελ. 2.