Βυζαντινή Κοινοπολιτεία

Η Ανατολική Ορθοδοξία στην Ευρώπη . ^[1]

Ο όρος Βυζαντινή Κοινοπολιτεία επινοήθηκε του 20ού αιώνα από τον ιστορικό Δημήτριο Ομπολένσκυ για να αναφερθεί στην περιοχή όπου η γενικότερη βυζαντινή επιρροή ( βυζαντινή λειτουργική και τέχνη ) εξαπλώθηκε κατά τον Μεσαίωνα από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και τους ιεραποστόλους της. Αυτή η περιοχή καλύπτει την Ελλάδα, την Κύπρο, τα Σκόπια, τη Βουλγαρία, τη Σερβία, το Μαυροβούνιο, τη Ρουμανία, τη Μολδαβία, την Ουκρανία, τη Λευκορωσία, τη νοτιοδυτική Ρωσία και τη Γεωργία. ^[2] Σύμφωνα με τον Αντώνη Καλδέλλη, οι Έλληνες της Ρωμανίας γενικά δεν είχαν οικουμενική αντίληψη, ούτε συλλογίζονταν την έννοια της πανορθόδοξης κοινοπολιτείας, την οποία περιγράφει ως «ρωμαϊκό σοβινισμό». ^[3]

Το μοντέλο Ομπολένσκυ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η πιο συστηματική μελέτη για τον όρο εμπεριέχεται σε μια μελέτη του Ομπολένσκυ, με τίτλο «Η Βυζαντινή Κοινοπολιτεία» (The Byzantine Commonwealth). ^[4] Στο βιβλίο του Έξι Βυζαντινά Πορτρέτα εξέτασε τον βίο και τα έργα έξι προσώπων που αναφέρονται στο Βυζαντινή Κοινοπολιτεία . ^[5] Περιέγραψε επίσης την κοινοπολιτεία ως τη διεθνή κοινότητα εντός της σφαίρας εξουσίας του Ρωμιού αυτοκράτορα, επηρεασμένη από την Ορθόδοξο Χριστιανισμό και αποδεχόμενη τις αρχές του Ρωμανοβυζαντινού Δικαίου. ^[6]

Υπάρχουν, όμως, ερευνητές που απορρίπτουν την μελέτη του Ομπολένσκυ, αμφισβητώντας την έννοια της αδιαμφισβήτητης ανωτερότητας και υπεροχής της Ρωμανίας (δηλαδή, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, όπως λέγουν οι ιστορικοί). Υποστηρίζεται ότι η σύνθετη και πολύπλευρη δυναμική των τεκμηριωμένων πολιτιστικών ανταλλαγών δεν ευθυγραμμίζεται με τη θεωρία ότι η Κωνσταντινούπολη ήταν ο ανώτερος πυρήνας, ενώ οι περιφερειακοί ηγέτες (δηλαδή, αυτοί που κατοικούσαν σε εδάφη τα οποία προσαρτούσε στην αυτοκρατορία ο ρωμαίικος στρατός) παραγκωνίζονταν και απλώς μιμούνταν όσους κατοικούσαν στα υψίστης σημασίας, για την Ρωμανία, εδάφη, όπως την Βασιλεύουσα, την Προύσα, την Θεσσαλονίκη και άλλες βόρειες πόλεις). ^[7] Αντί για τον όρο «Βυζαντινή Κοινοπολιτεία», ο ιστορικός Κρίστιαν Ραφφενσπέργκερ προτείνει την μετονομασία του σε «βυζαντινό ιδεώδες». Η Βουλγαρία ήταν σταθερός και ισχυρός αντίπαλος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας κατά τον Μεσαίωνα . Εδώ, η αυτοκρατορία διατηρεί την πίστη της στην παραδοσιακή ιεραρχία και την αυτοκρατορική εξουσία, ενώ η εμβέλεια και η επιρροή της είχαν ήδη μειωθεί σημαντικά. ^[8]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ «Global Christianity – A Report on the Size and Distribution of the World's Christian Population» (PDF). Pew Research Center. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 1 Αυγούστου 2019.
↑ Walter, Natalie (15 Ιουνίου 2016). «Summary of "The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order"». Beyond Intractability (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021.
↑ Kaldellis, Anthony (2013). Ethnography after antiquity : foreign lands and peoples in Byzantine literature (First έκδοση). Philadelphia: University of Pennsylvania Press. σελ. 46. ISBN 978-0-8122-0840-5.
↑ Obolensky, Dimitri, The Byzantine Commonwealth: Eastern Europe, 500-1453. (1971)
↑ Obolensky, Dimitri, Six Byzantine Portraits. (1988)
↑ Speake, Graham (2018). A History of the Athonite Commonwealth: The Spiritual and Cultural Diaspora of Mount Athos. Cambridge, UK: Cambridge University Press. σελίδες 5–6. ISBN 9781108425865.
↑ Boeck, Elena (2015). Imagining the Byzantine Past: The Perception of History in the Illustrated Manuscripts of Skylitzes and Manasses. Cambridge, UK: Cambridge University Press. σελ. 11. ISBN 9781107085817.
↑ Hilsdale, Cecily (2014). Byzantine Art and Diplomacy in an Age of Decline. Cambridge, UK: Cambridge University Press. σελ. 329. ISBN 9781107033306.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Obolensky, Dimitri (1974) [1971]. The Byzantine Commonwealth: Eastern Europe, 500-1453. London: Cardinal. ISBN 9780351176449.

Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μπιλίνης, Αλέξανδρος. The Eagle Has Two Faces: Journeys Through Byzantine Europe . AuthorHouse Publishing, 2011.(ISBN 9781456778705)ISBN 9781456778705 .
978-83-88737-83-1
Meyendorff, John (1983), The Byzantine Legacy in the Orthodox Church . St Vladimir's Seminary Press,(ISBN 0-913836-90-7) .

[1] «Global Christianity – A Report on the Size and Distribution of the World's Christian Population» (PDF). Pew Research Center. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 1 Αυγούστου 2019.

[2] Walter, Natalie (15 Ιουνίου 2016). «Summary of "The Clash of Civilizations and the Remaking of World Order"». Beyond Intractability (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 28 Οκτωβρίου 2021.

[3] Kaldellis, Anthony (2013). Ethnography after antiquity : foreign lands and peoples in Byzantine literature (First έκδοση). Philadelphia: University of Pennsylvania Press. σελ. 46. ISBN 978-0-8122-0840-5.

[4] Obolensky, Dimitri, The Byzantine Commonwealth: Eastern Europe, 500-1453. (1971)

[5] Obolensky, Dimitri, Six Byzantine Portraits. (1988)

[6] Speake, Graham (2018). A History of the Athonite Commonwealth: The Spiritual and Cultural Diaspora of Mount Athos. Cambridge, UK: Cambridge University Press. σελίδες 5–6. ISBN 9781108425865.

[7] Boeck, Elena (2015). Imagining the Byzantine Past: The Perception of History in the Illustrated Manuscripts of Skylitzes and Manasses. Cambridge, UK: Cambridge University Press. σελ. 11. ISBN 9781107085817.

[8] Hilsdale, Cecily (2014). Byzantine Art and Diplomacy in an Age of Decline. Cambridge, UK: Cambridge University Press. σελ. 329. ISBN 9781107033306.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]