Βιτάλι Μπιάνκι
| Βιτάλι Μπιάνκι | |
|---|---|
 | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Виталий Валентинович Бианки (Ρωσικά) |
| Γέννηση | 11 Φεβρουαρίου 1894 Αγία Πετρούπολη |
| Θάνατος | 10 Ιουνίου 1959 (65 ετών) Αγία Πετρούπολη |
| Τόπος ταφής | νεκροταφειο του Μπογκοσλόβ |
| Εθνικότητα | Ρώσος |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρωσική Αυτοκρατορία Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών |
| Σπουδές | Κρατικό Πανεπιστήμιο Αγίας Πετρούπολης |
| Ιδιότητα | συγγραφέας[1], συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας, δημοσιογράφος, ορνιθολόγος[2], φυσιοδίφης[3] και καθηγητής[4] |
| Εν ενεργεία | 35 |
| Γονείς | Βαλεντίν Λιβόβιτς Μπιάνκι |
| Είδος τέχνης | παιδική λογοτεχνία και animal literature |
| Καλλιτεχνικά ρεύματα | συγγραφέας παιδικών |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Βιτάλι Βαλεντίνοβιτς Μπιάνκι (ρωσικά: Виталий Валентинович Бианки, 11 Φεβρουαρίου 1894, Αγία Πετρούπολη — 10 Ιουνίου 1959, Λένινγκραντ) ήταν δημοφιλής συγγραφέας παιδικών ιστοριών και βιβλίων σχετικών με τη φύση[5].
Βίος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το επίθετο του είναι ιταλικό, καθώς οι πρόγονοί του κατάγονταν από την Ιταλία. Σπούδασε στο Τμήμα Φυσικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης. Διακόπηκαν όμως οι σπουδές του λόγω των κινητοποιήσεων κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου.
Ο πατέρας του Βιτάλι, ο Βαλεντίν Λβόβιτς Μπιάνκι (1857-1920), ήταν γνωστός Ρώσος ζωολόγος, ορνιθολόγος και εντομολόγος, που εργαζόταν στο Ζωολογικό Μουσείο της Ακαδημίας των Επιστημών. Ο Βιτάλι από την παιδική του ηλικία ενδιαφερόταν για τις φυσικές επιστήμες. Στις σχολικές του διακοπές έκανε ζωολογικές και βοτανικές συλλογές.
Τον Απρίλιο του 1887 ο πατέρας του μετατέθηκε στο Τμήμα του Ζωολογικού Μουσείου της Ακαδημίας Επιστημών (Αγίας Πετρούπολης) και ειδικεύθηκε κυρίως πάνω στις πεταλούδες και τα σκαθάρια. Ο Μπιάνκι δίδαξε στον γιό του Βιτάλι να καταγράφει όλα όσα παρατηρεί. Μετά από πολλά χρόνια όλα αυτά μετατράπηκαν σε συναρπαστικές ιστορίες και σε παραμύθια.
Τα καλοκαίρια η οικογένεια του Μπιάνκι έφευγε για το Λεμπιάζε, το οποίο βρίσκεται στον κόλπο της Φινλανδίας, ένα μέρος δια του οποίου περνούν τη Μεγάλη Θάλασσα μεταναστευτικά πουλιά. Εδώ ο Βιτάλι για πρώτη φορά πήγε για διακοπές στο δάσος. Ο πατέρας του τον έπαιρνε πάντοτε μαζί του στο δάσος, εξηγώντας του τις συνήθειες πτηνών και των μικρών ζώων.
Μετά την Οκτωβριανή επανάσταση, εργάστηκε ως δάσκαλος σε σχολείο και έκανε πολλά πράγματα για το τοπικό Μουσείο Ιστορίας. Εδώ ο μελλοντικός συγγραφέας απέδειξε τις πρώτες του λογοτεχνικές δεξιότητες, δημοσιεύοντας μικρές σημειώσεις και ποιήματα για τη φύση. Το 1922 επέστρεψε στην Πετρούπολη για να αφοσιωθεί στο λογοτεχνικό έργο.
Στο τέλος του 1925 ο Μπιάνκι συνελήφθη με την υποψία της ανατρεπτικής δράσεως και καταδικάστηκε σε τρία χρόνια εξορίας στο Οράλ. Την άνοιξη του 1928 αφέθηκε ελεύθερος να επιστρέψει στο Λένινγκραντ. Τον Νοέμβριο του 1932 συνελήφθη και πάλι, αλλά αφέθηκε ελεύθερος μετά από τρεισήμισι εβδομάδες λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Τον Μάρτιο του 1935 συνελήφθη ως «ενεργό μέλος της ένοπλης εξέγερσης εναντίον της σοβιετικής διακυβέρνησης», αλλά αφέθηκε ελεύθερος μετά από μεσολάβηση της πρώην συζύγου τού Μαξίμ Γκόρκι, Γεκατερίνα Πέσκοβα. Το 1941 επέστρεψε στο Λένινγκραντ. Λόγω της κακής υγείας δεν κατατάχθηκε για υπηρεσία στον στρατό κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά αποσύρθηκε πέρα από τα Ουράλια. Μετά τον πόλεμο επέστρεψε και πάλι στο Λένινγκραντ.
Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μπιάνκι μαζί με τον Μικαΐλ Πρισβίν θεωρούνται οι δύο μεγαλύτεροι Σοβιετικοί συγγραφείς για τη φύση και στα έργα τους συναντιέται η ποίηση με την επιστήμη[6].
Από το 1923 ο Βιτάλι συμμετείχε στον κύκλο των συγγραφέων για τα παιδιά που ήταν υπό τη διεύθυνση του Σαμουήλ Μαρσάκ[7]. Η πρώτη ιστορία του ήταν το Ταξίδι του κοκκινοκέφαλου σπουργιτιού που προσέλκυσε την προσοχή των αναγνωστών και ενέπνευσε τον συγγραφέα να δημιουργήσει νέες ιστορίες και βιβλία για τα μικρά παιδιά. Από το 1923 άρχισαν να εκδίδονται και άλλα βιβλία όπως Οι καλύβες του δάσους, Ποιανού μύτη είναι η καλύτερη;, Πικ το ποντίκι, Το Αρχοντικό και άλλα έργα, τα οποία έδωσαν μεγαλύτερη φήμη στον συγγραφέα.
Τα παραμύθια του συνδέονται με την παράδοση των λαϊκών παραμυθιών (Το Αρχοντικό, Η αλεπού και το ποντίκι, Οι καλύβες του δάσους, Ποιανού μύτη είναι η καλύτερη; κ.ά.) περιέχουν πολλές αξιόπιστες και ειλικρινείς περιγραφές σχετικά με τη φύση. Οι ιστορίες του βοηθούν τα παιδιά να αναπτύξουν την παρατήρηση, να κατανοήσουν τη γλώσσα της φύσης που δεν έχει διερευνηθεί πλήρως από τον άνθρωπο και είναι γεμάτη από θαύματα και μυστήρια.
Για τέσσερα χρόνια μελέτησε τα πουλιά του Νόβγκοροντ και έγραψε ένα βιβλίο για αυτά. Τα έργα του Μπιάνκι αποτελούν υλικό για την ανάγνωση, την εκπαίδευση και την ανάπτυξη των παιδιών, ειδικά σήμερα, όπου η ανθρωπότητα βρίσκεται στο χείλος της οικολογικής καταστροφής. Η Εφημερίδα του δάσους είναι το πιο διάσημο βιβλίο του Βιτάλι, το οποίο αποτελείται από 12 κεφάλαια. Οι ιστορίες του μεταφέρθηκαν στο ραδιόφωνο.
Αναγνώριση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το όνομά του δόθηκε στο Περιφερειακό Μουσείο του Μπισκ και σε οδούς μεγάλων πόλεων της Ρωσίας. Ο Βιτάλι Μπιάνκι έγραψε περισσότερες από 300 ιστορίες, παραμύθια και άρθρα. Κυκλοφόρησε 120 βιβλία που τυπώθηκαν σε μια συνολική κυκλοφορία 40.000.000 αντίτυπων.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /69530. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2019.
- ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19990210109. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2022.
- ↑ International Companion Encyclopedia of Children's Literature
- ↑ Soviet Literature (Foreign Languages Publishing House) (1-5): 182. 1975. https://books.google.gr/books?id=P-xfAAAAMAAJ&q=Vitali+BianKi&dq=Vitali+BianKi&hl=el&sa=X&ved=0CEEQ6AEwBmoVChMI5cSXxP_-yAIVyJYsCh3yfQei.
- ↑ Kovtun, Evgueny (2014). Russian Avant-Garde. Parkstone International.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Biography of Vitaly Bianki (Αγγλικά)
|