Αυτοερωτισμός
Ο αυτοερωτισμός, ή αυτοσεξουαλικότητα,[1][2] είναι πρακτική σεξουαλικής διέγερσης του ίδιου του εαυτού ενός ατόμου, ειδικά του ίδιου του σώματός του, μέσω συσσώρευσης εσωτερικών ερεθισμάτων.[3]
Ο όρος διαδόθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα από τον Βρετανό σεξολόγο Χάβελοκ Έλις, ο οποίος όρισε τον αυτοερωτισμό ως «τα φαινόμενα αυθόρμητων σεξουαλικών συναισθημάτων που δημιουργούνται απουσία εξωτερικού ερεθίσματος που προέρχεται, άμεσα ή έμμεσα, από άλλο άτομο».[4]
Η πιο κοινή αυτοερωτική πρακτική είναι ο αυνανισμός. Αν και οι όροι αυτοερωτισμός και αυνανισμός χρησιμοποιούνται συχνά εναλλακτικά, δεν είναι συνώνυμοι, καθώς δεν είναι όλες οι αυτοερωτικές συμπεριφορές αυνανιστικές. Οι ονειρώξεις, οι ερωτικές ονειροπολήσεις και η σεξουαλική διέγερση σε «σεξουαλικά ουδέτερα» ερεθίσματα (μουσική, σκηνικά, τέχνη, ρίσκο, πνευματική ονειροπόληση, κ.λπ.) είναι επίσης παραδείγματα αυτοερωτισμού.
Ορολογία και έννοια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μια εργασία του 1977 με τίτλο Asexual and Autoerotic Women: Two Invisible Groups («Ασεξουαλικές και Αυτοερωτικές Γυναίκες: Δύο Αόρατες Ομάδες»), από τη Μίρα Τ. Τζόνσον, αντιπαραβάλλει τις αυτοερωτικές γυναίκες με τις ασεξουαλικές γυναίκες: «Η ασεξουαλική γυναίκα... δεν έχει καθόλου σεξουαλικές επιθυμίες [αλλά] η αυτοερωτική γυναίκα... αναγνωρίζει τέτοιες επιθυμίες αλλά προτιμά να τις ικανοποιεί μόνη της». Τα στοιχεία της Τζόνσον είναι κυρίως επιστολές προς τη συντάκτρια που βρέθηκαν σε γυναικεία περιοδικά γραμμένα από αυτοερωτικές/ασεξουαλικές γυναίκες. Τους απεικονίζει ως αόρατους, «καταπιεσμένους από τη συναίνεση ότι είναι ανύπαρκτοι» και τους αφήνει πίσω τόσο από τη σεξουαλική επανάσταση όσο και από το φεμινιστικό κίνημα. Η κοινωνία είτε αγνοεί είτε αρνείται την ύπαρξή τους είτε επιμένει ότι πρέπει να είναι ασκητές για θρησκευτικούς λόγους, νευρωτικούς ή ασεξουαλικούς για πολιτικούς λόγους.[5]
Αυτοδιέγερση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μερικοί άνθρωποι χρησιμοποιούν σεξουαλικά παιχνίδια όπως ντίλντο, δονητές, πρωκτικές χάντρες και μηχανές Σύμπιαν ενώ είναι μόνοι. Η αυτοαιδοιολειχία παραμένει αναπόδεικτη, αλλά η αυτοπεολειχία, η πράξη της στοματικής διέγερσης του πέους κάποιου, πιστεύεται ότι εμφανίζεται σε λιγότερο από το 1% του ανδρικού πληθυσμού,[6] πιθανώς λόγω της φυσικής ευελιξίας που απαιτείται για την εκτέλεσή του.
Κριτικές και αντιπαραθέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μερικοί άνθρωποι, για θρησκευτικούς ή προσωπικούς λόγους, αποδοκιμάζουν τον αυτοερωτισμό για ηθικούς λόγους.[7] Για παράδειγμα, ο αυνανισμός θεωρείται αμάρτημα από την Καθολική Εκκλησία.[8] Η διδασκαλία των εφήβων σχετικά με τον αυνανισμό παραμένει αμφιλεγόμενη σε ορισμένα μέρη του κόσμου. Για παράδειγμα, το 1994, ο Μπιλ Κλίντον απέλυσε τη γενική χειρουργό Τζόισελιν Έλντερς, εν μέρει επειδή υποστήριζε τη διδασκαλία σχετικά με τον αυνανισμό στα σχολεία ως τρόπο πρόληψης της εφηβικής εγκυμοσύνης και των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων.
Ασφάλεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μερικές αυτοερωτικές πρακτικές θεωρούνται μη ασφαλείς και μερικές φορές οδηγούν ακόμη και σε θάνατο.[9] Αυτά περιλαμβάνουν αυτοερωτική ασφυξία και αυτοδέσμευση. Η πιθανότητα τραυματισμού ή ακόμα και θανάτου που υπάρχει κατά την ενασχόληση με αυτές τις πρακτικές αντί για τις συνεργαζόμενες εκδοχές (ερωτική ασφυξία και δέσιμο, αντίστοιχα) αυξάνεται δραστικά λόγω της απομόνωσης και της έλλειψης βοήθειας σε περίπτωση προβλήματος.
Σε άλλα είδη ζώων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η αυτοερωτική συμπεριφορά έχει παρατηρηθεί σε πολλά είδη, τόσο στην άγρια φύση όσο και στην αιχμαλωσία. Ορισμένα είδη, όπως οι πίθηκοι και τα δελφίνια, είναι γνωστό ότι δημιουργούν εργαλεία για αυτοερωτικούς σκοπούς.
Αύξηση του αυτοερωτισμού κατά την πανδημία COVID-19[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Με το ξέσπασμα της πανδημίας COVID-19 και το επακόλουθο παγκόσμιο lockdown που ξεκίνησε το Μάρτιο του 2020, σημειώθηκε αύξηση των αυτοερωτικών σεξουαλικών πρακτικών κατά 40%, σύμφωνα με μια μελέτη που έγινε από το International Journal of Impotence Research.[10]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «'I'm autosexual and I fancy myself more than other people'». BBC Three (στα Αγγλικά). 16 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2022.
- ↑ «What Is Autosexual?». WebMD (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Μαρτίου 2022.
- ↑ «Medical Definition of AUTOEROTISM». merriam-webster.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 29 Ιουλίου 2020.
- ↑ Lagache, Daniel· Laplanche, Jean (1988). The language of psycho-analysis. London: Karnac Books. σελ. 45. ISBN 0-946439-49-4.
- ↑ "Asexul and Autoerotic Women: Two Invisible Groups" found in ed. Gochros, H.L.; J.S. Gochros (1977). The Sexually Oppressed. Associated Press. (ISBN 978-0-8096-1915-3)
- ↑ William Guy; Michael H. P. Finn (1954). «A Review of Autofellatio: A Psychological Study of Two New Cases». Psychoanalytic Review (41): 354–358.
- ↑ Capps, Donald (2003). «From Masturbation to Homosexuality: A Case of Displaced Moral Disapproval». Pastoral Psychology (Springer) 51 (4): 249–272. doi:. https://link.springer.com/article/10.1023/A:1022531614396. Ανακτήθηκε στις 26 April 2021.
- ↑ «II. The Vocation to Chastity, 2352». Catechism of the Catholic Church, part 3, section 2, chapter 2, article 6. The Holy See. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2013.
- ↑ Turvey, Brent E. «An Objective Overview of Autoerotic Fatalities». Corpus Delicti. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2006.
- ↑ Cocci, Andrea; Giunti, Daniel; Tonioni, Camilla; Cacciamani, Giovanni; Tellini, Riccardo; Polloni, Gaia; Cito, Gianmartin; Presicce, Fabrizio και άλλοι. (September 2020). «Love at the time of the Covid-19 pandemic: preliminary results of an online survey conducted during the quarantine in Italy» (στα αγγλικά). International Journal of Impotence Research 32 (5): 556–557. doi:. ISSN 0955-9930. PMID 32409643.
|