Αντίο παιδιά

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αντίο παιδιά
ΣκηνοθεσίαΛουί Μαλ[1][2][3]
ΠαραγωγήΛουί Μαλ[3]
ΣενάριοΛουί Μαλ[3]
ΠρωταγωνιστέςΓκασπάρ Μανές[2][4][3], Raphaël Fejtö[3], Φρανσουά Μπερλεάν[4], Φιλίπ Μοριέ-Ζενού[4][3], Φρανσέν Ρασέτ[2][4][3], Αρνώ Ανριέ[4], Φρανσουά Νεγκρέ[4][3], Ιρέν Ζακόμπ[4], Jacqueline Staup[4], Στανισλάς Καρέ ντε Μαλμπέργκ[2][4], Ξαβιέ Λεγκράν[4] και Πέτερ Φιτς[5][3]
ΜουσικήΦραντς Σούμπερτ
ΦωτογραφίαΡενάτο Μπέρτα[3]
ΜοντάζEmmanuelle Castro[3]
ΕνδυματολόγοςCorinne Jorry
Πρώτη προβολή5  Νοεμβρίου 1987 (Γερμανία)[6]
Διάρκεια104 λεπτά και 105 λεπτά[7]
ΠροέλευσηΓαλλία[3][7], Ιταλία και Γερμανία
ΓλώσσαΓαλλικά και Γερμανικά
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Αντίο παιδιά (γαλλικός τίτλος πρωτοτύπου Au revoir les enfants) είναι γαλλική κινηματογραφική ταινία του 1987 σε σενάριο, παραγωγή και σκηνοθεσία του Λουί Μαλ με αυτοβιογραφικά στοιχεία.[8] Βασίζεται στη δράση του πατρός Ζακ, ενός Γάλλου ιερέα και διευθυντή σχολείου που προσέφερε καταφύγιο σε παιδιά Εβραίων κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής και του Ολοκαυτώματος. Η ταινία κέρδισε το ανώτατο βραβείο, τον Χρυσό Λέοντα, στο 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.

Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον χειμώνα του 1943-1944 ο Ζυλιέν Κεντέν, μαθητής σε ένα εσωτερικό σχολείο των Καρμηλιτών στην κατεχόμενη Γαλλία, επιστρέφει στο σχολείο μετά από τις διακοπές. Φέρεται σκληρά στους άλλους μαθητές, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα παραχαϊδεμένο αγόρι που θα ήθελε να βρίσκεται κοντά στην οικογένειά του. Τα μαθήματα αρχίζουν και η μονοτονία κυριαρχεί, μέχρι που ο πατήρ Ζαν, ο διευθυντής του σχολείου, γνωρίζει στα παιδιά τρεις νέους μαθητές. Ο ένας από αυτούς, ο Ζαν Μπονέ, είναι συνομήλικος με τον Ζυλιέν. Ο Ζυλιέν, όπως και πολλοί άλλοι μαθητές, περιφρονεί τον Μπονέ, ένα κοινωνικά αδέξιο αγόρι με ταλέντο στα μαθηματικά και στο πιάνο.

Μια νύχτα ο Ζυλιέν ξυπνάει ξαφνικά και βρίσκει τον Μπονέ να προσεύχεται στα εβραϊκά φορώντας κιπά. Εξερευνώντας το ντουλάπι του Μόνέ, ο Ζυλιέν μαθαίνει ότι το πραγματικό του επώνυμο είναι Κιπελστέν. Ο πατήρ Ζαν είχε συμφωνήσει να παράσχει μυστικά καταφύγιο σε μερικά Εβραιόπουλα. Μετά από ένα παιχνίδι «κυνηγιού του θησαυρού», ο Ζυλιέν και ο Ζαν Κιπελστέν/Μπονέ γίνονται φίλοι.

Η μητέρα του Ζυλιέν τον επισκέπτεται κατά την Ημέρα των Γονέων, οπότε αυτός τη ρωτάει αν ο Μπονέ, του οποίου οι γονείς δεν μπορούσαν να έλθουν, θα μπορούσε να τους συνοδεύσει σε ένα γεύμα σε καλό εστιατόριο. Στο τραπέζι η συζήτηση έχει στραφεί στον πατέρα του Ζυλιέν, που είναι ιδιοκτήτης ενός εργοστασίου, όταν εισβάλλει η Πολιτοφυλακή και επιχειρεί να εκδιώξει έναν Εβραίο πελάτη του εστιατορίου. Ο αδελφός του Ζυλιέν τους αποκαλεί «κολαμπό» (Collabos, από το Collaborationnistes, δηλαδή συνεργάτες των Γερμανών), οπότε ο επικεφαλής τους οργίζεται και λέει στην κυρίε Κεντέν: «Υπηρετούμε τη Γαλλία κυρία μου, μας προσέβαλε.» Αλλά όταν ένας αξιωματικός της Βέρμαχτ διατάζει ψυχρά τους πολιτοφύλακες να αποχωρήσουν, εκείνοι τον υπακούουν απρόθυμα. Η μητέρα του Ζυλιέν σχολιάζει ότι ο Εβραίος πελάτης φαίνεται να είναι ένας πολύ αξιοπρεπής κύριος. Επιμένει ότι δεν έχει τίποτα κατά των Εβραίων, αλλά δεν θα είχε αντίρρηση να κρεμάσουν τον σοσιαλιστή πολιτικό Λεόν Μπλουμ.

Λίγες μέρες αργότερα ο Ζοζέφ, ο βοηθός μάγειρας του σχολείου, ανακαλύπτεται ότι πουλούσε τρόφιμα του σχολείου στη μαύρη αγορά. Εμπλέκει αρκετούς μαθητές ως συνεργάτες του, μεταξύ των οποίων τον Ζυλιέν και τον αδελφό του τον Φρανσουά. Αν και ο πατήρ Ζαν είναι φανερά στενοχωρημένος από την αδικία, απολύει τον Ζοζέφ, αλλά δεν αποβάλλει τους μαθητές από το σχολείο, φοβούμενος ότι θα προσβάλει τους εύπορους και με επιρροή γονείς τους.

Ένα κρύο πρωινό του Ιανουαρίου του 1944, η Γκεστάπο εισβάλλει στο σχολείο αναζητώντας τον Ζαν Κιπελστέν. Καθώς ερευνούν την τάξη, ο Ζυλιέν προδίδει άθελά του τον Ζαν κοιτάζοντας προς το μέρος του. Καθώς και τα άλλα δύο Εβραιόπουλα καταδιώκονται, ο Ζυλιέν συναντά τον άνθρωπο που τους κατέδωσε, και είναι ο απολυμένος βοηθός μάγειρας, ο Ζοζέφ. Επιχειρώντας να δικαιολογήσει την προδοσία του στον Ζυλιέν, ο Ζοζέφ του λέει: «Μην αντιδράς με τέτοια ευσέβεια. Έχουμε πόλεμο, μικρέ.» Αηδιασμένος, ο Ζυλιέν τρέχει μακριά. Οι Ζαν και Ζυλιέν ανταλλάσσουν βιβλία όπως το συνήθιζαν, καθώς πακετάρουν τα υπάρχοντά τους εξαιτίας του κλεισίματος του σχολείου.

Καθώς οι μαθητές μπαίνουν στη σειρά στο προαύλιο του σχολείου, ένας αξιωματικός της Γκεστάπο αποδοκιμάζει τη δράση του πατρός Ζαν και αποκαλεί τον γαλλικό λαό «αδύναμο» και «απείθαρχο». Στο μεταξύ ο πατήρ Ζαν και τα τρία Εβραιόπουλα οδηγούνται έξω από τους άνδρες του. Ο π. Ζαν φωνάζει: «Αντίο παιδιά!» και εκείνα του απαντούν: «Αντίο πάτερ μου!» Καθώς φεύγουν, ο Ζαν κοιτάζει για λίγο τον Ζυλιέν και εκείνος του κινεί το χέρι σε αποχαιρετισμό.

Η ταινία τελειώνει με τη φωνή του ηλικιωμένου πλέον Ζυλιέν να αναφέρει ότι οι Μπονέ, Νεγκύς και Ντυπρέ έχασαν τη ζωή τους στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς, ενώ ο πατέρας Ζαν πέθανε στο Μαουτχάουζεν. Οι Καρμηλίτες ξανάνοιξαν το σχολείο τον Οκτώβριο. Ο Ζυλιέν προσθέτει ότι, αν και έχουν περάσει περισσότερα από σαράντα χρόνια, θα θυμάται το κάθε δευτερόλεπτο εκείνου του πρωινού μέχρι την ημέρα που θα πεθάνει.

Διανομή ρόλων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Γκασπάρ Μανές ως Ζυλιέν Κεντέν
  • Ραφαέλ Fejtö ως Ζαν Κιπελστέν/«Μπονέ»
  • Φρανσέν Ρασέτ ως κυρία Κεντέν (μητέρα του Ζυλιέν)
  • Στανισλάς Καρέ ντε Μαλμπέργκ ως Φρανσουά Κεντέν (μεγαλύτερος αδελφός του Ζυλιέν)
  • Φιλίπ Μοριέ-Ζενού (Philippe Morier-Genoud) ως πατήρ Ζαν (περ Ζαν)
  • Φρανσουά Μπερλεάν ως πατήρ Μισέλ
  • Ιρέν Ζακόμπ ως δεσποινίς Νταβέν
  • Φρανσουά Νεγκρέ ως Ζοζέφ (βοηθός μάγειρα)
  • Πέτερ Φιτς ως δρ. Μύλερ, αρχηγός της διμοιρίας της Γκεστάπο
  • Πασκάλ Ριβέ ως φούρναρης
  • Μπενουά Ανριέ ως Σιρόν
  • Ρισάρ Λεμπέφ ως Σαγκάρ
  • Ξαβιέ Λεγκράν ως Μπαμπινό
  • Αρνώ Ανριέ ως Νεγκύς
  • Νταμιέν Σαλό ως Ντυπρέ

Πραγματικά γεγονότα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία βασίζεται σε γεγονότα της παιδικής ηλικίας του σκηνοθέτη Λουί Μαλ, ο οποίος σε ηλικία 11 ετών ήταν εσωτερικός μαθητής σε ένα σχολείο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας κοντά στο Φονταινεμπλώ. Μια ημέρα έγινε αυτόπτης μάρτυρας μιας επιδρομής της Γκεστάπο στην οποία τρεις Εβραίοι μαθητές και ένας Εβραίος δάσκαλος πιάστηκαν και απελάθηκαν στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς. Ο διευθυντής του σχολείου, ονόματι πατήρ Ζακ, συνελήφθη επίσης και στάλθηκε στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν-Γκούζεν, όπου πέθανε λίγο μετά την απελευθέρωση του στρατοπέδου από τον αμερικανικό στρατό. Σαράντα χρόνια αργότερα το Γιαντ Βασσέμ του Ισραήλ απέδωσε μεταθανατίως στον πατέρα Ζακ τον τίτλο του Δίκαιου των Εθνών.

Υποδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εμπορική επιτυχία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Αντίο παιδιά σημείωσε επιτυχία στη Γαλλία, με 3,5 εκατομμύρια εισιτήρια, και σχετικώς και στις ΗΠΑ-Καναδά με εισπράξεις 4,54 εκατομμύρια δολάρια.[9]

Κριτικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία είχε εξαιρετικά καλή υποδοχή από τους κριτικούς κινηματογράφου.[10][11][12][13] Το Αντίο παιδιά έχει ποσοστό αποδοχής 97% στον συλλογέα κριτικών ιστότοπο Rotten Tomatoes, με βάση 37 κριτικές και μέση βαθμολογία 9,1/10, με τη συναίνεση ότι: «Η αυτοβιογραφική αφήγηση του Λουί Μαλ μιας παιδικής ηλικίας σε εσωτερικό σχολείο του Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο είναι μια όμορφα φιλοτεχνημένη απεικόνιση της φιλίας και της νιότης.»[14] Ο Metacritic έδωσε στην ταινία μέσο ζυγισμένη βαθμολογία 88 στα 100, με βάση 18 κριτικές.[15]

Από το έτος ήδη της πρώτης προβολής του έργου στις κινηματογραφικές αίθουσες κυκλοφόρησε το σενάριο της ταινίας σε βιβλίο από τις εκδόσεις Gallimard.

Βραβεύσεις και υποψηφιότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έτος Βραβείο Κατηγορία Υποψήφιος Αποτέλεσμα Παραπομπή
1988 «Όσκαρ» Καλύτερης ξένης ταινίας η ίδια η ταινία Υποψηφιότητα [16]
Καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου Λουί Μαλ Υποψηφιότητα [16]
1989 BAFTA Καλύτερης ταινίας Υποψηφιότητα [17]
Καλύτερης σκηνοθεσίας Νίκη [17]
Καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου Υποψηφιότητα [17]
Καλύτερης μη αγγλόφωνης ταινίας Υποψηφιότητα [17]
1988 Βραβεία Σεζάρ Καλύτερης ταινίας η ίδια η ταινία Νίκη [18]
Καλύτερου σκηνοθέτη Λουί Μαλ Νίκη [19]
Πιο υποσχόμενου ηθοποιού Φρανσουά Νεγκρέ Υποψηφιότητα [18]
Καλύτερου σεναρίου Λουί Μαλ Νίκη [19]
Καλύτερης φωτογραφίας Ρενάτο Μπέρτα Νίκη [19]
Καλύτερου μοντάζ Εμανυέλ Καστρό Νίκη [19]
Καλύτερης ηχοληψίας Jean-Claude Laureux,
Claude Villand,
Bernard Leroux 		Νίκη [19]
Καλύτερης ενδυματολογίας Κορίν Ζορύ Υποψηφιότητα [18]
Καλύτερου σχεδιασμού παραγωγής Willy Holt Νίκη [19]
1988 Χρυσές Σφαίρες Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας Au revoir les enfants Υποψηφιότητα [20]
1987 Βραβείο Λουί Ντελύκ Καλύτερης ταινίας Λουί Μαλ Νίκη [21]
1987 Ενώσεως Κριτικών Κινηματογράφου του Λος Άντζελες Καλύτερης ξένης ταινίας Νίκη [22]
1987 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας Χρυσός Λέοντας Νίκη [18]
Βραβείο OCIC Νίκη
Βραβείο UNICEF Νίκη
Βραβείο «Sergio Trasatti» Νίκη
Ειδικό Χρυσό Ciak Νίκη
1987 National Board of Review Κορυφαίες 5 διεθνείς ταινίες η ίδια η ταινία 3η θέση [23]
1988 Νταβίντ ντι Ντονατέλο Καλύτερης ξένης ταινίας Λουί Μαλ Νίκη [19]
Καλύτερου ξένου σκηνοθέτη Νίκη [19]
Καλύτερου ξένου σεναρίου Νίκη [19]
1988 Βραβεία Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου Καλύτερης ταινίας Υποψηφιότητα [24]
Καλύτερου σκηνοθέτη Υποψηφιότητα
Καλύτερου σεναριογράφου Νίκη
1988 Ανεξάρτητα Βραβεία Spirit Καλύτερης διεθνούς ταινίας Υποψηφιότητα [18]
1988 Γαλλικής Ενώσεως Κριτικών Κινηματογράφου Καλύτερης γαλλικής ταινίας Νίκη
1988 Νάστρο ντ' Αρτζέντο Σκηνοθέτη καλύτερης ξένης ταινίας Νίκη [18]
1989 Βραβεία Μπόντιλ Καλύτερης μη-αμερικανικής ταινίας Νίκη [25]
1989 Ενώσεως Κριτικών Κινηματογράφου Σικάγου Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας η ίδια η ταινία Νίκη [26]
1989 Ενώσεως Γερμανικών Αιθουσών Τέχνης Ξένης ταινίας (αργυρό) Νίκη [18]
1989 Κύκλου Κριτικών Κινηματογράφου του Λονδίνου Ξενόγλωσσης ταινίας της χρονιάς Νίκη [18]
1989 Φεστιβάλ Κινηματογράφου SESC Καλύτερης ξένης ταινίας Λουί Μαλ Νίκη
2022 Online Film & Television Association Film Hall of Fame (Motion Picture) η ίδια η ταινία Βραβεύθηκε [27]


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ www.imdb.com/title/tt0092593/. Ανακτήθηκε στις 21  Μαΐου 2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 www.allocine.fr/film/fichefilm_gen_cfilm=2725.html. Ανακτήθηκε στις 21  Μαΐου 2016.
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 europeanfilmawards.eu/en_EN/film/goodbye-children.4983. Ανακτήθηκε στις 22  Μαρτίου 2020.
  4. ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 www.imdb.com/title/tt0092593/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 21  Μαΐου 2016.
  5. ↑ (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
  6. ↑ (Γερμανικά) Λεξικό παγκόσμιων κινηματογραφικών ταινιών. Zweitausendeins.
  7. ↑ 7,0 7,1 au-revoir-les-enfants-goodbye-children.
  8. ↑ Champlin, Charles (18 February 1988). «'Au Revoir Les Enfants' Rooted in the Memory of Louis Malle». Los Angeles Times. http://articles.latimes.com/1988-02-18/entertainment/ca-43486_1_au-revoir-les-enfants. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2012. 
  9. ↑ Klady, Leonard (Ιανουάριος 1989). «Box Office Champs, Chumps». Los Angeles Times. http://articles.latimes.com/1989-01-08/entertainment/ca-258_1_box-office/2. Ανακτήθηκε στις 29 Ιουνίου 2012. 
  10. ↑ Thomas, Kevin (16 December 1987). «Movie Review: Les Enfants, Malle's Tale of Occupied France». Los Angeles Times. http://articles.latimes.com/1987-12-16/entertainment/ca-19410_1_malle-enfants-les. Ανακτήθηκε στις 29 June 2012. 
  11. ↑ Ebert, Roger (18 March 1988). «Au revoir les enfants». Chicago Sun-Times. https://www.rogerebert.com/reviews/au-revoir-les-enfants-1988. Ανακτήθηκε στις 13 November 2023. 
  12. ↑ Canby, Vincent (12 February 1988). «Au revoir, les enfants (1987)». The New York Times. https://movies.nytimes.com/movie/review?res=940DEEDD1639F931A25751C0A96E948260. Ανακτήθηκε στις 29 June 2012. 
  13. ↑ Corliss, Richard (1988). «Cinema: Hard Rites Of Passage». Time. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2012-11-11. https://web.archive.org/web/20121111070044/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,966751-2,00.html. Ανακτήθηκε στις 29 June 2012. 
  14. ↑ «Au Revoir, les Enfants». Rotten Tomatoes. 2012. Ανακτήθηκε στις 19 Αυγούστου 2022. 
  15. ↑ «Au Revoir les Enfants». Metacritic. 
  16. ↑ 16,0 16,1 «THE 60TH ACADEMY AWARDS». oscars.org. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2023. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 «Film in 1989». awards.bafta.org. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2023. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 18,5 18,6 18,7 «AWARDS & FESTIVALS GOODBYE, CHILDREN». mubi.com. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 19,5 19,6 19,7 19,8 Meisler, Stanley (14 Μαρτίου 1988). «7 French Cesars for Malle, 'Les Enfants'». Los Angeles Times. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2023. 
  20. ↑ «Nominees Announced For 1988 Golden Globes». The New York Times. 6 Ιανουαρίου 1988. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2023. 
  21. ↑ «Jean-Luc Godard at F.I.A.F.». The New Yorker. 13 December 2011. https://www.newyorker.com/culture/richard-brody/jean-luc-godard-at-f-i-a-f. Ανακτήθηκε στις 20 December 2023. 
  22. ↑ «13TH ANNUAL LOS ANGELES FILM CRITICS ASSOCIATION AWARDS». Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 
  23. ↑ «1987 Award Winners». nationalboardofreview.org. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 
  24. ↑ «EFA Night 1988». europeanfilmawards.eu. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 
  25. ↑ «Bodilprisen 1989». bodilprisen.dk. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2023. 
  26. ↑ «1988-2013 Award Winner Archives». chicagofilmcritics.org. Ιανουάριος 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2023. 
  27. ↑ «Film Hall of Fame Inductees: Productions». oftaawards.com. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2023. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αντίο_παιδιά&oldid=10533342"