Ανδρέας Κορσίνι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Άγιος Ανδρέας Κορσίνι
«Ο Άγιος Ανδρέας Κορσίνι προσευχόμενος», έργο του Γκουίντο Ρένι (17ος αι.)
Επίσκοπος
Γέννηση1302
Φλωρεντία
Κοίμηση1373 ή 1374
Φιέζολε
Τιμάται απόΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Μακαριοποίηση21 Απριλίου 1440
Αγιοκατάταξη22 Απριλίου 1629
Εορτασμός6 Ιανουαρίου
Σύμβολασταυρός στο χέρι, λύκος και αμνός στα πόδια του
Προστάτηςτων διπλωματών
ΠολιούχοςΦιέζολε, Φλωρεντία
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ανδρέας Κορσίνι (ιταλ. Andrea Corsini, 30 Νοεμβρίου 1302 – 6 Ιανουαρίου 1373 ή 1374[1][2]) ήταν Ιταλός ιερομόναχος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, μέλος του μοναχικού Τάγματος των Καρμηλιτών, ο οποίος ήταν επίσκοπος του Φιέζολε από το 1349 μέχρι τον θάνατό του.[3]

Ο Κορσίνι ζούσε μια οργιαστική και άσωτη ζωή, μέχρι που μια σκληρή επίπληξη από τη μητέρα του τον παρεκίνησε να επισκεφθεί τη Σάντα Μαρία ντελ Κάρμινε, όπου μεταστράφηκε και απεφάσισε να ενταχθεί στους Καρμηλίτες ως μοναχός. Αργότερα διορίσθηκε επίσκοπος παρά τη θέλησή του και από τότε αφοσιώθηκε στη διακονία των φτωχών, ζώντας έναν ακόμα πιο ασκητικό μοναχικό βίο.[4]

Μετά τον θάνατό του η λαϊκή ευσέβεια προς το πρόσωπό του εκδηλώθηκε έντονα και αναφέρθηκαν θαύματα που γίνονταν στον τόπο του τάφου του.[5] Η διατήρηση αυτής της ευσεβείας οδήγησε στη «μακαριοποίησή» του από τον Πάπα Ευγένιο Δ΄ το 1440 και ο Πάπας Ουρβανός Η΄ τον ανεκήρυξε άγιο[1][6] στις 22 Απριλίου 1629.

Νεανική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κορσίνι γεννήθηκε στη Φλωρεντία ως μέλος της αριστοκρατικής και επιφανούς οικογένειας των Κορσίνι[7]. Είχε 11 αδέλφια και γονείς του ήταν ο Νικόλαος Κορσίνι και η σύζυγός του Περεγκρίνα (σύμφωνα με κάποιες πηγές Τζέμμα) Στρατσιαμπέντε (degli Stracciabende). Ονομάσθηκε Ανδρέας επειδή γεννήθηκε την ημέρα της εορτής του Αγίου Αποστόλου Ανδρέα.[5][8]

Η άσωτη ζωή του ως νέου προκαλούσε οδύνη στην ευσεβή μητέρα του. Οι γονείς του τον επέκριναν έντονα για τη συμπεριφορά του και καποια στιγμή ο Ανδρέας απεφάσισε να προσπαθήσει να ζήσει σύμφωνα με τις προσδοκίες τους. Επισκέφθηκε τη μονή των Καρμηλιτών στη Σάντα Μαρία ντελ Κάρμινε της Φλωρεντίας για να αναλογισθεί την πορεία που θα έπαιρνε στη ζωή του και, παρά τις εκκλήσεις των άσωτων φίλων του, απεφάσισε να γίνει μοναχός.[8]

Ως μοναχός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κορσίνι εντάχθηκε στους Καρμηλίτες μοναχούς της Φλωρεντίας το 1318 ως δόκιμος και άρχισε έναν βίο «νεκρώσεως των παθών». Δέκα χρόνια αργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον Φραντσέσκο Σιλβέστρι και τέλεσε την πρώτη του Θεία Λειτουργία σε ένα ερημητήριο προκειμένου να αποφύγει τις συνηθισμένες για την περίσταση οικογενειακές εορταστικές εκδηλώσεις.[7] Ξεκίνησε να κηρύττει στη Φλωρεντία, αλλά στάλθηκε για σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και αργότερα στην Αβινιόν, όπου έμενε στο σπίτι του εξαδέλφου του Καρδιναλίου Πέτρου Κορσίνι. Επέστρεψε στη Φλωρεντία το 1332 και επιλέχθηκε ως ηγούμενος της μονής του.[8] Κατέστη γνωατός ως ο «Απόστολος της Φλωρεντίας» και το 1348 διορίσθηκε Επόπτης των Καρμηλιτών για όλη την Τοσκάνη κατά τη γενική συνέλευση του Τάγματος των Καρμηλιτών στο Μετς.

Ως επίσκοπος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 13 Οκτωβρίου 1349 ο Πάπας Κλήμης ΣΤ΄ διόρισε τον Ανδρέα Επίσκοπο του Φιέζολε. Μαθαίνοντας για τον διορισμό του, ο Κορσίνι πήγε και κρύφθηκε.[4] Μια επιγραφή στον τάφο του δηλώνει ότι «εσύρθη από την Κάρμηλον εις τον ναόν και εις την μίτραν του Φιέζολε». Σύμφωνα με σχετικό θρύλο, τον ανεκάλυψε ένα παιδί να κρύβεται στη μονή των Καρθουσιανών στην Έννα της Σικελίας, και δέχθηκε τον διορισμό του ως επισκόπου μόνο αφού είδε ένα όραμα.

Ο Ανδρέας διπλασίασε ως επίσκοπος τις ασκητικές δοκιμασίες που επέβαλε στον εαυτό του, φορώντας έναν τρίχινο χιτώνα και κοιμώμενος σε ένα στρώμα από αμπελόβεργες. Στο Φιέζολε, μια πόλη λίγο έξω και βορειοανατολικά από τη Φλωρεντία, απέκτησε φήμη ως ειρηνοποιός μεταξύ των αντίπαλων πολιτικών φατριών, αλλά και για την φροντίδα του προς τους φτωχούς. Ο Πάπας Ουρβανός Ε΄ τον έστειλε στην Μπολόνια ως λεγάτο (παπικό απεσταλμένο) για να γεφυρώσει τη διάρρηξη των σχέσεων μεταξύ της αριστοκρατίας και του λαού.[5]

Ο επίσκοπος Ανδρέας διόρισε δύο βικαρίους για να τον βοηθούν στη διαποίμανση της επισκοπής του και επέβαλε πειθαρχία στους κληρικούς της.[4] Μερικές θαυματουργικές θεραπείες αποδόθηκαν σε αυτόν όσο ακόμα ζούσε.[9]

Γράφηκε ότι το 1372 ή το 1373, καθώς τελούσε τη Λειτουργία των Χριστουγέννων[2] τη νύκτα της παραμονής, η Παναγία εμφανίσθηκε σε όραμα σε αυτόν και τον πληροφόρησε ότι θα άφηνε τον κόσμο τούτο την ημέρα των Θεοφανείων. Κατά την παράδοση ασθένησε την επόμενη νύκτα και απεβίωσε πράγματι στις 6 Ιανουαρίου του 1373 ή του 1374.[2][10] Το σώμα του μεταφέρθηκε στην Φλωρεντία την εσπέρα της 2ας Φεβρουαρίου του 1374 και κατά την εκταφή του το 1385 βρέθηκε άφθορο. Αιώνες αργότερα, το 1771, ο τόπος της ταφής του έπαθε ζημιές από πυρκαγιά, αλλά και πάλι το σκήνωμά του παρέμεινε άθικτο.

Αγιοποίηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο τάφος του Αγίου Ανδρέα Κορσίνι

Τα θαύματα του Ανδρέα Κορσίνι πολλαπλασιάσθηκαν μετά την κοίμησή του, τόσο ώστε ο Πάπας Ευγένιος Δ΄ επέτρεψε την απόδοση τιμών στο σκήνωμά του[9] και αργότερα τον «μακαριοποίησε» στις 21 Απριλίου 1440. Ανάμεσα στα θαύματα που του αποδόθηκαν ήταν και η στρατιωτική νίκη της Φλωρεντίας επί του Μιλάνου στη Μάχη του Ανγκιάρι στις 29 Ιουνίου 1440. Υποβλήθηκαν αιτήματα το 1465 και το 1466 προς τον Πάπα Παύλο Β΄ υπέρ της αγιοποιήσεώς του και ο Πάπας διόρισε μια επιτροπή για να διερευνήσει το θέμα, η οποία όμως δεν κατέληξε σε συμπέρασμα. Τελικώς ο Πάπας Ουρβανός Η΄ ανεκήρυξε άγιο τον Ανδρέα Κορσίνι στις 22 Απριλίου 1629.[1]

Δεκαετίες μετά την αγιοποίησή του, το 1675, τα μέλη του οίκου των Κορσίνι ανήγειραν το ομώνυμο Παρεκκλήσιο Κορσίνι δίπλα στον ναό της Σάντα Μαρία ντελ Κάρμινε (Φλωρεντία), ως πιο κατάλληλο τόπο για την εναπόθεση του σκηνώματος του Αγίου. Ο Πάπας Κλήμης ΙΒ΄ — κατά κόσμο Λορέντσο Κορσίνι — ανήγειρε τον επόμενο αιώνα στη Βασιλική του Αγίου Ιωάννη του Λατερανού στη Ρώμη ένα μεγαλόπρεπο παρεκκλήσιο αφιερωμένο στον συγγενή του άγιο.[4]

Το 1702 ή το 1703 παραγγέλθηκε στον γλύπτη Φραντσέσκο Μαρκιόννι ένα άγαλμα του Αγίου, το οποίο τοποθετήθηκε στη νότια κιονοστοιχία της Πλατείας του Αγίου Πέτρου.

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «Saint Andrew Corsini». Saints SQPN. 20 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2017. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Fiesole, Italy (1373) miracle hunter, 2015
  3. ↑ The British Magazine and Monthly Register of Religious and Ecclesiastical Information, Parochial History, and Documents Respecting the State of the Poor, Progress of Education, Etc. J.G. & F. Rivington. 1843. σελ. 286. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «St. Andrew Corsini, Bishop (Feast)». Order of Carmelites. 9 Ιανουαρίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 12 Οκτωβρίου 2017. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Campbell, Thomas (1907). «St. Andrew Corsini». The Catholic Encyclopedia. 1. Robert Appleton Company. http://www.newadvent.org/cathen/01472d.htm. Ανακτήθηκε στις 10 June 2016. 
  6. ↑ Weekly Orthodox Journal of Entertaining Christian Knowledge. W.E. Andrews. 1832. σελ. 175. 
  7. ↑ 7,0 7,1 Duffy, Patrick. "St Andrew Corsini (1302-73)", Catholic Ireland, 4 February, 2012
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 «St. Andrew Corsini», Faith ND
  9. ↑ 9,0 9,1 «Saint Andrew Corsini», Sanctoral
  10. ↑ And today we celebrate..., Thursday January 9, «Saint Andrew Corsini a father to the poor» aleteia.org, Silas Henderson

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Το ομώνυμο λήμμα στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 5, σελ. 560
  • Campbell, Thomas Joseph: το λήμμα «St. Andrew Corsini» στην Catholic Encyclopedia, επιμ. Charles Herbermann, Νέα Υόρκη 1913

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ανδρέας_Κορσίνι&oldid=10439271"