Σάντα Μαρία ντελ Κάρμινε (Φλωρεντία)
| Σάντα Μαρία ντελ Κάρμινε (Φλωρεντία) | |
|---|---|
 | |
 | |
| Είδος | ελάσσονα βασιλική και μοναστηριακή εκκλησία |
| Αρχιτεκτονική | μπαρόκ αρχιτεκτονική |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 43°46′4″N 11°14′37″E |
| Θρήσκευμα | Καθολικισμός[1] |
| Θρησκευτική υπαγωγή | Αρχιεπισκοπή της Φλωρεντίας |
| Διοικητική υπαγωγή | Φλωρεντία[2] |
| Τοποθεσία | Φλωρεντία |
| Χώρα | Ιταλία[2] |
| Έναρξη κατασκευής | 1268[3] |
| Προστασία | τμήμα μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς (από 1982) |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Η Σάντα Μαρία ντελ Κάρμινε, ιταλ.: Santa MAria del Carmine είναι μία εκκλησία του Τάγματος των Καρμηλιτών, στην περιοχή Ολτράρνο της Φλωρεντίας, στην επαρχία της Τοσκάνης στην Ιταλία. Είναι διάσημη ως η τοποθεσία του Παρεκκηλσίου Μπρανκάτσι, που στεγάζει τις εξαιρετικές αναγεννησιακές τοιχογραφίες των Μαζάτσο και Μαζολίνο ντα Πανικάλε, που αργότερα ολοκληρώθηκαν από τον Φιλιππίνο Λίππι.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η εκκλησία, αφιερωμένη στην Ευλογημένη Παρθένο Μαρία του όρους Κάρμηλο, ιδρύθηκε από μία ομάδα Καρμηλιτών αδελφών από την Πίζα. Η ανέγερση της εκκλησίας άρχισε το 1268 ως μέρος της μονής των Καρμηλιτών [4], η οποία υπάρχει ακόμη και σήμερα. Από το αρχικό οικοδόμημα υπάρχουν μόνο μερικά ρωμανικά-γοτθικά ερείπια στις πλευρές.
Μέχρι τον 14ο αι. ήταν η έδρα πολλών κοσμικών αδελφοτήτων. Το συγκρότημα διευρύνθηκε για πρώτη φορά το 1328 και πάλι το 1464, όταν προστέθηκαν η κύρια αίθουσα και η τραπεζαρία, αν και η εκκλησία διατήρησε τον Λατινικό Σταυρό, σχέδιο με ένα κλίτος.
Ανακαινισμένη σε μπαρόκ ρυθμό του 16ου-17ου αι., επλήγη από πυρκαγιά το 1771, η οποία κατέστρεψε το εσωτερικό του ναού. [4] Ανακατασκευάστηκε εσωτερικά σε ρυθμό ροκοκό το 1782. Η πρόσοψη, όπως σε πολλές εκκλησίες της Φλωρεντίας, παρέμεινε ημιτελής. Η πυρκαγιά δεν άγγιξε το σκευοφυλάκιο: έτσι επέζησαν οι Ιστορίες της Αγίας Καικιλίας, που αποδίδονται στον Λίππο ντ'Αντρέα (π. 1400) και το μαρμάρινο μνημείο του Πιέρ Σοντερίνι από τον Μπενεντέτο ντα Ροβετσάνο (1511–1513). Η θολωτή οροφή του ναού έχει μία τοιχογραφία οπτικής απάτης (trompe-l'œil) με ψευδαισθητισμό (quadratura) από τον Ντομένικο Στάγκι.
Παρεκκλήσιο Μπρανκάτσι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το παρεκκλήσιο Μπρανκάτσι επέζησε επίσης από τη φωτιά και σώθηκε από την επακόλουθη ανακαίνιση με την παρέμβαση μίας ευγενούς Φλωρεντινής, που αντιτάχθηκε σθεναρά στην επικάλυψη των νωπογραφιών. Το παρεκκλήσιο φιλοξενεί τις διάσημες τοιχογραφίες των Μαζάτσο και Μαζολίνο, που θεωρούνται τα πρώτα αριστουργήματα της Ιταλικής Αναγέννησης. Ο Μαζολίνο, με εντολή του πλούσιου εμπόρου Φελίτσε Μπρανκάτσι, ξεκίνησε να εργάζεται στο παρεκκλήσιο το 1425 και σύντομα εντάχθηκε στο έργο και ο μαθητής του Μαζάτσο. Οι σκηνές του Μαζολίνο είναι Ο Άγιος Πέτρος θεραπεύει τον χωλό άνδρα και Η έγερση της Ταβιθά από την κλίνη, Ο Άγ. Πέτρος που κηρύττει και Ο Αδάμ και η Εύα. Εκείνες του Μαζάτσιο είναι Η Εισφορά των χρημάτων, Ο Άγ. Πέτρος θεραπεύει με τη σκιά του, Η Σταύρωση του Αγίου Πέτρου, Το βάπτισμα του Νεοφύτου και Η Εκδίωξη από τον Παράδεισο. [5] Η τοποθέτηση των μορφών στον πραγματικό χώρο, κάνουν τις νωπογραφίες μεταξύ των πιο σημαντικών που έχουν παραχθεί κατά την Πρώιμη Αναγέννηση. Ο κύκλος ολοκληρώθηκε από τον Φιλιππίνο Λίππι.
Η επιμελημένη ιταλική ροκοκό οροφή προέρχεται από έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 18ου αι. στην πόλη, τον Τζοβάννι Ντομένικο Φερέτι.
Παρεκκλήσιο Κορσίνι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι Κορσίνι, μία από τις πλουσιότερες οικογένειες της Φλωρεντίας κατά το διάστημα 17ου-18ου αι., είχε κτίσει αυτό το παρεκκλήσιο το 1675–1683, για να θέσουν τα λείψανα ενός παλαιού μέλους της οικογένειας, του Αγίου Ανδρέα Κορσίνι (1301–1374), ο οποίος έγινε Καρμηλίτης αδελφός και επίσκοπος του Φιέζολε, και που αγιοποιήθηκε το 1629.
Ο αρχιτέκτονας Πιέρ Φραντσέσκο Σιλβάνι διάλεξε γι' αυτό τον μπαρόκ ρυθμό, που τότε ήταν δημοφιλής στη Ρώμη. Ο βωμός έχει ένα μαρμάρινο ανάγλυφο, που απεικονίζει τη Δόξα του Αγίου Ανδρέα Κορσίνι, γλυπτό από τον Τζ.Μπ. Φοτζίνι και επάνω έναν Θεό Πατέρα, γλυπτό από τον Κάρλο Μαρτσελίνι. Στις πλευρές του βωμού βρίσκονται δύο ακόμη μαρμάρινα ανάγλυφα του Φοτζίνι: το ένα απεικονίζει τον Σαντ' Αντρέα να κατεβαίνει με ξίφος για να οδηγήσει τους Φλωρεντινούς στη νίκη κατά τη μάχη του Ανγκιάρι και ο άλλος μιμείται το θαυμαστό όραμα της Παναγίας από έναν νεαρό Σαντ' Αντρέα (που υπάρχει στην εκκλησία της Μονής ντελε Σέλβε).
Ο μικρός θόλος τοιχογραφήθηκε από τον Λ. Τζορντάνο το 1682. Οι τοιχογραφίες ταλαιπωρήθηκαν στη μεγάλη φωτιά της εκκλησίας και αποκαταστάθηκαν από τον Στέφανο Φαμπρίνι. [6]
Το μοναστήρι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το μοναστήρι υπέφερε στην ιστορία του από πολλές καταστροφές, από την πυρκαγιά του 1771 έως την πλημμύρα του ποταμού Άρνου του 1966. Τα περισσότερα από τα έργα τέχνης είναι επομένως αποσπασματικά: αυτά περιλαμβάνουν την Παραχώρηση του Καρμηλίτη κανόνα από τον Φιλίππο Λίπι, τον Τελευταίο Δείπνο του Αλεσάντρο Αλόρι και απομεινάρια έργων από άλλα παρεκκλήσια των Πιέτρο Νέλλι και Γκεράρντο Σταμρνίνα.
Η δεύτερη τραπεζαρία είναι διακοσμημένη με το Δείπνο στο σπίτι του Σίμωνα του Φαρισαίου από τον Τζοβάννι Μπατίστα Βάνι (π. 1645). επίσης στεγάζει τμήματα τοιχογραφιών από τον Λίππο ντ΄Αντρέα.
Άλλες ταφές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Νέρι Κορσίνι (1614–1678).
- Τζουλιάνο Ντάμι.
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2021.
- ↑ 2,0 2,1 (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 12762. Ανακτήθηκε στις 31 Ιουλίου 2018.
- ↑ (Αγγλικά) museicivicifiorentini
.comune .fi .it /en /brancacci /. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Φεβρουαρίου 2021. - ↑ 4,0 4,1 «"Cappella Brancacci", Musei Civici Fiorentini». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Φεβρουαρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 9 Μαρτίου 2021.
- ↑ Paul Joannides (1993) Masaccio and Masolino: A Complete Catalogue. Phaidon: London.
- ↑ Firenze antica, e moderna illustrate, Volume 8, by V. Follini, M. Rastrelli, (1802), pages 103-105.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ιερά μέρη στην Τοσκάνη (Ιταλικά και Αγγλικά)
|