Αδρενόχρωμα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Δομή της χημικής ένωσης του αδρενοχρώματος.

Το αδρενόχρωμα είναι η χημική ένωση με τον τύπο C9H9NO3, που παράγεται μετά από οξείδωση της αδρεναλίνης σε περιβάλλον ουδέτερου pH.

Τη δεκαετία του 1950, αρχίζοντας το 1952 προτάθηκε ότι η συσσώρευση αδρενοχρώματος προκαλεί διαταραχές αντίληψης που μοιάζουν με ψύχωση και ότι σχετίζεται με τη σχιζοφρένεια,[1] και πρότειναν τη χρήση νιασίνης και βιταμίνης D για τη θεραπεία της σχιζοφρένειας, προχωρώντας σε πειράματα μικρής κλίμακας τα οποία έδειξαν όφελος.[2][3] Περαιτέρω έρευνες όμως, από την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία, η οποία βρήκε συστηματικά λάθη στην έρευνα,[4] και περαιτέρω μελέτες απέτυχαν να βρουν όφελος.[5][6] Μελέτες στα τέλη της δεκαετίας του 1990 βρέθηκε ότι το αδρενόχρωμα ίσως απαντάται φυσικά σε περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με το μεταιχμιακό σύστημα.[7]

Το αδρενόχρωμα αναφέρεται από τον Άλντους Χάξλεϊ στο βιβλίο του 1954 Oι πύλες της αντίληψης, στο βιβλίο του Άντονι Μπέρτζες Το Κουρδιστό Πορτοκάλι (1962) ως παραισθησιογόνο ναρκωτικό. Στο μυθιστόρημα του Χάντερ Τόμσον Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας (1971) αναφέρεται ως παραισθησιογόνο ναρκωτικό, το οποίο πρέπει να ληφθεί από τα επινεφρίδια ζωντανού ανθρώπου για να είναι καλής ποιότητας. Η σκηνή χρήσης αδρενοχρώματος μεταφέρθηκε και στην κινηματογραφική μεταφορά του 1998.[8] Το αδρενόχρωμα αποτελεί κομμάτι διαφόρων θεωριών συνωμοσιών, όπως η QAnon και το Pizzagate.[9]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. «Schizophrenia; a new approach. II. Result of a year's research». The Journal of Mental Science 100 (418): 29–45. January 1954. doi:10.1192/bjp.100.418.29. PMID 13152519. 
  2. Mills, John A. (2010). «Hallucinogens as hard science: The adrenochrome hypothesis for the biogenesis of schizophrenia.» (στα αγγλικά). History of Psychology 13 (2): 178–195. doi:10.1037/a0019394. ISSN 1939-0610. http://doi.apa.org/getdoi.cfm?doi=10.1037/a0019394. 
  3. Hoffer, A. (1981). The adrenochrome hypothesis of schizophrenia revisited. Journal of Orthomolecular Psychiatry, 10(2), 98–118.
  4. Task Force Report on Megavitamin and Orthomolecular Therapy in Psychiatry. American Psychiatric Association. 1973. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2021-02-23. https://web.archive.org/web/20210223194022/https://www.old.quackwatch.org/01QuackeryRelatedTopics/apa_megavitamin.pdf. Ανακτήθηκε στις 2020-10-13. 
  5. «Niacin in the Long-Term Treatment of Schizophrenia». Archives of General Psychiatry 28 (3): 308–15. 1973. doi:10.1001/archpsyc.1973.01750330010002. PMID 4569673. http://archpsyc.ama-assn.org/cgi/content/abstract/28/3/308. 
  6. «Nicotinic Acid in the Treatment of Schizophrenia: A Summary Report». Schizophrenia Bulletin 1 (3): 5–7. 1970. doi:10.1093/schbul/1.3.5. 
  7. Smythies, John (2002-01). «The adrenochrome hypothesis of schizophrenia revisited» (στα αγγλικά). Neurotoxicity Research 4 (2): 147–150. doi:10.1080/10298420290015827. ISSN 1029-8428. http://link.springer.com/10.1080/10298420290015827. 
  8. Adams, Josie (7 April 2020). «The truth about adrenochrome». The Spinoff. https://thespinoff.co.nz/society/07-04-2020/explainer-adrenochrome-the-drug-that-doesnt-exist/. Ανακτήθηκε στις 28 June 2020. 
  9. «Fear and adrenochrome». Spectator USA (στα Αγγλικά). 4 Μαΐου 2020. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Σεπτεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Μαΐου 2020.