Όθων Περβολαράκης

Όθων Περβολαράκης
Όθων Περβολαράκης
Γέννηση	1887; Αθήνα
Θάνατος	1974; Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Σπουδές	Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού
Ιδιότητα	ζωγράφος, χαράκτης και λιθογράφος
Κίνημα	Ιμπρεσιονισμός
Καλλιτεχνικά ρεύματα	Ιμπρεσιονισμός
	δεδομένα (π • σ • ε )

Ο. Περβολαράκης, *Χιονισμένο τοπίο* (χωρίς χρονολογία;). Τέμπερα, 39 εκ. x 31 εκ.

Ο Όθων Περβολαράκης (Αθήνα, 1887 – Αθήνα, 1974) ήταν Έλληνας ζωγράφος και λιθογράφος.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν ανεψιός του Νικολάου Γύζη και σπούδασε αρχικά ζωγραφική στην Σχολή Καλών Τεχνών (μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών). Το 1910 πήγε στο Παρίσι για να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ακαδημία Ζυλιάν μέχρι το 1915. Κατά το ίδιο διάστημα, παρακολούθησε μαθήματα λιθογραφίας στη Σχολή Καλών Τεχνών (École des beaux-arts) του Παρισιού με δάσκαλο τον J. Mauru.^{[εκκρεμεί παραπομπή]}

Ο. Περβολαράκης, *Παπαρούνες*. Τέμπερα σε χαρτἰ, 29 εκ. x 49 εκ. Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, Αθήνα.

Με την επιστροφή του στην Ελλάδα ασχολήθηκε επαγγελματικά με τη ζωγραφική και τη λιθογραφία. Εικονογράφησε πολλά βιβλία, σχεδίασε χαρτονομίσματα και φιλοτέχνησε πολλές έγχρωμες αφίσες με την τεχνική της λιθογραφίας. Ασχολήθηκε επίσης και με την αγιογραφία (φιλοτέχνησε τον Παντοκράτορα στον ναό του Αγίου Βλασίου στο Μενίδι). Ήταν μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος (ΕΕΤΕ]] και ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της Ομάδας Τέχνη (1917)^[2] η οποία έφερε σημαντική αλλαγή στα εικαστικά δρώμενα της Ελλάδας ενώ το 1953 συμμετείχε μαζί με άλλους τέσσερις καλλιτέχνες στην ίδρυση του καλλιτεχνικού ομίλου «Φιλική Ομάς».^[3] Πέθανε το 1974.

Τεχνοτροπία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ζωγραφικό του έργο είναι ιμπρεσιονιστικής τεχνοτροπίας. Αγαπημένα του θέματα ήταν οι προσωπογραφίες και τα τοπία, τα οποία απεικόνιζε με χαρακτηριστικές πλατιές πινελιές. Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη και σε άλλες δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ ^1,0 ^1,1 rkd.nl/en/explore/artists/134959.
↑ Λαμπράκη-Πλάκα, Μαρίνα, επιμ. (1999). Εθνική Πινακοθήκη 100 χρόνια: Τέσσερις αιώνες ελληνικής ζωγραφικής, από τις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης και του Ιδρύματος Ευριπίδη Κουτλίδη. Αθήνα: Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου. σελ. 159. ISBN 960779107X.
↑ Ό.π., σελ. 168.

Άλλη ενδεικτική βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βουτσινάς, Γιάννης (2000). 59 Έλληνες ζωγράφοι μιλούν για την τέχνη τους. Αθήνα: Εκδόσεις Γκοβόστη. σελ. 65-68. ISBN 9789602708484.

[5ed031b4af7c6fb3ff2402ef150b34e1876bfe0d-1] 1,0 ^1,1 rkd.nl/en/explore/artists/134959.

[2] Λαμπράκη-Πλάκα, Μαρίνα, επιμ. (1999). Εθνική Πινακοθήκη 100 χρόνια: Τέσσερις αιώνες ελληνικής ζωγραφικής, από τις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης και του Ιδρύματος Ευριπίδη Κουτλίδη. Αθήνα: Εθνική Πινακοθήκη και Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου. σελ. 159. ISBN 960779107X.

[3] Ό.π., σελ. 168.

[1]

[2]

[3]