Άτσο ΣΤ΄ των Έστε
| Άτσο ΣΤ΄ | |
|---|---|
 | |
μαρκήσιος του Έστε | |
| Περίοδος | 1209 - 1212 |
| Προκάτοχος | Άτσο Ε΄ |
| Διάδοχος | Άτσο Ζ΄ |
| Γέννηση | 1170 |
| Θάνατος | 1212 (42 ετών) |
| Σύζυγος | Ελίζα Αλντομπραντίνι Σοφία (ή Ελεονόρα) Σαβοΐας Αλίκη του Σατιγιόν |
| Επίγονοι | Αλντομπραντίνο Α΄ Βεατρίκη Άτσο Ζ΄ |
| Οίκος | Έστε |
| Πατέρας | Άτσο Ε΄ |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Άτσο ΣΤ΄, ιταλ. Azzo VI, (1170 – 1212) από τον Οίκο των Έστε, ήταν μαρκήσιος του Έστε (1209-12), μαρκήσιος της Αγκόνα, διοικητής (podestà) της Φερράρα (1196, 1205, 1208) και αυθέντης (seignior) της ίδιας πόλης.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν γιος του Άτσο Ε΄ των Έστε. Συμμετείχε ενεργά με την παράταξη των Γουέλφων (οπαδών του πάπα εναντίον του βασιλιά της Γερμανίας) κατά την πρώτη δεκαετία του 13ου αιώνα. Ήταν διοικητής (podestà) της Φερράρα (1196, 1205, 1208), της Πάδουα (1199), της Βερόνα (1206-07) και της Μάντουα (1207-08, 1210-11).
Ως μισθοφόρος (condottiero) των Γουέλφων πολέμησε επί μακρόν εναντίον του Σαλινγκουέρα Τορέλλι. Το 1205 κατέκτησε και ισοπέδωσε την κατοικία του αντιπάλου του, το κάστρο Φράττα. Τότε ο Σαλινγκουέρα συμμάχησε με τον Ετσελίνο Β΄ κύριο του Ρομάνο και τον απώθησαν μακριά. Το επόμενο έτος όμως ο Άτσο ΣΤ΄ ανακατέλαβε τη Φράττα και την κράτησε για τρία έτη.
Όταν ο Όθων Δ΄ της Γερμανίας ήρθε στην Ιταλία, τους συμφιλίωσε· πρόσκαιρα πάντως, διότι όταν ο Σαλιγκουέρα έφησε τη συμμαχία, ο Άτσο ΣΤ΄ συμμετέσχε στην Ένωση του πάπα Ιννοκεντίου Δ΄ εναντίον του Όθωνα Δ΄. Το 1208 ο πάπας τον έκανε μαρκήσιο της Βερόνα, και οι κάτοικοι της Φερράρα τον έκαναν αυθέντη (seignior) της πόλης τους. To 1212 πήρε το μέρος των εξορίστων από τη Βιντσέντσα στη διαμάχη της πόλης με τον Ετσελίνο Β΄, ο οποίος όμως τον νίκησε στο Ποντάλτο, κοντά στη Βιντσέντσα. Τότε ο Άτσο ΣΤ΄ κατέφυγε στη Βερόνα, όπου απεβίωσε το έτος αυτό.
Σε ένα έργο της εποχής για τη ζωή της κόρης του, περιγράφεται ο Άτσο ΣΤ΄: «ήταν με ωραίο παράστημα, συνετός και τολμηρός. Γενναίος στα κατορθώματα των όπλων και οξυδερκής στη μάθηση, ήταν ένας σοφός και θαυμάσιος ομιλητής»[1]. Αναφέρεται επίσης και στο 3ο τραγούδι του Μαινόμενου Ορλάνδου του Λουντοβίκο Αριόστο, όπου αναφέρονται οι πρόγονοι του Μπραμάντ: «ο Άτσο, που δίκαια έχει τη Βερόνα έδαφός του. Ο Όθων Δ΄ και ο Ονώριος Β΄ θα του δώσουν τον τίτλο του μαρκήσιοy της Αγκόνα»[2].
Πνευματική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Αυλή του Άτσο ΣΤ΄ ήταν πνευματικό κέντρο της Βόρειας Ιταλίας, έλκοντας ποιητές και καλλιτέχνες από μακριά. Ο ίδιος φιλοξένησε και ήταν προστάτης των τροβαδούρων Εμερίκ ντε Πεγκιλάν, Πέιρε Ράιμον ντε Τολόζα και Ραμπερτίνο Μπουβαλέλλι. Ο τελευταίος αναφέρει την κόρη του Βεατρίκη σε όλα τα ερωτικά του τραγούδια, μία τολμηρή πράξη για την εποχή.
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Νυμφεύτηκε πρώτα την Ελίζα, κόρη του κόμη του Αλντομπραντίνο και είχε γιο τον:
- Αλντομπραντίνο Α΄, μαρκήσιος του Έστε. Η κόρη του:
- Βεατρίκη 1215-1245, παντρεύτηκε τον Ανδρέα Β΄ των Άρπαντ βασιλιά της Ουγγαρίας.
Το 1192 απεβίωσε η Ελίζα και το ίδιο έτος ο Άτσο ΣΤ΄ νυμφεύτηκε σε 2ο γάμο την Σοφία (ή Ελεονώρα) της Σαβοΐας, κόρη του Ουμβέρτου Γ΄ κόμη της Σαβοΐας και είχε κόρη τη:
- Βεατρίκη, ηγουμένη του αβαείου του Μόντε Τζεμμόλα. Απαθανατίστηκε στα τραγούδια του τροβαδούρου Ραμπερτίνο Μπουβαλέλλι.
Το 1202 η Σοφία (ή Ελεονώρα) απεβίωσε και δύο έτη αργότερα ο Άτσο ΣΤ΄ νυμφεύτηκε σε 3ο γάμο την Αλίκη, κόρη του Ραϋνάλδου των Σατιγιόν[3] και είχε γιο τον:
- Άτσο Ζ΄ 1205-1264, μαρκήσιος της Φερράρα.
Παραπομπές-Υποσημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ . . .fue bello de forme quasi più de tuti l’altri homini. Hommo prudente et ardito ualente in facti d’arme et de inzegno perspicace: sapiente et mirabile parladore, quoted in Bertoni.
- ↑ Ludovico Ariosto, Orlando Furioso, trans. Guido Waldman (Oxford, 1998), Canto III, 31, p. 24.
- ↑ Συνήθως αναφέρεται κόρη της πρώτης συζύγου του Κωνσταντίας των Ωτβίλ πριγκίπισσας της Αντιόχειας, αλλά μάλλον είναι της δεύτερης συζύγου του Στεφανί ντε Μιλλύ.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Bertoni, Giulio (1915). I Trovatori d'Italia: Biografie, testi, tradizioni, note. Rome: Società Multigrafica Editrice Somu.
- Cabré, Miriam (1999). «Italian and Catalan troubadours». Στο: Simon B. Gaunt and Sarah Kay. The Troubadours: An Introduction. Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 127–140. ISBN 0-521-57473-0.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|