Άνγκους Ουίλσον
| Άνγκους Ουίλσον | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 11 Αυγούστου 1913[1][2][3] Μπεξχιλ |
| Θάνατος | 31 Μαΐου 1991[1][2][3] Μπέρι Σεντ Έντμουντς |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ηνωμένο Βασίλειο |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Αγγλικά[4][5] |
| Σπουδές | Κολλέγιο Μέρτον Σχολείο του Ουέστμινστερ |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | βιβλιοθηκονόμος διδάσκων πανεπιστημίου συγγραφέας μυθιστοριογράφος[6] |
| Εργοδότης | Πανεπιστήμιο Ανατολικής Αγγλίας |
| Αξιοσημείωτο έργο | Anglo-Saxon Attitudes The Middle Age of Mrs Eliot |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | κριτής του βραβείου Μπούκερ[7] |
| Βραβεύσεις | Διοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (1968) βραβείο Τζέιμς Τέιτ Μπλακ Μεμόριαλ (1958) Knight Bachelor (1980) honorary doctor of the Sorbonne Nouvelle University |
Ο σερ Άνγκους Ουίλσον (αγγλικά: Sir Angus Wilson) (11 Αυγούστου 1913 - 31 Μαΐου 1991) ήταν Άγγλος συγγραφέας. Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους Άγγλους μυθιστοριογράφους μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στα έργα του αναφέρθηκε - συχνά με έντονα σατιρικό ύφος - στις συγκρούσεις στην αγγλική κοινωνική και πνευματική ζωή κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Η κοινωνική του σάτιρα επηρέασε τα έργα κοινωνικής διαμαρτυρίας των Οργισμένων νέων της δεκαετίας του 1950. Ο Ουίλσον ήταν ένας από τους πρώτους ανοιχτά ομοφυλόφιλους συγγραφείς της Μεγάλης Βρετανίας. [8]
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Άνγκους Ουίλσον γεννήθηκε το 1913 στο Μπέξχιλ του Σάσεξ από πατέρα Άγγλο και Νοτιοαφρικανή μητέρα, καταγόμενη από πλούσια εμπορική οικογένεια του Ντέρμπαν. Φοίτησε στο σχολείο Γουέστμινστερ στο Λονδίνο από το 1927 έως το 1931, στη συνέχεια σπούδασε ιστορία στο κολλέγιο Μέρτον του πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Από το 1936, εργάστηκε ως αρχειονόμος στο Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, από το 1942 και μετά, ήταν υπάλληλος του Υπουργείου Εξωτερικών στο Μπλέτσλεϊ Παρκ, αποκρυπτογραφώντας τις επικοινωνίες του εχθρού. Μετά από μια ψυχική κατάρρευση, άρχισε να γράφει διηγήματα, αρχικά ως μορφή θεραπείας. [9]
Μετά το τέλος του πολέμου, επέστρεψε στο Βρετανικό Μουσείο το 1946, όπου συνάντησε τον Τόνι Γκάρετ, τον μετέπειτα δια βίου σύντροφό του. Ο Ουίλσον άφησε τελικά τη δουλειά του στο μουσείο το 1955, όταν οι πρώτες του δημοσιεύσεις έγιναν δεκτές ευνοϊκά από κριτικούς λογοτεχνίας και το κοινό.
Τις επόμενες δεκαετίες έγραψε τα πιο γνωστά μυθιστορήματά του και επίσης εργάστηκε ως λογοτεχνικός μελετητής σε πανεπιστήμια της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ: από το 1966 έως το 1978 ήταν καθηγητής αγγλικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο Ανατολικής Αγγλίας, όπου το 1970 - μαζί με Μάλκολμ Μπράντμπερι - ίδρυσε το πρόγραμμα δημιουργικής γραφής σε μεταπτυχιακό επίπεδο. Πραγματοποίησε επίσης διαλέξεις ως προσκεκλημένος στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ, στο πανεπιστήμιο Γέιλ, στο πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς και σε άλλα πανεπιστήμια.
Το 1985, ο Ουίλσον και ο σύντροφός του μετακόμισαν από τη Μεγάλη Βρετανία στη Γαλλία, επικαλούμενοι δυσαρέσκεια για την πολιτική της Μάργκαρετ Θάτσερ. Λίγα χρόνια αργότερα ο Ουίλσον αναγκάστηκε λόγω ασθένειας και οικονομικών προβλημάτων να επιστρέψει στην Αγγλία, όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του σε οίκο ευγηρίας, ψυχικά και σωματικά αδύναμος. Πέθανε στις 31 Μαΐου 1991 μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο. [10]
Ο Ουίλσον ήταν σεβαστό μέλος του βρετανικού λογοτεχνικού κατεστημένου - το 1980 είχε λάβει τίτλο ευγενείας για τις υπηρεσίες του στην αγγλική λογοτεχνία και από το 1982 ήταν Πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας Λογοτεχνίας. Έγινε επίσης δεκτός ως επίτιμο ξένο μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων.
Το σύνολο του έργου του είναι σχεδόν πλήρως αρχειοθετημένο στο πανεπιστήμιο της Αϊόβα.
Λογοτεχνικό έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι πρώτες δημοσιεύσεις του Ουίλσον, δύο συλλογές διηγημάτων (The Wrong Set 1949, Such Darling Dodos 1950), έκαναν τον συγγραφέα ξαφνικά διάσημο στη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Από τότε έγινε γνωστός ως διορατικός και οξυδερκής παρατηρητής των απογοητεύσεων και προβλημάτων της αγγλικής αστικής τάξης κατά τη διάρκεια του πολέμου - και στα μεταπολεμικά χρόνια. Η βιογράφος του Ουίλσον Μάργκαρετ Ντραμπλ αναφέρει ότι ο Ουίλσον ποτέ δεν κηρύττει ούτε ηθικολογεί. Αντίθετα, επιτρέπει στους χαρακτήρες να αποκαλύπτονται και να καταδικάζουν τον εαυτό τους. [9]
Ο Ουίλσον ήταν ένας από τους πρώτους αγγλόφωνους συγγραφείς που ανέφεραν ανοιχτά την ομοφυλοφιλία στα έργα τους, όπως στο πρώτο του μυθιστόρημα Hemlock and After το 1952, μια τολμηρή απεικόνιση της ομοφυλοφιλικής ζωής - που ήταν ακόμη παράνομη - στη μεταπολεμική Βρετανία. Το μυθιστόρημα διερευνά τη σεξουαλική ηθική μέσα από τις εμπειρίες ενός αμφιφυλόφιλου πρωταγωνιστή ανάμεσα σε έναν αποτυχημένο γάμο και ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Στις ΗΠΑ, όπου τα προηγούμενα διηγήματά του ήταν δημοφιλή, το έργο απορρίφθηκε αρχικά από τον Αμερικανό εκδότη λόγω του περιεχομένου, αλλά αργότερα δημοσιεύτηκε αρκετές φορές.[11]
Αυτή τη «σκοτεινή παραβολή» ακολούθησε το 1956 το Anglo-Saxon Attitudes, μια σατιρική κοινωνική κριτική της αγγλικής πανεπιστημιακής ζωής, που θυμίζει τον Τσαρλς Ντίκενς στην αφθονία των χαρακτήρων και την απροκάλυπτη σκληρότητα. Στο τρίτο μυθιστόρημα, The Middle Age of Mrs Eliot (1958), αφηγείται την επώδυνη διαδικασία αυτοανακάλυψης της ηρωίδας του τίτλου, μιας Αγγλίδας μεσοαστής που, μετά τον φαινομενικά παράλογο θάνατο του συζύγου της, ξαφνικά βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Το μυθιστόρημα κέρδισε το βραβείο Τζέιμς Τέιτ Μπλακ Μεμόριαλ. Με αυτό το μυθιστόρημα, προσέγγισε μια νέα κατηγορία αναγνωστών και απέκτησε περαιτέρω διεθνή φήμη. Με αυτά τα έργα, ο συγγραφέας θεωρήθηκε διεθνώς ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους αφηγητές της μεταπολεμικής περιόδου και έχει χαρακτηρισθεί ως «ο πιο γνωστός χρονικογράφος στη σημερινή Αγγλία» ήδη από το 1959. [12]
Εγκατέλειψε - με ανάμεικτες αντιδράσεις - τη ρεαλιστική παραδοσιακή γραφή του στο επόμενο, αφηγηματικά πειραματικό, αλληγορικό φουτουριστικό μυθιστόρημα The Old Men at the Zoo (1961), μια πολιτική σάτιρα για μια στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ της Αγγλίας και άλλων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Τα επόμενα μυθιστορήματά του ήταν τα Late Call (1964) και No Laughing Matter (1967) και τα δύο τελευταία As If By Magic (1973) και Setting the World on Fire (1980) με θέμα την κατάρρευση της αριστοκρατίας. [13]
Βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Λογοτεχνίας, 1958
- Βραβείο Τζέιμς Τέιτ Μπλακ Μεμόριαλ για τον Μεσαίωνα της κυρίας Έλιοτ, 1959
- Διοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, 1968
- Προσωπικός τίτλος ευγενείας για τις υπηρεσίες του στη λογοτεχνία, 1980
- Επίτιμο μέλος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Γραμμάτων, 1980
- Πρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας Λογοτεχνίας, 1982 έως 1991
- Επίτιμος διδάκτορας από το πανεπιστήμιο Ανατολικής Αγγλίας, το πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, το πανεπιστήμιο του Σάσεξ και τη Σορβόννη.
Επιλογή έργων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- 1949: The Wrong Set and Other Stories
- 1950: Such Darling Dodos and Other Stories
- 1952: Emile Zola
- 1952: Hemlock and After
- 1953: For Whom the Cloche Tolls: a Scrap-Book of the Twenties
- 1956: Anglo-Saxon Attitudes
- 1956: The Mulberry Bush, a Play in Three Acts
- 1957: A Bit Off the Map and Other Stories
- 1958: The Middle Age of Mrs. Eliot
- 1961: The Old Men at the Zoo
- 1963: The Wild Garden or Speaking of Writing
- 1964: Late Call
- 1964: Tempo: The Impact of Television
- 1967: No Laughing Matter
- 1969: Death Dance: Twenty-Five Stories
- 1970: The World of Charles Dickens
- 1973: As If By Magic
- 1976: The Naughty Nineties
- 1977: The Strange Ride of Rudyard Kipling: His Life and Work
- 1980: Setting the World on Fire
- 1983: Diversity and Depth in Fiction: Selected Critical Writings of Angus Wilson
- 1986: Reflections in a Writer’s Eye: Travel Pieces
- 1987: The Collected Stories of Angus Wilson
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11929260v. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118772074. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Angus-Frank-Johnstone-Wilson. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11929260v. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ CONOR.SI. 72466019.
- ↑ Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2019.
- ↑ thebookerprizes
.com /the-booker-library /judges /angus-wilson. - ↑ . «rsliterature.org/library-of-articles/angus-wilson-a-celebration/».
- ↑ 9,0 9,1 . «encyclopedia.com/arts/encyclopedias-almanacs-transcripts-and-maps/wilson-angus».
- ↑ . «britannica.com/biography/Angus-Frank-Johnstone-Wilson».
- ↑ . «blogs.bl.uk/untoldlives/2017/10/angus-wilson-the-most-unconventional-librarian.html».
- ↑ . «theguardian.com/books/2013/aug/23/angus-wilson-darling-dodo».
- ↑ . «themodernnovel.org/europe/w-europe/england/angus-wilson/fire/».
|