Μείζων Συρία

Μείζων Συρία
Γεωγραφική υπαγωγή	Εύφορη Ημισέληνος
Γεωγραφικές συντεταγμένες	34°0′0″N 36°0′0″E
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Συντεταγμένες: 34°N 36°E / 34°N 36°E / 34; 36

Η ιστορική περιοχή της Μείζωνος Συρίας (αραβικά: الـشَّـام‎, ιερογλυφικά λουβικά: Sura/i, ή και Συρο-Παλαιστίνη^[1] ή Λεβάντες^[2]) βρίσκεται ανατολικά της Μεσογείου. Η παλαιότερη μαρτυρία του ονόματος Συρία είναι από τον 8ο αιώνα π.Χ. σε δίγλωσση επιγραφή στα ιερογλυφικά λουβικά και φοινικικά. Σε αυτή την επιγραφή, η λουβική λέξη Sura/i μεταφράστηκε στα φοινικικά ως «Ασσυρία».^[3] Για τον Ηρόδοτο τον 5ο αιώνα π.Χ., η Συρία εκτεινόταν βόρεια μέχρι τον ποταμό Άλυς και νότια έως την Αραβία και την Αίγυπτο.

Για τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο και τον Πομπόνιο Μέλα, η Συρία κάλυπτε ολόκληρη την Εύφορη Ημισέληνο. Στην Ύστερη Αρχαιότητα, «Συρία» σήμαινε μια περιοχή που βρισκόταν στα ανατολικά της Μεσογείου, δυτικά του ποταμού Ευφράτη, βόρεια της Αραβικής Ερήμου και νότια της οροσειράς του Ταύρου,^[4] με αποτέλεσμα να περιλαμβάνει τις σύγχρονες Συρία, Λίβανο, Ιορδανία, Ισραήλ, Κράτος της Παλαιστίνης και τμήματα της Νότιας Τουρκίας, συγκεκριμένα την Επαρχία Χατάι και το δυτικό μισό της περιοχής της Νοτιοανατολικής Ανατολίας. Αυτός ο όψιμος ορισμός είναι ισοδύναμος με την περιοχή που είναι γνωστή στα κλασικά αραβικά με το όνομα ash-Shām (αραβικά: اَلـشَّـام‎‎ [/ʔaʃ-ʃaːm/], ^[5] που σημαίνει βόρεια [χώρα] ^[5] (από τη ρίζα šʔm αραβικά: شَـأم‎‎ «αριστερά, βόρεια»)). Μετά την ισλαμική κατάκτηση της βυζαντινής Συρίας τον 7ο αιώνα μ.Χ., το όνομα Συρία αντικαταστάθηκε για την κύρια χρήση της ίδιας της περιοχής από το αραβικό αντίστοιχο Shām, αλλά επέζησε με την αρχική έννοια στη βυζαντινή και δυτικοευρωπαϊκή χρήση και στη συριακή χριστιανική λογοτεχνία.^[6] Τον 19ο αιώνα το όνομα Συρία αναβιώθηκε στη σύγχρονη αραβική του μορφή για να δηλώσει ολόκληρο το Μπιλάντ αλ Σαμ, είτε ως Suriyah είτε ως σύγχρονη μορφή Suriyya, που αντικατέστησε τελικά το αραβικό όνομα Μπιλάντ αλ Σαμ.^[6] Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το όνομα Συρία εφαρμόστηκε στη Γαλλική Εντολή για τη Συρία και τον Λίβανο και το σύγχρονο αλλά βραχύβιο Αραβικό Βασίλειο της Συρίας.

Κατά τη διάρκεια της ιστορίας, η περιοχή ήταν υπό τον έλεγχο πολλών διαφορετικών λαών, συμπεριλαμβανομένων των αρχαίων Αιγυπτίων, των Χαναναίων, της Ασσυρίας, της Βαβυλωνίας, της Αχαιμενιδικής Αυτοκρατορίας, των αρχαίων Ελλήνων, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, του Χαλιφάτου των Ομεϋαδών, του Χαλιφάτου των Αββασιδών, του Χαλιφάτου των Φατιμιδών, των Σταυροφόρων, της δυναστεία των Αγιουβιδών, του Μαμελουκικού Σουλτανάτου, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας.

Τα όρια της περιοχής έχουν αλλάξει κατά τη διάρκεια της ιστορίας και καθορίστηκαν για τελευταία φορά στη σύγχρονη εποχή με τη διακήρυξη του βραχύβιου Αραβικού Βασιλείου της Συρίας και τον μετέπειτα καθορισμό από την υποχρεωτική συμφωνία Γαλλίας και Βρετανίας. Η περιοχή πέρασε στις Γαλλικές και Βρετανικές Εντολές μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και χωρίστηκε σε Μείζων Λίβανο, διάφορα κράτη υπό την εντολή της Συρίας, την Παλαιστίνη υπό Βρετανική Εντολή και το Εμιράτο της Υπερορδανίας. Τα κράτη υπό την εντολή της Συρίας ενοποιήθηκαν σταδιακά ως Κράτος της Συρίας και τελικά έγιναν η ανεξάρτητη Συρία το 1946. Σε όλη αυτή την περίοδο, οι πανσύροι εθνικιστές υποστήριζαν τη δημιουργία μιας Μείζονος Συρίας.

Γεωγραφία

Με την πιο κοινή ιστορική έννοια, ο όρος «Συρία» αναφέρεται σε ολόκληρο το βόρειο Λεβάντε, συμπεριλαμβανομένης της Αλεξανδρέττας και της Αρχαίας Πόλης της Αντιόχειας ή με μια εκτεταμένη έννοια ολόκληρο τον Λεβάντε μέχρι τη Ρωμαϊκή Αίγυπτο, αλλά χωρίς να περιλαμβάνει τη Μεσοποταμία. Η περιοχή της «Μείζονος Συρίας» (سُوْرِيَّة ٱلْكُبْرَىٰ , Sūrīyah al-Kubrā); ονομάζεται επίσης «Φυσική Συρία» (سُوْرِيَّة ٱلطَّبِيْعِيَّة , Sūrīyah aṭ-Ṭabīʿīyah) ή «Βόρεια Γη» (بِلَاد ٱلشَّام , Bilād ash-Shām),^[7] εκτείνεται περίπου στην επαρχία Μπιλάντ αλ Σαμ των μεσαιωνικών αραβικών χαλιφάτων, που περιλαμβάνει την Ανατολική Μεσόγειο (ή τον Λεβάντε) και τη Δυτική Μεσοποταμία. Η μουσουλμανική κατάκτηση του Λεβάντε τον έβδομο αιώνα οδήγησε στη δημιουργία αυτής της επαρχίας, η οποία περιλάμβανε μεγάλο μέρος της περιοχής της Συρίας, και κατέληξε να επικαλύπτεται σε μεγάλο βαθμό με αυτήν την έννοια. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι ο όρος Μείζων Συρία επινοήθηκε κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής κυριαρχίας, μετά το 1516, για να προσδιορίσει την κατά προσέγγιση περιοχή που περιλαμβάνεται στη σημερινή Παλαιστίνη, Συρία, Ιορδανία, Λίβανο και Ισραήλ.^[8]

Η αβεβαιότητα ως προς τον ορισμό της έκτασης της «Συρίας» επιδεινώνεται από την ετυμολογική σύγχυση των παρόμοιων ονομάτων Συρία και Ασσύρια. Το ζήτημα της τελικής ετυμολογικής ταυτότητας των δύο ονομάτων παραμένει ανοιχτό σήμερα, αλλά ανεξάρτητα από την ετυμολογία, τα δύο ονόματα έχουν συχνά ληφθεί ως ανταλλάξιμα ή συνώνυμα από την εποχή του Ηροδότου.^[9] Ωστόσο, στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η «Συρία» και η «Ασσυρία» άρχισαν να αναφέρονται σε δύο ξεχωριστές οντότητες, τη Ρωμαϊκή Συρία και τη Ρωμαϊκή Ασσυρία.

Ιστορία

Δείτε επίσης

Παραπομπές

↑ Pfoh, Emanuel (22 Φεβρουαρίου 2016). Syria-Palestine in The Late Bronze Age: An Anthropology of Politics and Power. Routledge. ISBN 978-1-3173-9230-9.
↑ Killebrew, A. E.· Steiner, M. L. (2014). The Oxford Handbook of the Archaeology of the Levant: C. 8000–332 BCE. OUP Oxford. σελ. 2. ISBN 978-0-19-921297-2. The western coastline and the eastern deserts set the boundaries for the Levant ... The Euphrates and the area around Jebel el-Bishrī mark the eastern boundary of the northern Levant, as does the Syrian Desert beyond the Anti-Lebanon range's eastern hinterland and Mount Hermon. This boundary continues south in the form of the highlands and eastern desert regions of Transjordan.
↑ Rollinger, Robert, 2006 | The terms "Assyria" and "Syria" Again
↑ Taylor & Francis Group (2003). The Middle East and North Africa 2004. Psychology Press. σελ. 1015. ISBN 978-1-85743-184-1.
↑ ^5,0 ^5,1 Article "AL-SHĀM" by C.E. Bosworth, Encyclopaedia of Islam, Volume 9 (1997), page 261.
↑ ^6,0 ^6,1 Kamal S. Salibi (2003). A House of Many Mansions: The History of Lebanon Reconsidered. I.B.Tauris. σελίδες 61–62. ISBN 978-1-86064-912-7. Για τους Άραβες, αυτό το ίδιο έδαφος, το οποίο η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θεωρούσε αραβική, αποτελούσε μέρος αυτού που αποκαλούσαν Μπιλάντ Αλ Σαμ, το οποίο ήταν το δικό τους όνομα για τη Συρία. Από την κλασική σκοπιά, ωστόσο, η Συρία, συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστίνης, δεν αποτελούσε παρά τις δυτικές παρυφές της θεωρούμενης Αραβίας μεταξύ της πρώτης γραμμής των πόλεων και της ακτής. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτού που ονομάζεται σήμερα Συριακή και Αραβική έρημος, που στην πραγματικότητα αποτελούν ένα τμήμα άνυδρου οροπεδίου, η κλασική έννοια του τι αποτελούσε στην πραγματικότητα τη Συρία έπρεπε να Η πίστη του γεωγραφικά από την πιο ασαφή αραβική αντίληψη της Συρίας ως Μπιλάντ Αλ Σαμ. Επί Ρωμαίων, υπήρχε στην πραγματικότητα μια επαρχία της Συρίας, με πρωτεύουσα την Αντιόχεια, η οποία έφερε το όνομα της επικράτειας. Διαφορετικά, ανά τους αιώνες, η Συρία, όπως η Αραβία και η Μεσοποταμία, δεν ήταν παρά μια γεωγραφική έκφραση. Στους ισλαμικούς χρόνους, οι Άραβες γεωγράφοι χρησιμοποιούσαν το όνομα αραβικό ως Suriyah, για να δηλώσουν μια ειδική περιοχή του Μπιλάντ Αλ Σαμ, που ήταν το μεσαίο τμήμα της κοιλάδας του ποταμού Orontes, κοντά στις πόλεις Χομς και Χάμα. Σημείωσαν επίσης ότι ήταν ένα παλιό όνομα για ολόκληρο το Μπιλάντ Αλ Σαμ που είχε τεθεί εκτός χρήσης. Ως γεωγραφική έκφραση, ωστόσο, το όνομα Συρία επέζησε με την αρχική του κλασική έννοια στη βυζαντινή και δυτικοευρωπαϊκή χρήση, καθώς και στη συριακή λογοτεχνία ορισμένων από τις Ανατολικοχριστιανικές εκκλησίες, από το οποίο έβρισκε περιστασιακά τον δρόμο του στη χρήση Χριστιανική Αραβική. Μόλις τον δέκατο ένατο αιώνα αναβίωσε η χρήση του ονόματος στη σύγχρονη αραβική του μορφή, συχνά ως Suriyya και όχι ως παλαιότερη Suriyah, για να δηλώσει ολόκληρο το Μπιλάντ Αλ Σαμ: πρώτα από όλα στη χριστιανική αραβική λογοτεχνία του περίοδο, και υπό την επιρροή της Δυτικής Ευρώπης. Στα τέλη εκείνου του αιώνα είχε ήδη αντικαταστήσει το όνομα του Μπιλάντ αλ Σαμ ακόμη και στην αραβική χρήση μουσουλμανική.
↑ Mustafa Abu Sway. «The Holy Land, Jerusalem and Al-Aqsa Mosque in the Qur'an, Sunnah and other Islamic Literary Source». Central Conference of American Rabbis. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 July 2011. https://web.archive.org/web/20110728001911/http://www.wcfia.harvard.edu/sites/default/files/Abusway_0.pdf.
↑ Thomas Collelo, ed. Lebanon: A Country Study Washington, Library of Congress, 1987.
↑ Ηρόδοτος. «Herodotus VII.63». Πανεπιστήμιο του Φόρνταμ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Οκτωβρίου 2000. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2021. VII.63: Οι Ασσύριοι πήγαν στον πόλεμο με κράνη πάνω στα κεφάλια τους από ορείχαλκο, και πλεκτά με έναν περίεργο τρόπο που δεν είναι εύκολο να περιγραφεί. Κουβαλούσαν ασπίδες, λόγχες και στιλέτα σαν τον Αιγύπτιο. αλλά επιπλέον είχαν ξύλινα μπαστούνια δεμένα με σίδερο και λινούς κορσελέτες. Αυτόν τον λαό, τον οποίο οι Έλληνες αποκαλούν Σύριους, οι βάρβαροι τον αποκαλούν Ασσύριο. Οι Χαλδαίοι υπηρέτησαν στις τάξεις τους και είχαν για διοικητή τον Οτάσπη, τον γιο του Αρταχαίου.

Περαιτέρω ανάγνωση

Pipes, Daniel (1990). Greater Syria: the History of an Ambition. Νέα Υόρκη: Oxford University Press. σελίδες 240. ISBN 978-0-19-506022-5. pbk.; illustrated with b&w photos and maps; alternative ISBN on back cover: 0-19-506002-4

Αυτό το λήμμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.

[Pfoh2016-1] Pfoh, Emanuel (22 Φεβρουαρίου 2016). Syria-Palestine in The Late Bronze Age: An Anthropology of Politics and Power. Routledge. ISBN 978-1-3173-9230-9.

[KillebrewSteiner2014-2] Killebrew, A. E.· Steiner, M. L. (2014). The Oxford Handbook of the Archaeology of the Levant: C. 8000–332 BCE. OUP Oxford. σελ. 2. ISBN 978-0-19-921297-2. The western coastline and the eastern deserts set the boundaries for the Levant ... The Euphrates and the area around Jebel el-Bishrī mark the eastern boundary of the northern Levant, as does the Syrian Desert beyond the Anti-Lebanon range's eastern hinterland and Mount Hermon. This boundary continues south in the form of the highlands and eastern desert regions of Transjordan.

[Rollinger2006-3] Rollinger, Robert, 2006 | The terms "Assyria" and "Syria" Again

[4] Taylor & Francis Group (2003). The Middle East and North Africa 2004. Psychology Press. σελ. 1015. ISBN 978-1-85743-184-1.

[Volume_9_1997_page_261-5] 5,0 ^5,1 Article "AL-SHĀM" by C.E. Bosworth, Encyclopaedia of Islam, Volume 9 (1997), page 261.

[Salibi2003-6] 6,0 ^6,1 Kamal S. Salibi (2003). A House of Many Mansions: The History of Lebanon Reconsidered. I.B.Tauris. σελίδες 61–62. ISBN 978-1-86064-912-7. Για τους Άραβες, αυτό το ίδιο έδαφος, το οποίο η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θεωρούσε αραβική, αποτελούσε μέρος αυτού που αποκαλούσαν Μπιλάντ Αλ Σαμ, το οποίο ήταν το δικό τους όνομα για τη Συρία. Από την κλασική σκοπιά, ωστόσο, η Συρία, συμπεριλαμβανομένης της Παλαιστίνης, δεν αποτελούσε παρά τις δυτικές παρυφές της θεωρούμενης Αραβίας μεταξύ της πρώτης γραμμής των πόλεων και της ακτής. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτού που ονομάζεται σήμερα Συριακή και Αραβική έρημος, που στην πραγματικότητα αποτελούν ένα τμήμα άνυδρου οροπεδίου, η κλασική έννοια του τι αποτελούσε στην πραγματικότητα τη Συρία έπρεπε να Η πίστη του γεωγραφικά από την πιο ασαφή αραβική αντίληψη της Συρίας ως Μπιλάντ Αλ Σαμ. Επί Ρωμαίων, υπήρχε στην πραγματικότητα μια επαρχία της Συρίας, με πρωτεύουσα την Αντιόχεια, η οποία έφερε το όνομα της επικράτειας. Διαφορετικά, ανά τους αιώνες, η Συρία, όπως η Αραβία και η Μεσοποταμία, δεν ήταν παρά μια γεωγραφική έκφραση. Στους ισλαμικούς χρόνους, οι Άραβες γεωγράφοι χρησιμοποιούσαν το όνομα αραβικό ως Suriyah, για να δηλώσουν μια ειδική περιοχή του Μπιλάντ Αλ Σαμ, που ήταν το μεσαίο τμήμα της κοιλάδας του ποταμού Orontes, κοντά στις πόλεις Χομς και Χάμα. Σημείωσαν επίσης ότι ήταν ένα παλιό όνομα για ολόκληρο το Μπιλάντ Αλ Σαμ που είχε τεθεί εκτός χρήσης. Ως γεωγραφική έκφραση, ωστόσο, το όνομα Συρία επέζησε με την αρχική του κλασική έννοια στη βυζαντινή και δυτικοευρωπαϊκή χρήση, καθώς και στη συριακή λογοτεχνία ορισμένων από τις Ανατολικοχριστιανικές εκκλησίες, από το οποίο έβρισκε περιστασιακά τον δρόμο του στη χρήση Χριστιανική Αραβική. Μόλις τον δέκατο ένατο αιώνα αναβίωσε η χρήση του ονόματος στη σύγχρονη αραβική του μορφή, συχνά ως Suriyya και όχι ως παλαιότερη Suriyah, για να δηλώσει ολόκληρο το Μπιλάντ Αλ Σαμ: πρώτα από όλα στη χριστιανική αραβική λογοτεχνία του περίοδο, και υπό την επιρροή της Δυτικής Ευρώπης. Στα τέλη εκείνου του αιώνα είχε ήδη αντικαταστήσει το όνομα του Μπιλάντ αλ Σαμ ακόμη και στην αραβική χρήση μουσουλμανική.

[Abu_Sway_2011-7] Mustafa Abu Sway. «The Holy Land, Jerusalem and Al-Aqsa Mosque in the Qur'an, Sunnah and other Islamic Literary Source». Central Conference of American Rabbis. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 July 2011. https://web.archive.org/web/20110728001911/http://www.wcfia.harvard.edu/sites/default/files/Abusway_0.pdf.

[8] Thomas Collelo, ed. Lebanon: A Country Study Washington, Library of Congress, 1987.

[Herodotus_VII.63-9] Ηρόδοτος. «Herodotus VII.63». Πανεπιστήμιο του Φόρνταμ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Οκτωβρίου 2000. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2021. VII.63: Οι Ασσύριοι πήγαν στον πόλεμο με κράνη πάνω στα κεφάλια τους από ορείχαλκο, και πλεκτά με έναν περίεργο τρόπο που δεν είναι εύκολο να περιγραφεί. Κουβαλούσαν ασπίδες, λόγχες και στιλέτα σαν τον Αιγύπτιο. αλλά επιπλέον είχαν ξύλινα μπαστούνια δεμένα με σίδερο και λινούς κορσελέτες. Αυτόν τον λαό, τον οποίο οι Έλληνες αποκαλούν Σύριους, οι βάρβαροι τον αποκαλούν Ασσύριο. Οι Χαλδαίοι υπηρέτησαν στις τάξεις τους και είχαν για διοικητή τον Οτάσπη, τον γιο του Αρταχαίου.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]