Β΄ Επιστολή Ιωάννη
 | |
| Συγγραφέας | Ιωάννης ο Ευαγγελιστής |
|---|---|
| Τίτλος | Β΄ Επιστολή Ἰωάννου |
| Προηγούμενο | Α' Επιστολή Ιωάννη |
| Επόμενο | Γ' Επιστολή Ιωάννη |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Η Β' Επιστολή Ιωάννη είναι μία από τις επτά Καθολικές επιστολές που περιέχονται στην Καινή Διαθήκη.
Περιεχόμενο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Προοιμιακά εκφράζει την αγάπη του και την χαρά του προς την παραλήπτρια ‘’κυρία’’ της επιστολής, που είναι μια τοπική Εκκλησία, επειδή αυτή κατέχει την αλήθεια και τηρεί τις εντολές. Ταυτόχρονα εφιστά την προσοχή στα μέλη αυτής της Εκκλησίας, απέναντι σε όσους αμφισβητούν την ενσάρκωση του Ιησού και εισάγουν διάφορους νεωτερισμούς περί την πίστη. Πρέπει να αποξενώνουν όσους υιοθετούν τέτοιες θέσεις και να έχουν αγάπη μεταξύ τους. Αν και επιθυμούσε ο ‘’πρεσβύτερος’’ αυτός-έτσι αυτοαποκαλείται ο αποστολέας της, να τους γράψει κι άλλα, υπόσχεται να τους επισκεφθεί σύντομα.
Ο συντάκτης της επιστολής
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Επειδή ο συντάκτης της αυτοαποκαλείται ‘’πρεσβύτερος’’ αντί ‘’απόστολος’’ ο Ιερώνυμος αμφισβήτησε πως είναι ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αλλά ο Ιωάννης ο Πρεσβύτερος, πρόσωπο διακριτό από τον προηγούμενο Ιωάννη. Την ταυτοποίηση αυτή κάνουν και οι Ευσέβιος με τον Ιερώνυμο. Όμως η ομοιότητα στο ύφος, τη γλώσσα και τις ιδέες ανάμεσα στην επιστολή και τα λοιπά έργα του Ευαγγελιστή Ιωάννη συνηγορούν υπέρ της Ιωάννειας προέλευσης της επιστολής.[1]
Τόπος και χρόνος συγγραφής
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πιθανολογείται ο τόπος συγγραφής της να είναι η Έφεσος μετά τη σύνταξη του 4ου Ευαγγελίου και σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά την Α' Επιστολή Ιωάννη την πενταετία 95-100 μ.Χ.[2]
Παραλήπτες της επιστολής
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Απευθύνεται σε ‘’εκλεκτή κυρία’’ και στα ‘’παιδιά της’’. Δεν πρόκειται περί κάποιου μεμονωμένου ατόμου, αλλά περί μίας τοπικής Εκκλησίας. Αυτό δείχνουν οι υποδείξεις στο στίχο 10, η χρήση του πληθυντικού αριθμού. Τα ‘’παιδιά αυτής’’ είναι τα μέλη της.[3][4]
Ο χαρακτήρας της επιστολής
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο επιστολικός χαρακτήρας φαίνεται από το προοίμιο με τους χαιρετισμούς προς τους παραλήπτες και επίλογο με ασπασμούς. Έχει επίσης διδακτικό και παραινετικό χαρακτήρα με τα θέματα που θίγει, όπως η αγάπη, η ορθή πίστη στον Ιησού και οδηγίες για την αντιμετώπιση των αιρετικών. Η συντομία της οφείλεται στην επικείμενη επίσκεψη του συντάκτη της στους παραλήπτες της.[5]
Η εκκλησιαστική παράδοση για την επιστολή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στους ανατολικούς πατέρες και πιο συγκεκριμένα στους Πολύκαρπο Σμύρνης, Ειρηναίο, δεν είναι άγνωστη, ενώ ο Κλήμεντας Αλεξανδρείας την υπομνημάτισε[6] στον Ωριγένη και τον Διονύσιο Αλεξανδρείας. Ο Ευσέβιος Καισαρείας την θεωρεί αμφιβαλόμενη, αλλά στο έργο του ‘’Ευαγγελική απόδειξις’’ τη χρησιμοποιεί ως κανονική. Οι Θεόδωρος Μοψουεστίας και Ιωάννης Χρυσόστομος την αγνοούν, όπως και η συριακή μετάφραση Πεσίτα. Στη δυτική Εκκλησία οι Αυγουστίνος, Τερτυλλιανός, Αμβρόσιος Μεδιολάνων, Ιερώνυμος την μνημονεύουν.[7]
Η ταυτότητα των αιρετικών της επιστολής
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Πρόκειται για αρνητές της ιστορικής ενσάρκωσης του Ιησού. Ίσως είναι γνωστικοί δοκήτες οι οποίοι περιόδευαν στις διάφορες κοινότητες για να διαδώσουν τις πεποιθήσεις τους.[8]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Παναγόπουλος, σελίδες 385–386.
- ↑ Παναγόπουλος, σελ. 387.
- ↑ Αγουρίδης, σελ. 391.
- ↑ Η προσωποποίηση της Εκκλησίας με θηλυκό ουσιαστικό δεν είναι κάτι άγνωστο στην Καινή Διαθήκη ενώ ο τίτλος ‘’Κυρία’’ αποδιδόταν και σε σημαντικές πόλεις της εποχής. Παναγόπουλος, σελ. 386.
- ↑ Παναγόπουλος, σελ. 385, Αγουρίδης, σελίδες 390–391, 393.
- ↑ Χρήστου, σελίδες 784, 786.
- ↑ Παναγόπουλος, σελ. 386.
- ↑ Παναγόπουλος, σελίδες 386–387.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Αγουρίδης, Σάββας (1991). Εισαγωγή εις την Καινήν Διαθήκην. Αθήνα: εκδόσεις Γρηγόρης. σελίδες 390–395.
- Καραβιδόπουλος, Ιωάννης (2004). Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη. Θεσσαλονίκη: Π.Πουρναράς. σελίδες 445–447. ISBN 978-960-242-162-8.
- Παναγόπουλος, Ιωάννης (1995). Εισαγωγή στην Καινή Διαθήκη. Αθήνα: Ακρίτας. σελίδες 384–388.
- Χρήστου, Παναγιώτης (2005). Ελληνική Πατρολογία. Τόμος Β΄. Θεσσαλονίκη: Κυρομάνος.