Πολωνική εξόριστη κυβέρνηση

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πολωνική εξόριστη κυβέρνηση
Κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Πολωνίας στην εξορία
'Rząd Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie'

Σημαία
Εθνόσημο
Βαρσοβία (de jure)
Εξόριστη πρωτεύουσα
Παρίσι
(1939–1940)
Ανζέ
(1940)
Λονδίνο
(1940–1990)
Πολωνικά
Εξόριστη κυβέρνηση23 Απριλίου 1935 - 22 Δεκεμβρίου 1990

Η πολωνική εξόριστη κυβέρνηση, επίσημα γνωστή ως Κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Πολωνίας στην εξορία (πολωνικά: Rząd Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie), ήταν η εξόριστη κυβέρνηση της Πολωνίας που δημιουργήθηκε μετά την εισβολή στην Πολωνία τον Σεπτέμβριο του 1939 και την επακόλουθη κατοχή της Πολωνίας από τη Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση, η οποία τερμάτισε τη Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία.

Παρά την κατοχή της Πολωνίας από εχθρικές δυνάμεις, η εξόριστη κυβέρνηση άσκησε σημαντική επιρροή στην Πολωνία κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέσω των δομών του Πολωνικού Υπόγειου Κράτους και του στρατιωτικού του βραχίονα, της αντίστασης του Πολωνικού Εθνικού Στρατού. Στο εξωτερικό, υπό την εξουσία της εξόριστης κυβέρνησης, οι πολωνικές στρατιωτικές μονάδες που διέφυγαν από την κατοχή πολέμησαν υπό τους δικούς τους διοικητές ως μέρος των συμμαχικών δυνάμεων στην Ευρώπη, την Αφρική και τη Μέση Ανατολή.

Μετά τον πόλεμο, καθώς η πολωνική επικράτεια τελούσε υπό τον έλεγχο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας, ενός σοβιετικού κράτους-δορυφόρου, η εξόριστη κυβέρνηση παρέμεινε σε ισχύ, αν και σε μεγάλο βαθμό μη αναγνωρισμένη και χωρίς αποτελεσματική δύναμη. Μόνο μετά το τέλος της κομμουνιστικής κυριαρχίας στην Πολωνία, η εξόριστη κυβέρνηση μεταβίβασε επίσημα τις ευθύνες της στη νέα κυβέρνηση της Τρίτης Πολωνικής Δημοκρατίας τον Δεκέμβριο του 1990.

Η εξόριστη κυβέρνηση έδρευε στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του 1939 και του 1940, πρώτα στο Παρίσι και μετά στην Ανζέ. Από το 1940, μετά τη Μάχη της Γαλλίας, η κυβέρνηση μετακόμισε στο Λονδίνο και παρέμεινε στο Ηνωμένο Βασίλειο μέχρι τη διάλυσή της το 1990.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δημιουργία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 17 Σεπτεμβρίου 1939, ο Πρόεδρος της Πολωνικής Δημοκρατίας, Ιγκνάτσι Μοστσίτσκι, ο οποίος βρισκόταν τότε στη μικρή πόλη Κούτι (τώρα μέρος της Ουκρανίας),[1] κοντά στα νότια πολωνικά σύνορα, εξέδωσε διακήρυξη για το σχέδιό του να μεταβιβάσει την εξουσία και να διορίσει τον Βουαντίσουαφ Ρατσκιέβιτς, τον Στρατάρχη της Γερουσίας, ως διάδοχό του.[2][3] Αυτό έγινε σύμφωνα με το άρθρο 24 του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Πολωνίας, που εγκρίθηκε τον Απρίλιο του 1935.[4] Το άρθρο 24 είχε ως εξής:

Σε περίπτωση πολέμου, η θητεία του Προέδρου παρατείνεται έως τρεις μήνες μετά τη λήξη της ειρήνης. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διορίζει κατόπιν, με ειδική πράξη που εκδίδεται στην Επίσημη Εφημερίδα, τον διάδοχό του, σε περίπτωση που το αξίωμα αδειάσει πριν από τη σύναψη της ειρήνης. Σε περίπτωση που ο διάδοχος του Προέδρου αναλάβει τα καθήκοντά του, η θητεία του λήγει στο τέλος των τριών μηνών μετά τη λήξη της ειρήνης.[3]

Μόλις στις 29 ή στις 30[4][3][5] Σεπτεμβρίου του 1939, ο Μοστσίτσκι παραιτήθηκε. Ο Ρατσκιέβιτς, ο οποίος ήταν ήδη στο Παρίσι, πήρε αμέσως τον συνταγματικό όρκο του στην Πολωνική Πρεσβεία και έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Πολωνίας. Στη συνέχεια, ο Ρατσκιέβιτς διόρισε πρωθυπουργό τον Στρατηγό Βουαντίσουαφ Σικόρσκι.[6] Αφού ο Έντβαρντ Ριντζ-Σμίγκουι παραιτήθηκε, ο Ρατσκιέβιτς όρισε επίσης τον Σικόρσκι Αρχιστράτηγο των Πολωνικών Ένοπλων Δυνάμεων.[7]

Το μεγαλύτερο μέρος του πολωνικού ναυτικού διέφυγε στη Βρετανία[8] και δεκάδες χιλιάδες Πολωνοί στρατιώτες και αεροσκάφη διέφυγαν μέσω της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας ή πέρα από τη Βαλτική Θάλασσα για να συνεχίσουν τον αγώνα στη Γαλλία.[9] Πολλοί Πολωνοί στη συνέχεια έλαβαν μέρος στις Συμμαχικές επιχειρήσεις: στη Νορβηγία (Ναρβίκ[10]), στη Γαλλία το 1940 και το 1944, στη Μάχη της Βρετανίας, στη Μάχη του Ατλαντικού, στη Βόρεια Αφρική (κυρίως στο Τομπρούκ[11]), στην Ιταλία (κυρίως στο Κασίνο και την Ανκόνα), στο Άρνεμ, το Βιλχελμσχάφεν και αλλού.

Σύμφωνα με τη Συμφωνία Σικόρσκι-Μάισκι τον Ιούλιο του 1941, οι Πολωνοί στρατιώτες που αιχμαλωτίστηκαν από τη Σοβιετική Ένωση το 1939, απελευθερώθηκαν για να σχηματίσουν τον Στρατό του Άντερς, με σκοπό να πολεμήσουν τη ναζιστική Γερμανία στην ΕΣΣΔ, αλλά αντ' αυτού μεταφέρθηκαν μέσω του Ιράν για να πολεμήσουν με τις αμερικανικές και βρετανικές δυνάμεις. Ο Στρατός του Μπέρλινγκ, που ιδρύθηκε στην ΕΣΣΔ το 1944, παρέμεινε εκεί και πολέμησε υπό τη σοβιετική διοίκηση.

Ιστορία κατά τη διάρκεια του πολέμου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Βουαντίσουαφ Σικόρσκι, πρώτος Πρωθυπουργός της πολωνικής εξόριστης κυβέρνησης.

Η πολωνική εξόριστη κυβέρνηση, είχε έδρα πρώτα στο Παρίσι, στη συνέχεια στην Ανζέ της Γαλλίας,[12] όπου ο Βουαντίσουαφ Ρατσκιέβιτς έζησε στο Κάστρο του Πινιερόλ, κοντά στην Ανζέ, από τις 2 Δεκεμβρίου 1939 έως τον Ιούνιο του 1940.[13] Ξεφεύγοντας από τη Γαλλία, η κυβέρνηση μεταφέρθηκε στο Λονδίνο, όπου αναγνωρίστηκε από όλες τις συμμαχικές κυβερνήσεις. Πολιτικά, ήταν ένας συνασπισμός του Πολωνικού Λαϊκού Κόμματος, του Πολωνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Εργατικού Κόμματος και του Εθνικού Κόμματος, παρόλο που αυτά τα κόμματα διατηρούσαν μόνο μια κατάλοιπη ύπαρξη στις συνθήκες του πολέμου.

«Η Μαζική Εξόντωση των Εβραίων στην Κατεχόμενη Πολωνία», από την πολωνική εξόριστη κυβέρνηση, η οποία απευθυνόταν στους συμμάχους του πολέμου των τότε Ηνωμένων Εθνών, 1942.

Όταν η Γερμανία ξεκίνησε έναν πόλεμο εναντίον των Σοβιετικών το 1941, η πολωνική εξόριστη κυβέρνηση καθιέρωσε διπλωματικές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση ενάντια στον Χίτλερ, αλλά και προκειμένου να βοηθήσει τους Πολωνούς που διώκονταν από το Λαϊκό Κομισαριάτο Εσωτερικών Υποθέσεων.[14][15] Στις 12 Αυγούστου 1941, το Κρεμλίνο υπέγραψε μια μοναδική αμνηστία,[16] που ίσχυε για χιλιάδες Πολωνούς στρατιώτες που είχαν αιχμαλωτιστεί το 1939 από τον Κόκκινο Στρατό στην ανατολική Πολωνία, συμπεριλαμβανομένων πολλών Πολωνών κρατουμένων και απελαθέντων πολιτών που είχαν παγιδευτεί στη Σιβηρία.[17] Η αμνηστία επέτρεψε στους Πολωνούς να δημιουργήσουν οκτώ στρατιωτικές διαιρέσεις, γνωστές ως Στρατός του Άντερς. Στάλθηκαν στο Ιράν και τη Μέση Ανατολή, όπου τους χρειάζονταν απεγνωσμένα οι Βρετανοί, πιεσμένοι από το Άφρικα Κορπς του Έρβιν Ρόμελ. Αυτές οι πολωνικές μονάδες αποτέλεσαν τη βάση για το 2ο Σώμα Πολωνικού Στρατού, με επικεφαλής τον Στρατηγό Βουαντίσουαφ Άντερς, το οποίο μαζί με άλλες, παλαιότερες πολωνικές μονάδες πολέμησαν μαζί με τους συμμάχους.

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ειδικά από το 1942 και μετά, η πολωνική εξόριστη κυβέρνηση παρείχε στους Συμμάχους μερικές από τις πρώτες και ακριβέστερες αναφορές του συνεχιζόμενου Ολοκαυτώματος των Ευρωπαίων Εβραίων[18][19][20] και, μέσω των εκπροσώπων της, όπως ο Υπουργός Εξωτερικών Κόμης Έντβαρντ Μπέρναρντ Ρατσίνσκι και ο αγγελιαφόρος του Πολωνικού Υπόγειου Κινήματος, Γιαν Κάρσκι, κάλεσαν σε δράση, χωρίς επιτυχία, για να το σταματήσουν. Το σημείωμα του Υπουργού Εξωτερικών, Κόμη Έντβαρντ Μπέρναρντ Ρατσίνσκι, που απέστειλε στις 10 Δεκεμβρίου 1942 στις κυβερνήσεις των Ηνωμένων Εθνών ήταν η πρώτη επίσημη καταγγελία από οποιαδήποτε κυβέρνηση για τη μαζική εξόντωση και τον ναζιστικό στόχο της πλήρους εξόντωσης του εβραϊκού πληθυσμού. Ήταν επίσης το πρώτο επίσημο έγγραφο που επεσήμανε τα δεινά των Ευρωπαίων Εβραίων ως Εβραίων και όχι μόνο ως πολιτών των αντίστοιχων χωρών καταγωγής τους.[21] Το σημείωμα της 10ης Δεκεμβρίου 1942 και οι προσπάθειες της πολωνικής κυβέρνησης πυροδότησαν τη Διακήρυξη των Συμμαχικών Εθνών της 17ης Δεκεμβρίου 1942.

Τον Απρίλιο του 1943, οι Γερμανοί ανακοίνωσαν ότι είχαν ανακαλύψει στο δάσος του Κατίν, κοντά στο Σμολένσκ της Ρωσίας, μαζικούς τάφους 10.000 Πολωνών αξιωματικών[22][23] (η γερμανική έρευνα βρήκε αργότερα 4.443 πτώματα[24]) που είχαν συλληφθεί το 1939 και είχαν δολοφονηθεί από τους Σοβιετικούς. Η σοβιετική κυβέρνηση είπε ότι οι Γερμανοί είχαν κατασκευάσει την ανακάλυψη. Οι άλλες συμμαχικές κυβερνήσεις, για διπλωματικούς λόγους, το δέχτηκαν επίσημα και η πολωνική εξόριστη κυβέρνηση αρνήθηκε να το πράξει.

Στη συνέχεια, ο Ιωσήφ Στάλιν διέκοψε τις σχέσεις με την πολωνική εξόριστη κυβέρνηση. Δεδομένου ότι ήταν σαφές ότι θα ήταν η Σοβιετική Ένωση, όχι οι δυτικοί Σύμμαχοι, που θα απελευθέρωναν την Πολωνία από τους Γερμανούς, αυτή η ρήξη είχε μοιραίες συνέπειες για την Πολωνία. Σε μια ατυχή σύμπτωση, ο Σικόρσκι, που θεωρούταν ευρέως ως ο πιο ικανός από τους Πολωνούς εξόριστους ηγέτες, σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα στο Γιβραλτάρ τον Ιούλιο του 1943.[25] Του διαδέχτηκε ως επικεφαλής της πολωνικής εξόριστης κυβέρνησης ο Στανίσουαφ Μικοουάιτσικ.

Κατά τη διάρκεια του 1943 και του 1944, οι σύμμαχοι ηγέτες, ιδίως ο Ουίνστον Τσόρτσιλ, προσπάθησαν να επαναλάβουν τις συνομιλίες μεταξύ του Στάλιν και της πολωνικής εξόριστης κυβέρνησης. Αλλά αυτές οι προσπάθειες απέτυχαν από πολλά θέματα. Το ένα ήταν η σφαγή του Κατίν (και άλλοι στο Καλίνιν και το Χάρκοβο). Ένα άλλο ήταν τα μεταπολεμικά σύνορα της Πολωνίας.

Ο Στάλιν επέμεινε ότι τα εδάφη που προσαρτήθηκαν από τους Σοβιετικούς το 1939, τα οποία είχαν εκατομμύρια Πολωνούς, εκτός από πληθυσμούς Ουκρανών και Λευκορώσων,[26] θα πρέπει να παραμείνουν στα σοβιετικά χέρια και ότι η Πολωνία θα πρέπει να αποζημιωθεί με εδάφη που θα προσαρτηθούν από τη Γερμανία. Ο Μικοουάιτσικ, ωστόσο, αρνήθηκε να συμβιβαστεί στο ζήτημα της κυριαρχίας της Πολωνίας επί των προπολεμικών της ανατολικών περιοχών. Ένα τρίτο ζήτημα ήταν η επιμονή του Μικοουάιτσικ ότι ο Στάλιν δεν θα εγκαθιδρύσει μια κομμουνιστική κυβέρνηση στην μεταπολεμική Πολωνία.

Αντιθέτως, ο Τόμας Αρτσισέφσκι, ο οποίος διαδέχθηκε τον Μικοουάιτσικ ως Πρωθυπουργός, είχε ανακοινώσει το 1944 ότι η Πολωνία δεν επιθυμούσε να προσαρτήσει το Μπρέσλαου ή τον Στέτιν, αλλά την πιο επιθυμητή Ανατολική Πρωσία απαλλαγμένη από τους Γερμανούς κατοίκους της.[27]

Μεταπολεμική ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Λάβαρο του εξόριστου Προέδρου.

Ο Μικοουάιτσικ και οι συνάδελφοί του στην πολωνική εξόριστη κυβέρνηση επέμειναν στην υπεράσπιση των ανατολικών συνόρων της Πολωνίας πριν από το 1939 (διατηρώντας την περιοχή Κρέσι) ως βάση για τα μελλοντικά σύνορα Πολωνίας-Σοβιετικής Ένωσης.[28] Ωστόσο, αυτή ήταν μια θέση που δεν μπορούσε να υπερασπιστεί στην πράξη, καθώς ο Στάλιν κατείχε την εν λόγω περιοχή. Η άρνηση της εξόριστης κυβέρνησης να δεχτεί τα προτεινόμενα νέα πολωνικά σύνορα εξόργισε τους Συμμάχους, ιδιαίτερα τον Τσόρτσιλ, κάνοντάς τους λιγότερο διατεθειμένους να αντιταχθούν στον Στάλιν σε θέματα σχετικά με το πώς θα δομηθεί η μεταπολεμική κυβέρνηση της Πολωνίας. Στο τέλος, οι εξόριστοι έχασαν και τα δύο ζητήματα: ο Στάλιν προσάρτησε τα ανατολικά εδάφη και κατάφερε να επιβάλει την υπό κομμουνιστική κυριαρχία Προσωρινή Κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Πολωνίας ως νόμιμη αρχή της Πολωνίας. Ωστόσο, η Πολωνία διατήρησε το καθεστώς της ως ανεξάρτητο κράτος, παρά τα επιχειρήματα ορισμένων σημαίνοντων κομμουνιστών, όπως η Βάντα Βασιλέφσκα, υπέρ της Πολωνίας να γίνει δημοκρατία της Σοβιετικής Ένωσης.

Τον Νοέμβριο του 1944, παρά τη δυσπιστία του προς τους Σοβιετικούς, ο Μικοουάιτσικ παραιτήθηκε[29] για να επιστρέψει στην Πολωνία και να αναλάβει καθήκοντα στην Προσωρινή Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, μια νέα κυβέρνηση που δημιουργήθηκε υπό την αιγίδα των σοβιετικών αρχών κατοχής που αποτελούσαν τη φατρία της και μεγάλο μέρος της παλιάς Προσωρινής Κυβέρνησης. Πολλοί Πολωνοί εξόριστοι αντιτάχθηκαν σε αυτήν την ενέργεια, πιστεύοντας ότι αυτή η κυβέρνηση ήταν προσωπείο για την εγκαθίδρυση κομμουνιστικής κυριαρχίας στην Πολωνία. Αυτή η άποψη αργότερα αποδείχθηκε σωστή το 1947, όταν το υπό κομμουνιστική κυριαρχία Δημοκρατικό Μπλοκ κέρδισε τις στημένες εκλογές. Το υπό κομμουνιστική κυριαρχία μπλοκ πιστώθηκε με πάνω από 80 τοις εκατό των ψήφων, αποτέλεσμα που επιτεύχθηκε μόνο μέσω μεγάλης κλίμακας απάτης. Η αντιπολίτευση ισχυρίστηκε ότι θα είχε κερδίσει με μιασαρωτική νίκη (έως και 80 τοις εκατό, από κάποιες εκτιμήσεις) εάν οι εκλογές ήταν ειλικρινείς. Ο Μικοουάιτσικ θα μπορούσε πιθανώς να γίνει πρωθυπουργός αν οι εκλογές ήταν πραγματικά ελεύθερες. Τον Νοέμβριο, σε μια συνάντηση με τη Σιλεσιανή κοινωνία, ο Μικοουάιτσικ ενημερώθηκε ότι επρόκειτο να συλληφθεί μαζί με τον σύμβουλό του, Πάβεου Ζαλέσκι. Η εντολή είχε ήδη υπογραφεί. Έκαναν αμέσως πλάνα για να ξεφύγουν. Ο Μικοουάιτσικ κατευθύνθηκε προς τα βόρεια, ενώ ο Ζαλέσκι διέφυγε μέσω του νότιου καναλιού. Από τη ζώνη κινδύνου, ο Ζαλέσκι μεταφέρθηκε μέσα σε ένα ψάθινο καλάθι. Ο αδερφός του, Γιαν Ζαλέσκι, από το Μπόικο τον βοήθησε να διαφύγει. Ο Ζαλέσκι περίμενε μερικές μέρες με τον Μικοουάιτσικ και τον πεθερό του στο Κορφάντουφ κοντά στο Γκουουχοουάζι, προτού οργανωθεί η μεταφορά. Στη συνέχεια, μέσω της Τσεχίας, ο Ζαλέσκι έφτασε στα δυτικά και ο Μικοουάιτσικ μεταφέρθηκε με πλοίο από το Στσέτσιν. Αυτή ήταν η τελευταία παραμονή τους στην Πολωνία.

Εν τω μεταξύ, η πολωνική εξόριστη κυβέρνηση είχε διατηρήσει την ύπαρξή της, αλλά η Γαλλία στις 29 Ιουνίου 1945 και στη συνέχεια οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο στις 5 Ιουλίου 1945 απέσυραν την αναγνώρισή τους. Οι Πολωνικές Ένοπλες Δυνάμεις στην εξορία διαλύθηκαν το 1945 και τα περισσότερα μέλη τους, ανίκανα να επιστρέψουν με ασφάλεια στην Κομμουνιστική Πολωνία, εγκαταστάθηκαν σε άλλες χώρες. Οι Πολωνοί του Λονδίνου έπρεπε να εγκαταλείψουν την πολωνική πρεσβεία στην οδό Πόρτλαντ Πλέις και έμειναν μόνο με την ιδιωτική κατοικία του προέδρου στην οδό Ίτον Πλέις 43. Η εξόριστη κυβέρνηση έγινε σε μεγάλο βαθμό συμβολική της συνεχιζόμενης αντίστασης στην ξένη κατοχή της Πολωνίας, διατηρώντας παράλληλα ορισμένα σημαντικά αρχεία από την προπολεμική Πολωνία. Η Δημοκρατία της Ιρλανδίας, η Ισπανία του Φρανθίσκο Φράνκο και η Πόλη του Βατικανού (μέχρι το 1979) ήταν οι τελευταίες χώρες που αναγνώρισαν την εξόριστη κυβέρνηση, αν και το Βατικανό – μέσω του Υπουργού Εξωτερικών Ντομένικο Ταρντίνι – είχε αποσύρει τα διπλωματικά προνόμια από τον απεσταλμένο της πολωνικής προπολεμικής κυβέρνησης το 1959.[30]

Το 1954, οι πολιτικές διαφορές οδήγησαν σε διάσπαση στις τάξεις της εξόριστης κυβέρνησης. Μία ομάδα, που ισχυριζόταν ότι εκπροσωπεί το 80% των 500.000 αντικομμουνιστών Πολωνών που ήταν εξόριστοι από το τέλος του πολέμου, αντιτάχθηκε στη συνέχιση της θητείας του Προέδρου Αούγκουστ Ζαλέσκι όταν έληξε η επταετής θητεία του. Ίδρυσε το Συμβούλιο Εθνικής Ενότητας τον Ιούλιο του 1954, καθώς και το Συμβούλιο των Τριών για να ασκήσει τις αρμοδιότητες του αρχηγού κράτους, αποτελούμενο από τον Τόμας Αρτσισέφσκι, τον Στρατηγό Βουαντίσουαφ Άντερς και τον Έντβαρντ Μπέρναρντ Ρατσίνσκι. Μόνο μετά το θάνατο του Ζαλέσκι το 1972, οι δύο παρατάξεις επανενώθηκαν.

Κάποιοι υποστηρικτές της εξόριστης κυβέρνησης επέστρεψαν τελικά στην Πολωνία, όπως ο Πρωθυπουργός Χούγκον Χάνκε το 1955 και ο προκάτοχός του Στανίσουαφ Ματσκιέβιτς το 1956. Η εγκατεστημένη από τη Σοβιετική Ένωση κυβέρνηση στη Βαρσοβία έκανε εκστρατεία για την επιστροφή των εξόριστων, όπου υποσχέθηκε τίμια και αξιοπρεπή απασχόληση στην κομμουνιστική πολωνική διοίκηση και συγχώρεση προηγούμενων παραβάσεων.

Παρά αυτές τις δυσκολίες, η εξόριστη κυβέρνηση συνέχισε να υφίσταται. Όταν η επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης στην Πολωνία έληξε το 1989, υπήρχε ακόμη ένας πρόεδρος και ένα υπουργικό συμβούλιο οκτώ συνεδριάσεων κάθε δύο εβδομάδες στο Λονδίνο, όπου διοικούσε με την πίστη περίπου 150.000 Πολωνών βετεράνων και των απογόνων τους που ζούσαν στη Βρετανία, συμπεριλαμβανομένων 35.000 μόνο στο Λονδίνο.

Τον Δεκέμβριο του 1990, όταν ο Λεχ Βαλέσα έγινε ο πρώτος μη κομμουνιστής πρόεδρος της Πολωνίας μετά τον πόλεμο, έλαβε τα σύμβολα της Πολωνικής Δημοκρατίας (το προεδρικό έμβλημα, τις προεδρικές και κρατικές σφραγίδες, τις προεδρικές κορδέλες και το αρχικό κείμενο του Συντάγματος του 1935) από τον τελευταίο εξόριστο πρόεδρο, Ρίσαρντ Κατσορόφσκι. Το 1992, στρατιωτικά μετάλλια και άλλες διακοσμήσεις που απονεμήθηκαν από την εξόριστη κυβέρνηση αναγνωρίστηκαν επίσημα στην Πολωνία.

Κυβέρνηση και πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρόεδροι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νο Πορτρέτο Όνομα Έναρξη θητείας Λήξη θητείας Διάρκεια θητείας Κόμμα
1. Βουαντίσουαφ Ρατσκιέβιτς
(1885–1947) 		30 Σεπτεμβρίου 1939 6 Ιουνίου 1947 7 χρόνια, 249 μέρες Ανεξάρτητος
2. Αούγκουστ Ζαλέσκι
(1883–1972) 		9 Ιουνίου 1947 8 Απριλίου 1972 24 χρόνια, 304 μέρες Ανεξάρτητος
3. Στανίσουαφ Οστρόφσκι
(1892–1982) 		9 Απριλίου 1972 24 Μαρτίου 1979 6 χρόνια, 349 μέρες Πολωνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα
4. Έντβαρντ Μπέρναρντ Ρατσίνσκι
(1891–1993) 		8 Απριλίου 1979 8 Απριλίου 1986 7 χρόνια, 0 μέρες Ανεξάρτητος
5. Καζίμιες Σάμπατ
(1913–1989) 		8 Απριλίου 1986 19 Ιουλίου 1989 3 χρόνια, 102 μέρες Ανεξάρτητος
6. Ρίσαρντ Κατσορόφσκι
(1919–2010)[α] 		19 Ιουλίου 1989 22 Δεκεμβρίου 1990 1 χρόνο, 156 μέρες Ανεξάρτητος

Πρωθυπουργοί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  Πολωνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα
  Εργατικό Κόμμα
  Λαϊκό Κόμμα Πολωνίας
  Ένωση Ανεξαρτησίας Πολωνίας
  Ανεξάρτητος
Κόμμα Πορτρέτο Όνομα Έναρξη θητείας Λήξη θητείας
1. Βουαντίσουαφ Σικόρσκι
(2η θητεία) 		30 Σεπτεμβρίου 1939
20 Ιουλίου 1940 		18 Ιουλίου 1940
4 Ιουλίου 1943
2. Στανίσουαφ Μικοουάιτσικ 14 Ιουλίου 1943 24 Νοεμβρίου 1944
3. Τόμας Αρτσισέφσκι 29 Νοεμβρίου 1944 2 Ιουλίου 1947
4. Ταντέους Μπουρ-Κομορόφσκι 2 Ιουλίου 1947 10 Φεβρουαρίου 1949
5. Ταντέους Τομασέφσκι 7 Απριλίου 1949 25 Σεπτεμβρίου 1950
6. Ρόμαν Οντζιεζίνσκι 25 Δεκεμβρίου 1950 8 Δεκεμβρίου 1953
7. Γέζι Χρινιέφσκι 18 Ιανουαρίου 1954 13 Μαΐου 1954
8. Στανίσουαφ Ματσκιέβιτς 8 Ιουνίου 1954 21 Ιουνίου 1955
9. Χούγκον Χάνκε 8 Αυγούστου 1955 10 Σεπτεμβρίου 1955
10. Αντόνι Πάγιονκ 10 Σεπτεμβρίου 1955 14 Ιουνίου 1965
11. Αλεξάντερ Ζαβίσα 25 Ιουνίου 1965 9 Ιουνίου 1970
12. Ζίγκμουντ Μουχνιέφσκι 20 Ιουλίου 1970 13 Ιουλίου 1972
13. Άλφρεντ Ουρμπάνσκι 18 Ιουλίου 1972 15 Ιουλίου 1976
14. Καζίμιες Σάμπατ 5 Αυγούστου 1976 8 Απριλίου 1986
15. Έντβαρντ Στσεπάνικ 8 Απριλίου 1986 22 Δεκεμβρίου 1990

Ένοπλες δυνάμεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Τζον Κουτουβίδης, Τζέιμι Ρέινολντς. Poland 1939–1947 (ISBN 0-7185-1211-1) σελ. 20
  2. ↑ Κόμης Έντβαρντ Ρατσίνσκι. In Allied London. Weidenfeld and Nicolson 1962 σελ. 39
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Γιούζεφ Πιουσούντσκι, Βάτσλαφ Γεντζεγιέβιτς (Εκδότης). Poland in the British Parliament 1939–1945. Volume I, 1946. σελ. 317–318
  4. ↑ 4,0 4,1 Γιούζεφ Γκαρλίνσκι. Poland in the Second World War, (ISBN 0-333-39258-2) σελ. 48–49
  5. ↑ Κουτουβίδης και Ρέινολντς, σελ. 26
  6. ↑ Κιθ Σουόρντ (Εκδότης). Sikorski: Soldier and Statesman (ISBN 0-901149-33-0)
  7. ↑ Γκαρλίνσκι, σελ. 49
  8. ↑ Γκαρλίνσκι, σελ. 17–18
  9. ↑ Γκαρλίνσκι, σελ. 55–56
  10. ↑ Μπογκούσουαφ Μπροντέτσκι; Ζμπίγκνιεφ Βάβερ; Ταντέους Κοντράτσκι; Γιάνους Μπουάστσικ. Polacy na frontach II wojny światowej (Οι Πολωνοί στις Μάχες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου) Βαρσοβία: Bellona. 2005. σελ. 29
  11. ↑ Brodecki et al, σελ. 37
  12. ↑ Γιούζεφ Γκαρλίνσκι Poland in the Second World War, (ISBN 0-333-39258-2) σελ. 81
  13. ↑ «Pignerolle dans la Seconde Guerre mondiale». 
  14. ↑ Στανίσουαφ Μικοουάιτσικ The Pattern of Soviet Domination Σάμπσον Λο, Marston & Co 1948 σελ. 17
  15. ↑ Βόιτσιεχ Ροσκόφσκι The Shadow of Yalta (ISBN 83-60142-00-9) σελ. 27
  16. ↑ Ταντέους Πιοτρόφσκι (2004). «Amnesty». The Polish Deportees of World War II: Recollections of Removal to the Soviet Union and Dispersal Throughout the World. McFarland. σελίδες 93–94, 102. ISBN 978-0786455362. 
  17. ↑ Στανίσουαφ Μικοουάιτσικ (1948). The Pattern of Soviet Domination. Σάμπσον Λο, Marston & Co. σελίδες 19, 26. 
  18. ↑ Ένγκελ (2014)
  19. ↑ Note of the Foreign Minister Edward Raczynski "The mass extermination of Jews in German occupied Poland, Note addressed to the Governments of the United Nations on December 10th 1942", also published (30 December 1942) by the Polish Foreign Ministry as a public document with the aim to reach the public opinions of the Free World. See: http://www.projectinposterum.org/docs/mass_extermination.htm
  20. ↑ Μάρτιν Γκίλμπερτ, Auschwitz and the Allies, 1981 (Pimlico edition, p.101) "On december 10, the Polish Ambassador in London, Edward Raczynski sent Eden an extremely detailed twenty-one point summary of all the most recent information regarding the killing of Jews in Poland; confirmation, he wrote, "that the German authorities aim with systematic deliberation at the total extermination of the Jewish population of Poland" as well as of the "many thousands of Jews" whom the Germans had deported to Poland from western and Central Europe, and from the German Reich itself."
  21. ↑ Κσίστοφ Κάνια, Έντβαρντ Ρατσίνσκι, 1891–1993, Dyplomata i Polityk, Wydawnictwo Neriton, Βαρσοβία, 2014, σελ. 232
  22. ↑ Γ. Κ. Ζαβόντνι Death in the Forest (ISBN 0-87052-563-8) σελ. 15
  23. ↑ Λουίς Φίτζγκιμπον Katyn Massacre (ISBN 0-552-10455-8) σελ. 126
  24. ↑ Γ. Κ. Ζαβόντνι Death in the Forest (ISBN 0-87052-563-8) σελ. 24
  25. ↑ Τζον Κουτουβίδης & Τζέιμι Ρέινολντς Poland 1939–1947 (ISBN 0-7185-1211-1) σελ. 88
  26. ↑ Ελζμπιέτα Τρέλα-Μάζουρ (1997). Włodzimierz Bonusiak, επιμ. Sowietyzacja oświaty w Małopolsce Wschodniej pod radziecką okupacją 1939–1941. Κιέλτσε: Wyższa Szkoła Pedagogiczna im. Jana Kochanowskiego. σελίδες 294–. ISBN 978-8371331008. Από τους 13,5 εκατομμύρια πολίτες που ζουν σε πολωνικές περιοχές που προσαρτήθηκαν από τη Σοβιετική Ένωση σύμφωνα με την τελευταία επίσημη απογραφή της Πολωνίας, ο πληθυσμός ήταν πάνω από 38% Πολωνοί (5,1 εκατομμύρια), 37% Ουκρανοί (4,7 εκατομμύρια), 14,5% Λευκορώσοι, 8,4% Εβραίοι, 0,9% Ρώσοι και 0,6% Γερμανοί.  Επίσης στο: Wrocławskie Studia Wschodnie, Βρότσουαφ, 1997.
  27. ↑ Ρ. M. Ντάγκλας. Orderly and Humane. The Expulsion of the Germans after the Second World War. Πανεπιστήμιο Γέιλ. σελ. 86. 
  28. ↑ Τζον Κουτουβίδης & Τζέιμι Ρέινολντς Poland 1939–1947 (ISBN 0-7185-1211-1) σελ. 103–104
  29. ↑ Τζον Κουτουβίδης & Τζέιμι Ρέινολντς Poland 1939–1947 (ISBN 0-7185-1211-1) σελ. 107
  30. ↑ Phantoms in Rome Αρχειοθετήθηκε 2013-08-27 στο Wayback Machine., TIME Magazine, 19 Ιανουαρίου 1959

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Μετέφερε την εξουσία στον Λεχ Βαλέσα κατά την ορκομωσία του. Πέθανε στις 10 Απριλίου 2010 στη συντριβή του Tu-154 της Πολωνικής Πολεμικής Αεροπορίας στο Σμόλενσκ.

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ένγκελ, Ντάβιντ (2014). In the Shadow of Auschwitz: The Polish Government-in-exile and the Jews, 1939–1942 (στα Αγγλικά). UNC Press Books. ISBN 9781469619576. 9781469619576
  • Τσιεντιάλα, Άννα Μ. «Η εξωτερική πολιτική της πολωνικής εξόριστης κυβέρνησης, 1939-1945: Πολιτική και στρατιωτική πραγματικότητα έναντι της Πολωνικής ψυχολογικής πραγματικότητας»: εκδόσεις John S. Micgiel και Piotr S. Wandycz, Reflections on Polish Foreign Policy, Νέα Υόρκη: 2005. online
  • Ντέιβις, Νόρμαν. God's Playground: A History of Poland, Vol. 2: 1795 to the Present (2005)
  • Κοχάνσκι, Χάλικ. The Eagle Unbowed: Poland and the Poles in the Second World War (2012) απόσπασμα και αναζήτηση κειμένου

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολυμέσα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Republic in Exile αφηγείται την ιστορία της πολωνικής εξόριστης κυβέρνησης με τη μορφή πέντε σύντομων επεισοδίων που διατίθενται στο κανάλι του YouTube: Πολωνική Πρεσβεία, ΗΒ

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πολωνική_εξόριστη_κυβέρνηση&oldid=9040245"