Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Ενόπλων 1950
| 5o Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Ενόπλων | |
|---|---|
| Διοργανώτρια πόλη |  Πω, Γαλλία |
| Ημερομηνία(ες) | 9–10 Σεπτεμβρίου[1][2] |
| Κύριο στάδιο | Σταντ ντυ Αμό[3] |
| Επίπεδο | Ανώτερο |
| Είδος | Ανοιχτός Στίβος |
| Μετέχουσες χώρες | 6[4] |
| Αγωνίσματα | 19[1][2][3] |
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου Ενόπλων 1950 ήταν η 5η[5] διοργάνωση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Στίβου Ενόπλων, που διεξήχθη υπό την εποπτεία του Διεθνούς Συμβουλίου Στρατιωτικού Αθλητισμού (CISM). Η διοργάνωση πραγματοποιήθηκε στο Σταντ ντυ Αμό (Stade du Hameau), στο Πω μεταξύ 9 και 10 Σεπτεμβρίου του 1950.[3][1][2]
Στο πρωτάθλημα διεξήχθησαν 19 αγωνίσματα και έλαβαν μέρος αθλητές από 6 χώρες-μέλη του ΣΙΣΜ.[4][1][2][3]
Στη γενική βαθμολογία η Γαλλία αναδείχθηκε πρωταθλήτρια.[3] Τη δεύτερη θέση κατέλαβε η Ιταλία και την τρίτη το Βέλγιο.[3]
Αποτελέσματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
1948 | 1949 | 1950 | 1951 | 1952
| Αγώνισμα | Χρυσό | Αργυρό | Χάλκινο | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Αγωνίσματα πίστας και δρόμου | ||||||
| 100 μέτρα[1][2] λεπτομέρειες |
Ρενέ Μπονινό Γαλλία (FRA) |
10.9 | Τέο Σαάτ Ολλανδία (NED) |
|||
| 200 μέτρα[1][2] λεπτομέρειες |
Τέο Σαάτ Ολλανδία (NED) |
21.8 | Γιαν Κλέιν Ολλανδία (NED) |
|||
| 400 μέτρα[1][2] λεπτομέρειες |
Ζακ Ντεγκά Γαλλία (FRA) |
50.3 | Ντανιέλ Λαμουρέ Γαλλία (FRA) |
|||
| 800 μέτρα[1][2][4] λεπτομέρειες |
Σαρλ Μπελγκάρντ Γαλλία (FRA) |
1:55.3 | Γ. Νίλσεν Δανία (DEN) |
|||
| 1500 μέτρα[1][2] λεπτομέρειες |
Φρανς Αρμάν Βέλγιο (BEL) |
4:07.0 | Οσμάν Τζοσγκούλ Τουρκία (TUR) |
|||
| 5000 μέτρα[1] λεπτομέρειες |
Οσμάν Τζοσγκούλ Τουρκία (TUR) |
15:19.0 | ||||
| 110 μέτρα εμπόδια[1][2][4] λεπτομέρειες |
Μουσταφά Μπατμάν Τουρκία (TUR) |
15.6 | Νίλσεν Δανία (DEN) |
|||
| 400 μέτρα εμπόδια[3] λεπτομέρειες |
Ερνέστο Εμανουέλι Ιταλία (ITA) |
57.3 | ||||
| 3000 μέτρα στιπλ[1][2] λεπτομέρειες |
Οσμάν Τζοσγκούλ Τουρκία (TUR) |
9:16.1 | Μπεν Σαΐντ Αμπνταλά Γαλλία (FRA) |
|||
| 4 × 100 μέτρα σκυταλοδρομία[1][2][3] λεπτομέρειες |
Γαλλία |
Ολλανδία |
Ιταλία |
43.2 | ||
| 4 × 400 μέτρα σκυταλοδρομία[1][2][3] λεπτομέρειες |
Γαλλία |
Ιταλία |
3:22.1 | |||
| Αγωνίσματα αλμάτων και ρίψεων | ||||||
| Άλμα εις ύψος[1][2] λεπτομέρειες |
Βάλτερ Χέρσενς Βέλγιο (BEL) |
1,90 μ. | Κλωντ Μπενάρ Γαλλία (FRA) |
|||
| Άλμα επί κοντώ[1][3][4] λεπτομέρειες |
Τζούλιο Κιέζα Ιταλία (ITA) |
3,90 μ. | Δανία (DEN) |
|||
| Άλμα εις μήκος[1][2] λεπτομέρειες |
Μισέλ Σιμεόν Γαλλία (FRA) |
7,08 μ. | Ρενέ Λίμπερτ Βέλγιο (BEL) |
|||
| Άλμα εις τριπλούν[1][3] λεπτομέρειες |
Μαρσέλ Ρουζ Γαλλία (FRA) |
14,27 μ. | Φερντινάντο Σίμι Ιταλία (ITA) |
13,96 μ. | ||
| Σφαιροβολία[1][4] λεπτομέρειες |
Γουίλι Wuyts Βέλγιο (BEL) |
13,45 μ. | Δανία (DEN) |
Πίτερσεν Ολλανδία (NED) |
13,10 μ. | |
| Δισκοβολία[2][3] λεπτομέρειες |
Τζουζέπε Τόζι Ιταλία (ITA) |
51,21 μ. | Καρμάιτ Βέλγιο (BEL) |
|||
| Ακοντισμός[1][2][3][4] λεπτομέρειες |
Αρνάλντο Ρινάλντι Ιταλία (ITA) |
54,79 μ. | Σβένσον Δανία (DEN) |
|||
| Σφυροβολία[1][2][3] λεπτομέρειες |
Ρουτζέρο Καστανιέτι Ιταλία (ITA) |
49,2 μ. | Παρέ Γαλλία (FRA) |
|||
|
ΠΡ παγκόσμιο ρεκόρ | ΡΠΕ ρεκόρ περιοχής (Ασίας, Αφρικής, Βόρειας Αμερικής, Νότιας Αμερικής, Ευρώπης και Ωκεανίας) | ΡΠ ρεκόρ πρωταθλήματος | ΡΑ ρεκόρ αγώνων | ΕΡ εθνικό ρεκόρ | ΟΡ Ολυμπιακό ρεκόρ | ΠΚ προσωπικό καλύτερο | ΚΠ καλύτερο περιόδου | ΕΚΑ ευρωπαίος κορυφαίος αθλητής (σε μια δεδομένη περίοδο) | ΠΚΑ παγκόσμιος κορυφαίος αθλητής (σε μια δεδομένη περίοδο) | ||||||
Στατιστικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πίνακας μεταλλίων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Διοργανώτρια χώρα
| Θέση | Χώρα | Χρυσά | Αργυρά | Χάλκινα | Σύνολο |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 |  Γαλλία |
7 | 4 | ||
 Ιταλία |
4 | 1 | 3 | 8 | |
 Βέλγιο |
3 | 2 | |||
 Τουρκία |
3 | 1 | |||
| 5 |  Ολλανδία |
1 | 3 | 1 | 5 |
| 6 |  Δανία |
0 | 5 | 0 | 5 |
| Σύνολο (6 χώρες) | 18 | 16 | 4 | ||
Βαθμολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Θέση | Χώρα | Βαθμοί |
|---|---|---|
| 1 | Γαλλία |
|
| 2 | Ιταλία |
|
| 3 | Βέλγιο |
|
| 4 | Ολλανδία |
|
| 5 | Τουρκία |
|
| 6 | Δανία |
Μετέχουσες χώρες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στο πρωτάθλημα αγωνίστηκαν αθλητές από 6 χώρες-μέλη του Διεθνούς Συμβουλίου Στρατιωτικού Αθλητισμού (CISM).[4][3]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 1,20 Εφημερίδα: De Telegraaf, 11-09-1950, Saat militair kampionen 200 m, Koninklijke Bibliotheek (1618–1995) (Delpher), Ανακτήθηκε 21 Μαρτίου 2021
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 Εφημερίδα Corriere dello Sport, 11/9/1950, σ. 7 dlib.coninet.it, Ανακτήθηκε 21 Μαρτίου 2021
- ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 3,12 3,13 3,14 3,15 Εφημερίδα Corriere dello Sport, 16/9/1950, σ. 3 dlib.coninet.it, Ανακτήθηκε 21 Μαρτίου 2021
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 Εφημερίδα Randers Dagblad, 11/9/1950, σ. 6 statsbiblioteket.dk, Ανακτήθηκε 21 Μαρτίου 2021
- ↑ Armed Forces Sports - About CISM armedforcessports.defense.gov, Ανακτήθηκε 21 Μαρτίου 2021