Μεσιέ 35

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: Sky map 06h 09.1m 00s, 24° 21′ 00″

Μεσιέ 35
Το Μεσιέ 35 και το πυκνότερο NGC 2158, το οποίο διακρίνεται κάτω δεξία.
Credit: 2MASS/NASA
Παρατηρησιακά δεδομένα (J2000 Εποχή)
ΑστερισμόςΔίδυμοι
Ορθή αναφορά06h 09.1m[1]
Απόκλιση+24° 21′ [1]
Απόσταση2.800 έτη φωτός (850 pc)
Φαινόμενο μέγεθος (V)5,3
Φαινόμενες διαστάσεις (V)28’
Άλλοι προσδιορισμοίNGC 2168[1]
Δείτε επίσης: Ανοικτό σμήνος, Κατάλογος ανοικτών σμηνών

Το Μεσιέ 35 (γνωστό και ως M 35 και NGC 2168) είναι ανοικτό σμήνος σε απόσταση περίπου 2.800 ετών φωτός στον αστερισμό Δίδυμοι. Το σμήνος απλώνεται σε μία περιοχή του ουρανού συγκρίσιμη με το μέγεθος της πανσέληνου.

Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μεσιέ 35 ανακαλύφθηκε από τον Φιλίπ Λουά ντε Σεζώ το 1745 και ανακαλύφθηκε αργότερα ανεξάρτητα από τον Τζον Μπέβις πριν το 1750. Ο Σαρλ Μεσιέ το προσέθεσε στον κατάλογό του τις 30 Αυγούστου 1764, αναγνωρίζοντας την ανακάλυψη του Τζον Μπέβις.

Χαρακτηριστικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μεσιέ 35 αποτελείται από αρκετές εκατοντάδες άστρα, εκ των οποίων 120 είναι λαμπρότερα από μέγεθος 13. Ο συνολικός αριθμός των μελών του σμήνους κυμαίνεται από 200 σε 500. Η διάμετρός του είναι περίπου 25 έτη φωτός και η ηλικία του είναι περίπου 100 εκατομμύρια έτη. Η μάζα του Μεσιέ 35 έχει υπολογιστεί με βάση τη μέθοδο υπολογισμού μάζας Λέοναρντ-Μέριττ, που βασίζεται στις ταχύτητες των μελών του, μεταξύ 1.600 και 3.200 ηλιακών μαζών.[2]

Το Μεσιέ 35 αποτελείται από πολλά άστρα που είναι κίτρινοι και πορτοκαλί γίγαντες. Το λαμπρότερο μέλος του, που βρίσκεται στην κύρια ακολουθία είναι ένα άστρο φάσματος Β3 και φαινόμενο μέγεθος +8,2.[3]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 «SIMBAD Astronomical Database». Results for Messier 35. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2006. 
  2. Leonard, P. J. T.; Merritt, D. (April 1, 1989), «The mass of the open star cluster M35 as derived from proper motions», The Astrophysical Journal 339 (1): 195-208, http://adsabs.harvard.edu/abs/1989ApJ...339..195L 
  3. Federico Manzini (2000). Nuovo Orione - Il Catalogo di Messier. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]