Ιταλία των Αξιών

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ιταλία των Αξιών
Italia dei Valori
ΠρόεδροςΑντόνιο Ντι Πιέτρο
Ίδρυση21 Μαρτίου 1998
ΈδραVia Principe Eugenio 31, Ρώμη
ΙδεολογίαΚεντρισμός, Λαϊκισμός,
Κατά της διαφθοράς
Χρώματα     Πορτοκαλί
Βουλή των Αντιπροσώπων
0 / 400
Γερουσία της Δημοκρατίας
0 / 200
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
0 / 76
Ιστότοπος
http://www.italiadeivalori.it
Πολιτικό σύστημα της Ιταλίας
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Η Ιταλία των Αξιών (Italia dei Valori, IdV) είναι ένα κεντρώο[1], λαϊκό[2][3][4][5] και κατά της διαφθοράς[1] πολιτικό κόμμα της Ιταλίας. Το κόμμα ανήκει στη Συμμαχία Φιλελεύθερων και Δημοκρατικών για την Ευρώπη (ELDR), και ηγέτης του είναι ο πρώην εισαγγελέας της υπόθεσης Mani pulite, Αντόνιο Ντι Πιέτρο, ο οποίος εισήλθε στην πολιτική το 1996.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώιμα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αντόνιο ντι Πιέτρο ήταν Υπουργός Δημοσίων Έργων στην Κυβέρνηση Πρόντι από τον Μάιο έως τον Νοέμβριο 1996, όταν παραιτήθηκε επειδή ήταν υπό έρευνα στην Μπρέσια.[6] Τον Νοέμβριο 1997 εκλέχθηκε Γερουσιαστής σε μια ειδική εκλογή στο Μουτζέλλο, ένα προπύργιο των Δημοκρατών της Αριστεράς στην Τοσκάνη, νικώντας τον κύριο αντίπαλο του Τζουλιάνο Φερράρα με 67,7% έναντι 16,1%, παρά την παρουσία ενός Κομμουνιστή υποψηφίου στην ψηφοφορία, του Σάντρο Κούρτσι που έλαβε 13.0%.[7]

Τον Μάρτιο 1998 ο Ντι Πιέτρο ίδρυσε το δικό του κόμμα Ιταλία των Αξιών (IdV), μαζί με τον Γουίλλερ Μπόρντον της Δημοκρατικής Ένωσης, τον Ρίνο Πισκιτέλλο και τον Φράνκο Ντανιέλι του Το Δίκτυο.[8]

Τον Φεβρουάριο 1999 ο Ντι Πιέτρο ενσωμάτωσε την IdV στο Οι Δημοκρατικοί, ένα κόμμα που ίδρυσε ο Ρομάνο Πρόντι με σκοπό τον μετασχηματισμό του συνασπισμού της Ελιάς σε ένα μοναδικό Δημοκρατικό κόμμα.[9] Στις εκλογές του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου 1999 Οι Δημοκρατικοί έφθασαν στο 7,7% και ο Ντι Πιέτρο εκλέχθηκε ΜΕΚ. Αφότου υπήρξε οργανωτικός γραμματέας και ηγέτης της αίθουσας του κόμματος στην Γερουσία, ο Ντι Πιέτρο αποχώρησε από αυτές τις θέσεις λόγω της αντίθεσης του στον διορισμό του Τζουλιάνο Αμάτο, ένα μακροχρόνιο μέλος του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (το οποίο ήταν το βασικό υποκείμενο της έρευνας του Ντι Πιέτρο όταν ήταν δικαστικός), ως Πρωθυπουργού μετά την παραίτηση του Μάσσιμο Ντ'Αλέμα.[10] Ελάχιστα μετά ο Ντι Πιέτρο συνέστησε το κόμμα του IdV ξανά.[11]

Το ΙdV αγωνίσθηκε στις γενικές εκλογές του 2001 μόνο σε μια λαϊκίστικη πλατφόρμα, περιλαμβάνοντας σκληρή διαχείριση της παράνομης μετανάστευσης και της διαμαρτυρίας κατά της σπατάλης του δημόσιου χρήματος. Εν πάση περιπτώσει, η εκστρατεία επικεντρώθηκε βασικά εναντίον του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος ήταν υποψήφιος Πρωθυπουργός του κεντροδεξιού Οίκου των Ελευθεριών. Το κόμμα έλαβε 3,9% στις εκλογές και για την Βουλή των Αντιπροσώπων και δεν κατέλαβε έδρες, ενώ εξέλεξε έναν Γερουσιαστή, τον Βαλέριο Καρράρα, ο οποίος σύντομα άφησε το κόμμα και μεταστράφηκε στο Forza Italia, το κόμμα του Μπερλουσκόνι.[12]

2004-2010[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου το 2004 ο Ντι Πιέτρο συνεργάσθηκε με τον Ακίλε Οκκέτο, έναν πρώην ηγέτη του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, για να κατέβει υποψήφιος ως Società Civile Di Pietro–Occhetto. Η λίστα κέρδισε 2.1% των εθνικών ψήφων και αμφότεροι οι άνδρες εκλέχθηκαν ΜΕΚ. Μετά την εκλογή, ο Οκκέτο αμέσως παραιτήθηκε από την έδρα του και αντικαταστάθηκε από τον Τζουλιέττο Κιέζα, έναν κομμουνιστή δημοσιογράφο.

Στις αρχές του 2006 ο Λεολούκα Ορλάντο, πρώην δήμαρχος του Παλέρμο, κάποιοι αποσχισμένοι από τους UDEUR Populars, περιλαμβανομένων των Πίνο Πισίκτσιο και τον Ετζίντιο Πεντρίνι, και πρώην Δημοκράτες της Αριστεράς, όπως ο Φάμπιο Ευαντζελίστι, ήλθαν στο κόμμα. Στις γενικές εκλογές του 2006, το IdV, εκείνη την εποχή μέλος του νικηφόρου κόμματος της κεντροαριστεράς Η Ένωση, έλαβε 2.1% και ο Ντι Πιέτρο ορκίσθηκε Υπουργός Υποδομών στην Κυβέρνηση Πρόντι ΙΙ.

Μετά την πτώση της κυβέρνησης του Πρόντι, ο Ντι Πιέτρο δημιούργησε μια συμμαχία με το Δημοκρατικό Κόμμα στις γενικές εκλογές του 2008. Η IdV είχε μεγάλα κέρδη αλλά για τον συμμαχικό της εταίρο δεν ίσχυσε το ίδιο και οδηγήθηκαν στην αντιπολίτευση. Με το 4.4% της, 29 βουλευτές και 14 γερουσιαστές, η IdV έγινε το τέταρτο μεγαλύτερο κόμμα στο Κοινοβούλιο.

Μετά τις εκλογές, η IdV δημιούργησε τις δικές της ομάδες στην Βουλή των Αντιπροσώπων και στην Γερουσία, αντί να ενωθεί με τους Δημοκρατικούς σε μια κοινή ομάδα όπως είχε υποσχεθεί, και άρχισε έναν συναγωνισμό με τον κύριο σύμμαχό της.[13][14] Τον Οκτώβριο του 2008 ο Βελτρόνι, ο οποίος αποστασιοποιείτο από τον Ντι Πιέτρο πολλές φορές, διακήρυξε ότι "σε μερικά θέματα αυτός [ο Ντι Πιέτρο] απέχει από την δημοκρατική γλώσσα της κεντροαριστεράς",[15] αλλά τελικά το PD αποφάσισε να υποστηρίξει τον Κάρλο Κονσταντίνι (IdV) στις περιφερειακές εκλογές στο Αμπρούτσο το 2008.[16] Ο Κονσταντίνι ηττήθηκε, αλλά η IdV κινήθηκε κοντά στο PD (15.0% έναντι 19.6%).

Στις Εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου του 2009 η λίστα έλαβε 8.0% της εθνικής ψήφου, τετραπλασιάζοντας τις ψήφους που είχε αποσπάσει πέντε έτη νωρίτερα και κερδίζοντας 7 έδρες. In the run-up for the election Di Pietro recruited to run in IdV lists Pino Arlacchi, a former senator for the Democrats of the Left, Gianni Vattimo, a leftist philosopher,[17] Ο Μαουρίτσιο Ζιππόνι, ένας πρώην trade unionist και βουλευτής του Κόμματος Κομμουνιστικής Επανίδρυσης (PRC), και ο Luigi De Magistris, ένας αριστερός[18] πρώην εισαγγελέας του Κατανζάρο who inquired Romano Prodi.[19] Ο Arlacchi, ο Ντε Ματζίστρις και ο Βάττιμο εκλέχθηκαν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

Μετά από αυτά τα αποτελέσματα, ο Ντι Πιέτρο είπε ότι η IdV "θα αφαιρέσει το όνομά του από το σύμβολο του κόμματος, ώστε να κτισθεί κάτι μεγαλύτερο, πιο χρήσιμο και που θα αντιπροσωπεύει κάτι πιο σημαντικό". Επίσης είπε ότι "χρειάζεται να γίνουμε ένα μεγάλο προοδευτικό κόμμα που υποστηρίζει μια πρόταση για μια αξιόπιστη κυβέρνηση".[20] Ωστόσο το εκτελεστικό του κόμματος αποφάσισε να μην αφαιρέσει το όνομα του ιδρυτή του, θεωρώντας αυτό το όνομα ακόμη πολύ σημαντικό για το κόμμα.

2011-2012[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τους τελευταίους μήνες, η IdV πρότεινε τρία δημοψηφίσματα που επρόκειτο να λάβουν χώρα τον Ιούνιο 2011.

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 http://www.parties-and-elections.de/italy.html
  2. ↑ «INSIGHT». CNN. 2006-04-10. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-05-12. https://web.archive.org/web/20090512165227/http://transcripts.cnn.com/TRANSCRIPTS/0604/10/i_ins.01.html. Ανακτήθηκε στις 2010-05-05. 
  3. ↑ «MARKETS WEEK WORLD: Italy must clear merger logjam». Financial Times. 12 Αυγούστου 2006. [νεκρός σύνδεσμος]
  4. ↑ Carroll, Rory (2000-08-30). «Italy's feuding left gives Berlusconi free run». London: The Guardian. http://www.guardian.co.uk/world/2000/aug/30/worlddispatch.comment1. Ανακτήθηκε στις 2010-05-05. 
  5. ↑ Christophe Aguiton (2001). «WHY GENOA IS IMPORTANT, FOR ITALY AND FOR THE WORLD». Focusweb.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2010. 
  6. ↑ http://archiviostorico.corriere.it/1996/novembre/15/Ora_basta_Pietro_lascia_governo_co_0_9611156464.shtml
  7. ↑ http://archiviostorico.corriere.it/1997/novembre/10/Pietro_supera_Ferrara_fermo_16_co_0_9711105269.shtml%7Ctitle=Di Pietro supera il 67 % , Ferrara fermo al 16 |publisher=Archiviostorico.corriere.it |date=2009-12-24 |accessdate=2010-12-14}}
  8. ↑ «Di Pietro, nasce l' " Italia dei Valori "». Archiviostorico.corriere.it. 24 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2010. 
  9. ↑ «I Democratici scelgono un asinello». Archiviostorico.corriere.it. 24 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2010. 
  10. ↑ «Democratici, Di Pietro sbatte la porta». Archiviostorico.corriere.it. 24 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2010. 
  11. ↑ «Di Pietro lancia un movimento per correre alle politiche». Archiviostorico.corriere.it. 24 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2010. 
  12. ↑ «Carrara passa con Forza Italia. L' ex pm: è un piccolo uomo Primo ribaltone, senatore di Di Pietro con il Polo». Corriere della Sera. 31 Μαΐου 2001. 
  13. ↑ «Veltroni-Idv, niente gruppo unico braccio di ferro sui capigruppo». La Repubblica. 24 Απριλίου 2008. 
  14. ↑ «Il polo Di Pietro». Il Foglio. 11 Οκτωβρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2011. 
  15. ↑ «Veltroni: con Di Pietro alleanza finita». Corriere della Sera. 19 Οκτωβρίου 2008. 
  16. ↑ «ABRUZZO/ELEZIONI: IL CENTROSINISTRA PUNTA TUTTO SU COSTANTINI (IDV)». ASCA. 28 Οκτωβρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 2019. 
  17. ↑ «Da Gianni Rivera all'ex pm De Magistris, le squadre dei partiti per le Europee». Adnkronos. 1 Απριλίου 2009. 
  18. ↑ «De Magistris ,vecchio compagno del PCI ai tempi di Berlinguer | Fai notizia - il primo sito di giornalismo partecipativo» (στα Ιταλικά). Fainotizia.it. 29 Απριλίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2010. 
  19. ↑ «La svolta "operaista" di Di Pietro». Corriere della Sera. 14 Απριλίου 2009. 
  20. ↑ «Di Pietro: "Farò io il grande partito che sostituirà i Democratici" - Interni - ilGiornale.it del 28-04-2009». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Μαΐου 2009. Ανακτήθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου 2011. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ιταλία_των_Αξιών&oldid=9713264"