Αποσπώμενη στεφάνη

Ο Ντουάιτ Χάουαρντ λυγίζει προς τα κάτω τη στεφάνη καθώς καρφώνει την μπάλα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008.

Η αποσπώμενη στεφάνη είναι μία στεφάνη καλαθοσφαίρισης που περιέχει έναν μεντεσέ και ένα ελατήριο στο σημείο όπου συνδέεται με το ταμπλό, ούτως ώστε να μπορεί να λυγίσει προς τα κάτω όταν ένας παίκτης καρφώνει μια μπάλα μπάσκετ, και στη συνέχεια να επανέλθει γρήγορα σε οριζόντια θέση όταν ο παίκτης την αφήσει. Επιτρέπει στους παίκτες να καρφώνουν την μπάλα χωρίς να θρυμματίζουν το ταμπλό και μειώνει την πιθανότητα τραυματισμών στον καρπό. Οι αποσπώμενης ζάντες εφευρέθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1970 και αποτελούν πλέον βασικό στοιχείο του μπάσκετ υψηλού επιπέδου.

Στις πρώτες μέρες του μπάσκετ, το κάρφωμα εθεωρείτο ως αγενές και σπάνια χρησιμοποιούνταν εκτός προπόνησης ή προθέρμανσης. Ένα σπασμένο ταμπλό ή μία παραμορφωμένη στεφάνη μπορεί να καθυστερήσει ένα παιχνίδι για ώρες ή και να οδηγήσει σε αναβολή του αγώνα. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, ωστόσο, παίχτες όπως ο Τζούλιους Έρβινγκ και ο Ντέιβιντ Τόμπσον του ΑΒΑ έκαναν δημοφιλές το κάρφωμα με τις αθλητικές πτήσεις τους προς το καλάθι, αυξάνοντας τη ζήτηση για εύκαμπτες ζάντες.

Αν και αρκετοί ισχυρίζονται ότι δημιούργησαν την αποσπώμενη στεφάνη, ο Άρθουρ Έχρατ αναγνωρίζεται ως ο εφευρέτης από το Κέντρο Μελέτης Εφεύρεσης και Καινοτομίας Λέμελσον του ιδρύματος Σμιθσόνιαν. Ο Έχρατ, κάτοικος του Λόουνερ του Ιλινόις, εργαζόταν στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε έναν ανελκυστήρα σιτηρών και δεν γνώριζε σχεδόν τίποτα για το μπάσκετ. Το 1975, ο ανιψιός του, βοηθός προπονητή καλαθοσφαίρισης στο Πανεπιστήμιο Σεντ Λούις, τού ζήτησε να τον βοηθήσει να σχεδιάσει μία στεφάνη που θα μπορούσε να υποστηρίξει καρφώματα. Χρησιμοποιώντας ένα ελατήριο από έναν καλλιεργητή που δούλευε στην εταιρεία του Τζον Ντιρ, ο Έχρατ σχεδίασε ένα χείλος που θα μπορούσε να λυγίσει και να αναπηδήσει μετά την εφαρμογή δύναμης 125 κιλών. Ονόμασε τη συσκευή του «Ο Ριμπάουντερ». Το 1982, το Γραφείο διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας των ΗΠΑ έκανε δεκτή την αίτησή του για δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του 1976 για μία «αιωρούμενη βάση για τέρματα μπάσκετ που αποτρέπει την παραμόρφωση». Η αποσπώμενη στεφάνη χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από το NCAA κατά τη διάρκεια του Φάιναλ Φορ του 1978 στο Σεντ Λούις. Παρόλο που ο Ντάριλ Ντόκινς έσπασε δύο ταμπλό με τα καρφώματά του το 1979, η παλιά δομή με τα βιδωτά στεφάνια δεν αποσύρθηκε σταδιακά από το ΝΒΑ μέχρι την περίοδο 1981–82, όταν τα αποσπώμενα στεφάνια έκαναν την πρώτη εμφάνισή τους ως αναβάθμιση του ομοιόμορφου εξοπλισμού.