Αλεξάντερ Λουκασένκο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αλεξάντερ Λουκασένκο
Aljaksandr Lukaschenka
Ο Αλεξάντερ Λουκασένκο το 2023
Πρόεδρος της Λευκορωσίας
Εν ενεργεία
Ανέλαβε καθήκοντα
20 Ιουλίου 1994
ΠροκάτοχοςΜιετσισλάβ Χριμπ
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση30 Αυγούστου 1954 (1954-08-30) (69 ετών), Κοπίς, Λευκορωσία
ΕθνότηταΛευκορώσος
ΥπηκοότηταΛευκορωσική
Πολιτικό κόμμαΚΚΣΕ (μέχρι το 1992)
Ανεξάρτητος (από το 1992)
ΣύζυγοςGalina Rodionovna
ΣπουδέςMogilev State A. Kuleshov University (έως 1975)[1]
Belarusian State Agricultural Academy (έως 1985)[1]
Alexandrya Secondary School[2]
Βραβεύσειςμετάλιο για την 850η επέτειο της Μόσχας (6  Σεπτεμβρίου 1997)
Order of the Cross of St. Euphrosyne of Polotsk, 1st Class (1998)
Εθνικό Τάγμα Χοσέ Μαρτίν (2000)
Επίτιμοι πολίτες του Γερεβάν (2001)
Τάγμα του Αγίου Σέργιου του Ράντονεζ 1ης τάξης (2002)
Order of Saint Righteous Grand Duke Dmitry Donskoy (2005)
Τάγμα του Ελευθερωτή (2007)
Τάγμα του Αγ. Πρίγκηπα Βλαδίμηρου (2007)
Τάγμα του Φρανσίσκο ντε Μιράντα (2010)
Τάγμα της Δημοκρατίας της Σερβίας (2013)
Presidential Order of Excellence (2013)
βραβείο Ιγκ Νόμπελ (2013)
Τάγμα του Αγίου Σάββα (12  Ιουνίου 2014)
Τάγμα του Αλέξανδρου Νιέφσκι (30  Αυγούστου 2014)
Order of St. Seraphim of Sarov, 1st class (2015)
Τάγμα της Δημοκρατίας (4  Οκτωβρίου 2016)
Παράσημο Χεϊντάρ Αλίγιεφ (28  Νοεμβρίου 2016)
Τάγμα του Ναζαρμπάγιεφ (27  Μαΐου 2019)
βραβείο Ιγκ Νόμπελ (Σεπτέμβριος 2020)
Τάγμα του Αγίου Βλαδίμηρου (2007)
Τάγμα Διακεκριμένων Υπηρεσιών προς την Πατρίδα, Β΄ Τάξη
Τάγμα του Αγίου Σέργιου του Ραντονέζ (2002)
d:Q101584486 (2019)[3]
d:Q100147585 (2006)
d:Q100144667 (18  Ιανουαρίου 2019)[4]
Order of Bethlehem
Corrupt Person of the Year (2021)[5]
Order "Duslyk" (2024)
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Αλεξάντερ Λουκασένκο (Алякса́ндар Рыго́равіч Лукашэ́нка) , (Κοπίς, ΛΣΣΔ, 30 Αυγούστου 1954 - ) είναι Λευκορώσος πολιτικός, πρόεδρος της χώρας από τις 20 Ιουλίου του 1994.

Υποψήφιος για την Προεδρία της Λευκορωσίας το 1994, κέρδισε τις αντίστοιχες εκλογές με πάνω από το 80% των ψήφων. Μετά το σχετικό δημοψήφισμα του 1996, η θητεία του παρατάθηκε ως το 2001. Στις εκλογές του 2001 επελέχθη και πάλι για Πρόεδρος από το 77.4% των ψηφοφόρων. Αν και η Αντιπολίτευση έθεσε θέμα αξιοπιστίας των αποτελεσμάτων, διεθνείς παρατηρητές σχολίασαν τα αποτελέσματα ως ακριβή, αν και ο προεκλογικός αγώνας δεν δόθηκε επί ίσοις όροις.[6] Στις 17 Οκτωβρίου του 2004, ταυτόχρονα με τις βουλευτικές εκλογές διεξήχθη δημοψήφισμα για νέα παράταση της θητείας του Προέδρου, που έγινε δεκτή με 79,42% των ψήφων. Στις αμφισβητούμενες από την Αντιπολίτευση εκλογές στις 19 Μαρτίου του 2006, ο Αλεξάντερ Λουκασένκο έλαβε ποσοστό 82,6% και επανεξελέγη στην προεδρία της Λευκορωσίας. Ο κυριότερος αντίπαλός του, Αλεξάντερ Μιλίνκεβιτς (Аляксандар Мілінкевіч), πήρε μόλις 6%. Ορκίστηκε για τρίτη θητεία στις 8 Απριλίου του 2006. Στις 19 Δεκεμβρίου 2010 κέρδισε ξανά τις προεδρικές εκλογές και επανεξελέγη για 5η συνεχή θητεία το 2015.

Το 2020 επανεξελέγη για 6η συνεχή θητεία, σε εκλογές που επισκιάστηκαν από συλλήψεις μελών της αντιπολίτευσης, συγκρούσεις διαδηλωτών με τις δυνάμεις ασφαλείας και καταγγελίες για νοθεία. Μετά την τελευταία του επανεκλογή, δεν αναγνωρίζεται ως νόμιμος πρόεδρος της Λευκορωσίας από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και την Ευρωπαϊκή Ένωση[7][8] χωρίς ωστόσο να διακόψουν τις διπλωματικές σχέσεις με τη χώρα. Από τα ΜΜΕ έχει επονομαστεί και ως «ο τελευταίος δικτάτορας της Ευρώπης»,[9] ένα χαρακτηρισμό που έχει υιοθετήσει και ο ίδιος.[10]

Καριέρα ως το 1994[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λουκασένκο γεννήθηκε στο χωριό Κοπίς της περιφέρειας του Βιτσέμπσκ, της τότε Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, (σημ. Λευκορωσία) στις 30 Αυγούστου του 1954. Φοίτησε στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο του Μογκίλεφ, τμήμα του ιστορικού Πανεπιστημίου της Λευκορωσίας, από το οποίο αποφοίτησε το 1975 από το τμήμα Ιστορίας, ενώ φοίτησε και στη Λευκορωσική Γεωργική Ακαδημία από την οποία αποφοίτησε το 1985. [11]

Την περίοδο από το 1975 έως το 1977 υπηρέτησε ως συνοροφύλακας της ΕΣΣΔ και το 1980-82 στο σοβιετικό στρατό. Κατά τη στρατιωτική του θητεία ήταν αξιωματικός στο Μινσκ.[12] Στη συνέχεια έγινε αντιπρόεδρος σε ένα αγρόκτημα (κολεκτίβα) το 1982 και το 1985. Στη συνέχεια ανελίχθηκε επαγγελματικά.[13]

Το 1990 εξελέγη αντιπρόσωπος του Ανωτάτου Σοβιέτ της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι ήταν ο μόνος βουλευτής στη Λευκορωσία που ψήφισε κατά της επικύρωσης της συμφωνίας που οδήγησε στη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και στη σύσταση της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών.[14]

Το 1993 εξελέγη στο τιμόνι της επιτροπής του Κοινοβουλίου της χώρας του για την πάταξη της διαφθοράς. Την ίδια χρονιά ο Λουκασένκο κατηγόρησε 70 κρατικούς αξιωματούχους για διασπάθιση δημοσίων πόρων για ίδιον όφελος. Ανάμεσα σε αυτούς που είχε κατηγορήσει ήταν ο πρόεδρος της Βουλής. Στανισλάβ Σούσκεβιτς, ο οποίος παραιτήθηκε έπειτα από πρόταση μομφής. Ορισμένοι έκαναν λόγο για προσχηματισμένες κατηγορίες εναντίον του Σούσκεβιτς, ο οποίος ήταν ανεπιθύμητος στη συντηρητική πλευρά.[15][16]

Στις αρχές του 1994 ψηφίστηκε νέο Σύνταγμα, με βάση το οποίο διενεργήθηκαν οι πρώτες προεδρικές εκλογές τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Ο ανεξάρτητος Λουκασένκο κατήλθε υποψήφιος και συνυποψήφιός του ήταν ο Σούσκεβιτς, καθώς επίσης και 4 άλλοι. Στον πρώτο γύρο, ο Λουκασένκο έλαβε 45% των ψήφων έναντι 15% για τον Κέμπιτς και 10% για τον Σούσκεβιτς. Στον δεύτερο γύρο (10 Ιουλίου) επικράτησε με περισσότερο από 80% των ψήφων.[17]

Προεδρία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτη θητεία (1994-2001)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Μάιο του 1995 η νέα κυβέρνηση προχώρησε στην αλλαγή των εθνικών συμβόλων της χώρας και στο Λουκασένκο δόθηκε η δυνατότητα να διαλύει ο ίδιος το Ανώτατο Σοβιέτ..[18] Το καλοκαίρι του 1996 υπογράφηκε αίτηση από 70 βουλευτές του 199μελούς Κοινοβουλίου για την καθαίρεση του Λουκασένκο, τον οποίο κατηγορούσαν για παραβίαση του Συντάγματος.[19] Λίγο μετά διενεργήθηκε δημοψήφισμα στις 24 Νοεμβρίου του 1996 , στο οποίο ο Λουκασένκο έθεσε τα 4 ερωτήματα και άλλα 3 τέθηκαν από ομάδα βουλευτών. Το δημοψήφισμα ήταν θετικό, ωστόσο έντονες ήταν οι επικρίσεις από τη Διεθνή Κοινότητα.[20] Μια μέρα μετά ανακοινώθηκε ότι το 70,5% των ψηφοφόρων είχε εγκρίνει την αναθεώρηση του Συντάγματος και η συμμετοχή είχε φτάσει το 84%. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν αναγνώρισαν την εγκυρότητα του δημοψηφίσματος, με το οποίο ο Λουκασένκο απέκτησε επιπλέον εξουσίες.[21] Με το νέο Σύνταγμα, η εξουσία του Λουκασένκο ήταν μια «νόμιμη δικτατορία».

Στις αρχές του 1998 σταμάτησαν οι συναλλαγές με το ρούβλι Λευκορωσίας από την Κεντρική Τράπεζα της χώρας και αυτό είχε αποτέλεσμα την υποτίμηση του εθνικού νομίσματος. Ο Λουκασένκο απάντησε με το να αναλάβει ο ίδιος τον έλεγχο της Τράπεζας και να απολύσει όλη την ηγεσία της. Μάλιστα κατηγόρησε τη Δύση για την ελεύθερη πτώση του ρουβλιού.[22]

Ο πολιτικός κατηγόρησε τις ξένες κυβερνήσεις ότι συνωμοτούσαν εναντίον του και τον Απρίλιο του 1998 έδιωξε τους πρεσβευτές από την κατοικία τους στο Ντράζντι κοντά στο Μινσκ, δίνοντάς τους άλλο κτήριο. Το γεγονός αυτό προκάλεσε διεθνή κατακραυγή και είχε αποτέλεσμα την επιβολή απαγόρευσης της μετακίνησης του Λουκασένκο προς τις χώρες της ΕΕ και προς τις ΗΠΑ.[23] Παρά την επιστροφή των πρεσβευτών μετά την επίλυση της κρίσης, ο Λουκασένκο συνέχισε τις επικρίσεις του εναντίον των κρατών της Δύσης, κατηγορώντας τα ότι προσπαθούσαν να υποβιβάσουν τη Λευκορωσία σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στον τομέα του αθλητισμού.[24]

Κατά τον πόλεμο στο Κόσοβο το 1999 ο Λουκασένκο πρότεινε στον πρόεδρο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς να προσχωρήσει η Γιουγκοσλαβία στην Ένωση Ρωσίας και Λευκορωσίας.[25] Οι ΗΠΑ δυσαρεστήθηκαν με το εμπόριο όπλων της Λευκορωσίας με χώρες όπως το Ιράκ και το Ιράν και οι πολιτικοί της ηγέτες συνέχισαν να αποκαλούν τη Λευκορωσία ως την «τελευταία δικτατορία της Ευρώπης».[26] Η Ευρωπαϊκή Ένωση επίσης εξέφρασε την ανησυχία της για την ασφάλεια των παροχών φυσικού αερίου από τη Ρωσία προς τα κράτη μέλη της.[27]

Δεύτερη θητεία (2001-2006)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2001 ο Λουκασένκο επανεξελέγη άνετα στον προεδρικό θώκο, έχοντας αντίπαλο το Βλαντιμίρ Γκοντσάρικ. Οι προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν στις 9 Σεπτεμβρίου του 2001.[28] Κέρδισε από τον πρώτο γύρο, με 75,65% των ψήφων. Στις 17 Οκτωβρίου του 2004, σε δημοψήφισμα καταργήθηκε το όριο για θητείες του προέδρου (υπέρ με 79,4% των ψηφισάντων) και ο Λουκασένκο διεκδίκησε έτσι και τρίτη θητεία, το 2006.[29]

Προεδρικές εκλογές 2006[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η τρίτη συνεχής εκλογική νίκη του Λουκασένκο έγινε το 2006. Τα κόμματα της Αντιπολίτευσης όρισαν κοινό υποψήφιο, τον Αλεξάντερ Μιλινκίεβιτς. Την ημέρα των εκλογών αλλά και νωρίτερα έγιναν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις από οπαδούς της Αντιπολίτευσης, παρά τις απειλές του απολυταρχικού καθεστώτος για καταστολή. Μάλιστα, σύμφωνα με υπολογισμούς του Ασοσιέτεντ Πρες, τουλάχιστον 10.000 άνθρωποι έλαβαν μέρος στην αντικυβερνητική διαδήλωση της ημέρας των εκλογών.[30]

Υπήρχε διχογνωμία των διεθνών παρατηρητών για τις συνθήκες υπό τις οποίες διεξήχθησαν οι εκλογές. Ο ΟΑΣΕ δήλωσε ότι οι εκλογές δεν ήταν δημοκρατικές ούτε ελεύθερες.[31] Αντίθετα, για διάφανη εκλογική διαδικασία έκαναν λόγο οι παρατηρητές της Κοινοπολιτείας Ανεξαρτήτων Κρατών. Ο ίδιος ο Λουκασένκο κατήγγειλε νοθεία στις εκλογές αναφορικά με το ποσοστό.[32] Απαντώντας σε Ρώσους εθνικιστές, οι οποίοι δήλωσαν ότι θα ήθελαν να τον δουν πρόεδρο της Ρωσίας, ο Λουκασένκο αρνήθηκε και είπε ότι αν ήταν καλά θα διεκδικούσε και άλλη προεδρική θητεία το 2011.[33]

Τρίτη θητεία (2006-2011)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βουλευτικές εκλογές 2008[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι επόμενες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 28 Σεπτεμβρίου του 2008 για την πλήρωση 110 εδρών στην Κάτω Βουλή. Οι εκλογές αυτές θεωρήθηκαν από αναλυτές ως δοκιμασία της πολιτικής βούλησης του προέδρου Λουκασένκο να επιχειρήσει νέα προσέγγιση με τις χώρες της Δύσης[34]. Έλαβαν μέρος 263 υποψήφιοι, μεταξύ των οποίων και 70 από το συνασπισμό της αντιπολίτευσης. Στις εκλογές επιτράπηκε στα κόμματα της Αντιπολίτευσης να λάβουν μέρος, χωρίς όμως να έχουν πρόσβαση στα ΜΜΕ. Δεν εξελέγη κανείς υποψήφιος από την Αντιπολίτευση, όπως προέκυψε από την καταμέτρηση των 99 από τις 110 εκλογικές περιφέρειες[35]. Η συμμετοχή ήταν της τάξης του 75,3%.

Λίγες ημέρες μετά τις εκλογές, στις 13 Οκτωβρίου του 2008, η Ευρωπαϊκή Ένωση ανέστειλε για έξι μήνες ορισμένες από τις κυρώσεις που είχαν επιβληθεί στη Λευκορωσία και επέτρεψε τη μετάβαση του Λουκασένκο στις χώρες μέλη της. Η αναστολή των κυρώσεων επανεξετάστηκε για να διαπιστωθεί αν οδήγησε σε δημοκρατικές εξελίξεις στη χώρα.[36] Στις 16 Μαρτίου του 2009 η ΕΕ παρέτεινε την αναστολή των κυρώσεων.[37]

Τέταρτη θητεία 2011-2015[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις πρόωρες προεδρικές Εκλογές στις 19 Δεκεμβρίου 2010 ο Λουκασένκο ήταν εκ νέου υποψήφιος για την θέση του προέδρου. Μετά την ανακοίνωση των δημοσκοπήσεων, που προέβλεπαν άνετη επικράτησή του, ξέσπασαν διαδηλώσεις στο κέντρο του Μινσκ από οπαδούς της αντιπολίτευσης που έκαναν λόγω για νοθεία. Οι διαδηλωτές προσπάθησαν να καταλάβουν το κεντρικό κτίριο της κυβέρνησης, αλλά έκαναν πίσω όταν ανακάλυψαν εντός του ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας.[38][39] Η αστυνομία συνέλαβε μεταξύ άλλων και τους αντίπαλους υποψήφιους του Λουκασένκο, Νικολάι Στάτκεβιτς, Γκριγκόρι Κοστούσεφ και Αντρέι Σανίκοφ, που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις.[40][41] Η τέταρτη θητεία του Λουκασένκο ξεκίνησε με την ορκωμοσία του, στις 21 Ιανουαρίου 2011. Η ΕΕ επέβαλε κυρώσεις εναντίον του Λουκασένκο και 2 γιων του, το 2011.[42]

Οι υποψήφιοι του Λουκασένκο κέρδισαν σαρωτική νίκη και στις βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στις 23 Σεπτεμβρίου 2012.

Πέμπτη θητεία (2015-2020)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λουκασένκο κέρδισε τις προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν τον Οκτώβριο του 2015, με ποσοστό 83,4%.[43]

Έκτη θητεία (2020-σήμερα)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις προεδρικές εκλογές της 9ης Αυγούστου 2020, ο Λουκασένκο κέρδισε άλλη μια εύκολη νίκη, με ποσοστό 80,2% έναντι 9,9% των ψήφων, που έλαβε η κυριότερη αντίπαλός του, Σβιατλάνα Τσιχανόφσκαγια, σύμφωνα με τα προκαταρκτικά αποτελέσματα[44]. Επίσημα τελικά αποτελέσματα δεν έχουν ανακοινωθεί[45].

Κανείς από τους αντιπάλους του δεν αναγνώρισε τα αποτελέσματα, ενώ υπάρχουν συνεχείς καταγγελίες για νοθεία[46]. Μετά τις εκλογές ξέσπασαν συνεχείς διαδηλώσεις με αίτημα την παραίτησή του.

Στις 25 Φεβρουαρίου 2024, ο Αλεξάντερ Λουκασένκο ανακοίνωσε ότι είναι υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές του 2025, πράγμα που σημαίνει ότι είναι υποψήφιος για όγδοη συνεχόμενη θητεία.[47].

Εσωτερική πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λουκασένκο συχνά προβάλλει τον εαυτό του ως "άνθρωπο του λαού". Εξαιτίας της διακυβέρνησής του, ανεπίσημα αναφέρεται και ως bat'ka ("πατέρας"). Εξελέγη πρόεδρος της Ολυμπιακής Επιτροπής της χώρας του το 1997.[48].

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λουκασένκο είναι διαζευγμένος από την Αλίνα Λουκασένκο.

Έχει έναν γιο, τον Νικολάι Κόλια Λουκασένκο ο οποίος έκανε την πρώτη του δημόσια εμφάνιση το 2008. Έχει προσελκύσει σημαντική προσοχή από τα μέσα ενημέρωσης καθώς ο πατέρας του Αλεξάντερ Λουκασένκο τον έχει πάρει σε επίσημες τελετές και κρατικές επισκέψεις, συμπεριλαμβανομένων συναντήσεων με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες, τον πρόεδρο της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ και τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ΄.[49] Δεν υπάρχει επίσημο σχόλιο σχετικά με την ταυτότητα της μητέρας του Νικολάι. Ωστόσο, σύμφωνα με μια διαδεδομένη εκδοχή, η μητέρα του είναι η Ιρίνα Αμπέλσκαγια, πρώην προσωπικός γιατρός του Αλεξάνδρου Λουκασένκο.[50] Την ίδια στιγμή, ο Αλεξάντερ Λουκασένκο παραμένει επίσημα παντρεμένος με τη σύζυγό του Γκαλίνα Λουκασένκο, αν και πιστεύεται ότι το ζευγάρι είναι χωρισμένο. Ο Λουκασένκο δεν έχει εμφανιστεί ποτέ δημόσια με τη σύζυγό του. Το 2013, ο Κόλια έχει προσελκύσει την περαιτέρω προσοχή των μέσων ενημέρωσης, καθώς ο Αλεξάντερ Λουκασένκο δήλωσε ότι θα γίνει πρόεδρος της Λευκορωσίας, προκαλώντας πολυάριθμες εικασίες στον Τύπο.[49]

Βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταξύ άλλων, ο Λουκασένκο έχει τιμηθεί με ειδικό βραβείο από τη ΔΟΕ[51], με το βραβείο Χοσέ Μαρτί της Κούβας[52] και του Τάγματος της Επανάστασης της Λιβύης.[53]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 president.gov.by/be/president/biography/full.
  2. president.gov.by/be/president/bez-galstuka/malaya-rodina.
  3. www.sens.by/kompanija/novosti/25-let-sluzhbe-bezopasnosti-prezidenta-belarusi.
  4. president.gov.by/ru/events/vstrecha-v-preddverii-100-letija-belorusskoj-diplomaticheskoj-sluzhby-20311.
  5. www.occrp.org/en/poy/2021/.
  6. http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/1534621.stm
  7. «El Pais interview with HR/VP Borrell: "Lukashenko is like Maduro. We do not recognize him but we must deal with him"». eeas.europa.eu. 24 Αυγούστου 2020. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2020. 
  8. Dave Lawler, U.S. no longer recognizes Lukashenko as legitimate president of Belarus Αρχειοθετήθηκε 2021-12-21 στο Wayback Machine., Axios (24 Σεπτεμβρίου 2020).
  9. Αλεξάντερ Λουκασένκο: Ποιος είναι ο «τελευταίος Ευρωπαίος δικτάτορας» που επί σειρά ετών αγνοεί τη Δύση, kathimerini.gr, 12 Νοεμβρίου 2021, ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2022.
  10. «Belarus President Lukashenko in his own words». Reuters (στα Αγγλικά). 27 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 27 Αυγούστου 2022. 
  11. https://www.britannica.com/biography/Alexander-Lukashenko
  12. «President Visits New Swimming Complex in Minsk». President of the Republic of Belarus. 20 Σεπτεμβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2007. 
  13. «Biographical profile of the President». President of the Republic of Belarus. Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2007. 
  14. Spector, Michael (1994-06-25). «Belarus Voters Back Populist in Protest at the Quality of Life». The New York Times. http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9900E0DB1F3DF936A15755C0A962958260&n=Top/Reference/Times%20Topics/People/L/Lukashenko,%20Aleksandr%20G.. Ανακτήθηκε στις 2007-10-17. 
  15. Prof. David R Maples. "Belarus, the black sheep of Eastern Europe?". The Ukrainian Weekly, No. 41, 13 Οκτωβρίου 1996. [1] Αρχειοθετήθηκε 2007-09-30 στο Wayback Machine.
  16. Sven Gunnar Simonsen. "Conflicts in the OSCE area", International Peace Research Institute, Oslo, 2004, p. 179 [2] Αρχειοθετήθηκε 2008-10-01 στο Wayback Machine.
  17. Country Studies Belarus - Prelude to Independence. Library of Congress. Retrieved 21 Μαρτίου 2007.
  18. Κεντρική Εκλογική Επιτροπή της Λευκορωσικής Δημοκρατίας 1995 Ερωτήματα για το δημοψήφισμα του 1995 Αρχειοθετήθηκε 2011-07-18 στο Wayback Machine. (Ρωσικά)
  19. CNN Concern grows over Belarus power struggle. Δημοσιεύτηκε στις 19 Νοεμβρίου 1996.
  20. CNN Belarus president convenes new parliament. 26 Νοεμβρίου 1996.
  21. BBC Observers deplore Belarus vote. Ενημ. 14 Οκτωβρίου 2004.
  22. BBC Belarus appoints new central bank chief. 21 Μαρτίου 1998.
  23. Radio Free Europe/Radio Liberty EU PUNISHES BELARUSIAN LEADERSHIP. Συγγραφέας: Jan Maksymiuk. 22 Ιουλίου 1998.
  24. Associated Press Poor Showing Reportedly Riles Ruler of Belarus. 20 Φεβρουαρίου 1998.
  25. «The Statement of the Belarus President Alexander Lukashenko». Serbia Info News. Ministry of Information of the Republic of Serbia. 15 Απριλίου 1999. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιανουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2007. CS1 maint: Unfit url (link)
  26. «Profile: Europe's last dictator?». BBC News. 2001-09-10. http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/116265.stm. Ανακτήθηκε στις 2007-10-13. 
  27. Martynov, Sergey (2002). «European Union - Belarus: The Time Requirements». Belarus in the world. Ministry of Foreign Affairs of the Republic of Belarus. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2006. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2007. CS1 maint: Unfit url (link)
  28. «Lukashenko claims victory in Belarus election». USA Today. 2001-09-10. http://www.usatoday.com/news/world/2001/09/09/belarus.htm. Ανακτήθηκε στις 2007-10-17. 
  29. «Alexander Lukashenko: Dictator with a difference». The Telegraph (Telegraph.co.uk). 25-09-2008. http://www.telegraph.co.uk/news/newstopics/profiles/3080936/Alexander-Lukashenko-Dictator-with-a-difference.html. Ανακτήθηκε στις 2008-09-26. 
  30. Karmanau, Yuras (2006-03-19). «Incumbent Declared Winner of Belarus Vote». SFGate (San Francisco Chronicle). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-06-16. https://web.archive.org/web/20090616151848/http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=%2Fn%2Fa%2F2006%2F03%2F19%2Finternational%2Fi170349S45.DTL. Ανακτήθηκε στις 2007-10-13. «The gathering was the biggest the opposition had mustered in years, reaching at least 10,000 before it started thinning out, according to AP reporters' estimates.» 
  31. Kramer, David (21 Μαρτίου 2006). «Ballots on the Frontiers of Freedom: Elections in Belarus and Ukraine». United States Department of State. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Ιανουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2007. CS1 maint: Unfit url (link)
  32. «Лукашенко: Последние выборы мы сфальсифицировали» (στα Russian). BelaPAN. 2006-11-23. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-07-11. https://web.archive.org/web/20070711211220/http://news.tut.by/77777.html. Ανακτήθηκε στις 2007-10-13. 
  33. Staff writer (2007-02-28). «Rightist Group Promote Belarus Dictator Lukashenko as Russian Presidential Candidate». MosNews. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-09-29. https://web.archive.org/web/20070929152627/http://www.data.minsk.by/belarusnews/022007/218.html. Ανακτήθηκε στις 2007-07-11. 
  34. ΕΡΤ, Κάλπες στη Λευκορωσία, 28 Σεπτεμβρίου 2008.
  35. Ναυτεμπορική Αρχειοθετήθηκε 2008-09-29 στο Wayback Machine., Λευκορωσία: Κανένας υποψήφιος της αντιπολίτευσης δεν εξελέγη στην Κάτω Βουλή της Λευκορωσίας κατά τις χθεσινές βουλευτικές εκλογές, 29 Σεπτεμβρίου 2008.
  36. Το Βήμα[νεκρός σύνδεσμος], Αναστολή κυρώσεων κατά Λουκασένκο, 14 Οκτωβρίου 2008.
  37. Καθημερινή Αρχειοθετήθηκε 2011-08-18 στο Wayback Machine., Πίστωση χρόνου στον Λουκασένκο, 17 Μαρτίου 2009.
  38. Πολυπληθείς διαδηλώσεις στη Λευκορωσία μετά την επανεκλογή Λουκασένκο Αρχειοθετήθηκε 2010-12-21 στο Wayback Machine., Το Βήμα online, 19 Δεκεμβρίου 2010
  39. Λευκορωσία: Οργή κατά του Λουκασένκο Αρχειοθετήθηκε 2011-07-19 στο Wayback Machine., ΣΚΑΪ, 19 Δεκεμβρίου 2010
  40. Λευκορωσία. Η αστυνομία συνέλαβε τρεις υποψήφιους των προεδρικών εκλογών, αντιπάλους του προέδρου Αλεξάντερ Λουκασένκο Αρχειοθετήθηκε 2013-08-01 στο Wayback Machine., Ναυτεμπορική, 19 Δεκεμβρίου 2010
  41. Belarus puts down anti-Lukashenko election protest, AFP μέσω Google, 1912/2010
  42. EΕ: Κυρώσεις κατά της ηγεσίας της Λευκορωσίας , Ημερησία, 31 Ιανουαρίου 2011.
  43. «Сведения о результатах голосования 11 октября 2015 года» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 17 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2015. 
  44. Προεδρία της Λευκορωσικής Δημοκρατίας Αρχειοθετήθηκε 2020-08-13 στο Wayback Machine., belarus.by, 10 Αυγούστου 2020.
  45. Κεντρική Εκλογική Επιτροπή της Λευκορωσίας Αρχειοθετήθηκε 2020-06-01 στο Wayback Machine. vybary2020.by, 13 Αυγούστου 2020
  46. Belarus opposition candidate rejects election result after night of protests The Guardian, 11 Αυγούστου 2020
  47. Лукашенко заявил, что в 2025 году пойдёт на выборы Svoboda, 25 Φεβρουαρίου 2024
  48. «NOC RB». National Olympic Committee of the Republic of Belarus. 2002. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2007. 
  49. 49,0 49,1 Oliphant, Roland. «Meet the pint-sized dictator: The 11-year-old heir groomed in North Korea-style dynasty for Belarus». The Telegraph. http://www.telegraph.co.uk/news/worldnews/europe/belarus/11925324/Alexander-Lukashenko-The-leader-who-wants-to-turn-Belarus-into-a-North-Korean-style-dynasty.html. Ανακτήθηκε στις 2017-11-17. 
  50. Parfitt, Tom (2009-04-06). «Belarus squirms as son follows in dictator's steps». The Guardian. https://www.theguardian.com/world/2009/apr/06/belarus-nikolai-lukashenko. Ανακτήθηκε στις 2017-11-17. 
  51. Олимпийский приз для Беларуси (στα Ρωσικά). Пресс-центр НОКа. 12 Ιουνίου 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 13 Οκτωβρίου 2007. 
  52. (στα ru)Вечерний Минск. 2000-09-05. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-09-27. https://web.archive.org/web/20070927005335/http://www.newsvm.com/articles/2000/09/05/prez.html. Ανακτήθηκε στις 2007-10-13. 
  53. (στα ru). 2000-11-15. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-09-29. https://web.archive.org/web/20070929161702/http://www.zatulin.ru/institute/sbornik/018/02.shtml. Ανακτήθηκε στις 2007-10-13. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]