Φραγκίσκος Μάριος του Λιλμπόν
| Φραγκίσκος Μάριος | |
|---|---|
| πρίγκιπας του Λιλμπόν | |
.svg) O θυρεός του Ζουαγιέζ | |
δούκας του Ζουαγιέζ | |
| Περίοδος | 1693 - 1694 |
| Προκάτοχος | Ιωάννης-Παύλος του Ζουαγιέζ |
| Διάδοχος | Άννα της Λωρραίνης |
| Γέννηση | 4 Απριλίου 1624 Οτέλ ντ' Ελμπέφ, Παρίσι |
| Θάνατος | 19 Ιανουαρίου 1694 (69 ετών) Παρίσι, Γαλλία |
| Σύζυγος | Χριστίνα ντ' Εστρέ Άννα της Λωρραίνης |
| Επίγονοι | Κάρολος-Φραγκίσκος Βεατρίκη-Ιερωνύμη Ελισάβετ-Θηρεσία |
| Οίκος | Λωρραίνης-Ζουαγιέζ |
| Πατέρας | Κάρολος Β΄ |
| Μητέρα | Αικατερίνη Ερριέττα των Βουρβόνων |
| δεδομένα () | |
Ο Φραγκίσκος-Μάριος, γαλλ. François Marie, (4 Απριλίου 1624[1] - 19 Ιανουαρίου 1694) από τον Οίκο της Λωρραίνης ήταν δούκας του Ζουαγιέζ (1693-94) και πρίγκιπας του Λιλμπόν.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στο Οτέλ ντ' Ελμπέφ στο Παρίσι[1] και ήταν ο 4ος γιος του Καρόλου Β΄ δούκα του Ελμπέφ και της Αικατερίνης-Ερριέττας των Βουρβόνων, νόθης κόρης του Ερρίκου Δ΄ της Γαλλίας με την Γκαμπριέλ ντ' Εστρέ. Εξάδελφος, από τη μεριά της μητέρας του, ήταν ο Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας και ο αδελφός του Φίλιππος Α' δούκας της Ορλεάνης.
Πρωτότοκος γιος ήταν ο Κάρολος Γ΄ κόμης του Ελμπέφ, δευτερότοκος ο Ερρίκος ηγούμενος του Ομπιέρ και τρίτος ο Φραγκίσκος-Λουδοβίκος κόμης του Αρκούρ. Από τη νεανική του ηλικία ήταν κόμης του Λιλμπόν (Lillebonne), αλλά όταν το 1692 απεβίωσε ο πρωτότοκος αδελφός του, πώλησε την κομητεία στον γιο εκείνου Ερρίκο. Ήταν απόγονος του Ρενέ Β' δούκα της Λωρραίνης και του Κλαύδιου (Κλωντ) δούκα του Γκιζ. Ανήκε στους ευγενείς της Γαλλίας· στην Αυλή ήταν ξένος πρίγκιπας και ερχόταν στην ιεραρχία μετά τους πρίγκιπες εξ αίματος.
Ήταν αντισυνταγματάρχης του Ιππικού σε ένα σύνταγμα του καρδινάλιου Μαζαρέν. Υπηρέτησε κατά τον Τριακονταετή Πόλεμο και έλαβε μέρος στην πολιορκία της Λέντα το 1644 και το επόμενο έτος, μαζί με τον Κάρολο Γ', στη μάχη του Νέρντλινγκεν, όπου τραυματίστηκε. Ήταν καλός στρατιωτικός. Πολέμησε εναντίον της Ισπανίας, μετά όμως το γάμο του Λουδοβίκου ΙΔ' με τη Μαρία-Θηρεσία των Αψβούργων, κόρη του Καρόλου Δ' της Ισπανίας, παγιώθηκε ειρήνη μεταξύ των δύο λαών.
Νυμφεύτηκε την Άννα της Λωρραίνης, της οποίας ο πατέρας ως γαμήλιο δώρο πρόσφερε το Οτέλ ντε Μπωβώ (αργότερα μετονομάστηκε σε Οτέλ ντε Λιλμπόν). Η Άννα ήταν αδελφή του Καρόλου-Ερρίκου πρίγκιπα του Κομερσύ.
Δούκες του Ζουαγιέζ έγιναν πρώτα οι γιοί του Κάρολος-Φραγκίσκος (1688-90) και Ιωάννης-Παύλος (1690-93) και έπειτα ο ίδιος (1693-94). Απεβίωσε στο Παρίσι το 1694 σε ηλικία 69 ετών· τον διαδέχθηκε η σύζυγός του Άννα ως δούκισσα του Ζουαγιέζ (1694-1714) που παραχώρησε τον τίτλο στον γιο της κόρης της Ελισάβετ-Θηρεσίας, τον Λουδοβίκο ντε Μελάν (1714-24).
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Νυμφεύτηκε πρώτα το Σεπτέμβριο του 1658 με τη Χριστίνα, κόρη του Φραγκίσκου-Αννίβα ντ' Εστρέ.[1]
Έπειτα από τρεις μήνες απεβίωσε η Χριστίνα και το 1660 ο Φραγκίσκος-Μάριος νυμφεύτηκε για 2η φορά, στο αββαείο του Σαιν-Πιέρ ντε Μονμάρτρ, την Άννα της Λωρραίνης, κόρη του 4ου εξαδέλφου του Καρόλου Δ' και είχαν τέκνα:[1]
- Κάρολος-Φραγκίσκος 1661-1702, δούκας του Ζουαγιέζ (1688-90) και πρίγκιπας του Κομερσύ· απεβίωσε στη μάχη της Λουτσάρα στην Κρεμόνα.
- Βεατρίκη-Ιερωνύμη 1662-1738, ηγουμένη στο διάσημο αββαείο του Ρεμιρεμόν. Αμφισβητείται το αν παντρεύτηκε τον εξάδελφό της Φίλιππο, γνωστό για τον σκανδαλώδη βίο του.
- Ελισάβετ-Θηρεσία 1664-1748, παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο ντε Μελάν, πρίγκιπα του Επινουά και είχαν τέκνα τον Λουδοβίκο δούκα του Ζουαγιέζ (1714-24) και την Άννα-Ιουλία, σύζυγο του Ιουλίου ντε Ροχάν πρίγκιπα του Σουμπίζ.
- Ιωάννης-Παύλος 1672-1693, δούκας του Ζουαγιέζ (1690-93), απεβίωσε 21 ετών στη μάχη του Λάντεν.
- Ιωάννα-Φρανσουάζ 1668-1680 απεβ. 12 ετών, Τερέζα 1663-1671 απεβ. 8 ετών, Μαρία-Φρανσουάζ 1666-1669 απεβ. 3 ετών, Σεβαστιανή 1667-1669 απεβ. 2 ετών, Ερρίκος-Λουδοβίκος 1669-1670 απεβ. 1 έτους.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 van de Pas, Leo. «François Marie de Lorraine, Prince de Lillebonne». Genealogics .org. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2010.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Georges Poull, La maison ducale de Lorraine, 1991.