Μετάβαση στο περιεχόμενο

Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου
ΣυγγραφέαςΓιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε
ΤίτλοςDie Leiden des jungen Werthers
The Sorrows of Young Werther
ΓλώσσαΓερμανικά
Ημερομηνία δημιουργίας1774
Ημερομηνία δημοσίευσης1774[1]
Πολιτιστικό κίνημαΘύελλα και Ορμή
Μορφήεπιστολικό μυθιστόρημα
Θέμαlovesickness
αυτοκτονία
Εμπνευσμένο απόΖυλί, ή η νέα Ελοΐζα
ΤόποςWalheim
LC ClassOL52556W[2]
LΤ ID28158
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου (γερμανικά: Die Leiden des jungen Werthers‎‎) είναι ένα επιστολογραφικό μυθιστόρημα του Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1774. Μια αναθεωρημένη έκδοση ακολούθησε το 1787. Ήταν ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα της περιόδου Στουρμ ουντ Ντρανγκ στη γερμανική λογοτεχνία και επηρέασε το μεταγενέστερο ρομαντικό κίνημα. Ο Γκαίτε, ηλικίας 24 ετών, ολοκλήρωσε τον Βέρθερο σε πεντέμισι εβδομάδες εντατικής γραφής τον Ιανουάριο-Μάρτιο του 1774. Η δημοσίευση του βιβλίου έθεσε αμέσως τον συγγραφέα στις κορυφαίες διεθνείς λογοτεχνικές προσωπικότητες και παραμένει το πιο γνωστό από τα έργα του. Προς το τέλος της ζωής του Γκαίτε, μια προσωπική επίσκεψη στη Βαϊμάρη έγινε κρίσιμο στάδιο στο Μεγάλο Ταξίδι της Ευρώπης για όλους τους νέους.  

Περίληψη της υπόθεσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Καρλόττα στο τάφο του Βέρθερου

Τα περισσότερα πάθη του Βέρθερου, ενός νεαρού καλλιτέχνη με ευαίσθητο και παθιασμένο ταμπεραμέντο, είναι γράμματα που στέλνει στον φίλο του Βίλχελμ. Αυτά δίνουν μια εμπεριστατωμένη εικόνα της διαμονής του στο φανταστικό χωριό Βάλχαϊμ (με βάση το Γκαρμπενχάιμ, κοντά στο Βέτσλαρ), όπου οι αγρότες τον έχουν γοητεύσει με τους απλούς τρόπους τους. Εκεί γνωρίζει τη Καρλόττα, μια όμορφη νεαρή κοπέλα που φροντίζει τα αδέλφια της μετά το θάνατο της μητέρας τους και την ερωτεύεται παρά το γεγονός ότι γνωρίζει ότι είναι αφοσιωμένη σε έναν άντρα που ονομάζεται Άλμπερτ και είναι έντεκα χρόνια μεγαλύτερος της[3].

Τους επόμενους μήνες ο Βέρθερος αναπτύσσει μια στενή φιλία με την Καρλόττα και τον Άλμπερτ παρά τον πόνο που νοιώθει. Η θλίψη του τελικά γίνεται τόσο μεγάλη που αναγκάζεται να φύγει από το Βάλχαϊμ και να πάει στη Βαϊμάρη, όπου γνωρίζει τον Φρόιλαϊν φον Β. Μπερδεύεται πολύ όταν επισκέπτεται ξεκάθαρα έναν φίλο και απροσδόκητα αντιμετωπίζει την εβδομαδιαία συγκέντρωση ολόκληρου του αριστοκρατικού συνόλου. Δεν τον δέχονται και του ζητούν να φύγει αφού δεν είναι ευγενής. Στη συνέχεια επιστρέφει στο Βάλχαϊμ, όπου υποφέρει ακόμα περισσότερο από πριν, εν μέρει επειδή η Καρλόττα και ο Άλμπερτ έχουν παντρευτεί. Κάθε μέρα γίνεται μια βασανιστική υπενθύμιση ότι η Καρλόττα δεν θα μπορέσει ποτέ να αντικαταστήσει την αγάπη του. Από λύπη για τον φίλο της και σεβασμό προς τον σύζυγό της, αποφασίζει ότι ο Βέρθερος δεν πρέπει να την επισκέπτεται τόσο συχνά. Την επισκέπτεται για τελευταία φορά και αμφότεροι συγκινούνται, αφού της απαγγέλλει ένα απόσπασμα της μετάφρασης του Οσσιανού.

Ακόμη και πριν από αυτό το συμβάν ο Βέρθερος είχε υπαινιχθεί ότι ένας μέρος του ερωτικού τριγώνου - η Καρλόττα, ο Άλμπερτ ή ο ίδιος ο Βέρθερος - έπρεπε να πεθάνει για να λυθεί η κατάσταση. Ανίκανος να βλάψει κανέναν άλλον ή να εξετάσει σοβαρά τη δολοφονία, ο Βέρθερος δεν βλέπει άλλη επιλογή παρά να αυτοκτονήσει. Αφού συνέταξε μια αποχαιρετιστήρια επιστολή που βρέθηκε μετά το θάνατό του, γράφει στον Άλμπερτ ζητώντας του τα δύο του πιστόλια, με το πρόσχημα ότι πρόκειται «για μια περιπέτεια». Η Καρλόττα δέχεται το αίτημα με μεγάλη συγκίνηση και στέλνει τα πιστόλια. Ο Βέρθερος αυτοπυροβολείται στο κεφάλι αλλά πεθαίνει δώδεκα ώρες αργότερα. Θάφτηκε κάτω από ένα δέντρο που ανέφερε συχνά στις επιστολές του. Στην κηδεία δεν παρευρέθηκε κανένας κληρικός, ούτε ο Άλμπερτ ή η Καρλόττα. Το βιβλίο τελειώνει με έναν υπαινιγμό ότι η Καρλόττα μπορεί να πεθάνει από ραγισμένη καρδιά.

βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei.
  2. (Αγγλικά) MusicBrainz. Ίδρυμα MetaBrainz. Ανακτήθηκε στις 21  Σεπτεμβρίου 2015.
  3. Robertson, JG, A History of German Literature, William Blackwood & Sons, σελ. 268 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]