Σπιτσίμιες

Σπιτσίμιες
	Σπιτσίμιες 51°57′0″N 18°46′0″E
Χώρα	Πολωνία
Διοικητική υπαγωγή	Γκμίνα Ουνιέγιουφ
Πληθυσμός	305 (31 Μαρτίου 2021)
Ταχ. κωδ.	99-210
Ζώνη ώρας	UTC+01:00 (επίσημη ώρα); UTC+02:00 (θερινή ώρα)
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Συντεταγμένες: 51°56′50.03″N 18°46′34.14″E / 51.9472306°N 18.7761500°E / 51.9472306; 18.7761500

Το Σπιτσίμιες (πολωνικά: Spycimierz) είναι χωριό στη διοικητική περιφέρεια Γκμίνα Ουνιέγιουφ του Πόβιατ Ποντεμπίτσε, στο Βοεβοδάτο Λοτζ στην κεντρική Πολωνία. Απέχει περίπου 4 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Ουνιέγιουφ, 15 χιλιόμετρα δυτικά του Ποντεμπίτσε και 52 χιλιόμετρα δυτικά της πρωτεύουσας του βοεβοδάτου, Λοτζ.^[2] Το χωριό έχει πληθυσμό 380 κατοίκους. Φημίζεται για την όμορφη γιορτή της Αγίας Δωρεάς (Corpus Christi), όπου οι κάτοικοι δημιουργούν λουλουδένια χαλιά κατά μήκος της μήκους 2 χλμ. διαδρομής της πομπής.

Ιστορία

Το όνομα του χωριού προέρχεται από το όνομα Spycimir (Σπιτσίμιρ), που γράφεται επίσης Spycimierz στα πολωνικά. Το χωριό αναφέρθηκε για πρώτη φορά ως Spicimir στο χρονικό του Γάλλου Ανώνυμου, που γράφτηκε το 1112–1116. Ο Γάλλος έγραψε ότι δέχθηκε επίθεση σε επιδρομή των Πομερανίων το 1108.

Κατά το Μεσαίωνα, στη θέση του σημερινού χωριού υπήρχε οχυρωμένο γκορντ. Το Σπιτσίμιες βρισκόταν στη διασταύρωση δύο σημαντικών διαδρομών, από την Πομερανία στη Ρουθηνία και από τη Γουεντσίτσα στο Κάλις. Το γκορντ ήταν δακτυλιοειδές, με ξύλινη και χωμάτινη οχύρωση, στην κορυφή του οποίου υπήρχε ένα ξύλινο τοίχος. Εδώ, ο δούκας Μπολέσλαφ Γ΄ ο Στραβόστομος φυλάκισε τον Αρχιεπίσκοπο Μάρτιν Α΄ περίπου το 1106. Το Σπιτσίμιες θεωρήθηκε ως δουκική ιδιοκτησία, που αναφέρθηκε το 1136 σε ένα παπικό διάταγμα του Πάπα Ιννοκεντίου Β΄.

Το γκορντ ήταν η έδρα ενός καστελάνου και παρέμεινε μέχρι τις αρχές του 14ου αιώνα. Το Καστελανάτο Σπιτσίμιες ανήκε στο Δουκάτο του Σιέραντζ και βρισκόταν κατά μήκος της δεξιάς όχθης του ποταμού Βάρτα. Λίγο καιρό πριν από το 1331, υπό άγνωστες συνθήκες, το γκορντ έγινε ιδιοκτησία ενός ντόπιου ευγενή, του Πάβεου Ογκόντσικ.

Ο Σπιτσίμιες κάηκε ολοσχερώς το 1331, όταν μια μονάδα Τεύτονων Ιπποτών διέσχισε τον Βάρτα και πυρπόλησε το γκορντ. Ένα ξύλινο κάστρο χτίστηκε στη θέση του πρώην γκορντ, αλλά το Σπιτσίμιες έχασε τη σημασία του από τη γειτονική πόλη Ουνιέγιουφ. Το γκορντ είναι ακόμα ορατό. Βρίσκεται σε ένα λιβάδι, κοντά στον ποταμό Βάρτα στη λίμνη Όξμποφ.

Λουλουδένια χαλιά για την πομπή της Αγίας Δωρεάς

Το Σπιτσίμιες είναι περισσότερο γνωστό για τα λουλουδένια χαλιά που τα μέλη της τοπικής ενορίας δημιουργούν για την πομπή της Αγίας Δωρεάς εδώ και δεκαετίες.^[3] Το 2018, η παράδοση μπήκε στον Εθνικό Κατάλογο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς.^[4] Τον Μάρτιο του 2020, η Πολωνία όρισε την παράδοση λουλουδένιων χαλιών για τις πομπές της Αγίας Δωρεάς στο Σπιτσίμιες και σε τέσσερις ενορίες στη νότια Πολωνία (Κλουτς, Ολσόβα, Ζαλέσιε Σλόνσκιε, Ζίμνα Βούντκα) για εγγραφή στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανρθωπότητας που διατηρεί η Εκπαιδευτική Επιστημονική και Πολιτιστική Οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών (UNESCO). Στις 15 Νοεμβρίου 2021, ένας Φορέας Αξιολόγησης της UNESCO εξέδωσε έγγραφο που περιείχε την εξέταση των υποψηφιοτήτων για εγγραφή στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας το 2021. Ο Φορέας Αξιολόγησης συνέστησε να εγγραφεί η παράδοση των λουλουδένιων χαλιών για τις πομπές της Αγίας Δωρεάς στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας.^[5] Η τελική απόφαση για την επιγραφή ελήφθη στις 15 Δεκεμβρίου 2021 από τη Διακυβερνητική Επιτροπή για τη Διαφύλαξη της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς.^[6]

Η ιστορία των λουλουδένιων χαλιών στο Σπιτσίμιες πηγαίνει πίσω σε μια δύσκολη περίοδο. Αν και η παλαιότερη γραπτή αναφορά αυτού του εθίμου προέρχεται από το ενοριακό χρονικό που χρονολογείται από το 1957, η προφορική επικοινωνία είναι πολύ παλαιότερη. Για το παλαιότερο μήνυμα, θα πρέπει κανείς να αναγνωρίσει τον θρύλο της εμφάνισης αυτού του εθίμου μαζί με την επιστροφή των στρατιωτών από τον Ναπολέοντα στο χωριό τους. Η σύνθεση των λουλουδένιων χαλιών άλλαξε και εξελίχθηκε με τα χρόνια. Στην αρχή χρησιμοποιήθηκε κίτρινη άμμος και κλαδιά, οπότε η παλιά διακόσμηση ήταν λιτή. Αργότερα άρχισαν να χρησιμοποιούνται λουλούδια και ο σημερινός τρόπος στολίσματος της διαδρομής διαμορφώθηκε μετά το 1945. Το πολύχρωμο χαλί των ζωντανών λουλουδιών στρώνεται από τους ενορίτες κατά μήκος του δρόμου της Αγίας Δωρεάς, που έχει μήκος περίπου 1 χιλιόμετρο. Μια πανηγυρική πομπή περνά από πάνω του στις 5 μ.μ.^[7]