Πτεροφάλαινα
| Πτεροφάλαινα | ||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg) Πτεροφάλαινα κοντά στη Γροιλανδία
 Σύγκριση μεγέθους με ένα μέσο άνθρωπο
| ||||||||||||||||
| Κατάσταση διατήρησης | ||||||||||||||||
| Συστηματική ταξινόμηση | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||
| Διώνυμο | ||||||||||||||||
| Balaenoptera physalus (Λινναίος, 1758) | ||||||||||||||||
 Κατανομή της πτεροφάλαινας (με γαλάζιο)
|
Η πτεροφάλαινα (επιστημονική ονομασία: Balaenoptera physalus) είναι το δεύτερο μεγαλύτερο είδος κητώδους, μετά τη γαλάζια φάλαινα.[2] Οι μεγαλύτερες ξεπερνούν σε μήκος τα 25 μέτρα και φτάνουν σε βάρος τους 74 τόνους[3]. Η μεγαλύτερη που έχει αναφερθεί είχε μήκος 27,3 μέτρα, ενώ η μακρύτερη επιβεβαιωμένη είχε μήκος 25,9 μέτρα.[4] Ανήκει στις μπαλενοφόρες φάλαινες.
Η πτεροφάλαινα έχει μακρύ και λεπτό σώμα, χρώματος καφέ-γκρι, ενώ είναι πιο άσπρη από κάτω. Είναι το ταχύτερο είδος φάλαινας, με ταχύτητα 37 με 41 χλμ/ώρα. Έχουν αναγνωριστεί τουλάχιστον δύο υποείδη, ένα στον βόρειο Ατλαντικό και ένα στο νότιο ημισφαίριο. Απαντά σε όλους τους μεγάλους ωκεανούς, από τα πολικά μέχρι τα τροπικά νερά, καθώς και τη Μεσόγειο. Απουσιάζει μόνο από τα ύδατα κοντά στο πολικό παγοκάλυμμα και μικρές εκτάσεις μακριά από τον ανοικτό ωκεανό. Η μεγαλύτερη πυκνότητα πληθυσμού παρατηρείται σε εύκρατα και ψυχρά νερά.[5] Η διατροφή της αποτελείται από μικρά ψάρια που σχηματίζουν κοπάδια, καλαμάρια και καρκινοειδή, όπως τα κωπήποδα και τα κριλ.
Όπως και οι άλλες μεγάλες φάλαινες, η πτεροφάλαινα κυνηγήθηκε εκτεταμένα κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, με αποτέλεσμα σήμερα να αποτελεί απειλούμενο είδος. Πάνω από 725.000 πτεροφάλαινες αλιεύθηκαν στο νότιο ημισφαίριο από το 1905 μέχρι το 1976· το 1997 είχαν επιβιώσει 38.000.[1] Η αποκατάσταση του πληθυσμού του νοτίου ημισφαιρίου του στο 50% του πληθυσμού προ φαλαινοθηρίας προβλέπεται να γίνει περί το 2100 λόγω της έντονης φαλαινοθηρίας και τον αργό ρυθμό αποκατάστασης.[6]
Η Διεθνής Επιτροπή Φαλαινοθηρίας έχει εκδόσει μορατόριουμ για την εμπορική αλιεία αυτής της φάλαινας,[7] αλλά η Ισλανδία και η Ιαπωνία συνεχίζουν το κυνήγι. Το είδος κυνηγιέται επίσης από τους Γροιλανδούς με βάση της προβλέψεις για τη βιώσιμη φαλαινοθηρία από τους ιθαγενείς. Ο παγκόσμιος πληθυσμός εκτιμάται από λιγότερο από 100.000 μέχρι περίπου 119.000 άτομα.[1][8]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Cooke, Justin (4 Φεβρουαρίου 2018). «IUCN Red List of Threatened Species: Fin Whale». IUCN Red List of Threatened Species. Ανακτήθηκε στις 14 Μαΐου 2020.
- ↑ «Balaenoptera physalus Fin Whale». MarineBio.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Οκτωβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2006.
- ↑ Lockyer C (1976). «Body weights of some species of large whales». J. Cons. Int. Explor. Mer. 36 (3): 259–273. doi:.
- ↑ Mackintosh, N. A. (1943). «The southern stocks of whalebone whales». Discovery Reports XXII (3889): 199–300. doi:. Bibcode: 1944Natur.153..569F.
- ↑ National Marine Fisheries Service (2006). Draft recovery plan for the fin whale (Balaenoptera physalus) (PDF). Silver Spring, Maryland: National Marine Fisheries Service.
- ↑ CSIRO. 2017. Post-whaling recovery of Southern Hemisphere. Phys.org. Retrieved on August 22, 2017
- ↑ «Revised Management Scheme». International Whaling Commission. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Δεκεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 2006.
- ↑ Shirihai, H.· Jarrett, B. (2006). Whales, Dolphins and Other Marine Mammals of the World. Princeton Field Guides. σελίδες 43–45. ISBN 978-0-691-12757-6.