Παναγιωτάκης Καραγιάννης
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Παναγιωτάκης Καραγιάννης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Παναγιωτάκης Καραγιάννης (Ελληνικά) |
| Θάνατος | 1827 Τροιζήνα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
Ο Παναγιωτάκης Καραγιάννης ( (;) Τρίπολη Αρκαδίας - Τροιζήνα 23 ή 24 Απριλίου 1827) ήταν Έλληνας Φιλικός, για τον οποίον όσα γνωρίζουμε είναι μόνο από τη σωζόμενη αλληλογραφία του Εμμανουήλ Ξάνθου.
Γενικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σύμφωνα με αναφορά της κόρης του, γεννήθηκε στην Τριπολιτσά.
Εξαιτίας όμως της ιδιότητάς του, ήταν έμπορος, ταξίδευε συχνά σε διάφορα μέρη της Ελλάδας για εμπορικές συναλλαγές αλλά και για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην προσπάθεια του σκλαβωμένου γένους για απελευθέρωση. Έτσι, το 1813 τον βρίσκουμε στη Πρέβεζα ή τα Γιάννενα και μάλιστα φαίνεται να διατηρεί στενές σχέσεις με το περιβάλλον του Αλή Πασά.
Από την όλη του παρουσία πριν και μετά την έναρξη της Επανάστασης του 1821, καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι ο Παναγιωτάκης Καραγιάννης υπήρξε ένα φιλελεύθερος Έλληνας που από νωρίς μυήθηκε στον εταιρισμό, αρχικά στον Τεκτονισμό και αργότερα στην Φιλική Εταιρεία, για λόγους εθνικούς και πολιτικούς. Αν και μάλλον δεν είχε μεγάλη οικονομική επιφάνεια, πρόσφερε στον αγώνα των τουρκοκρατούμενων Ελλήνων για ανεξαρτησία τα μέγιστα, κυρίως μέσα από τις υπηρεσίες του ως γραμματικός ή ως δημόσιος υπάλληλος του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.
Συμμετοχή στη Φιλική Εταιρεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αν και το όνομά του δεν υπάρχει στους καταλόγους των φιλικών, είναι σχεδόν σίγουρο ότι υπήρξε ένα από τα πρώτα στελέχη της. Μυήθηκε στον Τεκτονισμό το 1805.
Το σημαντικότερο δε στοιχείο που φανερώνει την εμπλοκή του στην δημιουργία της Φιλικής Εταιρείας, αποτελεί η αναφορά του ίδιου του Εμμανουήλ Ξάνθου στην αυτοβιογραφία του, οποίος τον αποκαλεί φίλο του και ουσιαστικό υποκινητή της μύησής του ίδιου αρχικά στον Τεκτονισμό, στη Λευκάδα το 1813, και ένα χρόνο αργότερα ως συνιδρυτή της Φιλικής Εταιρείας μαζί με τον Νικόλαο Σκουφά και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ.
Δράση κατά την Επανάσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις αρχές του Μαΐου του 1822 σημειώνεται η παρουσία του στην Κόρινθο, προσωρινή έδρα τού Εκτελεστικού Σώματος, και λίγο αργότερα διορίζεται ως Αντέπαρχος Σίφνου και Σερίφου. Την θέση αυτή κράτησε περίπου για έναν χρόνο, μέχρι τον Μάιο του 1823, όπου και εμφανίζεται και πάλι στην Πελοπόννησο. Στις 10 Μαΐου 1823 βρίσκεται στην Τριπολιτσά, την ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου με διαταγή του Εκτελεστικού διορίζεται επικεφαλής μιας ιδιότυπης επιτροπής, με αποστολή τη διενέργεια νέων εκλογών στην πόλη και τα γειτονικά χωριά για την ανάδειξη παραστάτη στην Εθνική Συνέλευση.
Λίγο αργότερα, στις 18 Δεκεμβρίου 1824, με διαταγή του Εκτελεστικού διορίζεται Έπαρχος Πύργου, θέση όμως από την οποία παραιτήθηκε περίπου 1,5 χρόνο αργότερα, επειδή το νεοιδρυθέν ελληνικό κράτος δεν μπορούσε να του δώσει χρήματα, αλλά ούτε και ο ίδια είχε δικά του για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του Επαρχείου.[εκκρεμεί παραπομπή]
Τον Φεβρουάριο του 1827 το βρίσκουμε διορισμένο στη Σύρο ως Επίτροπο της Σεβαστής Διευθυντικής του Αιγαίου Πελάγους, δεν ξέρουμε όμως ούτε πότε διορίστηκε στη νέα του θέση ούτε ποια ήταν ακριβώς ή αποστολή του. Όμως, γύρω στον Απρίλιο του 1827 πρέπει να έφυγε και πάλι για την Πελοπόνησο.
Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Παναγιωτάκης Καραγιάννης πέθανε στις 23 ή στις 24 Απριλίου του 1827, σχεδόν αμέσως μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Γεωργίου Καραϊσκάκη στην Τροιζήνα, όπου βρισκόταν ως παραστάτης της Βόνιτσας. Ο θάνατος του Καραγιάννη επιβεβαιώνεται ωστόσο και από τον Ιάκωβο Μαρσάν, κάτοικο Σύρου και παλιότερου δανειστή του, ο οποίος έστειλε σχεδόν αμέσως αντιπρόσωπό του για να διεκδικήσει από τους κληρονόμους του τα χρήματα που ο ίδιος του είχε δανείσει.[εκκρεμεί παραπομπή]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Παναγιωτόπουλος Β. Π. (2016). Οι τέκτονες και η Φιλική Εταιρεία. Εμμ. Ξάνθος και Παν. Καραγιάννης. Ο Ερανιστής, 2, 138–157.
- Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΙΒ΄: Η Ελληνική Επανάσταση (1821 - 1832), Αθήνα: Εκδοτική Αθηνών, 1975, ISBN 978-960-213-108-4.